Η εκτέλεση των τεσσάρων τις πρώτες ώρες της 30ης Μαρτίου του ΄52, είναι, κατ’ αρχάς, μια από τις αποδείξεις του πόσο η Ελλάδα είχε απωλέσει κάθε έννοια εθνικής κυριαρχίας.

Με τον πρωθυπουργό Νικ. Πλαστήρα ασθενή, κλινήρη και αδύναμο, τον βασιλιά Παύλο παγερά αδιάφορο στις διεθνείς παρακλήσεις για χάρη και τους καθ’ ύλην αρμόδιους υπουργούς της κυβέρνησης τουλάχιστον απρόθυμους για οποιαδήποτε δράση, η τύχη των 4 ήταν προδεδικασμένη.  Ακόμα και ο τρόπος που εκτελέστηκαν, μέρα Κυριακή και πριν το πρώτο φως της μέρας, δείχνει αφ’ ενός, ό,τι την τύχη του τόπου δεν την όριζαν Έλληνες, αφ’ ετέρου ότι το ζητούμενο δεν ήταν η απονομή δικαιοσύνης.

^{Φυλακές Καλλιθέας. από εδώ οδηγήθηκαν στο απόσπασμα στο Γουδή οι τέσσερις.}

Το μετεμφυλιακό κράτος διαμορφωνόταν πάνω στη ίδια φιλοσοφία του εμφυλίου, όπως σχηματίσθηκε μετά την Βάρκιζα. Δεν επιθυμούσε ηττημένους αντιπάλους. Επιδίωκε την εξολόθρευση τους, τον ολοκληρωτικό αφανισμό τους και την τρομοκρατία των όποιων συμπαθούντων.