Πληθωρικός, ενημερωμένος, ερευνητής και έμπειρος πια, θα ήταν περίεργο να ασχοληθεί με ένα θέμα και το αποτέλεσμα να μην άρτιο, πλούσιο και καλογραμμένο. Έτσι συνέβη και με το βιβλίο «Η μαφία των βομβαρδιστικών».

O λόγος για τον Malcolm Gladwell που επιμελείται αυτής της μικρής, σε έκταση, έκδοσης, αλλά τόσο πυκνής καταγραφής όσο και πλήρης στοιχείων, λεπτομερειών που έρχονται να προσφέρουν νέες διαστάσεις σε γεγονότα που καθόρισαν την πορεία του Β΄Π.Π.

Όπως, καταστροφές που θα άλλαζαν ροή του πολέμου, αλλά δεν συνέβησαν από ένα παιχνίδι της τύχης, ή την μη επίτευξη ενός στόχου που θα είχε σοβαρές συνέπειες στο αντίπαλο και ενώ η κατάρρευση ήταν πλέον αναπόφευκτη, εγκαταλείφθηκε η προσπάθεια.

Για την πρώτη περίπτωση ας αναφερθεί η τυχαία αναβολή της επιδρομής 119 βομβαρδιστικών Β-29 με 1039 εξειδικευμένους, εκπαιδευμένους αεροπόρους, με πλήρες φορτίο καυσίμων, με ζεστούς κινητήρες καθόλα έτοιμα να απογειωθούν από τις Μαριάνες νήσους για να πλήξουν την μητροπολιτική Ιαπωνία.

Λίγες στιγμές αργότερα ξέσπασε σφοδρή καταιγίδα που κράτησε έξι ολόκληρες μέρες. Αν τα Β-29 είχαν απογειωθεί δεν θα μπορούσε κανένα να επιστρέψει. Όλη η μοίρα και τα πληρώματα θα είχαν χαθεί κάπου στο Ειρηνικό ωκεανό.

Στην δεύτερη περίπτωση οι συμμαχικές επιδρομές επικεντρώθηκαν στην

Ο σύνδεσμος, κατέφθασε με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Ο αποστολεύς ήταν και παραμένει πρόσωπο έμπιστο, κάτι πολυτιμότερο από τον χαρακτηρισμό «φίλος». Στο διαρκείας 8΄:21΄΄ ντοκυμαντέρ προβάλλεται ένα ιστορικό γεγονός που αγνοούσα παντελώς. Αφορά το «μπλόκο των νοσοκομείων» που έλαβε χώρα σαν σήμερα πριν 80 χρόνια. Περιγράφεται ως η συντονισμένη επίθεση της Ελληνικής Βασιλικής Χωροφυλακής, των Ταγμάτων Ασφαλείας και του Μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Πόλεων ενάντια στους Έλληνες αναπήρους των πολέμων ’40 - ΄41.

Είναι μια σπαραξικάρδια αφήγηση, μια από τις άγνωστες ή έστω λιγότερες γνωστές πτυχές της Ιστορίας που σαν φωτιστεί, αλλάζει πολλά διότι από τα αντίστοιχα γιατί.

Οι καταγεγραμμένες απόψεις, για τους Έλληνες ηγέτες, στην προσφάτως εκδοθείσα αυτοβιογραφία της πρώην Καγκελαρίου της ενοποιημένης Γερμανίας, δεν μας κόμισε κάτι που δεν ήταν γνωστό.

Τουλάχιστον σε εκείνους που ζουν εκτός κομματικού περιβάλλοντος, έχουν ισορροπημένη ιδεολογική βάση και θεμελιώδεις ιστορικές γνώσεις.

Περιφερειακός του Λυκαβηττού, η ασφάλτινη οδική αρτηρία που στεφανώνει τον ομώνυμο λόφο. Από πάνω της ορθώνεται το δεύτερο, μετά τα Τουρκομάουντενς, ψηλότερο σημείο του λεκανοπεδίου Αττικής, πρώην λατομείο. Από κάτω της απλώνεται η πυκνή δόμηση της πρωτεύουσας, του αστικού φάρου της ημεδαπής κοσμικότητας προεξαρχούσης. Του Κολωνακίου εν προκειμένω. Κυριακή ψυχρού μεν, λαμπρού δε πρωινού Νοεμβρίου.

