Στο αρχείο των Φ.Φ/Γ.Κ., που συντηρεί με ιδιαίτερη ευαισθησία και σχεδόν εμμονική φροντίδα ο Ν.Κακολύρης , βρέθηκε μια μικρή σειρά από μαυρόασπρα αρνητικά 6χ6, όπου εικονίζεται μια ομάδα αλλοδαπών επισκεπτών. Φτάνουν ατμοπλοϊκώς στο λιμάνι του Πειραιά, ακολούθως ανεβαίνουν και απεικονίζονται στο βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών. Τα αρνητικά ανακαλύφθηκαν σε έναν ξεχασμένο φάκελο που είχε χρονολογικά αρχειοθετηθεί στο 1956.

Η ενδυμασία των εικονιζομένων παραπέμπει σε ανοιξιάτικες συνθήκες και καθώς στο Δ΄ Δ.Ρ.Α., που διεξήχθη μεταξύ 26 και 29 Απριλίου, συμμετείχαν 36 αλλοδαπά πληρώματα από οκτώ διαφορετικές χώρες, γεννήθηκε η, ίσως, αυθαίρετη άποψη πως οι εικονιζόμενοι αποτελούν συμμετέχοντες του αγώνα. Θα ήταν, εξ άλλου, ένας καλός λόγος να φέρει τον Φώτη Φλώρο στο λιμάνι και στο βράχο.

Στην όλως ποιητική εικόνα οι κυρίες με μαντήλι ή καπέλο, οι κύριοι με λαιμοδέτη, κάτω από το λαμπρό  φως, κοιτούν σε μια κατεύθυνση ακούγοντας, πιθανότατα, την αφήγηση κάποιου ξεναγού για όλα εκείνα τα μοναδικά που συγκροτούν την ιστορία του αρχαιότερου, του σπουδαιότερου μνημείου του δυτικού πολιτισμού. Στο φόντο το Ερέχθειο. Περίπου 150 χρόνια πριν τούτη την εικόνα ένας άλλος αλλοδαπός ανέβηκε πάνω στο βράχο και, ανάμεσα σε άλλα, αφαίρεσε μια από τις Καρυάτιδες. Το όνομα του αλλοδαπού ήταν Thomas  Bruce, 7th Earl of Elgin, γνωστότερος στα καθ’ ημάς, ως λόρδος Έλγιν.

Για ένα χρονικό διάστημα, η κλεμμένη Καρυάτιδα, διακόσμησε το μέγαρό του εις τα αλλοδαπάς. Το περιγράφεις και ως μια κοροϊδία της Ιστορίας. Το αριστούργημα που φιλοτέχνησαν Αθηναίοι γλύπτες στον 5ο π.χ. αιώνα, έφυγε από την Αττική γη και κρύφτηκε σε ένα φέουδο του σκοτεινού βορά. Αργότερα, ο λόρδος, το πούλησε στο Βρετανικό μουσείο. Ευπροσήγοροι, οι προεπαναστατικοί πρόγονοί μας σε μύθους που απαλύνουν τα τραύματα των ατιμώρητων ατιμιών έλεγαν, τότε, πως τις νύχτες ακουγόταν ο λυγμός από τις οι υπόλοιπες πέντε Καρυάτιδες που απώλεσαν την αδελφή τους.

Ημερομηνία ορόσημο για την σύγχρονη Ελληνική ιστορία η 25^η του Νοέμβρη. Παρά ένα χρόνο, μισό αιώνα νωρίτερα και πριν προλάβουν να ξεπλυθούν από τους Αθηναϊκούς δρόμους τα αποτυπώματα από την εξέγερση του Πολυτεχνείου εκδηλώνεται ένα ακόμα στρατιωτικό πραξικόπημα.

Ο διοικητής της Ε.Σ.Α. ταξίαρχος Δημήτρης Ιωαννίδης καταλύει το καθεστώς Παπαδόπουλου Μαρκεζίνη και εγκαθιστά μια σκληρότερη μορφή δικτατορίας. Αν και υπήρχαν ενδείξεις, ο μεν Παπαδόπουλος περιορίστηκε να αναφέρει πως «ο Μίμης είναι αρσακειάς», ενώ ο καθ΄ύλην αρμόδιος ο επικεφαλής της Κ.Υ.Π. αξιωματικός του πυροβολικού και παρατύπως προαχθείς σε υποστράτηγο Μιχαήλ Ρουφογάλης συνελήφθη σχεδόν κοιμώμενος.

Από τις νύχτες που δεν μπορείς να ξεχάσεις. Δεύτερη πρωινή της Τετάρτης 24ης Ιουλίου του 1974. Μια ατελείωτη ουρά από κόκκινα στίγματα των αυτοκινήτων που κατέβαιναν τη Βουλιαγμένης με προορισμό το ανατολικό αεροδρόμιο του Ελληνικού. Τα γονικά μπροστά, ο έφηβος στο πίσω κάθισμα. Υπήρχε ένας οικουμενικός ενθουσιασμός, από τις πρώτες βραδινές ώρες που ήρθε να ανατρέψει το ζοφερό κλίμα από την τουρκική εισβολή και την γενική επιστράτευση που θα αποδεικνυόταν γενική αποτυχία.

