Δάνειον εκ του παιγνίου της καλαθοσφαίρας ο τίτλος, ο οποίος ακούγεται εις τας τηλεοπτικάς μεταδόσεις του ιδιαιτέρως δημοφιλούς παιγνίου, ειδικότερα από την μεταγκάλην εποχήν και εντεύθεν. Ο όρος είναι γέννημα θρέμμα των εφευρετών του μπάσκετ (και συμμάχων μας εις το Νέιτο), σημαίνει δε την τάση του χειριστή της μπάλας της επιτιθέμενης ομάδας να απομονώσει τον πιο αδύναμο αμυντικό της αντίπαλης ομάδας με τον πιο ισχυρό συμπαίκτη της επιτιθέμενης, ώστε να πολλαπλασιαστούν οι πιθανότητες να σκοράρει. Το σύστημα εφαρμόζεται σε άμυνες μαν του μαν και όχι ζώνης όπως αναφέρουν οι προφέσορες του αθλήματος.

Άιζολέισον ή εν συντομία άιζο, λοιπόν. Απομόνωση στη γλώσσα μας. Η ενέργεια με την οποία απομονώνεται κάποιος ή κάτι, επίσης και ο αποκλεισμός επικοινωνίας ή επαφής, κατά πως μας τα λέν τα λεξικά. Η απομόνωση συναντάται και εις σωφρονιστικά ιδρύματα, όπου ο κρατούμενος απομονώνεται από τους υπόλοιπους ως τιμωρία για παράπτωμα εις το οποίον περιέπεσε. «Cooler», ήταν η ψυχρή διαταγή του Γερμανού αξιωματικού (Hannes Messemer) στον ανυπάκουο αιχμάλωτο Αμερικάνο πιλότο (Steve McQueen) στην Μεγάλη απόδραση. Όπου Cooler, η απομόνωση.

Στις μέρες μας, τις μεταπολεμικές, μεταπολιτευτικές, μεταμνημονιακές, μεταπανδημιακές, ο όρος σαν να έχει αποκτήσει περισσότερη ισχύ, εφαρμογή και έκταση.

Μέχρι το φετινό Μάρτιο υπήρχαν έντεκα ταινίες που είχαν αποσπάσει επτά χρυσά αγαλματίδια στις 94 απονομές της Ακαδημίας.

Στην 95^η απονομή οι ταινίες με 7 Όσκαρ έγιναν μια ντουζίνα καθώς προστέθηκε η Everything Everywhere All at Once. Αλλόκοτο δημιούργημα, που ασφαλώς φέρει την υπογραφή της εποχής του. Τόσο για το περιεχόμενο, όσο και για την υπέρμετρη  χρήση της τρέχουσας τεχνολογίας, αλλά και για τους λόγους της βράβευσης.

Ήταν, επίσης, μια παραγωγή οικονομική. Κόστισε περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια, τα οποία συγκρινόμενα με τα 400 του Avatar ή ακόμα και με τα 170 του Top Gun Maverick είναι ψίχουλα.

Μισό αιώνα νωρίτερα, το 1973, το «Κεντρί» (the Sting), είχε κοστίσει 5 εκ. δολ., κάποια τριάντα κάτι σε σημερινές τιμές αποφέροντας στους χρηματοδότες του 150, ή κάτι παραπάνω, ένα δις σε τρέχουσες τιμές. Το κεντρί είχε επίσης κερδίσει επτά Όσκαρ.

Όπως και «Η λίστα του Σίντλερ» (Schindler's List), 30 χρόνια νωρίτερα, το 1993, άλλη μια παραγωγή με 7 χρυσά αγαλματίδια κερδισμένα, είχε κοστίσει 22 εκ., σημερινά περίπου τα διπλάσια, φέρνοντας 322 ή με σημερινές ισοτιμίες 644. Μαυρόασπρη βέβαια, που σημαίνει χαμηλότερο κοστολόγιο αλλά με διάρκεια περίπου 50% μεγαλύτερη από το σύνηθες των δυο ωρών.

