Ο ένας γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του ’75, μέσα σε ένα καθεστώς φτώχιας με Φ κεφαλαίο, σε ένα γκέτο στα προάστια του Hampton της Virginia, από 15χρονη μάνα και απόντα πατέρα.

Ολόγος για τον Allen Ezail Iverson.

Ο άλλος σχεδόν 10 χρόνια αργότερα. Στις 7 του Γενάρη του '85. Πατέρας μαύρος, μητέρα λευκή, αυτό που στα σπανιόλικα αποκαλείται Cholo ή στα Ελληνικά μιγάς.

Ήταν ο Lewis Carl Davidson Hamilton.

Τι κοινό μπορεί να τους συνδέει;

O Κινηματογράφος ως ιστορικό εργαλείο, στην υπηρεσία της Τέχνης αλλά και της έρευνας. Δυο παραγωγές που μας προσφέρουν δυο διαφορετικές προσεγγίσεις, για δυο διαφορετικά θέματα από την ίδια χρονική περίοδο.

Ο κοινός χρόνος, συνδυάζεται πάνω στην ίδια βάση. Στο ναζιστικό καθεστώς που για μια δωδεκαετία στοίχισε τα πάνδεινα στον ανθρώπινο πολιτισμό.

Λίγες εικόνες και μερικά λόγια για τον Στέφανο, που την πρώτη Κυριακή του φετινού Φλεβάρη, μας εγκατέλειψε.

Έτσι, προκειμένου να μνημονευτεί όχι μόνον αυτός ο καλοσυνάτος, μεγαλόθυμος, ευγενής άνθρωπος, αλλά για να θυμηθούμε και το πλαίσιο του, μια ολάκερη εποχή, που ολοένα εξατμίζεται, μπροστά σε ένα παρόν που φαντάζει άχαρο.

Κοντά στο 45λεπτο, και ενώ ο θεατής έχει ήδη εισπράξει μια γερή δόση σαγήνης από τον μονόλογο και την εκθαμβωτική επί σκηνής παρουσία του, ακούγεται, έτσι, μέσα στο ρέον κείμενο, σαν κομμάτι του αναπόσπαστο, η φράση: «κορίτσια, βγάλτε καμιά ρακούλα».

Ταυτόχρονα, αλλάζει  ο φωτισμός και βγαίνουν τα κορίτσια, με έναν παλιό αλουμινένιο δίσκο του καφενείου από αυτούς με τις τρείς αντηρίδες και τη λαβή από πάνω, μοιράζουν τις ρακές, γρήγορα αποχωρούν, να κράτησε όλο αυτό 2-3 λεπτά, έτσι σαν ένα πολύ σύντομο διάλειμμα και ο καλλιτέχνης επιστρέφει στην ερμηνεία του.

Αν ισχύει η άποψη ότι η Τέχνη απαιτεί τις πιο έντονες οδύνες προκειμένου να έρθει στη ζωή, ο Μάρκος Βαμβακάρης αποτελεί ένα από τα πιο ηχηρά και πονεμένα παραδείγματα.  Τέτοια μέρα, σαν την σημερινή, πριν 47 χρόνια, εγκατέλειψε τα εγκόσμια. Τα σχεδόν 67 χρόνια που πέρασε επίγεια ήταν αντισυμβατικά, περιθωριακά και βασανισμένα.

Η περίπτωσή του είναι σπάνια. Υπήρξε αυτοδίδακτος στιχουργός, μουσικός, ερμηνευτής. Το στίγμα που άφησε μέσα από την Τέχνη του, παραμένει επίκαιρο, αληθινό, άλλοτε σκληρό, ενίοτε σαρκαστικό και θα έτσι θα παραμείνει στο διηνεκές. Διότι οι εποχές μπορεί να αλλάζουν, οι συνήθειες παρομοίως, αλλά ο άνθρωπος παραμένει ίδιος απαράλλαχτος, με τις ίδιες επιθυμίες, τις ίδιες ανασφάλειες.