Στην σύντομη, μέχρι τότε, ζωή μου δεν θυμόμουν τόσο μαζική χαρά. Χρόνια αργότερα καθώς επεξεργαζόμουν εκείνη την οικουμενική χαρμόσυνη έκρηξη, έμεινα με την εξής απορία: Γιατί αφού τόσοι πολλοί χάρηκαν τόσο πολύ, ήταν τόσοι λίγοι εκείνοι που σήκωσαν το ανάστημά τους στη στρατιωτική δικτατορία;

Έπεσε στην αντίληψή μου τούτη εικόνα και την βρήκα περισσότερο από εξαιρετική, όχι μόνο από ιστορικής απόψεως αλλά και καλλιτεχνικής. Ωραιότατο κάδρο, με αντίστοιχη ισορροπία παρά το γεγονός ότι έχει τραβηχτεί σε σκοτεινό, εσωτερικό χώρο με φλας και τα κύρια θέματα, ο άνθρωπος και το όχημα, είναι λευκά. Δεν ήταν εύκολα όλα τούτα όταν οι φωτογράφοι εργάζονταν με τις ευαισθησίες των φιλμ, τα υγρά εμφάνισης εκτύπωσης, σκοπεύοντας πάνω από τις Rollei και όχι πίσω από οθόνες.

Είναι Φθινόπωρο του 1965, στον τόπο μας επικρατούν πολιτικές αναταραχές, πρωθυπουργεύει σε μια από τις κυβερνήσεις των αποστατών, ο Στέφανος Στεφανόπουλος στο ενδιάμεσο βήμα μιας αλλόκοτης πολιτικής καριέρας, από τον «Ελληνικό Συναγερμό» του στρατάρχη Α. Παπάγου, στην «Ένωση Κέντρου» του Γ. Παπανδρέου, για να κλείσει με το δικό του δημιούργημα, την «Εθνική Παράταξη» με την οποία δεν εξελέγη ούτε βουλευτής.

Ωστόσο, η ζωή συνεχιζόταν παντού και ο Φώτης Φλώρος επισκέπτεται το κτίριο της «Βιαμάξ». Το βιομηχανικό αυτό συγκρότημα των 46.000 τ.μ. στο νο. 40 της Λεωφόρου Καβάλας είναι ανενεργό, εγκαταλειμμένο από το 1999. Στους χώρους του κατασκευάζονταν από το 1956 έως το 1984, λεωφορεία, φορτηγά, ψυγεία και τουριστικά πούλμαν που χρησιμοποιούσαν καθημερινά οι Έλληνες πολίτες ενώ ταυτόχρονα αρκετά από αυτά εξάγονταν σε άλλες χώρες.

Διχασμένος όχι για το αποτέλεσμα, αλλά για τον τρόπο που προσέγγισε το θέμα του, σκεφτόμουν το δημιούργημα του Kenneth Branagha. Με το σενάριο γραμμένο από την Ιστορία, σε έναν τόπο που έχει υποφέρει τα πάνδεινα επί μακρόν, ο καλλιτέχνης ξετυλίγει τις παιδικές του μνήμες σε μια κάπως αυτοβιογραφική αφήγηση.

Ο διχασμός ή καλύτερα η διχογνωμία  προκύπτει από την άνεσή του, να μπαινοβγαίνει από την ειδυλλιακή περιγραφή της ήρεμης γειτονιάς στη σφοδρή θρησκευτική – πολιτική σύγκρουση, από τον μαυρόασπρο λυρισμό στο σκληρό ρεπορτάζ της καθημερινότητας, από τη γλύκα της ενωμένης οικογένειας στις δυσάρεστες εντάσεις της, και τέλος, από το φάσμα της φτώχειας και του φόβου στη ζωή με αξιοπρέπεια.

Ο Porfirio Rubirosa γεννήθηκε στις 5 Ιουλίου του 1909. Δυο μέρες μετά το Σταύρο Νιάρχο. Σε αντίθεση με τον Έλληνα βαθύπλουτο τον οποίον  ο ανταγωνιστής του Αριστοτέλης Ωνάσης αποκαλούσε «Μυλωνά», λόγω της αρχικής ενασχόλησής του  με την οικογενειακή επιχείρηση αλευρόμυλων, ο Porfirio αποχώρησε από τα εγκόσμια τριανταένα  χρόνια πριν τον Νιάρχο.

Τέτοιες μέρες του Γενάρη του 1965, στα 56ετής τότε Porfirio Rubirosa, αποχωρώντας από ένα ολονύκτιο γλέντι στο παρισινό κλαμπ Jimmy’s, έχασε τον έλεγχο της γκρι 250 GΤ που οδηγούσε και προσέκρουσε σε μια αγριοκαστανιά του δάσους της Βουλώνης. Έχασε τη ζωή του επί τόπου.

Ο Οκτώβριος και οι τρεις γενιές των Παπανδρέου συνευρέθησαν σε σημαντικές εξελίξεις στην γεμάτη αναταράξεις πολιτική σκηνή της Ελλάδας.

