Τρεις και τριάντα πρωινή ήταν, καθώς το πουλμανάκι ανέβαινε τις αλλεπάλληλες φουρκέτες πάνω από την Costiera Amalfitana. Τα χλωμά, λίγα, διάσπαρτα, επίγεια φώτα και η χειμερινή ανταύγεια του φεγγαριού φιλτραρισμένη από τη χαμηλή νέφωση δημιουργούσαν ένα απόκοσμο σκηνικό. Υποθέτω ότι θα ήταν τμήμα της ίδιας γοητείας, που κάποια στιγμή τράβηξε τον John Steinbeck εκεί.

Μια πολύ χαρακτηριστική γωνιά της γης απομακρυνόταν και προοδευτικά ξεπρόβαλε το επόμενο κομμάτι από την άλλη πλευρά της χερσονήσου του Salerno. O όγκος του Βεζούβιου διακρινόταν στο βορρά και ανατολικότερα ξεχώριζε ο αστικός ιστός της Napoli.

Οι πρόσφατες αδυσώπητες αφηγήσεις του Roberto Saviano, του εθνικού ήρωα όπως τον αποκάλεσε ο Umberto Eco, για αυτή την πόλη του Ιταλικού νότου, έχουν αφαιρέσει κάθε μαγεία ή χαριτωμένη ανάμνηση. Το οργανωμένο έγκλημα και ο καλύτερος του σύμμαχος, η φτώχεια, έχουν απλώσει το δίχτυ τους πάνω από την πολύπαθη πολιτεία.