Καλλίγραμαι και καλλίπυγαι  δεσποσύναι με ωραιότατο δρασκελισμό κοσμούν το δάσος καθώς αθλούνται. Νεαρά και μεσήλικα άτομα βολτάρουν με τα οικόσιτα κυνάρια τους. Εικόνα ενθαρρυντική σε σχέση με την μάλλον θλιβερή αντίστοιχη των βορείων προαστίων, όπου στον ρόλο αυτόν ανταποκρίνονται οι οικιακοί βοηθοί αι οποίαι έλκουν την καταγωγή τους εκ των Φιλιππίνων νήσων. Ποιος ο λόγος να ορίζεσαι κηδεμών τετράποδου αν δεν ημπορείς να ανταποκριθείς; Το ίδιο, και πολύ περισσότερο, ισχύει δια την κηδεμονίαν των διπόδων θηλαστικών. Είναι, πιθανόν, άλλο ένα στοιχείο που διαχωρίζει κάποιο τμήμα του παραδοσιακού ολντ μάνεϊ, με ένα κομμάτι του φουριόζικου νιού μόνυ.

Και εκεί πάνω στον περιφερειακό, ιδού μια εικόνα αλλόκοτη. Ολίγα μέτρα ανατολικότερα της κατοικίας του πρωθυπουργεύοντος, έστω μιας εξ αυτών, παρκαρισμένες πάνω στο κάγκελο τέσσερις ασπίδες. Τι σκέψεις γεννά τούτη η εικόνα;

Σε μια επιμελημένη, πλούσια έκδοση για τον νομπελίστα ποιητή μας (Ο κόσμος του Οδυσσέα Ελύτη Ποίηση και Ζωγραφική Α.Π.Θ. 2016), υπάρχει η εξής σημείωση στο χρονολόγιο (σ. 136): «1964 - Πρεμιέρα του Άξιον Εστί  στο Rex, μετά την άρνηση του Υπουργείου Προεδρίας, να παραχωρήσει το Ηρώδειο για την παρουσίαση του έργου.

Στην εφημερίδα «Τα ΝΕΑ» γράφτηκε πως, η πρώτη σκέψη ήταν όντως, να παρουσιαστεί το στο Ηρώδειο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών του 1964. Ο συνθέτης και ο ποιητής υπέβαλαν τη σχετική πρόταση στη διοίκηση του Ε.Ο.Τ., η οποία αρνήθηκε με την αιτιολογία ότι η εμφάνιση λαϊκού τραγουδιστή Γρηγόρη Μπιθικώτση, δεν ήταν συμβατή με τη σκηνή του Ηρώδειου.

Αναφέρθηκε επίσης ότι ασκήθηκαν μεγάλες πιέσεις στον Θεοδωράκη προκειμένου να αντικαταστήσει τον Μπιθικώτση, πλην όμως ο συνθέτης δεν υπέκυψε. Αποφάσισε επίσης να αναλάβει ο ίδιος τα έξοδα της παραγωγής και να παρουσιάσει το μουσικό του έργο στο Rex.

Αναφερόμενος στις πιέσεις που είχαν ασκηθεί, ο Μίκης είχε αφηγηθεί τα εξής:

Στην πλατφόρμα ERTFLIX φιλοξενείται το ντοκυμαντέρ «Εμείς, όχι εγώ». Αποτελεί μια δίωρη καταγραφή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου.  Η αφήγηση ξεκινά από την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας, εστιάζει στην μαζικότητα της αντιστασιακής δράσης από τις αρχές του 1973 και ολοκληρώνεται με την έλευση του ακόμα σκληρότερου Ιωαννιδικού καθεστώτος. Τα ιστορικά γεγονότα περιγράφονται συνοπτικά μεν, επακριβώς δε και η βαρύτητα δίνεται στις αφηγήσεις αγνώστων, στο ευρύ κοινό, πολιτών που βρέθηκαν με δική τους επιλογή στην δίνη των γεγονότων εκείνο το τριήμερο του Νοεμβρίου.

Σχεδόν παιδιά τότε, ή έστω νέοι από 18 έως 20κάτι χρόνων, εκτός από κάθε είδους κομματικό σωλήνα, άκαπνοι από πολιτικούς αγώνες, με μοναδικά εφόδια τη φούρια και τα όνειρα της νιότης τους. Στις μέρες μας, μετά από μισό αιώνα, ηλικιωμένοι πια, στέκονται μπροστά στις κάμερες και αφηγούνται, ο κάθε ένας με το δικό του τρόπο, την εμπειρία τους από εκείνη την ταραγμένη περίοδο που στιγμάτισε τη ζωή τους. Η σημαντικότητα του ντοκυμαντέρ ορίζεται κατ’ αρχάς από το συναίσθημα που γεννά αλλά κυρίως με το ισχυρά δομημένο απόσταγμα του τι και γιατί συνέβη. Και είναι σημαντικό, διότι κρατά μια λιτή, καθαρή ισορροπία ανάμεσα από την τάση της αποδόμησης, της λοιδορίας, της περιφρόνησης και την ροπή για εκμετάλλευση και οικειοποίηση.

