Ήρθε ο καθηγητής στα Μέσα και μας είπε πως ότι δεν έχει καεί έως τώρα θα καεί στο μέλλον. Ήταν μια συγγενής άποψη με εκείνη που κυκλοφορεί για την Πανδημία. Πως δηλαδή όσοι δεν έχουν νοσήσει, εμβολιασμένοι ή όχι, θα νοσήσουν.

Αν σε αυτά προστεθεί ο πόλεμος που μαίνεται στην ευρύτερη γειτονιά μας, οι θεατρικές παραστάσεις των ποινικολόγων, οι δικονομικές απόψεις των ηθοποιών, η βία που αναδύεται από την κοινωνία και περνά μετά πάσης επισημότητας στα Μέσα, οι δέουσες δόσεις φόβου με καύσωνες, τσούχτρες, φονικούς ιχθείς, τους μόνιμα απειλούντες γείτονες και μια πρωτόγνωρη μορφή άσκησης εξουσίας, δεν απομένουν και πολλά περιθώρια θερινής ησυχίας.

Απών, είναι πλέον, από τον μάταιο κόσμο μας, ο γεννημένος στο Belfast το 1933, Paddy Hopkirk διακεκριμένη περσόνα του παγκόσμιου μότορσπορ. Ανήκε σε εκείνη τη γενιά των οδηγών στα πρωτόλεια βήματα του επαγγελματισμού, που συμμετείχαν και επικρατούσαν στα ράλυ του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, στις 24 ώρες του Le Mans, στις φοβερές αναμετρήσεις του Targa Florio, αλλά και στους μαραθώνιους αγώνες Λονδίνο – Σίδνεϊ, ή Λονδίνο – Μεξικό. Εποχές ξεχασμένες όσο και μοναδικές.

O Ιρλανδός, ταν μέλος των τριών σωματοφυλάκων της British Motor Corporation, μαζί με τους Φινλανδούς Timo Timo Mäkinen και Rauno Aaltonen. Δεν περιορίστηκαν στο να πρωταγωνιστήσουν στο χώρο των ευρωπαϊκών ράλυ, αλλά άθελά τους συνέτειναν στη δημιουργία πολιτιστικής κίνησης. Το κυρίαρχο εργαλείο για αυτό ήταν το mini, το όχημα που σχεδίασε ο Σμυρνιός Αλεκ Ισιγώνης. Έγινε αναπόσπαστο κομμάτι των swinging sixties, άλλο ένα βήμα σε εκείνη την πρωτόγνωρη συνθήκη ελευθερίας.

Οι αγωνιστικές του επιτυχίες που ήρθαν απέναντι σε μεγαλύτερα και ισχυρότερα αυτοκίνητα δημιουργώντας έτσι μια δημοφιλή, νεανική, παγκόσμια εικόνα. Το 1969, όταν πια μοιραία έσβηνε το αγωνιστικό άστρο του mini, κράτησε τον πρώτο ρόλο και σε μια ταινία, σταθμό αποθέωσης της νέο - βρετανικής κουλτούρας. The Italian job, ήταν ο τίτλος. Θυμόμαστε την παρουσία του P. Hopkrk στην Ελλάδα, από τη διετία 1966 – 1967, και τις δυο νίκες του στο Δ.Ρ.Α. που έγιναν μια.

Από τις νύχτες που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Δεύτερη πρωινή της Τετάρτης 24ης Ιουλίου του 1974. Μια ατελείωτη ουρά από κόκκινα στίγματα των αυτοκινήτων που κατέβαιναν τη Βουλιαγμένης με προορισμό το ανατολικό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τα γονικά μπροστά, ο έφηβος στο πίσω κάθισμα. Υπήρχε ένας οικουμενικός ενθουσιασμός, από τις πρώτες βραδινές ώρες που ήρθε να ανατρέψει το ζοφερό κλίμα από την τουρκική εισβολή και την γενική επιστράτευση που θα αποδεικνυόταν γενική αποτυχία.