Τεράστιο οικονομικό μέγεθος ο κινηματογράφος πλέον, βαρύτατη βιομηχανία με αποκλειστικό σκοπό και στόχο να γεννήσει συναίσθημα στον θεατή - πελάτη. Το καταφέρνει αυτό η Everything Everywhere All at Once; είναι το ερώτημα.

Το πλήγμα από το δυστύχημα στα Τέμπη είχε σφοδρό αντίκτυπο σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ήταν και παραμένει οδυνηρό. Ούτε λόγος για όσους αποχαιρέτησαν για πάντα τους αγαπημένους τους. Θα το κουβαλούν μέχρι το δικό τους τέλος. Μιλάμε για όλους τους άλλους που στάθηκαν τυχεροί και δεν θρηνούν δικό τους άνθρωπο.

Αυτοί, οι τυχεροί της υπόθεσης που έχουν την πολυτέλεια να το αφήσουν πίσω τους χωρίς προσωπικό κόστος, έχουν ταυτόχρονα και την ατυχία να βιώσουν, ακόμα πιο έντονα, μια άλλη συνθήκη που τρομάζει, που κομίζει βαριά την υπογραφή της δύναμης της εξουσίας.

Επειδή δεν μπορεί να συμβεί τίποτα χειρότερο σε έναν άνθρωπο, από το ψάχνει σε νοσοκομείο ή νεκροτομείο τα απομεινάρια αγαπημένου του, ιδού μια αναφορά  για ένα δυστύχημα που κόστισε 223 ζωές πριν 32 χρόνια και τον τρόπο αντίδρασης εκείνου που ήταν υπεύθυνος.

Στις 23:17 της 26^ης Μαίου 1991, το Boeing 767-300ER της Lauda Air που εκτελούσε το δρομολόγιο Μπανγκόκ Βιέννη, συνετρίβη σε ζούγκλα της Ταϋλάνδης μετά από μια άνευ εντολής ανάπτυξη του αναστροφέα ώθησης στον κινητήρα νο 1. Με έναν Αμερικανό και έναν Αυστριακό πιλότο, εμπειρότατους και ικανότατους το αεροσκάφος που έφερε το όνομα Mozart, έπεσε σε περιδίνηση, αποκόπηκε η ουρά του και ότι απέμεινε από την άτρακτο ανέπτυξε υπερηχητική ταχύτητα, πριν συντριβεί στο έδαφος.

Διάγουμε μαζί το 22^ο έτος της κοινής μας ζωής. Αγαπιόμαστε και προσέχουμε ο ένας τον άλλο. Η ταπεινότητά μου είναι δίποδη, homo sapiens υποτίθεται. Εκείνη δίτροχη αλλά με σχεδόν τριψήφιο αριθμό ιπποδύναμης. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις μου, όχι απέναντι της αλλά προς την πολιτεία, είναι να την περνώ Κ.Τ.Ε.Ο. Την προτελευταία φορά αυτό σήμαινε 25 έουρος. Χθες μου ζητήθηκαν 32 και μάλιστα τυγχάνων καλύτερης τιμής από τα 35 που αποτελούσε  την τιμή μαρκέ, όπως εδηλώθη από την ευγενική υπάλληλο.

Δηλαδή 28 τοις εκατό, ψέλλισα καθώς έπαιρνα τα ρέστα. Ορίστε; Ερώτησε η ευγενική υπάλληλος. Τίποτα,  τίποτα αποκρίθηκα, αναλογιζόμενος τα 90 έουρος που απαιτήθηκαν επιπλέον από τον τραπεζικό μπαμπούλα στην μηνιαία υποχρέωση των 500 για το στεγαστικό φιλικού προσώπου. Καλύτερα 7 ανά δύο χρόνια παρά 90 κάθε μήνα σκέφτηκα με ανακούφιση. Tι τύχη! Θυμήθηκα, ακολούθως, τα νούμερα από δημοσίευμα εφημερίδας της Κυριακής. Στα 115 δις προς τις τράπεζες και στα 158,6 προς Εφορία και ΕΦΚΑ τα χρέη φυσικών και νομικών προσώπων.

