Αυτός ο Σκίρων ήταν πολύ παλιόπαιδο. Βίαιος, εκδικητικός και παράλογος. Για αυτό και επήγε το ξαδερφάκι του ο Θησέας και τον ξεπάστρεψε. Το ‘χε παρακάνει ο Σκίρων. Ανεξέλεγκτος. Βασάνιζε τον κόσμο, όσους δηλαδή έφταναν σε αυτόν, αν κατάφερναν να περάσουν από τον άλλο τον ανισόρροπο στο Χαϊδάρι, τον Προκρούστη.

Έτσι μας τα μάθανε στο σχολειό  για την Κακιά Σκάλα και τις Σκιρωνίδες πέτρες. Ωραίοι οι αρχαίοι υμών. Τα είχαν ταιριάξει όμορφα. Μετά ο κοσμάκις πίστεψε άλλα και μοιραία μπερδεύτηκε τα μάλα. Κατέφθασαν απανταχού, σχεδόν, στη γη οι μονοθεϊσμοί. Τέλος πάντων το θέμα μας δεν είναι αυτό, είναι η Κακιά Σκάλα, το πεδίο δράσης του Σκίρωνα.

Αφού διέγραψε την καλπάζουσα πορεία της, παραδίδει, όπως πάντα, στο θέρος.

Λίγες εικόνες από την  απερχόμενη Άνοιξη, μπροστά στην αναμονή εννέα μηνών για την επόμενη.

Τρίτη νωρίς το απόγευμα, με ήλιο που ενίοτε κρυβόταν πίσω από βροχερά σύννεφα. Στα χίλια μέτρα υψόμετρο, κτηνοτροφικό χωριό που πριν μια πενταετία υμνήθηκε από το διαδίκτυο με λόγια παχιά, όσο και άστοχα.

Φιλόξενο και ευγενές το ηλικιωμένο ζευγάρι που φροντίζει το «Κρεοπωλείον – Ψησταριά».

Θα έπρεπε να το είχα ρωτήσει πιο διακριτικά. Δεν το έκανα, καθότι η αφέλειά  με είχε οδηγήσει στο συμπέρασμα, ότι θα εισέπραττα την επιθυμητή απάντηση. Ατυχώς οι επιθυμίες μας, συχνά δεν συμβαδίζουν με την πραγματικότητα. Δεν είχα προσέξει καν τα μαύρα ρούχα της κυρίας στην οποία απηύθυνα το ερώτημα.

«Ζει ο «Φατό»;» ξεστόμισα, έτσι με άνεση
«Δυστυχώς τον χάσαμε πριν επτά μέρες», ήρθε η απάντηση, για να συμπληρωθεί με την πρόταση: «Είχε φτάσει 92 βέβαια, αλλά πάντα δυσάρεστο είναι».

Με τον εκλιπόντα δεν ήμουν φίλος, ούτε είχαμε υφάνει καμιά ιδιαίτερη σχέση. Ιδιοκτήτης καταστήματος στο βουνό των Κενταύρων ήταν. Από εκείνα τα καταστήματα, που στα τέλη της δεκαετίας του ‘70 όταν τον γνώρισα, ήταν ολόκληρα, σαν μια μικρή Ελλάδα.

Οι πόλεις όπου παρουσιάζονταν οι νεοσύλλεκτοι του Ε.Σ. δεν έμεναν στην μνήμη τους ως κάτι ευχάριστο. Αναμενόμενο σε μεγάλο βαθμό. Αν εξαιρεθούν τα πολύ φτωχά παιδιά επειδή έβρίσκαν τα στοιχειώδη, όπως  τροφή, ρούχα, στέγη και οι έχοντες μια ακραία αγάπη για το στράτευμα, όλοι οι υπόλοιποι αντιμετωπίζουν την θητεία ως δοκιμασία, ή ως χάσιμο χρόνου και σε κάθε περίπτωση ως κάτι δυσάρεστο.