Αν η θεωρητική άποψη ότι, στην περίπτωση που η ανθρωπότητα είχε προχωρήσει στην εξέλιξή της χωρίς θρησκείες, θα είχε ρεύσει πολύ λιγότερο αίμα είναι ακριβής, τότε, τα ανά τον κόσμο θρησκευτικά δόγματα έχουν μεγάλη συμμετοχή σε τούτη τη βία. Από την άλλη, δεν μπορεί να γίνει γνωστό του κατά πόσο η επίδραση της κάθε θρησκείας, σε κάθε πίστη στην επίγεια ζωή και σε κάθε φόβο για την μεταθανάτια, έχουν μετριάσει την βαναυσότητα που επικρατεί σε παγκόσμια κλίμακα στα τόσες χιλιάδες χρόνια καταγεγραμμένης ιστορίας.

Όπως και να έχει, η δύναμη των θρησκειών στον παγκόσμιο πληθυσμό είναι μεγάλη και δεδομένη, αλλά αυτό που συχνά κάνει τα πράγματα να ξεφεύγουν είναι όταν η πίστη βαφτίζεται στην κολυμπήθρα του τυφλού φανατισμού. Στο πλαίσιο αυτό, η εκλογή του Ποντίφικα, του επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας, του διαδόχου του Αποστόλου Παύλου, του ηγέτη του Βατικανού και 1,3 δισεκατομμυρίων βαπτισμένων πιστών είναι μια κρίσιμη διαδικασία που επηρεάζει πάρα πολλά.

Αυτό είναι το θέμα που πραγματεύεται ο Edward Berger στην ταινία Conclave. Ο γεννημένος το 1970 στη Δ. Γερμανία από Αυστριακό πατέρα και Ελβετή μητέρα σκηνοθέτης, έγινε ευρύτερα γνωστός  το ’22 με το αντιμιλιταριστικό έπος «όλα ήσυχα στο δυτικό μέτωπο» βασισμένο στο ομώνυμο έργο του Έριχ Μαρία Ρεμάρκ.

Η πρόσφατη απώλεια του Μιχάλη Γκανά έφερε στην επιφάνεια εκείνες τις λέξεις που έβαλε σε ταιριαστή σειρά και γέννησαν τόση συγκίνηση, τέτοιο συναίσθημα. Για να μην φανεί ότι είμαι σοβαρός μελετητής του, διότι δεν υπήρξα, μόλις το ’98 τον ανακάλυψα μέσα από τους στίχους του «Καράβι βγήκε στη στεριά» την σπουδαία μουσική, ενορχήστρωση και την εξαίρετη ερμηνεία από τον ... «ακατανόμαστο» όπως θα έλεγε και ένας άλλος, για όλα συγχωρεμένος, ο Τζιμάκος.

Ο Γκανάς δεν υπήρξε αναγνωρισμένος τιτάνας της ελληνικής ποίησης όπως οι νομπελίστες μας, πιθανόν δε, να μην έλαβε ούτε την μαζική αναγνώριση που του έπρεπε, εν ζωή τουλάχιστον. Ας έχουμε την υποψία ότι αυτό ακριβώς ήθελε. Μεταξύ μας όμως, κι όταν λέμε μεταξύ μας ας εννοούμε νεοελληνικά μεταξύ μας, αυτό το σπαραξικάρδιο «Να δεις τι σου χω για μετά» θα πρέπει να διδάσκεται στα σχολειά, εκεί στην Γ΄ Γυμνασίου, που οι κοχλάζουσες ορμόνες, μαζί  με τόσα άλλα έχουν την τάση να οδηγούν τους έφηβους σε λάθος μονοπάτια.

Συνεπαρμένος σφόδρα από τις προηγούμενες δημιουργίες του Paolo Sorentino, περίμενα κάτι ανάλογο και από την τελευταία του. Βγαίνοντας, μετά από 135 λεπτά από την αίθουσα προβολής, το ερώτημα παρέμενε: «ήταν ανάλογο;»

Ολίγον πολύπλοκος, ακραία ποιητικός, με βαθύ το Ιταλικό στοιχείο εστιασμένο ιδιαίτερα στην αγαπημένη του Νάπολη, o δημιουργός εδράζει το θέμα του στις γωνιές της πόλης και του Capri, ποντάροντας πολλά στην αναδυόμενη από τα νερά, ως σύγχρονη Αφροδίτη, μεσογειακή ομορφιά της Celeste Dalla Porta.