Το Τριώδιο, ως γνωστόν, ανοίγει την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου. Φέτος, καθότι κινητή εορτή, άνοιξε την 5η Φεβρουαρίου. Ακολούθως η Τσικνοπέμπτη, πέφτει την πέμπτη μέρα της δεύτερης εβδομάδας του τριωδίου. Φέτος μας έλαχε την Πέμπτη 16 Φεβρουαρίου οπότε αναβίωσαν και πάλιν τα έθιμα του τόπου μας. Την ίδια, αυτή, Πέμπτη, το υφυπουργείο περί των αθλητικών διοργάνωσε εκδήλωση όπου ο πολιτικός προϊστάμενος κήρυξε την έναρξη των εορτασμών για τα 70χρονα του Δ.Ρ.Α.

Λίγα 24ωρα νωρίτερα, μέρα επίσης γιορτινή, καθότι παγκόσμια μέρα ραδιοφώνου, ο ίδιος, παρέθεσε δείπνο σε άτομα «που συνέδεσαν το όνομά τους με την πορεία του Ράλλυ Ακρόπολις στο χρόνο», όπως συντάχθηκε σε δ.Τ. Την τιμητική τους είχαν ο πρόεδρος της Λέσχης που την οδήγησε στο γκρεμό, ο αντιπρόεδρος που όταν σταμάτησε να χορηγεί γενικώς τον λησμόνησαν όλοι και λοιπές παρουσίες που με τον τρόπο τους λάμπρυναν την βραδιά.

Επιτυχημένα υποστηρίχτηκε ότι τέτοια ανιδιοτελή σύμπνοια έπρεπε να εορταστεί την επομένη, πού ήταν η 14^η του Φεβρουαρίου. Βεβαίως, οι κακοήθεις ουδέποτε εξέλειπαν του τόπου τούτου και κάτι ψέλλισαν κάτι περί κομματικών εορτών με κρατικό χρήμα. Ασφαλώς και κάτι τέτοιο δεν ισχύει, διότι όπως όλοι γνωρίζουμε free launch δεν υφίσταται. Συνεπώς, οι παριστάμενοι κράτησαν τους ρόλους τους ευσυνείδητα.

Στο αρχείο των Φ.Φ/Γ.Κ., που συντηρεί με ιδιαίτερη ευαισθησία και σχεδόν εμμονική φροντίδα ο Ν.Κακολύρης , βρέθηκε μια μικρή σειρά από μαυρόασπρα αρνητικά 6χ6, όπου εικονίζεται μια ομάδα αλλοδαπών επισκεπτών. Φτάνουν ατμοπλοϊκώς στο λιμάνι του Πειραιά, ακολούθως ανεβαίνουν και απεικονίζονται στο βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών. Τα αρνητικά ανακαλύφθηκαν σε έναν ξεχασμένο φάκελο που είχε χρονολογικά αρχειοθετηθεί στο 1956.

Η ενδυμασία των εικονιζομένων παραπέμπει σε ανοιξιάτικες συνθήκες και καθώς στο Δ΄ Δ.Ρ.Α., που διεξήχθη μεταξύ 26 και 29 Απριλίου, συμμετείχαν 36 αλλοδαπά πληρώματα από οκτώ διαφορετικές χώρες, γεννήθηκε η, ίσως, αυθαίρετη άποψη πως οι εικονιζόμενοι αποτελούν συμμετέχοντες του αγώνα. Θα ήταν, εξ άλλου, ένας καλός λόγος να φέρει τον Φώτη Φλώρο στο λιμάνι και στο βράχο.

Στην όλως ποιητική εικόνα οι κυρίες με μαντήλι ή καπέλο, οι κύριοι με λαιμοδέτη, κάτω από το λαμπρό  φως, κοιτούν σε μια κατεύθυνση ακούγοντας, πιθανότατα, την αφήγηση κάποιου ξεναγού για όλα εκείνα τα μοναδικά που συγκροτούν την ιστορία του αρχαιότερου, του σπουδαιότερου μνημείου του δυτικού πολιτισμού. Στο φόντο το Ερέχθειο. Περίπου 150 χρόνια πριν τούτη την εικόνα ένας άλλος αλλοδαπός ανέβηκε πάνω στο βράχο και, ανάμεσα σε άλλα, αφαίρεσε μια από τις Καρυάτιδες. Το όνομα του αλλοδαπού ήταν Thomas  Bruce, 7th Earl of Elgin, γνωστότερος στα καθ’ ημάς, ως λόρδος Έλγιν.