Μοιραίο. Αν εξάλλου δεν ήταν έτσι, αν  δηλαδή ήταν μια περίοδος ευχάριστη, δεν θα ήταν υποχρεωτική η θητεία. Δεν θα πούμε τώρα περί του διλήμματος καθήκον ή υποχρέωση. Είναι άλλη κουβέντα αυτή. Το θέμα είναι, οι εντυπώσεις και οι μνήμες  που συντηρούν οι νέοι που υπηρέτησαν για τις πόλεις, όπου έκαναν την βασική τους εκπαίδευση.

Λύσσαγε ο βοριάς, με δύναμη έξι, κι’ ένα στα τόσα κύματα, φρενάριζε το κατάφορτο ποστάλι, που ανέβαινε πάνω στο καιρό, για τον Πειραιά. Καθώς το αλμυρό σπρέυ έλουζε το μεγάλο βαπόρι, ο μήνας έκλεινε, κι’  όλα έδειχναν ότι τα μελτέμια κατέφθαναν με ορμή, για να αντικαταστήσουν τους χλιαρούς νοτιάδες.

Ασήμιζε όλη η θαλάσσια επιφάνεια σαν την κοιτούσες κόντρα στο φως του τελευταίου μεσημεριού του Ιουλίου. Η εβδομάδα άνοιγε με ανέμους που σφύριζαν, και ένα δικό μου εξαήμερο έκλεινε, έτσι κάπως στενάχωρα, αφού ήταν το καλύτερο του φετινού χρόνου, μα πλέον ήταν παρελθόν.

Λίγες ώρες αργότερα, η συνήθης καθημερινότητα, ερχόταν με όλη της την αδράνεια. Το ασθμαίνον λεωφορείο πάνω στο γλυκοχάραμα, ήρθε να αντικαταστήσει τους ήχους από τα μαντάρια. Και η βουή της πόλης που ξυπνούσε, έσβηνε παρελθούσες, ήσυχες ανατολές.   

Επτά ακόμα εικόνες και λίγες λέξεις, επιχειρούν να μεταφέρουν λίγο από το κλίμα του Αιγαίου.

Μέχρι τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα, σαν έπαιρνες τα ανηφορικά αμουδερά βήματα στο νότιο κέρας της Βοϊδοκοιλιάς και έφτανες πάνω ασθμαίνων, κοιτάζοντας προς το βορά, δεν αντίκριζες παρά ελάχιστα ίχνη δόμησης. Στις μέρες μας ξεχωρίζουν, τέσσερα περίπου χιλιόμετρα μακριά, οι εκτεταμένες εγκαταστάσεις του Costa Navarino.

Όραμα ζωής του Βασίλη Κωνσταντακόπουλου, ο οποίος  το είδε να πραγματοποιείται και να λειτουργεί μετά από προσπάθειες δεκαετιών. Το θέρος του 2010 ξεκίνησε τη λειτουργία του και τον Γενάρη του '11 ο εμπνευστής του άφησε την τελευταία πνοή στα 76 του, χτυπημένος από τον καρκίνο. Κατά πως αναφέρει ο Γιάννης Παλαιολόγος στο βιβλίο του «o 13ος άθλος του Ηρακλή»: «Οι τουρκικές αρχές του πρόσφεραν τη δυνατότητα να χτίσει ένα παρόμοιο θέρετρο σε 20.000 στρέμματα στην ακτή της Αττάλειας, ένα έργο που θα ήταν πολύ λιγότερο πολύπλοκο στην υλοποίησή του και πιθανότατα πολύ πιο κερδοφόρο. Δεν ενδιαφέρθηκε. Το μόνο που τον ένοιαζε να αναπτύξει ήταν η Μεσσηνία»

Τόσο στην τοπική κοινωνία, όσο και ευρύτερα, όλα τούτα δεν είναι άγνωστα. Στο διαδίκτυο, στον Τύπο, συναντάς ψύχραιμες τοποθετήσεις, όσο και αγιογραφίες του Β.Κ. και της οικογένειάς του, αλλά και σημεία κριτικής εστιασμένα κυρίως στο οικολογικό σημείο. Η βασική αρχή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η ανιδιοτέλεια. Εννοώ, ότι μια λανθασμένη ανιδιοτελής τοποθέτηση, μπορεί να είναι λιγότερο βλαβερή, από μια ορθή ιδιοτελή.