Έριξα μια ματιά σε ελληνόφωνη κριτική όπως και σε αγγλόφωνο ιστότοπο, αποφάσισα ότι με ενδιέφερε και στρογγυλοκάθισα στο μέσο της αίθουσας που είχε πληρότητα μικρότερη από 10%. Κανείς δεν ήταν κάτω από εξήντα χρονών.  Τα πρώτα 20 λεπτά ήταν τόσο ασύλληπτα βαρετά, όσο και μια απόπειρα κατάδειξης ενός σφόδρα λανθάνοντος ερωτισμού που φτιάχτηκαν πιθανότατα για να δημιουργήσουν σε μια μεγάλη κατηγορία θεατών ένα αίσθημα οίκτου. Σε κάποιους συντηρητικότερους και έναν εκνευρισμό.  Κυριαρχεί η φτώχεια. Πνευματική και λεκτική, μια στις δυο λέξεις είναι «φάκιν», και σύντομα δημιουργείται η απορία πως είναι δυνατόν να υπάρχει και όχι μόνο να επιβιώνει, αλλά να επικρατεί και να εξαπλώνεται ένας τέτοιος κόσμος.

Μεγάλο μαγαζί όπου συγκεντρώνονται πάσης φύσεως, ηλικίας, καταγωγής αρσενικών(;) προκειμένου να δεχτούν τις περιποιήσεις αντίστοιχων θηλυκών οι οποίες χαρακτηρίζονται εργάτριες του σεξ, αλλά επί της ουσίας, σεξ δεν υφίσταται. Ίσως στα νεοελληνικά ο ορισμός του καταστήματος να ήταν «μπαλαμουτάδικο», ή «χαμουρευτάδικο».

Εκεί λοιπόν η νεαρά εργαζομένη γνωρίζει πιτσιρίκο γιο Ρώσου ολιγάρχη, επέρχεται μια σχέση που φτάνει έως γάμου μέσα από μια φιλμογράφιση που φλερτάρει με ολίγον πορνό. Όλο αυτό με αλόγιστο σκόρπισμα χρημάτων, ποταμούς αλκοόλ και διαρκή κατανάλωση κάθε λογής ουσιών. Ένα κρεσέντο ακραίας ζωής που οι πρωταγωνιστές της, την βαφτίζουν διασκέδαση.

Δεν θα μπορούσε όλη αυτή η συνθήκη να έχει αίσιο τέλος, τύπου σταχτοπούτας ας πούμε. Αν και από μια μεριά δεν είχε δυσάρεστο. Κανείς δεν χάνει τη ζωή του, όλοι συνεχίζουν σε ένα πιο ταιριαστό για αυτούς μονοπάτι και τελικά σαν να γεννιέται ένα είδος συνειδητοποίησης.

Άριστο δείγμα σύγχρονου κινηματογράφου που, στο φινάλε σε αναγκάζει να λυπηθείς αυτούς που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά και όλα τα εφόδια για να κάνουν τη ζωή μια χαώδη κόλαση. Ακούγεται κάπως Χριστιανικό αλλά δεν είναι.

Χωρίς να είναι εύκολο να εξακριβωθεί η ακριβής αποτύπωση των γεγονότων, η ταινία αποτελεί ένα βιογραφικό δράμα με ιστορικές προεκτάσεις αποκαλύπτοντας πολλά από τα θεμέλια πάνω στα οποία δομήθηκαν οι Η.Π.Α.

Επ΄ ευκαιρία της Εθνικής εορτής της 28^ης Οκτωβρίου, ο αιρετός Έλλην πρωθυπουργός, κατέχων το αξίωμα επί 63 συναπτούς μήνες, απειλών το ρεκόρ του εκσυγχρονιστού συναδέλφου του, σημείωσε μεταξύ άλλων στην καθιερωμένη εβδομαδιαία ανασκόπηση του:

«Ογδόντα τέσσερα χρόνια μετά, η χώρα μας αποτελεί πυλώνα σταθερότητας σε μία παρατεταμένα ταραγμένη γειτονιά, ένας αξιόπιστος παράγοντας ειρήνης, με ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις που εγγυώνται την αποτρεπτική μας ισχύ. Προϋπόθεση για αυτόν τον πατριωτισμό της ευθύνης, τον υγιή πατριωτισμό, είναι μια δυναμική και βιώσιμη ανάπτυξη της οικονομίας. Μια οικονομία που μπορεί να εξασφαλίσει μια ευημερούσα, ασφαλέστερη και δικαιότερη Ελλάδα, ικανή να αντιμετωπίζει κάθε δυσκολία και να βγαίνει από κάθε κρίση πιο δυνατή. Μια χώρα που διδάσκεται από το παρελθόν, μεριμνά για το παρόν και κοιτάζει άφοβα το μέλλον»

Το κείμενο αναπαρήγαγε ιστότοπος παραμονή της εθνικής επετείου. Στον ίδιο ιστότοπο, που φλερτάρει εντόνως και ανεπιφυλάκτως  ανάμεσα σε έναν λαμπρό νεοπλουτισμό και ένα φτηνό λαϊκισμό, αλλά πάνω από όλα  λειτουργεί περίπου ως κυβερνητικό δελτίο τύπου, εντοπίζονται τις τρεις τελευταίες μέρες οι εξής τίτλοι: