Ήταν από εκείνα τα τηλέφωνα που έρχονται χωρίς κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, να γεμίσουν ώρες μουντής πανδημικής Κυριακής. Περί ανέμων και υδάτων η κουβέντα, όπου κάποια στιγμή  γύρισε στα βιβλία και ο συνομιλητής μου εξέφρασε την άποψη ότι δεν μπορεί να διαβάζει ταυτόχρονα περισσότερα του ενός. Απάντησα ότι δεν καταλάβαινα τη λογική του, προτάσσοντας μάλιστα το επιχείρημα ότι στο σχολείο σχεδόν κάθε μέρα έπρεπε να διαβάζουμε τα λεγόμενα δευτερεύοντα, ήγουν Ιστορία, Γεωγραφία, Αγωγή του Πολίτη, Ηθική, Λογική και δεν θυμάμαι τι άλλο υπήρχε τότε, που τα ηνία της ηγεσίας του Τόπου κρατούσαν ένστολοι, που πέραν των άλλων, ήταν κατεξοχήν εχθροί της γνώσης.

Δεν το είχα σκεφτεί, απάντησε και επειδή θεώρησε ότι τον βοήθησα, βρεθήκαμε κλεφτά σε πρώην κοσμική πλατεία, μασκοφόροι, υγιείς και οδοιπόροι δικυκλιστές και μου ενεχυρίασε έκδοση τινά μετά αφιερώσεως. Κι επειδή είχα ψυλλιαστεί την κίνηση, ήμουν προετοιμασμένος, προσφέροντας και ΄γω το κάτι τις μου, έντυπο εννοείται. Για να είμαι ειλικρινής πάντως, δεν μπόρεσα, παρότι κατέβαλα τις δέουσες προσπάθειες, να διαβάσω το περιεχόμενο, πέραν της εισαγωγής, της ευγενικής χειρονομίας του. Το όνομα του Francois Villon, μου ήταν ολότελα άγνωστο και το αντικείμενό του, η Γαλλική ποίηση του Ύστερου Μεσαίωνα δεν περιλαμβάνεται, ακόμα, στα θέματα που με συγκινούν. Για να μην εκτεθώ δε  μελλοντικά, κατέθεσα την αδυναμία μου ευθέως και ευθαρσώς προς τον ενεχυριάσαντα.

Την επόμενη μέρα δέχτηκα από έτερο Καππαδόκη, ερώτημα φιλικά περιπαιχτικό: «Τι έγινε, τo κόψαμε;» Αναφερόταν στην ανάγνωση βιβλίων, καθώς παρατήρησε ότι είχαν περάσει σχεδόν τέσσερις μήνες χωρίς ανάρτηση με σχόλια για κάποια έκδοση που διάβασα. Όχι, δεν «τo κόψαμε», αλλά δεν βρέθηκε ούτε ο χρόνος και πολύ περισσότερο ούτε η συγκέντρωση για μια αναλυτική παρουσίαση. Ούτως εχόντων των πραγμάτων προχωρώ σε μια σύντομη αναφορά, σε όσες  εκδόσεις βρήκα θαλπωρή στις σελίδες τους, στο τελευταίο τετράμηνο.

Παραμονές Χριστουγέννων ήρθε κοντά μας. Του 2008. Με διαδικασίες που είχαν λίγη λογική και πολύ συμπόνια. Τον είχε περιμαζέψει η Marie Christine ανάμεσα από τους τροχούς των τροχοφόρων, της πολύβουης Λεωφόρου. Ήταν μια περίεργη εποχή, με πολύ μούδιασμα και μεγάλες απορίες μετά από ότι εις συμβεί εις Αθήνας ανήμερα του Αη Νικόλα. Τέλος πάντων, απεφασίσθει η υιοθεσία  και προστέθηκε μηνών τεσσάρων, δίπλα στην Πρεσβυτέρα, που μάλλον τον καλοδέχτηκε.

