To έκανε από το '90. Μια φορά το χειμώνα. Και μια φορά το καλοκαίρι. Για χειμωνιάτικο, προτιμούσε την 21η Δεκεμβρίου, μα το παράτησε σύντομα. Το καλοκαιρινό όμως το κράταγε περισσότερο από 10 χρόνια, για ανήμερα Δεκαπενταύγουστο.

Εγκατέλειπε το σπίτι, γύρω στις 4 την νύκτα. Έφευγε με το δίτροχο και τον φωτογραφικό εξοπλισμό στην πλάτη. Ανέβαινε σε κάποιο βουνό, ή κατέβαινε σε κάποια παραλία, με πρόσβαση προς ανατολάς. Έβλεπε, φωτογράφιζε την ανατολή του ήλιου.

μέρος τέταρτο και τελευταίο. (Ιούλιος 2014 - Σεπτέμβριος 2016)

Ιούλιος 2014. Για πιο λόγο να εγκαταλείψεις κατακαλόκαιρο την Ελλάδα; για να πας μάλιστα στην καρδιά της Ρηνανίας, όπου οι 33 αναπάντεχοι βαθμοί θα συμμαχήσουν με την υγρασία, για να σε ταλαιπωρήσουν ακόμα περισσότερο.

Αν υπάρχει ένας και μόνον λόγος, πέρα από κάποιο πρόσωπο, που θα σε αναγκάσει σε αυτό το μαρτύριο, είναι διότι θα σε περιμένουν παρατεταγμένες μερικές GT3, 911 Carrera 4 S, Cayman GTS, 911 Turbo, & 911 Turbo S, καθώς και μια 918, που δεν θα οδηγήσεις, αλλά θα έχεις την εμπειρία της συνοδήγησης.

Στο τέλος του Ιουλίου, οι πρώην εργαζόμενοι στον τέως «Πήγασο» είδαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, να πιστώνεται η προκαταβολή του μισθού του Μαρτίου του 2017. Έτσι τουλάχιστον ερμηνεύθηκε η χειρονομία.

Την ίδια χρονική στιγμή, συντελέστηκαν και ολοκληρωτικές ανατροπές στην κατασκευαστική «Ελλάκτωρ». Συζητήσεις έγιναν, κουβέντες αντηλλάγησαν, σχόλια ακούστηκαν. Αντιγράφω μια επικοινωνία, για αυτά τα θέματα, που διημείφθη μεταξύ δυο πρώην εργαζομένων, στον Πήγασο.

Σημειώνει ο ένας:

^{μέρος τρίτο από τέσσερα (Ιούνιος 2009 - Ιούλιος 2012)}

Ποιός θα μπορούσε να περιμένει πως 44 χρόνια μετά την κατασκευή της, και την εξαγωγή στην Αμερική, αυτή η 911 Τ, θα κυλούσε τους τροχούς της στις χωμάτινες επιφάνειες, γύρω από την τεχνητή λίμνη του Σμοκόβου;

Κυριακή 27 Ιουλίου 1969. Έξι μέρες νωρίτερα, η ανθρωπότητα είχε κάνει τα πρώτα της βήματα στο φυσικό της δορυφόρο. Τη Σελήνη. Επικρατεί μια ευρύτερη αισιοδοξία.

Στη Ρόδο πάντως, η αισιοδοξία ήταν κάτι μόνιμο, τους θερινούς τουλάχιστον μήνες. Εκείνη την Κυριακή διοργανώθηκε το σιρκουί στους δρόμους της πόλης, ανάμεσα στα μεσαιωνικά τείχη. Mόλις 21 χρόνια μετά την επίσημη τελετή ενσωμάτωσης με την Ελλάδα. Ας θυμηθούμε ότι ο πρώτος αγώνας ταχύτητας σε δρόμους πόλης, είχε επίσης διοργανωθεί εκεί, το καλοκαίρι του '58, με την ευκαιρία της επετείου των δέκα ετών της ένωσης, της Δωδεκανήσου με την Ελλάδα.