Τα 58 του χρόνια έκλεισε, χθες, ο Σάββας Κωφίδης. Μια ιδιαίτερη, περίπτωση ανθρώπου. Πορεύτηκε και πορεύεται πάνω σε πολύ σπάνιους συνδυασμούς δραστηριοτήτων. Αυτό δε, που κάνει έτι περαιτέρω σπάνια την περίπτωσή του, δεν είναι μόνον το τι, αλλά και το πως το κάνει.

Γεννήθηκε το ’61 στην Άλμα Άτα, τότε που η πόλη ήταν η πρωτεύουσα της  Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας του Καζακστάν. Με ποντιακή καταγωγή και προγόνους που γνώρισαν τους σταλινικούς εκτοπισμούς από την μητρική γη. Στην ηλικία των έξι ετών, έρχεται μαζί με τους γονείς και τα τέσσερα αδέλφια του στη Θεσσαλονίκη.

Λένε ότι η απώλεια του Θανάτου γίνεται ολοκληρωτική σαν ξεχάσουμε τον εκλιπόντα, καθώς, η φυσική απουσία για κάποιον που αγαπάς και ξέρεις ότι δεν θα ξαναδείς, έρχεται να αναπληρωθεί μέσα από τις μνήμες. Έτσι, σαν μια διαρκή πνευματική ανάσταση.

^{Μαίος '62. Με την Έρα.}

Ως εκ τούτου, δεν γράφω αντίο, που ερμηνεύεται ως χωρισμός, αλλά γειά σου Στέφανε με την έννοια του ότι οι αναμνήσεις θα σε κρατάνε ανάμεσα μας, στο όσο και να είναι αυτό, το απροσδιόριστο χρονικό διάστημα που θα βρισκόμαστε, εμείς, ζωντανοί στις αυλές του μάταιου κόσμου μας.

Με κάτι σαν τοποθέτηση, για την ευρύτερη έννοια και χρήση του διαδικτύου και των εφαρμογών του, είχε να κάνει η αμέσως προηγούμενη, περί διαδικτύου, ανάρτηση. Εξειδικεύοντας αρκετά το θέμα, η παρούσα, έχει να κάνει με το λόγο ύπαρξης και το ύφος του παρόντος ιστότοπου, καθώς πριν δυο μέρες πέρασε στο ενδέκατο χρόνο ύπαρξης και λειτουργίας του.

Είναι δέκα χρόνια και δυο μέρες, από την δεύτερη μέρα, του δεύτερου μήνα, του 2009 που ξεκίνησε τη ρότα του στους αχανείς ωκεανούς του διαδικτύου, το tellingstories.gr. Όπως γίνεται κατανοητό από το όνομα του, αρέσκεται σε ιστορίες. Είναι ένα αφηγηματικό, εσωστρεφές, σπάνια ειδησεογραφικό site που συχνά έλκεται από το παρελθόν.

Δέκα χρόνια νωρίτερα, το διαδίκτυο δεν ήταν όπως είναι σήμερα. Και πάρα πολλοί από εμάς, αν όχι όλοι, δέκα χρόνια νωρίτερα δεν ήμαστε όπως τώρα. Αφού δεν μπορούμε να δώσουμε μια ακλόνητη απάντηση, στο ερώτημα: «αλλάζει ο άνθρωπος;» μας δίνεται η δυνατότητα να υποστηρίξουμε ότι κρατά τα βασικά χαρακτηριστικά του, αλλά έρχονται οι συνθήκες, είτε για να αναδείξουν, είτε για να τα περιορίσουν, είτε για να τα καταπνίξουν τα υπόλοιπα.  Ο πυρήνας του όμως παραμένει ο ίδιος.

Πράγμα που δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε για το διαδίκτυο και κυρίως για τις εφαρμογές του. Τεχνολογικά παραμένει ουσιωδώς το ίδιο. Είναι πιο πολύπλοκο, πιο χαώδες, πιο γρήγορο, ασφαλώς πιο μαζικό, αλλά οι αρχές του είναι ίδιες. Σε επίπεδο εφαρμογών όμως, έχει μετατραπεί σε μια άνευ προηγουμένου σκηνή επικοινωνίας όπου το ερμαφρόδιτο καλό, συνευρίσκεται με το ερμαφρόδιτο κακό, όπου το αληθές κολυμπάει μέσα στο ψευδές και όπου η άγρα των κλικ και των λάικς σκεπάζει, συνήθως, κάθε άλλη πρόθεση.