Σαν να είχαν μια ιδιαίτερη σχέση.  Ιδού και η πλοκή της.

Το 1959 είναι μια από τις πολλές ασυνήθιστες και δύσκολες της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Το τέλος του  Εμφύλιου είναι μόλις μια δεκαετία πίσω. Οι πληγές του είναι νωπές και χαίνουσες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κερδίζει τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση ως πολιτικός αρχηγός, μα την μεγάλη έκπληξη κάνει η Ε.Δ.Α., καθώς αγγίζοντας το 25% γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση, πρώτη φορά για σχηματισμό με ξεκάθαρα Αριστερή ιδεολογία.

Toν Φεβρουάριο υπογράφονται οι συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου δημιουργώντας, με αντικείμενο το Κυπριακό, άλλο ένα ρήγμα ανάμεσα σε συμπολίτευση και αντιπολίτευση, ενώ εξελίσσεται δικαστικά η υπόθεση Μέρτεν ταράσσοντας την πολιτική ζωή έτι περαιτέρω, σε μια εποχή όπου η κατεστραμμένη Ελλάδα έχει υπό διαπραγμάτευση αρκετά θέματα με την ισχυρή Δυτική Γερμανία. Είναι από τα οξύμωρα της ιστορίας πως μια χώρα που ανήκε στην παράταξη των  νικητών καταβάλλοντας βαρύτατο πολεμικό τίμημα, υποχρεώθηκε σε μια χώρα που προκάλεσε τη σύρραξη και συνθηκολόγησε άνευ όρων.

Τέτοιες μέρες πριν 76 χρόνια βρισκόταν σε εξέλιξη η εξέγερση της Βαρσοβίας. Αύγουστος του ’44 με τους Σοβιετικούς να βρίσκονται  κοντά στα ανατολικά προάστια της Πολωνικής πρωτεύουσας και τους Γερμανούς να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη καταστρέφοντας τις γέφυρες που ένωναν τις όχθες του Βιστούλα.

Σχεδόν πέντε χρόνια νωρίτερα η Πολωνία ήταν το πρώτο ολοκληρωτικό  θύμα της παραφροσύνης του Αδόλφου, καθώς σηματοδότησε  την έναρξη μιας σύγκρουσης που έμελλε να γίνει παγκόσμια, ήταν επίσης   το μοιραίο αποτέλεσμα του συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, ενώ η Βαρσοβία έμελλε να γινόταν η πρώτη πρωτεύουσα που κατακτούσαν οι Γερμανοί.

Από τότε που, ως πιτσιρικάς, ξεφύλλιζα τις σελίδες της ιστορίας του, κατά Raymond Carties, δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρώντας ότι όλα εκείνα ήταν πάρα πολύ μακρινά,  στριμωγμένα σε μια απόμακρη γωνιά της Ιστορίας, ενώ ήταν μόλις 27χρόνια νωρίτερα, μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η δριμύτητα των μηχανοκίνητων μεραρχιών της Βέρμαχτ, ο ορισμός του κεραυνοβόλου πόλεμου και οι δυστυχισμένοι Πολωνοί που προσπαθούσαν με τις τελευταίες επελάσεις του ιππικού στην ιστορία, να υπερασπισθούν πατρίδα και αξιοπρέπειά.

Ανακάλυψα τον ποιητή Καββαδία αργά, μετά τον θάνατό του, ταυτόχρονα σχεδόν με το γεγονός που έκανε ευρύτερα γνωστή την καλλιτεχνική του παρουσία. Την μελοποίησή του Σταυρού του Νότου. Δεν ανήκα σε ναυτική οικογένεια, τη θάλασσα την αντιμετώπιζα ως καλοκαιρινή χαρά και μόνον, ενώ οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων μετά το ναυάγιο του «Ηράκλειον», χρονιάρες μέρες του ΄66, δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο, στη ματιά ενός εννιάχρονου.

Θέλω να πω, ότι δεν ανήκα στον κόσμο που πρόβαλε ο Καββαδίας, μολοντούτο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ξεκοκάλισα συναρπασμένος, βαθιά συγκινημένος, οτιδήποτε είχε εκδώσει, όπως, υποθέτω, χιλιάδες άλλοι. Ο Νίκος Καββαδίας εγκαταστάθηκε σε ένα, πολύ υψηλό αξίωμα μέσα στη συνείδησή μου, ενώ ταυτόχρονα ένοιωθα τύψεις που άργησα να ανακαλύψω τον πλούτο που δημιούργησε.

Στον αντίποδα, σχεδόν, ο Γιώργος Σεφέρης, ήταν ένας σοβαρός και δυσπρόσιτος κύριος, με την αχλή του πρώτου, και για δεκαέξι χρόνια, μόνου Έλληνα νομπελίστα, με έργο που απαιτούσε περισσότερα γνωστικά εργαλεία για να αντιληφθείς, καθώς και ενός επαγγελματικού προσανατολισμού απόμακρου στο ευρύ κοινό.