Τέτοιες μέρες πριν 76 χρόνια βρισκόταν σε εξέλιξη η εξέγερση της Βαρσοβίας. Αύγουστος του ’44 με τους Σοβιετικούς να βρίσκονται  κοντά στα ανατολικά προάστια της Πολωνικής πρωτεύουσας και τους Γερμανούς να ετοιμάζονται να εγκαταλείψουν την πόλη καταστρέφοντας τις γέφυρες που ένωναν τις όχθες του Βιστούλα.

Σχεδόν πέντε χρόνια νωρίτερα η Πολωνία ήταν το πρώτο ολοκληρωτικό  θύμα της παραφροσύνης του Αδόλφου, καθώς σηματοδότησε  την έναρξη μιας σύγκρουσης που έμελλε να γίνει παγκόσμια, ήταν επίσης   το μοιραίο αποτέλεσμα του συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότωφ, ενώ η Βαρσοβία έμελλε να γινόταν η πρώτη πρωτεύουσα που κατακτούσαν οι Γερμανοί.

Από τότε που, ως πιτσιρικάς, ξεφύλλιζα τις σελίδες της ιστορίας του, κατά Raymond Carties, δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, θεωρώντας ότι όλα εκείνα ήταν πάρα πολύ μακρινά,  στριμωγμένα σε μια απόμακρη γωνιά της Ιστορίας, ενώ ήταν μόλις 27χρόνια νωρίτερα, μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση η δριμύτητα των μηχανοκίνητων μεραρχιών της Βέρμαχτ, ο ορισμός του κεραυνοβόλου πόλεμου και οι δυστυχισμένοι Πολωνοί που προσπαθούσαν με τις τελευταίες επελάσεις του ιππικού στην ιστορία, να υπερασπισθούν πατρίδα και αξιοπρέπειά.

Ανακάλυψα τον ποιητή Καββαδία αργά, μετά τον θάνατό του, ταυτόχρονα σχεδόν με το γεγονός που έκανε ευρύτερα γνωστή την καλλιτεχνική του παρουσία. Την μελοποίησή του Σταυρού του Νότου. Δεν ανήκα σε ναυτική οικογένεια, τη θάλασσα την αντιμετώπιζα ως καλοκαιρινή χαρά και μόνον, ενώ οι πηχυαίοι τίτλοι των εφημερίδων μετά το ναυάγιο του «Ηράκλειον», χρονιάρες μέρες του ΄66, δεν ήταν και ότι πιο ευχάριστο, στη ματιά ενός εννιάχρονου.

Θέλω να πω, ότι δεν ανήκα στον κόσμο που πρόβαλε ο Καββαδίας, μολοντούτο σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ξεκοκάλισα συναρπασμένος, βαθιά συγκινημένος, οτιδήποτε είχε εκδώσει, όπως, υποθέτω, χιλιάδες άλλοι. Ο Νίκος Καββαδίας εγκαταστάθηκε σε ένα, πολύ υψηλό αξίωμα μέσα στη συνείδησή μου, ενώ ταυτόχρονα ένοιωθα τύψεις που άργησα να ανακαλύψω τον πλούτο που δημιούργησε.

Στον αντίποδα, σχεδόν, ο Γιώργος Σεφέρης, ήταν ένας σοβαρός και δυσπρόσιτος κύριος, με την αχλή του πρώτου, και για δεκαέξι χρόνια, μόνου Έλληνα νομπελίστα, με έργο που απαιτούσε περισσότερα γνωστικά εργαλεία για να αντιληφθείς, καθώς και ενός επαγγελματικού προσανατολισμού απόμακρου στο ευρύ κοινό.