Από την προηγούμενη ανάρτηση που ανέμειξε τα γεγονότα του φετινού rallye Monte Carlo, με εκείνο προς τεσσαρακονταετίας,  προέκυψαν δυο ονόματα.

Του Peter Ascroft, του Bjorn Waldegaard μα και της εποχής τους. Η προβολή όλων αυτών στην μέρες μας, φέρνει αξιοσημείωτες παρατηρήσεις.

Να ξεκινήσουμε τηλεγραφικά: 87ο rallye Monte Carlo. Ogier: ανέστησε Citroen. Meeke: αναγεννήθηκε. Loeb: έσβησε ένα ακόμα κεράκι του Jari Matti. Οtt: o τίτλος έρχεται. Yaris: μάλλον ένα βήμα μπροστά.

Σε ότι αφορά τον τίτλο, αυτό το γαλάτικο Transparent, εις την νεολληνικήν διάφανο, θέλει να μαρτυρήσει ότι η σύγχρονη εποχή, έχει κάνει τα πάντα διάφανα. Δεν είναι κρίνα, μα όλα είναι στο φως με τα καλά και τα υπόλοιπα. Πάμε να τα δούμε αναλυτικότερα.

Ο δεύτερος τόμος της αυτοβιογραφίας του ακαδημαϊκού, π.Π.τ.Δ. κατέπλευσε στις γιορτές και μέσα σε 36 ώρες πέρασε στην λίστα των αναγνωσμένων βιβλίων. Πολύ ενδιαφέρουσα δουλειά, για αυτούς δε που δεν έχουν γνώση του ευρύτερου έργου του συγγραφέα, ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.

Αποτελεί μια πολυδιάστατη περιγραφή, των πεπραγμένων της ζωής του που καλύπτει το χρονικό διάστημα από το ’61 έως το τέλος του ’84. Γεννημένος το 1899, δεν μοιράζεται μαζί μας, μόνον  τα γεγονότα από τα 62 έως τα 85 του έτη, αλλά τις σκέψεις του, τις ανησυχίες του και ότι προέκυψε ως συνεπακόλουθο των προηγούμενων εμπειριών του

Συχνά πυκνά μέσα στο πλήρες πληροφοριών, εικόνων, περιγραφών κείμενό του, δηλώνει την επιθυμία του να είναι ακριβής, ειλικρινής, ακέραιος. Ο καλοπροαίρετος αναγνώστης δεν χρειαζόταν τούτη τη σημείωση. Ο κακοπροαίρετος ούτως η άλλως θα την αγνοήσει.

Από την πρώτη κιόλας σελίδα (363) αφήνει ένα στίγμα περί τούτου, κάνοντας αναφορά για την ομιλία του στην Ακαδημία, το ‘61 με θέμα «Οι αντινομίες του Πρακτικού Λόγου», όπου παρέστη η Βασιλική οικογένεια και ο Καραμανλής. «Κανείς από αυτούς δεν κατάλαβε τι είπα. Αλλά και οι πιο πολλοί ακαδημαϊκοί, δεν κατάλαβαν περισσότερα».

Οι σχέσεις του με τον Καραμανλή καταλαμβάνουν περίοπτη θέση στο κομμάτι της πολιτικής αφήγησης. «Ιδίως όμως η εξαπάτησή του από τα Ανάκτορα, τον είχε βαθιά τραυματίσει. Πρώτη φορά τότε τον είδα πεσμένο μπρούμητα στο κρεβάτι του να κλαίη με λυγμούς. Είδα τότε με τα μάτια μου πόσο βαθιά δεμένος ήταν με τον δημόσιο βίο του τόπου και πόσο συναισθηματικός ήταν αυτός ο φαινομενικά σκληρός και ψυχρός άνθρωπος». (σ.365)