^{Ελάχιστες στιγμές πριν την εκκίνηση. Στην πρώτη γραμμή η 911 του Paul E. Vestey και η Vette του Τζώνυ. Μόνη στη δεύτερη η δυο – δυο του Γιώργου Ανέστη, ενώ ακολουθούν στην τρίτη, η Jag του Κώστα Ιωακειμίδη και η GTA του Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη.}

Όλοι οι πρωταγωνιστές των ελληνικών αγώνων της εποχής βρίσκονται στο νησί και μαζί τους ένας αλλοδαπός. Eίναι ο Βρετανός Paul E. Vestey. Δε αποτελούσε κάποιο λαμπρό όνομα αλλά είχε πλούσιες παραστάσεις με οχήματα που ούτε στο όνειρό τους οδηγούσαν οι Έλληνες, όπως: Chevron Β8, Ford GT40, Ferrari 250 LM. Είχε αλωνίσει όλες της πίστες της Ευρώπης: Monza, Silverstone, Le Mans, Mugello, Zeltweg, Nurburgring. Στη Ρόδο μας έρχεται με μια ταπεινή, ασημένια, δεξιοτίμονη 911 και σκοράρει την pole.

μέρος δεύτερο από τέσσερα, Νοέμβριος 2008 - Ιούνιος 2009.

^{από το μουσείο του κατασκευαστή στη Στουτγάρδη.}

Νοέμβριος του 2008. Μ. Βρετανία Silverstone. Porsche Driving Experience Centre.  Αυτή την πίστα με την βαριά, σημαντική κληρονομιά επέλεξε το Γερμανικό εργοστάσιο, προκειμένου να συστήσει  σχολή οδήγησης. Χρειάστηκαν έξι χρόνια ερευνών και εξέλιξης ώστε να πάρει την τελική της μορφή, και να προσφέρει πια τις υπηρεσίες της σε εγκαταστάσεις υψηλού επιπέδου

Βασίστηκε, τόσο πάνω στην επιθυμία των αγοραστών όσο και τη βούληση των αντιπροσώπων να προσφέρουν κάποια μαθήματα, μερικές γνώσεις μέσα από τις οποίες οι κάτοχοι των Porsche θα οδηγούσαν με περισσότερη ασφάλεια και αυτοπεποίθηση.

Ο Πέτρος Κουβάτσος, ήταν το πρώτο θύμα των Ελληνικών αγώνων αυτοκινήτου.

Έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια αγώνα πρωταθλήματος, δεμένος, με κράνος, νούμερα στις πόρτες μπροστά σε δεκάδες εμπλεκόμενους και, το κυριότερο, μπροστά στη σύζυγό του Καίτη. Δεν ήταν κάποιος ενθουσιώδης νεαρός.

Ήταν 38 ετών, παντρεμένος, οικογενειάρχης με δύο παιδιά, τη Λύντια και τον Δημήτρη, πολιτικός μηχανικός, στην πιο δημιουργική ηλικία του.

Το μοιραίο συνέβη στην τελευταία δεξιά στροφή της ανάβασης Φιλερήμου στην Ρόδο, το Σαββάτο 27 Ιουλίου 1963. Πριν από πενήντα πέντε χρόνια, ακριβώς.

Ας δούμε κατ' αρχάς, το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Εθνος», της 29ης Ιουλίου πως περιγράφει τα συμβάντα.

Είναι πολύ βαριά, για την ακρίβεια ασήκωτη η αίσθηση της απώλειας. Ειδικά όταν η ψυχή που εγκατέλειψε τα εγκόσμια είναι φρέσκια, ειδικότερα αν είναι αθώα και απολύτως αμέτοχη στο κακό. Γίνεται τραγικό αν καεί ζωντανή.

Βάρβαρο επίσης είναι να χάνεται το σπίτι. Η εστία. Το κεραμίδι. Σκληρότερο ακόμα να καίγεται μπροστά σου και να μην μπορείς να κάνεις το παραμικρό. Παρά μονάχα να εγκαταλείψεις,  για να μην σε καταπιούν οι φλόγες.

Τέλος, το δάσος. Είκοσι χρόνια απαιτούνται προκειμένου η φύση να συστήσει ένα δάσος κωνοφόρων. Να προσφέρει οξυγόνο, σκιές το καλοκαίρι, να δημιουργήσει αυτή την ευφορία. Λίγες μόνον ώρες αρκούν για να εξαφανιστεί.

Όλα τα παραπάνω συνέβησαν σε ακραίες τιμές το απόγευμα της 23ης Ιουλίου. Ένα μικρό χρονικό διάστημα ήταν αρκετό για να χαθούν δεκάδες άνθρωποι, εκατοντάδες σπίτια, χιλιάδες δένδρα. Ένα συμβάν που μόνον με πολεμικές απώλειες μπορεί να συγκριθεί.