Από εκείνες τις μέρες του Νοέμβρη, που σε καταβάλλουν. Υγρασία με ισχυρή την απειλή της βροχής. Ο  Νοτιάς να πυκνώνει τα σύννεφα. Ορατότητα μικρή και γκρίζα. Μονόδρομοι στενοί, εκεί που άλλοτε κυριαρχούσαν τα περβόλια. Στο απέναντι μπαλκονάκι, διακρίνεται μια ηλικιωμένη. Διαγώνια τα Τουρκομάουντενς με κοσμικές κατοικίες καρφωμένες μέχρι την κορυφογραμμή τους.

Μόνος σε 90 τετραγωνικά. Μέχρι την προηγούμενη εβδομάδα, τα κατοικούσε η κα Καίτη. Μετά μετώκησεν εις άγνωστον διεύθυνσιν. Άγνωστον για κάθε ζωντανό πλάσμα. Στα 94 της. Κι όπως λένε οι δικοί της, με πλήρη διαύγεια. Οι δικοί της, που έθεσαν και το ερώτημα κοιτώντας τις βιβλιοθήκες:

Ο θάνατος του Αλέκου Παναγούλη, τις πρώτες πρωινές ώρες της πρωτομαγιάς του ’76, επίσημα χαρακτηρίστηκε ως τροχαίο δυστύχημα. Ωστόσο υπήρξαν θεωρίες περί εγκληματικής πράξης και πολιτικής δολοφονίας, προκειμένου στοιχεία που είχε στην κατοχή του ο εκλιπών, σχετικά με την εμπλοκή πολιτικών στο στρατιωτικό καθεστώς αλλά και για τα όργανα ασφαλείας της χούντας να μην δουν το φως της δημοσιότητας.

Ο Παναγούλης ήταν 37 ετών και από τα 28 έως τα 34 του βρισκόταν είτε στην παρανομία είτε φυλακισμένος. Η αντιστασιακή του δράση, η απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου την 13η Αυγούστου του ’68, η σύλληψή του, η αντοχή που επέδειξε στα βασανιστήρια που υπέστη ανακρινόμενος,  η καταδίκη του σε θάνατο και η άρνησή του να αιτηθεί χάριτος, τον είχαν μετατρέψει σε σύμβολο.

Η 14η Φεβρουαρίου του 1899 ήταν μέρα Τρίτη. Η Αθήνα πενθούσε, καθώς οδηγούσε στην τελευταία του κατοικία, στο πρώτο νεκροταφείο της πόλης, τον εθνικό ευεργέτη της. Τον Ανδρέα Συγγρό. Η τελετή έγινε παρουσία του βασιλέως Γεωργίου Α’, με τον οποίον ο εκλιπών είχε στενή σχέση, αλλά και με όλα τα ανώτατα στρώματα της αστικής τάξης.

Γεννημένος στην Πόλη τον Οκτώβριο του 1830, δευτερότοκος γιος του Χιώτη γιατρού Δομένικου Τσιγγρού και της Μονδινής Νομικού, ο Α.Σ. έμελλε να μείνει ως τις μέρες μας, έναν αιώνα και είκοσι χρόνια μετά τον θάνατό του ως μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα. Στον  ιστορικό ζυγό, θα προστεθούν τόσο οι μεγάλες δωρεές, για ορφανοτροφεία, νοσοκομεία, θέατρα, σχολεία, φυλακές, κτήματα, όσο και όλα εκείνα που έκαναν τον Τύπο της εποχής να τον χαρακτηρίσουν  μηχανορράφο, λωποδύτη φιλάνθρωπο, «χρυσοκάνθαρο», «Λαυριοφάγο».

Το 1964, ο Βασίλης Μάρος γυρίζει ένα μαυρόασπρο ντοκυμαντέρ πάνω σε σενάριο του Βρετανού David Holden. Συγγραφέας, ραδιοφωνικός παραγωγός και επικεφαλής των ανταποκριτών του εξωτερικού της εφημερίδας The Sunday Times, ειδικευμένος στα θέματα της Μέσης Ανατολής, ο Holden, ανέλαβε και την αφήγηση στη μητρική του γλώσσα.