Στην σύντομη, μέχρι τότε, ζωή μου δεν θυμόμουν τόσο μαζική χαρά. Χρόνια αργότερα καθώς επεξεργαζόμουν εκείνη την οικουμενική χαρμόσυνη έκρηξη, έμεινα με την εξής απορία: Γιατί αφού τόσοι πολλοί χάρηκαν τόσο πολύ, ήταν τόσοι λίγοι εκείνοι που σήκωσαν το ανάστημά τους στη στρατιωτική δικτατορία;

Το δεύτερο τεύχος του περιοδικού «Πίστες και Δρόμοι» κυκλοφόρησε στις 15 Νοεμβρίου του 1973,  με μόνιμους συνεργάτες τους Τάσο «Σιρόκο» Λιβιεράτο, Γιώργο Μοσχού, Τάσο «Νάμνα» Μυρογιάννη, Σπύρο Τσινιβίδη και εκδότη τον Άρη Σταθάκη. Στην ταυτότητα του περιοδικού υπήρχε το όνομα του Χρήστου «Μπούμπη» Βαλασόπουλου με την ιδιότητα του Σύμβουλου Τεχνικών Θεμάτων.

Στην 34η σελίδα του τεύχους συναντάμε  τούτη η καταχώρηση. Δυο χρόνια αργότερα ο «Ιαβέρης» κατέκτησε το πρωτάθλημα Ταχύτητας και το Πρωτάθλημα αναβάσεων. Ήταν οι πρώτοι του τίτλοι. Οδήγησε το πρωτότυπο που κατασκεύασε και συντήρησε ο  Χρήστος Βαλασόπουλος. Κι επειδή η κάθε διάκριση έχει ανάλογη βαρύτητα με το μέγεθος του αντιπάλου, ας σημειωθεί ότι και στα δυο πρωτάθλημα δεύτερος ολοκλήρωσε ο Γιώργος Μοσχούς με την Ρ33Τ3, που έπρεπε να περιμένει άλλους 12 μήνες για να κατακτήσει τον τίτλο των Αναβάσεων.

Με δασείες και ψιλές, το κείμενο της ρεκλάμας αποκαλύπτει με λίγα λόγια την μοναδικότητα τoυ εγχειρήματος. Η εικόνα είναι από ανάβαση Βούλας. Ακολουθούν μερικές εικόνες και οι αντίστοιχες μνήμες για τον Χρήστο Βαλασόπουλο, από την εποχή της νεότητάς του, τώρα, που εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας.

Ας το προβάλουμε στο ποδόσφαιρο. Στη «μπάλα» που έχει κληρονομήσει τον πολιτισμό μας με ένα Χέιζελ, ένα Χίλσμπορο, τόσα άλλα, ενώ δεν ξεχνάμε και τους 21 νεκρούς του «Καραϊσκάκης» τον Φλεβάρη του ‘81.  Στο ποδόσφαιρο της βίας, των χούλιγκανς και των αιματηρών επεισοδίων.  Ποτέ, μα ποτέ όμως, σε αυτό το δυναμικό, πλήρους επαφής λαϊκό άθλημα που παίζεται παντού δεν έχει πανηγυρίσει μια ολόκληρη κερκίδα επειδή ο αντίπαλος ποδοσφαιριστής τραυματίστηκε. Όταν μάζεψαν, στο Euro του ’20, τον Leonardo Spinazzola από το χορτάρι με τον αχίλλειο του τένοντα δυο κομμάτια κανείς Βέλγος δεν διανοήθηκε να πανηγυρίσει. Στο ίδιο τουρνουά, όταν γύρισε ο Christian Eriksen ξανά στη ζωή, Φινλανδοί, Δανοί και όλη η εξέδρα χειροκροτούσαν.