Όπως και να έχει, οι δρόμοι συχνά με έφερναν σε εκείνα τα μέρη. Την περασμένη Δευτέρα, για επαγγελματικούς λόγους, είχα την ευκαιρία να διανυκτερεύσω στο Costa Navarino. Ήταν η πρώτη φορά. Πέρασα κάποιες 17 ώρες στις εγκαταστάσεις του. Ακολουθούν οι εντυπώσεις μου.

*κάρτα από το Μιλάνο

Ήταν κάποια 17 χρόνια που είχα να περπατήσω στο ιστορικό κέντρο του Μιλάνου, στην Piazza del Duomo. Τρίτη 20 Ιουνίου, με 30-τόσους βαθμούς Κελσίου. Στίφη από Ασιάτες τουρίστες που σχεδόν έτρεχαν για να πάρουν όσες περισσότερες δόσεις Ιταλικότητας προλάβαιναν, στις μικρές μονάδες  χρόνου που είχαν διαθέσιμες. Eκατοντάδες συσκευές, που τις αποκαλούν κινητά,  σηκώνονταν στον αέρα για να συλλάβουν αντίστοιχες selfie.

Δίπλα, η Galleria Vittorio Emanuele II, το πρώτο, ίσως, εμπορικό κέντρο του κόσμου, κατασκευασμένο πριν από 150 χρόνια. Στην καρδιά του, στο εμπορικότερο σημείο του, εκεί που κάποτε φιλοξενούσε ένα βιβλιοπωλέιο, με κάθε έντυπο που εξέδιδε η Hachette Rizzoli, έχει αντικατασταθεί από ένα ακόμα κατάστημα Prada. Όπως και διαγώνια απέναντι. Τι πιο άμεσο συμπέρασμα από την κυριαρχία της φιλάρεσκης κοσμικότητας πάνω στην ανά-γνωση;

Ολιγόλος , ουσιαστικός και σοβαρός με εκείνη την απωανατολίτικη συμπεριφορά που ξέρει να κρατά την απόσταση με ευγένεια. Ο Hideki Kakinuma ο μηχανολόγος που προΐσταται του νέου Type R πολιορκήθηκε αρκετά από την  ελληνική αποστολή, κατά τη διάρκεια του δείπνου, που ακολούθησε της παρουσίασης του μοντέλου.

Έλυσε απορίες, έδωσε απαντήσεις και προετοίμασε την επόμενη μέρα που ήταν και πιο ενδιαφέρουσα καθώς δεν έχουμε συχνά την δυνατότητα να γυρνάμε τα 4,5 km του Lausitzring με 320 προσθιοκίνητους ίππους, μέσα σε ένα πολύ καλοστημένο πλαίσιο.

Παρασκευή 9 Ιουνίου. Ήλιος λαμπρός, θερμοκρασίες ελληνικές. Στο τέλος της ευθείας των pits, με την ταχύτητα να έχει υπερβεί κατά τι τα 200, προσπάθησα να κερδίσω λίγα μέτρα στο φρενάρισμα και το άφησα να περάσει ελάχιστα μέτρα την πινακίδα που είχα βάλει ως σημάδι. Το δεξί πόδι σφυροκόπησε με τόση ορμή το μεσαίο πεντάλ, όση o Nik Galis έκανε στα σκαλιά του Αλεξάνδρειου βαθιά καθίσματα για να κάνει τετρακέφαλους. Κι εκεί που νόμιζα ότι πάμε ευθεία, σηκώθηκε ελάχιστα η ουρά, μπορεί και  να ταλαντεύτηκε ανεπαίσθητα, αλλά επιβράδυνε υποδειγματικά και έστριψε, όπως και τις επόμενες φορές χωρίς ίχνος κόπωσης, χωρίς να χάσει αίσθηση παρά την βαρβαρότητα.