Ρίκο εκ του πιτσιρίκο βαπτίστηκε, όνομα δισύλλαβο, άμεσο, κατανοητό. Ημίαιμος, καραμπινάτη περίπτωση μουργέλας με εμφανή τάση, τι τάση, προσήλωση σε δυο πράγματα. Ξάπλες και μάσα. Πιτσιρής,  ήτονε μάλλον φοβισμένος απέναντι στα άλλα ζωντανά, μα μόλις απέκτησε βάρος και όγκο, πούλαγε και τσαμπουκά. Επιτομή της ρήσης «σαν τον σκύλο με τη γάτα», διατήρησε μίσος θανάσιμο έως τέλους με σύμπασες τις γαλές του ντουνιά. Ανατρίχιαζε όλη η ραχοκοκαλιά του και έφευγε σπινάροντας και αλαλάζοντας με  ανέκκλητη ορμή. Ασυγχώρητος, μα η φύση μιλούσε μέσα του με ένα ένστικτο φονικό. Τη συναντούμε και εις τους δίποδους τούτη η συμπεριφορά με διάφορες προφάσεις και λαμπερά περιτυλίγματα, άνευ όμως των δικαιολογητικών των τετράποδων και ασύγκριτα πιο επικίνδυνη.

Καθώς βαδίζουμε στον δεύτερο, μετά πανδημίας, Απρίλιο με περισσότερη, ίσως, αυτοπεποίθηση αλλά με μεγαλύτερη πίεση, η φύση το αγνοεί και η Άνοιξη στήνει το δικό της σκηνικό.

Λίγα λόγια και λιγότερες εικόνες, για τούτο το φαινόμενο.

Στους περί μότορσπορ ιστότοπους έκανε την εμφάνιση της η είδηση, για τον θάνατο του David Sutton. Ο Βρετανός με το πολύ  ιδιαίτερο στίγμα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ  εγκατέλειψε τα εγκόσμια στα 81 του χρόνια. Γράφοντας για αυτή την ιδιαιτερότητα να θυμηθούμε ότι πριν από 40 χρόνια τον τίτλο στο WRC κατέκτησε μια ιδιωτική ομάδα. Ήταν μια μεταβατική εποχή, μια χρονική περίοδος ανάμεσα, όπου με αρκετή προσπάθεια, λίγη τύχη μπορούσε να συμβεί το αναπάντεχο. Και συνέβη.

Η αρχή έγινε εδώ στην Ελλάδα. Νίκη με τον άσο στις πόρτες του RS1800. Δεύτερη σερί μάλιστα, μετά το ΄80, μόλις ο δεύτερος μετά το ’62 –’63 και τον Eugen Böhringer που το κατάφερε αλλά ο πρώτος με τον ίδιο συνοδηγό. Αri Vatanen - David Richards. Η εικόνα του Τ. Αρωνίτη, είναι από την 2η ε.δ. του αγώνα, Λουκίσια.

Το μπλε οβάλ, είχε αποσυρθεί από το τέλος του ’79, τα τετρακίνητα από το Ingolstadt δεν είχαν ακόμα αποκτήσει τα εχέγγυα, το gruppo είχε αποκοιμηθεί, οι Φραντσέζοι με τα Talbot θα έπρεπε να είχαν κάτι πληρέστερο ως πρώτο πλήρωμα και η Datsun είχε αξιοπιστία αλλά δεν αρκούσε. Υπήρχε ένα κενό κορφής. Το οποίο κενό πληρώθηκε με τρόπο απίθανο, με έναν πετυχημένο όπως αποδείχτηκε συνδυασμό. Κάτι σαν full house. Με τους δυο David για δεκάρια (Sutton – Richards) και τρεις άσσους (Vatanen – RS 1800 – Rothmans).

Μετά την πτώση της Χούντας και τη σύγκλιση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας στα τέλη εκείνου του δραματικού Ιουλίου του ’74,  ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ανέθεσε το Υπουργείο Απασχολήσεως  στον Κωνσταντίνο Λάσκαρη.

Στις εκλογές του Νοεμβρίου του ’74 ο Λάσκαρης εξελέγη βουλευτής στη Β΄Αθηνών και ο πρωθυπουργός τον διατήρησε στο Υπουργείο, το οποίο μάλιστα κράτησε μέχρι το 1981. Ήταν μοιραίο σε αυτά τα οκτώ χρόνια να γίνει στόχος της αντιπολίτευσης. Για κάποιες, πιθανότατα, άστοχες δηλώσεις του μάλιστα, η αντιπολίτευση τον είχε ειρωνευτεί ότι κατάργησε τον πόλεμο των τάξεων. Επί ημερών του το Υπουργείο μετονομάστηκε σε Εργασίας.