Κι όμως, την Παρασκευή 8 Ιουλίου, όταν ο Lewis έχασε την W13 στο Q3 του Αυαστριακού G.P.και προσέκρουσε με βία στα προστατευτικά σύσσωμη η πορτοκαλί εξέδρα το πανηγύρισε λες και είχε ξανακερδίσει ο J. Cruijff το πέναλτυ στο χαμένο τελικό του ’74, στο Μόναχο. Λίγες μέρες νωρίτερα ο sir Lewis Hamilton είχε προσπαθήσει να νουθετήσει τους συμπατριώτες του, ώστε να μην αποδοκιμάζουν τον Ολλανδό αντίπαλό του. Να μην τον αποδοκιμάζουν. Σε πέντε μέρες οι οπαδοί του Ολλανδού το πήγαν ακόμα μακρύτερα. Το πανηγύριζαν επειδή ο «αντίπαλος» βγήκε, χωρίς να είναι, μάλιστα, άμεσα γνωστό, αν είχε τραυματιστεί. Στην F1, αυτό. Αδιανόητο. Εικόνα ευτελούς παρακμής.

Μικρή συλλογή θερινών συλλογισμών, ατάκτως ειρημένων έτσι όπως τους έφεραν οι εικόνες. Ελάχιστη σημασία έχει το που για αυτό και δεν αναφέρεται, αν και διόλου δύσκολο να προσδιοριστεί εφόσον γίνουν οι κατάλληλοι συνειρμοί.

Ελλάδα πάντως είναι. Ελληνικό καλοκαίρι και η έμφαση στην πρώτη λέξη, στον τόπο. Γιατί  αυτός απειλείται.

Μου εστάλη link από την ηλεκτρονική έκδοση της Καθημερινής. Το ανέγνωσα μετά προσοχής, το άφησα να μεταβολιστεί μερικές μέρες και το ξαναδιάβασα. Τα συναισθήματα στεναχώριας, με ολίγον από αγανάκτηση δεν έλεγαν να υποχωρήσουν. Η είδηση αφορούσε την κατασκευή ελληνικού αυτοκινήτου που έλαβε πιστοποίηση από το ελληνικό κράτος. Το σύνολο των δηλώσεων των επισήμων, υπευθύνων και γενικώς κρατικών λειτουργών, ήταν εκείνα που προκάλεσαν τα παραπάνω συναισθήματα. Το σημειώνω, διότι εκείνοι που έκαμαν την προσπάθεια της κατασκευής αγωνίζονται μια ντουζίνα χρόνια, να ξεπεράσουν τα κάθε είδους εμπόδια που θέτει η πολιτεία.

Η οποία πολιτεία ήρθε στο προσκήνιο κομπάζοντας με τους λαλίστατους εκπροσώπους της. Ειδικά ο εις εξ αυτών είναι πιστοποιημένος καθώς δηλώνει και ποζάρει επί  παντός επιστητού με τα γνωστά ευχολόγια. Για το αμαρτωλό κρατικό παρελθόν στο κεφάλαιο μονάδα κατασκευής οχημάτων στην Ελλάδα, δεν λέμε τίποτα. Απαιτούνται τόνοι γιγαμπάιτ. Σε ότι αφορά  την ουσία, δηλαδή την προσπάθεια των δημιουργών, ιδού ένα κείμενο που τους αφορά γραμμένο πριν από 124 μήνες. Ήταν Μάρτιος του 2012, όταν  συναντηθήκαμε, μιλήσαμε, είδα και οδήγησα την κατασκευή τους, με τίτλο: Η ασυνήθιστη περίπτωση του Παύλου Κεραμπού

Ο μοναχογιός του Φώτη και της Αναστασίας Φωτιάδη, Περικλής, ήρθε στη ζωή στις 19 Απριλίου του 1947. Η οικογένεια διαβιούσε στη συνοικία Harbiye της Πόλης, στην οδό Cumhuryiet (Ελευθερίας), σε πολυκατοικία με το όνομα Celik (ατσάλι). Σε τρία διαμερίσματα της, κατοικούσαν αντίστοιχες Ελληνικές Ορθόδοξες οικογένειες. Τού Φώτη, του Νίκου Φωτιάδη αδελφού του Φώτη συζύγου της Θεοδοσίας που βάφτισε τον Περικλή και εκείνη του Κωνσταντίνου Ωραιόπουλου αδελφού της Αναστασίας.