Ελληνική επαρχία, άνοιξη του 1964.

Το ντοκυμαντέρ έχει τον πετυχημένο και διττό τίτλο «Η Ελλάδα χωρίς κολώνες» και μετά από 48 περίπου λεπτά, με πολύ ενδιαφέροντα πλάνα, όπου μας παρουσιάζουν μια Ελλάδα απούσα σήμερα, οι τελευταίες εικόνες έρχονται μαζί με κάπως θλιμμένες πενιές από ένα μπουζούκι και το εξής σχόλιο:

Η Hedda Hopper και o Walter Jenkins, είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό, καθότι δεν αποτέλεσαν πρόσωπα πρώτης δημοσιότητας, έτσι καθώς πέρασαν τα χρόνια της δράσης τους ξεχάστηκαν, πλην όμως στην εποχή τους η δράση τους ήταν αξιοσημείωτη.

Η μεν Hopper, εφοδίασε με πολλά καύσιμα το όχημα του Μακαρθισμού ο δε Jenkins αν δεν είχε απομακρυνθεί από τη θέση του συμβούλου του L.B.J. πολλές εξελίξεις στην Αμερικάνικη πολιτική, άρα και παγκοσμίως, θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικές και σαφώς καλύτερες.

Τέσσερις εικόνες, πριν από τριάντα, είκοσι, δέκα χρόνια, τέτοια εποχή, αρχές του χρόνου, και μια από φέτος.

Εικόνες μαυρόασπρες, χωρίς κάποιο κοινό μεταξύ τους στοιχείο, πέρα από τους τόνους του γκρι, που μας προσφέρουν την ευκαιρία για λίγα σχόλια.

Ψάχνοντας για κάτι, ως συνήθως χάθηκα, και έπεσα πάνω σε ρεκλάμα του περιοδικού ώτο τουρίσμ, τεύχος του Ιουνίου του ’71. Μεσούσης της junta, με διευθυντή τον Αλέκο Φιλιπόπουλο και αρχισυντάκτη τον Γιάννη Παγώνη. Το πρώτο τεύχος είχε κυκλοφορήσει τέσσερα, σχεδόν, χρόνια νωρίτερα τον Σεπτέμβρη του ’67. Στο συγκεκριμένο τεύχος του «ω-τ» λοιπόν, υπήρχε μια καταχώρηση για κατάστημα οπτικών, στο κέντρο της Αθήνας.

Κεντρικό και σφόδρα αβανταδόρικο πρόσωπο που πρωταγωνιστούσε στην διαφήμιση ήταν ο Telly Savalas, ή Αριστοτέλης Τσαβαλάς με καταγωγή από το Γεράκι της Λακωνίας, στα 49 του, τότε, χρόνια με μια αξιοσημείωτη, ήδη, καριέρα ηθοποιού στην Αμερική.

Ψηφίστηκε στις Η.Π.Α., όπως είδαμε στην προηγούμενη ανάρτηση, ο νόμος για δικαιώματα των πολιτών ο περίφημος o περίφημος Civil Rights Act του ΄64, τούτο όμως δεν σήμαινε ότι λύθηκαν τα προβλήματα. Ήταν μόνο ένα νομικό πλαίσιο που θα συναντούσε πολλά εμπόδια μέχρι να γίνει συνείδηση του Αμερικάνου πολίτη.

^{O J. Watson στα νειάτα του                                      και στην τρέχουσα δεκαετία}

Έκτοτε πέρασαν πενήντα πέντε χρόνια, αλλά κατά πως φαίνεται το ξερίζωμα τoυ καθεστώτος των διακρίσεων αποτελεί ακόμα στόχο και όχι κατάκτηση. Πριν λίγα 24ωρα, μάλιστα, έφτασε η είδηση της  αφαίρεσης των επιστημονικών, τιμητικών τίτλων του James Watson, για αυτούς ακριβώς τους λόγους.