Δεν θυμάμαι να είχα ξαναδεί διαγωνισμό Γιουροβίζιον. Δεν θυμόμουν κανέναν νικητή, μα ούτε και τις ελληνικές διακρίσεις. Θυμόμουν όμως μια γκρίνια που σερνόταν αέναη ειδικά τις τελευταίες δεκαετίες, ειδικότερα από τότε που το χρυσόμαλλο τέρας του ιντερνέ μας ένωσε - αλληλούια- και ημπορούμε να αλληλοβριζόμεθα με άνεση μεγάλη και περισσή τοξικότητα πίσω από την σκυφτή ανωνυμία του πληκτρολογίου.

Με τον ντόρο όμως που έγινε με την ελληνική συμμετοχή, είπα να ακολουθήσω το ντορό μέχρι το Malmö‎‎ της ειρηνικής Σουηδίας. Δυο ωρίτσες Σαββατόβραδου χαμένες το πολύ πολύ και από Κυριακή πάλι προς τη δόξα τραβώ, σκέφτηκα. Με τόσες χιλιάδες ώρες χαμένες σε πάσης φύσεως τάξεις, σκοπιές, συσκέψεις, μποτιλιαρίσματα και λοιπάς, μη καλλιτεχνικάς δραστηριοτήτας, άλλες δυο ωρίτσες δεν είναι παρά δυό σταγόναι εν τω ωκεανώ των χαμένων ονείρων(ε).