Στο ισόγειο της πολυκατοικίας βρισκόταν ένα τμήμα της οικογενειακής επιχείρησης που δημιούργησε και διαχειριζόταν ο Φώτης, η διάθεση συστημάτων κλιματισμού και ψυγείων της Amcor. Τα υπόλοιπα αντικείμενα της επιχειρηματικής του δραστηριότητας ήταν η εμπορία παστών ψαριών που είχε έδρα στο Ortaköy, η αντιπροσωπεία των ιταλικών φορτηγών Lancia, η εμπορία σχοινιών καθώς και των ελαστικών αυτοκινήτων Samsun.

Αρκετά τυχεροί όλοι τους, έχοντας γλυτώσει το βίαιο ξερίζωμα των Ελλήνων της Ιωνίας, αλλά και την περιπέτεια της Κατοχής και το ζόφο του Εμφυλίου που βάραιναν τους κατοίκους της Ελλάδας, συνέχιζαν να ζουν και να δημιουργούν απρόσκοπτα. Η τύχη τους συνεχίστηκε και την 7η Σεπτεμβρίου του 1955 όταν ξέσπασε το πογκρόμ κατά των Ελλήνων, άλλο ένα μακελειό από το οποίο βγήκαν ανέγγιχτοι.

Τα πρώτα βήματα στον κόσμο του αλλοδαπού motorsport τα έκανα διαβάζοντας ή έστω ξεφυλλίζοντας ξενόγλωσσες εκδόσεις πετρελαϊκών εταιρειών. Εύπεπτα βιβλία, ότι έπρεπε τότε, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 για τον προθάλαμο του σπορ.

Αργότερα κατέφθασε σπίτι και μια δίτομη μνημειώδης έκδοση. The Grand Prix Car, του Laurence Henry Pomeroy. Ο συγγράψας δεν ήταν συγγραφέας. Μηχανολόγος ήταν που εκπαιδεύτηκε ως μηχανικός ατμομηχανών, αλλά ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για την εισαγωγή ελαφρών κραμάτων στους κινητήρες αυτοκινήτων. Το 1914 ήταν τεχνικός διευθυντής στην Vauxhall, αργότερα βρέθηκε στην Αμερική εργαζόμενος για για την Aluminium Company of America, ακολούθως ανέλαβε διευθυντική θέση στην Daimler και το 1938, εντάχθηκε στην εταιρεία De Havilland Aircraft ως γενικός διευθυντής του τμήματος κινητήρων.

Σύντομη αφήγηση μιας ιστορίας εκτροχιασμού με πρωταγωνιστές τρία Kάπα:  Κουρσάκι, Καύσιμο, Κορόιδο.

Ο 79ος ποδοσφαιρικός τελικός κυπέλλου Ελλάδας διεξήχθη σήμερα ανήμερα Κωνσταντίνου & Ελένης, στο Ολυμπιακό στάδιο της Αθήνας. Ο Π.Α.Ο και ο Π.Α.Ο.Κ. διεκδίκησαν το τρόπαιο μπροστά στους οπαδούς τους που τους χώριζαν άδειες κερκίδες. Πριν ξεκινήσει η αναμέτρηση ξεκίνησαν τα επεισόδια σε μια ηλεκτρισμένη και διχαστική ατμόσφαιρα.

Το τριφύλλι μετά από οκτώ άγονα χρόνια κατάφερε να σηκώσει το 19ο κύπελλο της ποδοσφαιρικής του ιστορίας. Ο δικέφαλος του Βορρά, θα επιστρέψει στη Θεσσαλονίκη με άδεια χέρια και την πίκρα της ήττας.

Προπονητής του Π.Α.Ο. ήταν ο Σέρβος Ivan Jovanovic που θα προσθέσει στην τροπαιοθήκη του, δίπλα στα τέσσερα Κυπριακά πρωταθλήματα, ένα κύπελλο Κύπρου και τέσσερα super cup, όλα με το A.Π.Ο.Ε.Λ., ένα κύπελλο Ελλάδας,

Προπονητής του Π.Α.Ο.Κ. ήταν ο Ρουμάνος Răzvan Lucescu που κοντά στα δυο κύπελλα Ρουμανίας, ένα ελληνικό πρωτάθλημα, δυο κύπελλα Ελλάδας όλα με τον Π.Α.Ο.Κ., ένα Ασιατικό C.L. ένα πρωτάθλημα Σαουδικής Αραβίας και ένα κύπελλο στην ίδια χώρα, δεν μπόρεσε να αποσπάσει ένα ακόμα κύπελλο Ελλάδας.

Αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν ο Ισπανός Fran Velez. Αρχηγός του Π.Α.Ο.Κ. ήταν ο Πορτογάλος Andre Vierinia. Σκόρερ του μοναδικού τέρματος ο Καταλανός Aitor Cantalapiedra.

Από τους 22 παίκτες που παρέταξαν οι δυο αλλοδαποί προπονητές στο χορτάρι του Ο.Α.Κ.Α., Έλληνες ήταν τέσσερις. Ένα ποσοστό της τάξης του 18%, που ασφαλώς δεν ισχύει για το πλήθος στις κερκίδες, καθότι ήταν αμιγώς γηγενές. Μολοντούτο όταν ανακρούστηκε ο Ελληνικός Εθνικός Ύμνος, αρκετοί θεατές συνέχισαν το εθνικό τους σπορ, να βομβαρδίζουν το ταρτάν με φωτοβολίδες και καπνογόνα.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε ήταν η προτελευταία φορά, πιθανότατα έχουν παρέλθει δεκαετίες, αλλά η τελευταία ήταν σήμερα Πέμπτη 19 Μαΐου.  Επίσης δεν ξέρω ποια περιγραφή θα ήταν πιο αντικειμενική. Συνοικιακή πιτσαρία ή Πιτσαρία βορείων προαστίων;

Διότι εκεί μαζεύτηκε η πενταμελής (συν ένα εκφραστικό αγοράκι), αντροπαρέα για να χαζέψει τον ημιτελικό της Eurolegue. Τίγκα το κατάστημα με τα δεκάδες ζευγάρια μάτια να είναι καρφωμένα στις τρείς διαφορετικές τηλεοπτικές οθόνες.

Μετρημένες στις αρχές οι εκδηλώσεις των θαμώνων, όσο όμως περνούσε η ώρα, όσο το παιχνίδι έσφιγγε και η πορτοκαλιά ανέβαζε την μάζα της σε κάθε ζωντανό δεύτερο που κυλούσε πάνω στο παρκέ, τόσο οι αντιδράσεις γίνονταν πιο ηχηρές και ζόρικες.

Το τραπέζι μας σαφώς διεκδίκησε μια θέση στο βάθρο του πιο ήσυχου – κόσμιου, γεγονός απότοκο ίσως και της ηλικίας μας. Το παιχνίδι εξελίχτηκε ως περίπου αναμενόταν.

Ντερμπαδούρα του κερατά, σκληρό, δυνατό, και όσο ας μας στεναχώρησε, λόγω αποτελέσματος, ένεκα ότι η γαλανόλευκη υπέκυψε στην ημισέληνο, δίκαιο. Αυτό το τελευταίο ισχύει ακόμα και αν στις συνθέσεις των δυο ομάδων υπάρχουν λίγοι γηγενείς. Το εθνικό πρόσημο είναι πάντα δεδομένο. Δεν έπαιζε η Ανδόρα με το Λουξεμβούργο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι επικράτησε ο καλύτερος, ο πληρέστερος, ο ισχυρότερος και ίσως ο τυχερότερος.

Και αυτό το παλικαράκι, ο Vasilije Micić, 22 χρονών παιδί της μεγάλης των πλάβι σχολής, μας το έκλεισε και το ερυθρόλευκο και το γαλανόλευκο σπιτάκι μας. Τόβανε ο μπαγάσας κι ας τον κακολογούσε σχεδόν όλο το γήπεδο μέσα στην πατρίδα του. Έτσι πάνε αυτά. Θα περάσει κι αυτός τον Ατλαντικό, για να πάρει τις ευκαιρίες του στην μεγάλη των οπορτιούνιτις, πατρίδα.