Για ένα χρονικό διάστημα, η κλεμμένη Καρυάτιδα, διακόσμησε το μέγαρό του εις τα αλλοδαπάς. Το περιγράφεις και ως μια κοροϊδία της Ιστορίας. Το αριστούργημα που φιλοτέχνησαν Αθηναίοι γλύπτες στον 5ο π.χ. αιώνα, έφυγε από την Αττική γη και κρύφτηκε σε ένα φέουδο του σκοτεινού βορά. Αργότερα, ο λόρδος, το πούλησε στο Βρετανικό μουσείο. Ευπροσήγοροι, οι προεπαναστατικοί πρόγονοί μας σε μύθους που απαλύνουν τα τραύματα των ατιμώρητων ατιμιών έλεγαν, τότε, πως τις νύχτες ακουγόταν ο λυγμός από τις οι υπόλοιπες πέντε Καρυάτιδες που απώλεσαν την αδελφή τους.

Νεαρά, οξυδερκής, φιλεύσπλαχνη και πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, έριξε την ιδέα στο εργασιακό της περιβάλλον, το οποίο αριθμεί περί τα 42 άτομα, να φέρει ο καθένας ότι μπορεί και ακολούθως αυτά που θα συγκεντρώνονταν να οδηγηθούν στην πρεσβεία της Γείτονος για την ανακούφιση των σφοδρά δοκιμαζομένων κατοίκων των πληγεισών περιοχών. Όλοι τους ανταποκρίθηκαν, φέρνοντας τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες, πάνες για μωρά και φαρμακευτικό υλικό. Με τα βίας χώρεσαν στο αυτοκίνητο που μια εργαζόμενη ανέλαβε να τα παραδώσει στην πρεσβεία. Περιέργως δεν έγινε δεκτός ο ρουχισμός, με την αιτιολογία ότι μόνον καινούργια ενδύματα γίνονται δεκτά. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ένα τουλάχιστον μεγάλο τμήμα του ρουχισμού μπορεί να μην ήταν αφόρετο, αλλά βρισκόταν σε άριστη κατάσταση και ταυτόχρονα ήταν πεντακάθαρο.

Μπορώ να καταλάβω ότι οι υπάλληλοι της πρεσβείας όφειλαν να υπακούσουν σε κάποιο πρωτόκολλο, αλλά οι χιλιάδες επιζήσαντες, άστεγοι πια, σε έναν τόπο με τις υποδομές ουσιαστικά κατεστραμμένες, μέσα στη βαρυχειμωνιά και με τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων τους δεν θα είχαν πρόβλημα να φορέσουν ένα ζεστό μεταχειρισμένο πανωφόρι. Έχει ενδιαφέρον το τι κόμισε ο φονικός Εγκέλαδος. Όσο μπορούμε, βέβαια, να εμπιστευθούμε τα ημεδαπά μέσα ενημέρωσης, ειδικά τούτη την εποχή που στροβιλίζονται στους προεκλογικούς ρυθμούς, μιας αναμέτρησης βουτηγμένης στην πόλωση και στα συμφέροντα.

Ο Σταύρος Γεωργιάδης ξεχώριζε αρκετά από την ξεχωριστή γενιά των Ελλήνων αγωνιζομένων του ’60. Τον διέκρινε μια σπάνια, πηγαία ευγένεια, καθαρόαιμη δίχως ίχνος υποκρισίας ή ιδιοτέλειας.

Σεπτέμβριος 1967, τερματισμός ράλυ Δ.Ε.Θ. έξω από το Καυτανζόγλειο. Από αριστερά: Μηνάς Βουρδουμπάκης, Σωτήρης Σοφιανόπουλος, Άλκης Στέας, Σταύρος Γεωργιάδης, Μακρής.

