Σε μια ιδανική μορφή το κράτος δεν θα ήταν ο προστάτης των αδυνάμων, διότι δεν θα υπήρχαν αδύναμοι. Στις μέρες που ζούμε,  το κράτος μας επίσης δεν είναι προστάτης των αδυνάμων. Αλλά υπάρχουν αδύναμοι. Για την ακρίβεια το ίδιο το κράτος παράγει αδύναμους. Άνεργους, άστεγους, άτολμους, άρρωστους και τόσους άλλους με άλφα στερητικό.

Ακόμα και αν αποφύγουμε τα ρητά εκείνου του παππούλη που αναστάτωσε την πλάση, αυτού του παλιοΓερμανού με την επιβλητική γενειάδα που τον ζούσε ο εργοστασιάρχης Ένγκελς, εκείνων δηλαδή, που πάντρεψαν την διαλεκτική με τον υλισμό και έκαναν ανω  - κάτω τον πλανήτη, στο ίδιο συμπέρασμα θα φτάσουμε.

«Το Κράτος είναι η εκτελεστική επιτροπή της άρχουσας τάξης». Τι είπε ο στόμας του; Και καλά αυτός, ήτο παλιοκομούνι. Ο Λίο Τολστόι όμως, ο γίγαντας της λογοτεχνίας, αυτός ο βαθύς ανιχνευτής ψυχών και μέγας γενειοφόρος, τι το ήθελε αυτό;  Το: «Κυβέρνηση είναι μια παρέα ανθρώπων που παρενοχλούν τους υπόλοιπους».