Έχοντας, τον προηγούμενο κυρίως αιώνα, αρκετές κοινές επαγγελματικές εμπειρίες, μερικές από αυτές μάλιστα πολύ σπάνιες και αντίστοιχα ευχάριστες, θεώρησα περίπου υποχρέωση να του στείλω ένα λινκ για την άποψη μου περί της ψηφιακής εποχής της φωτογραφίας.

Όντας φωτογράφος επαγγελματίας, με πλούσιες παραστάσεις και εμπειρίες και άνθρωπος που έχει την εκτίμησή μου θα είχε ενδιαφέρον η αντίδρασή του. Και είχε όντως.

^{Σεπτέμβριος 1999. Στο Dayton του Ohio των Η.Π.Α. Εξωτερικοί χώροι του αεροναυτικού  μουσείου. Μαζί με τον D. και το F-150. Αξέχαστα.}

Μέσα στις 60 λέξεις που ανέπτυξε, περιέλαβε πολλά. Έναν διαχωρισμό ανάμεσα στον ερασιτέχνη και τον επαγγελματία, μια διακριτή αν και διακριτική υπεροχή, σε πρακτικό επίπεδο του επαγγελματία και μια κάπως ποιητική, διάθεση να συνδυάσει αρμονικά και τις δυο ιδιότητες. Το μόνον που στερούντο οι 60 αυτές λέξεις, ήταν οι τονισμοί και τα σημεία στίξης:

Στο Paul Ricard, ο Lewis περιφρόνησε την συνέντευξη που έπρεπε να δώσει ευθύς μετά την πτώση της σημαίας και έφυγε δρομέως.

Στο Silverstone, οι Βρετανοί δεν είδαν τον αγαπημένο τους πρωταθλητή να κερδίζει, αντίθετα κέρδισε ένας Γερμανός σε Ιταλικό μονοθέσιο.

Στo Γερμανικό GP που έφερε το όνομα μιας εταιρείας από το Ντουμπάϊ, οι Merc έκαναν ένα εμφατικό και απρόσμενο 1 – 2 μπροστά στο ομοεθνές κοινό και ενώπιον του μυστακοφόρου αφεντικού. Και ο Lewis πλημμυρισμένος χαρά για την νίκη και την πλήρη ανατροπή της προσωρινής βαθμολογίας το πανηγύρισε δεόντως.

Από το μονοθέσιο μετά την πτώση της καρώ, που με μια φωνή ίδια σχεδόν με του Don Cheadle έδωσε την αγάπη του στην ομάδα, έως την ώρα που πήδηξε πάνω από την κιγκλίδωμα στις αγκαλιές του των ανθρώπων της ομάδας. Με τα ράστα κοτσιδάκια, τα σκουλαρίκια, το διακοσμητικό στο αριστερό ρουθούνι, και τα τατού στην επιδερμίδα του.

Κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει ότι αυτό που ξεκίνησε προπολεμικά με την συνεργασία του ναζιστικού καθεστώτος τόσο σε πολιτικό, όσο και  πολεμικό επίπεδο, μπορούσε να εξελιχθεί, κόντρα στην συντριβή της Γερμανίας, και παρά τον εγκλεισμό του ιδρυτή στις φυλακές τις Dijon, σε ένα τόσο ισχυρό εμπορικό σήμα.

Η ιστορία της Porsche είναι πολύ Γερμανική, είναι ενδιαφέρουσα, ενώ στο τέλος αποδεικνύεται και άκρως επιτυχημένη. Επιτυχημένη κατ’ αρχάς διότι είναι κερδοφόρα ως επιχείρηση, ακολούθως διότι έχει μακρά πορεία.  Επίσης διότι αυτό που παράγει τυγχάνει καθολικής εκτίμησης και τέλος επειδή έχει πείσει το παγκόσμιο κοινό, ότι το πορτκλέ με το θυρεό από το Τσουφενχάουζεν, αποτελεί απόδειξη κοινωνικής επιτυχίας. Μοιραία το προϊόν μετατρέπεται έτσι, σε κάτι περισσότερο από καλό αυτοκίνητο.

Επτά επί επτά εικονογραφημένες, προσωπικού περιεχομένου, ιστορίες, σύνολο 49,  για τα 70χρονα της Porsche. Σε τέσσερις συνέχειες.

(μέρος πρώτο, από τέσσερα - Ιανουάριος 1993 – Σεπτέμβριος 2008)