Ήταν κυρίως rallyman, αγωνιζόμενος με το ψευδώνυμο «Βόρειος». Έφθασε πολύ κοντά στο να είναι ο επόμενος, μετά τον Γιώργο Ραπτόπουλο, Μακεδόνας Πανελλήνιος πρωταθλητής. Προσέκρουσε όμως, το 1970, πάνω στο πελώριο όνομα του «Σιρόκο» και περιορίστηκε έτσι στη 2^η θέση. Ήταν επίσης ο τρίτος και τελευταίος Έλληνας, μετά τους Σταύρο Ζαλμά και «Μέλα», που κατέκτησε νίκη επί της γενικής κατάταξης με Cooper S την δεκαετία του’ 60. Ήταν στο Δ.Ε.Θ. του ’67, αφήνοντας πίσω του πρωταθλητές όπως οι Σωτήρης «Είπωρχ» Σοφιανόπουλος, Τζώνυ Πεσμαζόγλου, Γιώργο «Μέλα» Μεϊμαρίδη, Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη. Σημαντικότατη διάκριση, ειδικά για έναν Θεσσαλονικιό.

Την πρώτη μέρα της νέας χρονιάς, η Κροατία έγινε το 20ό μέλος της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα έγινε και το 27^ο κράτος που εντάχθηκε στο χώρο Σένγκεν. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάυεν μίλησε «για μέρα γιορτής όχι μόνον για τους Κροάτες αλλά για όλους τους Ευρωπαίους», κυβερνητικά στελέχη της Κροατίας αφουγκραζόμενα τους πολίτες που ανέφεραν αυξήσεις τιμών από λιανοπωλητές και παρόχους υπηρεσιών, έκαναν λόγο για «δόλια εκμετάλλευση και ανέντιμη κερδοσκοπία». Ας τεθεί υπ’ όψιν ότι ο πληθωρισμός στην Κροατία, πρώην τμήμα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, τον Νοέμβριο ήταν 13,5%, έναντι του 10% της Ευρωζώνης. Και αν η χώρα αριθμεί 3,9 εκατομμύρια κατοίκους, το τελευταίο έτος δέχθηκε σχεδόν 12 εκατομμύρια τουρίστες.

Λίγο πιο βορειοδυτικά, στη Γαλλία η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει νέα συνταξιοδοτική ρύθμιση και να παρατείνει το όριο από τα 62 στα 64 έτη. Εννοείται ότι συναντά σθεναρή αντίδραση από το σύνολο των συνδικαλιστικών φορέων. Τελευταίο εργαλείο της κυβέρνησης είναι να χρησιμοποιήσει το άρθρο 49.3 του Συντάγματος το οποίο επιτρέπει να περνούν νομοσχέδια εκτός ψηφοφορίας. Πράξη που θα εγείρει ακόμα πιο έντονες αντιδράσεις.

O προσφάτως εκλιπών Κωνσταντίνος, ουσιαστικώς άνευ επωνύμου αλλά αδιαμφισβήτητα τελευταίος άναξ του βασιλείου της Ελλάδος, κηδεύεται την επομένη Δευτέρα στο Τατόι.

Ουδείς δύναται να ισχυριστεί ότι υπήρξε, όπως θα περιέγραφε ένας άλλος King ο Stephen, το πιο κοφτερό μαχαίρι στο συρτάρι. Για αυτόν ακριβώς το λόγο θα μείνει στην ιστορία ως τέως.

Ο θεσμός της Βασιλείας στο νεοελληνικό κράτος - έθνος περισσότερο δίχασε και προβλημάτισε παρά οτιδήποτε άλλο. Πιθανότατα διότι οι εκπρόσωποί του καθότι αλλοδαποί, δεν είχαν αντίληψη των ελληνικών θεμάτων. Ήρθαν εδώ ως αντιπρόσωποι ευρωπαϊκών βασιλικών οίκων με συντεταγμένες αποστολές και παρέμειναν απόμακροι, αν όχι εχθρικοί, από την καθημερινότητα και τα βάσανα των ανθρώπων του μόχθου.