Πάνω στην αγωνιστική του ακμή, που είχε την ατυχία να συμπέσει στο φούντωμα του πολέμου της Ινδοκίνας και πριν ξεσπάσει το εσωτερικό αντιπολεμικό ρεύμα, ο Muhammad Ali, αρνήθηκε να στρατευτεί. Οι επιπτώσεις δεν ήταν ούτε μικρές, ούτε λίγες.

Με το γνωστό του ύφος δήλωσε πως:  «Δεν γνωρίζω τίποτα για το Βιετνάμ και δεν έχω τίποτα να χωρίσω με τους Βιετκόνγκ. Τουλάχιστον, αυτοί δεν με φωνάζουν νέγρο» και συμπλήρωσε ότι «Όχι, δεν θα πάω 10.000 μίλια μακριά από το σπίτι μου, για να βοηθήσω να σκοτώσω και να κάψω ένα άλλο φτωχό έθνος απλώς για να συνεχίσω την κυριαρχία των λευκών». Ήθελε πολύ θάρρος για να τα πεις και πολύ περισσότερο για να τα ακολουθήσεις αυτά τότε.

Κατά τα δυο τρίτα χειμώνας, περί τα υπόλοιπα άνοιξη. Στις 20 η εαρινή ισημερία ή equinox όπως και ο τίτλος του τέταρτου άλμπουμ του Jean-Michel Jarre που παρουσιάστηκε πριν 43 χρόνια, λίγο πριν το χειμερινό ηλιοστάσιο του ‘78.

Μάρτιος 1978. Καλή εποχή για να είναι κάποιος 20άρης. Εκτός αν το βράδυ του Σαββάτου 11 του μηνός, είχε την ατυχία να βρεθεί στον κινηματογράφο «Έλλη» στην οδό Ακαδημίας.

Μια είδηση που εκφωνείται σε πανελλαδική εμβέλεια στα δελτία του κρατικού ραδιοφώνου, πάει να πει ότι θεωρείται σημαντική. Εννοείται ότι είχε αντίστοιχη προβολή όχι μόνο στους ειδικούς περί αυτοκινήτου ιστότοπους, αλλά και σε κάποιους φιλοκυβερνητικούς, καθώς εκτιμήθηκε ως ιδιαίτερη επιτυχία.

Mάιος του 1976. Ο Σουηδός Björn Waldegård σπρώχνει το ιταλικό κουπέ στα όριά του ανεβαίνοντας στη λασπωμένη ε.δ. Καμμένα Βούρλα στην οποία σημείωσε τον ταχύτερο χρόνο. Όπως και στις προηγούμενες Πλατανάκι, Μαλεσίνα, αλλά και στις επόμενες, Δίστομο και Μαλανδρίνο. Θα εγκαταλείψει, σε εκείνο το 23ο Δ.Ρ.Α. στις Καρρούτες. Τη μόνη ε.δ. που θυμόμαστε ακόμα.

Διότι το διαμάντι του στέμματος του ελληνικού μότορσπορ, το «ράλυ των θεών» επέστρεψε στο θρόνο του. Γύρισε εκεί που ανήκε. Στο υψηλότερο σκαλοπάτι. Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα ράλυ.

Αποτέλεσμα αυτό, των άοκνων, επίμονων και ως απεδείχθη αποτελεσματικών ενεργειών του Υφυπουργού Αθλητισμού και της επιτροπής που συστήθηκε ως προς τούτο. Δηλώσεις σε κλίμα ενθουσιώδες, έκαμαν ο Έλλην πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αυτοκινήτου και ο Διευθύνων Σύμβουλος του υποστηρικτή του Θεσμού.

Αυτή ήταν η είδηση. Πάμε τώρα και στην ερμηνεία της.

Μισό αιώνα νωρίτερα, όταν το καθεστώς εόρταζε με τις δικές του προτεραιότητες και το δικό του γούστο τα 150 χρόνια, εκείνη, δεν είχε τον τρόπο να καταλάβει τι την ενοχλούσε.