Η βασιλεία τους, δεν είχε τίποτα κοινό με τους προχριστιανικούς βασιλείς των πόλεων - κρατών της αρχαίας Ελλάδας. Όπως με τον Λεωνίδα της Σπάρτης που οδήγησε τους ολίγιστους Λακεδαιμόνιους και Πλαταιείς στη θυσία των Θερμοπυλών. Δεν είχε οτιδήποτε κοινό με την ωμή βαναυσότητα του Φιλίππου της Μακεδονίας, ή πολύ περισσότερο δεν είχε κάτι από το «Μέγας» του Αλέξανδρου. Ούτε και από τον Κωνσταντίνο ΙΑ΄ Παλαιολόγο, τον οποίο η Ιστορία έχει πιστώσει να πέφτει με το ξίφος ανά χείρας, υπερασπιζόμενος και την Ορθοδοξία στα τείχη της Πόλης.

Στο ερώτημα: «Γιατί όμως έτυχαν, κατά καιρούς, ισχυρής υποστήριξης από όχι μικρό τμήμα του ημεδαπού πληθυσμού;» η απάντηση είναι: «όπως και σε άλλες εποχές οι υποστηριχτές δεν είχαν τη δέουσα ικανότητα να αντιληφθούν τα γεγονότα». Ας μην λησμονηθεί ασφαλώς και ένα ολόκληρο σύστημα ενίσχυσης, ισχυροποίησης της μοναρχίας που εκμεταλλευόταν άριστα τις αδυναμίες του πληθυσμού.

Ο τελευταίος της δυναστείας των Γλύξμπουργκ, ο οποίος σκωπτικά αποκαλείται από το πόπολο «Κωκός» υπήρξε, πέρα από μοιραίος για το μέλλον του θεσμού, και άτυχος. Η πιο επιδραστική, για τον ίδιο και για τον τόπο, ατυχία του ήταν ότι έχασε πολύ νωρίς τον λάθος γονέα.

Η ανθρωπολόγος Λ.Α. επιχειρεί μια βαθιά τομή σε αυτό που δηλώνει στον υπότιτλο: «Σεξουαλική διασκέδαση στη σύγχρονη Ελλάδα». Η διακριτή και αρκετά ασυνήθιστη μέθοδός της συντελείται από το γεγονός ότι δεν βολεύτηκε μόνο με μια, ας την χαρακτηρίσουμε, παρατηρητική ματιά. Δεν στάθηκε δηλαδή μόνον ως μια ερευνήτρια μελετώντας το φαινόμενο, αλλά έκανε το τολμηρό βήμα και εργάστηκε στο χώρο.

Και αν το ερώτημα είναι: «ποιος είναι ο χώρος;» η απάντηση βρίσκεται στην πρώτη αράδα του πονήματός της.

«Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται η πολιτισμική πρακτική της κονσομασιόν την οποία επιτυχημένα αποτυπώνει η έκφραση "ποτό για παρέα"».

Με ξεκάθαρο πλέον το αντικείμενο η συγγραφέας δομεί τη δουλειά της πάνω σε ένα δίπολο.

Από την μια υπάρχει μια εξειδικευμένη επιστημονική προσέγγιση με δεκάδες παραπομπές σε αντίστοιχη βιβλιογραφία, προϊόν σοβαρής μελέτης με δυσνόητες ή και άγνωστες σε κάποιο βαθμό λέξεις σε ένα ευρύτερο κοινό.Από την άλλη συναντάμε τις εκφράσεις, το λόγο των εργαζόμενων και των πελατών, με δεδομένες τις διαφορές που τον χωρίζουν από την καθαρά ανθρωπολογική εξέταση.

Στοιχειοθετημένο στα τέλη της δεκαετίας του 90 και της αρχές της επόμενης, αφενός όλα τα χρηματικά ποσά αναφέρονται στο πρώην εθνικό νόμισμα, γεγονός που θα κάνει δυσπρόσιτη την αναγωγή στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα στους νεότερους, αφετέρου δε μένουμε με την υποψία ότι αρκετά πράγματα θα έχουν αλλάξει ειδικά με την ολοένα επιταχυνόμενη πορεία της ζωής και την κυριαρχία της ψηφιακής τεχνολογίας πάνω στις σχέσεις, ειδικά με τα μέσα κοινωνικής διαδικτύωσης.