Ήταν σαν την Μεγάλη εβδομάδα της ίδιας εποχής. Σοβαρή πειθαρχία, ακατάληπτα λόγια, μια περίεργη φοβία και κανένας τρόπος να φέρουν το θυμικό, εκείνης της εύκολης εφηβικής ψυχής στην ουσιαστική πηγή της Ιστορίας. Έτσι δεν είχε τη δύναμη ούτε να υποψιαστεί τα μηνύματα του '21. Πόσω μάλλον, το αληθινό νόημα της εξέγερσης.

Τα 150 χρόνια έγιναν 200, και εκείνη η περί ης ο λόγος, εύκολη εφηβική ψυχή έγινε ολίγον ταλαίπωρη τρίτης ηλικίας που στο μεσοδιάστημα κάτι, υποτίθεται, αντιλήφθηκε και απέκτησε, πάλι υποτίθεται, τα χρειώδη ώστε να ερευνήσει τα τι, τα πως και τα γιατί.

Ε! λοιπόν αυτό που τότε δεν είχε συνειδητοποιήσει, αλλά κάτι ένιωθε, ήταν πως την Ελευθερία, που υμνούσαμε πως κατακτήσαμε, την κακοποιούσαμε.  Ότι  πάνω στους ύμνους χάθηκε η ουσία της. Ότι οι παράτες, τα ταρατατζούμ, το κοφτό βήμα της παρέλασης δεν την περιποιούσαν. Την έκρυβαν.

Σχεδόν μισό αιώνα νωρίτερα, εκεί ας πούμε το ’76 – ‘77. Πιτσιρής μεν,  ακαδημαϊκός πολίτης, που λέγαν, δε. Τουτέστιν και οχήματα οδηγείς και ψηφίζεις και εργάζεσαι, κάποιοι σπούδαζαν κιόλας. Είχες όσα απαιτούνταν, για το χαρακτηρισμό «ενεργός πολίτης».

Από αριστερά, κατά σειρά εμφανίσεως B. Pascal, W.A. Mozart, Β. Fisher.

Πιτσιρής όμως, διότι μπορεί ο Wollfgang Amadeus Mozart πριν από τα 20 να συνέθετε συμφωνίες και κοντσέρτα, μπορεί ο Bobby Fisher στα είκοσί του να κέρδισε το Αμερικάνικο πρωτάθλημα με το κορυφαίο σκορ στην ιστορία του θεσμού, μπορεί τέλος ο Blaise Pascal στην ίδια ηλικία να είχε ανακαλύψει την ομώνυμη αρχή και να είχε κατασκευάσει αριθμομηχανή, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των 20άριδων, είναι εικοσάρηδες

Πριν από σαράντα τόσα  χρόνια το σπίτι είχε, περιέργως, σκουπιδοφάγο. Δεν θυμάμαι ποιανού ιδέα ήταν, αλλά είχε. Πάνω στην κορύφωση των μνημονίων, εκείνη η συσκευή που, αν θυμάμαι καλά, τα καλλιγραφικά γράμματά της πάνω στην inox πατούρα ήταν general electric, κήρυξε στάση εργασιών.

Τον ξήλωσα, τον κατέβασα στο πάγκο, προσπάθησα να τον επισκευάσω. Εις μάτην. Μετά από πολύχρονη συνετή υπηρεσία, συνταξιοδοτήθηκε σε κάποιο κλάδο ανακύκλωσης. Έφτιαξα ένα μπάι πας στον νεροχύτη και ένεκα τα μνημόνια που λέγαμε, η προμήθεια καινουργούς εγκατελείφθη πάραυτα καθότι ο αντικαταστάτης  θα κόστιζε τουλάχιστον 300 έουρος, ήγουν περισσότερο από εκατό χιλιάδας, παλαιών καλών δραχμών.

Δεν το ξέρω. Έτσι είχε τελειώσει η προηγούμενη ανάρτηση. Αναφερόταν στην αδυναμία ερμηνείας όλης αυτής της ανεξέλεγκτης και κυρίως άχρηστης, κρατικής βίας. Αυτά είχαν διατυπωθεί, εν πρώτοις, για όσα συνέβησαν Κυριακάτικα στην πλατεία. Ακολούθησαν και τα της Δευτέρας και τα της Τρίτης.

Δεν το ήξερα, μα μπορούσα κάτι να υποθέσω. Με μια ολίγον πρωτόγονη πονηριά, αλλά και ότι συμβαίνει γύρω μας, πρωτόγονο δεν είναι;