|
 Δεν μπορώ να πω ότι συμμερίζομαι το τρέχoν γιορτινό πνεύμα. Αν το ερώτημα είναι γιατί, η μισή απάντηση, η εύκολη, είναι διότι είμαι δύστροπος. Μουρτζούφλης που λένε. Η άλλη μισή, η δύσκολη, επιπλέει στα απόνερα των ημερών.
Έχω μια δυσκολία στο κεφάλαιο «προγραμματισμένο γιορτινό πνεύμα», αυτή την αντίληψη της πρότασης: κέφι με το στανιό. Την ίδια δυσκολία είχα, κατ’ αρχάς, και με το Κεφάλαιο του Καρόλου Μ. Αργότερα όμως ξεπέρασα τη δυσκολία, κατανόησα το περιεχόμενο.
Σε ότι αφορά τας εορτάς, δεν ξέρω αν έχει να κάνει με την θρησκευτική άποψη, δηλαδή την αυτόκλητη πνευματική ανάταση, ενώπιον του γεγονότος της αφίξεως του θείου βρέφους κλπ., ή με την μικρή περίοδο μέσα στο καταχείμωνο που ξεφεύγει από την καθημερινότητα ή με το μικρομέγαλο όργιο μιας άμετρης κατανάλωσης, κάτι σαν γιορτάζω - καταναλώνω άρα ευτυχώ. Όλα αυτά μαζί με μια βολική αναλογία, κατά περίπτωση, καλύπτουν τους περισσότερους. Ατυχώς όχι μένα.
Διακριτική οπαδός του μουρτζουφλισμού, η ταπεινότητά μου, απέσυρεν εξ απαλών ονύχων, τον μανδύα της προγραμματισμένης χαράς, γεγονός, που πιθανότατα χαρακτηρίζει το σύνολο του βίου μου. Ως εκ τούτου συνεπώς, αντιμετωπίζω μετά επιφυλακτικότητος τας εκδηλώσεις, τα καλέσματα των ημερών και το περιρρέον κλίμα.
|
|
Read more...
|
|
Είναι πολύ ελληνικό, αυτό που έχει συμβεί με το Διεθνές Ράλυ Ακρόπολις. Γεννήθηκε από μια ιδέα, πραγματώθηκε αρχικά από λίγους, στηρίχτηκε ανιδιοτελώς από πολλούς και κάποια στιγμή έγινε κάτι παραπάνω από αγώνας αυτοκινήτων. Ωστόσο, ήταν παρεπόμενο καθώς οι δεκαετίες κυλούσαν, να έχανε την πρωτόλεια ταυτότητά του. Εκείνα τα πρωτογενή ατόφια, αδέσμευτα στοιχεία του. Μοιραία μεταμορφώθηκε.
Δεκαεννέα χρόνια μετά την πρώτη έκδοση, εκείνη για το χρυσό Ιωβηλαίο του το 2003, έχουν συγκεντρωθεί τόσα και τέτοια ώστε να δικαιολογήσουν μια ακόμα εκδοτική προσπάθεια. Λέξεις για την χαμένη του ταυτότητα του. Αλλά και για εκείνα τα λίγα που συμβαίνουν χωρίς να ακούγονται και για τα άλλα, τα πολλά, που ακούγονται χωρίς να συμβαίνουν.
Κάπως έτσι, μέσα στην απότοκη των μνημονίων δυσπραγία, ανάμεσα στη Πανδημία και την ένοπλη εμπλοκή στην ευρύτερη γειτονιά μας, αλλά και των διαρκών πάσης φύσεως απειλών που οργώνουν την καθημερινότητά μας γεννήθηκε, το «Διεθνές Ράλυ Ακρόπολις 1953 - 2022 η χαμένη ταυτότητα & άλλες ιστορίες». Και ασφαλώς απέναντι, αν όχι ενάντια, σε ότι αραδιάζεται, έτσι άκοπα αλλά και όχι τόσο άσκοπα. Με 184 σελίδες, 762 εικόνες πολλές εκ των οποίων ήταν ανέκδοτες, αποτελεί μια απόπειρα να ανιχνευτεί το παρελθόν του, να προσεγγιστεί το παρόν του. Για το μέλλον, ούτε λέξη δεν χωρά.
Ακολουθεί το εξώφυλλο και το εισαγωγικό σημείωμα, όπου αποκαλύπτονται οι προθέσεις της έκδοσης.
|
|
Read more...
|
|
|
 Σαν σήμερα πριν 53 χρόνια ξεκινούσαν οι εκδηλώσεις για το ΙΕ΄Δ.Ρ.Α. Μόλις πέντε εβδομάδες μετά το πραξικόπημα και την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας. Το περιοδικό «Βολάν» εκδίδει ένα τετρασέλιδο φυλλάδιο με τις συμμετοχές, το ωράριο του αγώνα, τις ειδικές διαδρομές και έναν «ιδιόχειρο χαιρετισμό του υπουργού προεδρίας κ. Γεωργίου Παπαδοπούλου προς τους Έλληνας και ξένους αγωνιστάς»
Το οπισθόφυλλο ήταν καταχώρηση της αντιπροσωπείας της Ν.S.U. με εικόνες των ΤΤ και των Spider που θα συμμετείχαν στον αγώνα. Το εξώφυλλο ήταν έγχρωμο. Δέσποζε η εικόνα του Κων/νου, τότε βασιλέα των Ελλήνων, μαζί με τις ευχές για τον νεογέννητο διάδοχο Παύλο.
Η ηγεσία της Ε.Λ.Π.Α., κατά πως αναφέρει στο βιβλίο του «Ειδική μου διαδρομή» ο Σαράντης Αποστολίδης, αποφάσισε να γίνει ο αγώνας για δύο λόγους. Ό πρώτος ήταν η ιστορία της Ε.Λ.Π.Α. ώστε να μην φανεί ασυνεπής. Ο δεύτερος ήταν οι συνέπειες μιας άρνησης της διεξαγωγής που προφανώς θα ερμηνευόταν ως πράξη αντίστασης. Παρ’ όλα τα προβλήματα ο αγώνας έγινε και οργανωτικά τα πήγε ως συνήθως πολύ καλά.
Μολοντούτο η δικτατορία έφερε μια δραματική μείωση των αλλοδαπών πληρωμάτων Από τις 60 αλλοδαπές συμμετοχές που ξεκίνησαν το ’66, πέσαμε στις 31 το ’67, στις 19 το ’69, στις 20 το ’69, στις 36 το ’70 και στις 40 το ’71.
Αγωνιστικά, το ‘67, σήμανε επιτέλους η ώρα της B.M.C. Μετά τις ατυχίες και τους αποκλεισμούς οι τρεις οδηγοί δεν άφησαν κανένα περιθώριο. Οι Τimo Makinen – Paul Easter, Pady Hopkirk - R. Grelin, Rauno Aaltonen - Henry Liddon, οι σωματοφύλακες του αγωνιστικού τμήματος της B.M.C. καταλάβαιναν ότι ήταν η τελευταία χρονιά που θα μπορούσαν να νικήσουν στην Ελλάδα. Ο συναγωνισμός τις επόμενες χρονιές δεν θα τους το επέτρεπε.
|
|
Read more...
|
|
Το ότι οι παίκτες δεν ήταν ξεζουμισμένοι από μια ολόκληρη σεζόν, από δεκάδες δυνατές αναμετρήσεις και είχαν φρεσκάδα, ήταν το μόνο θετικό πρόσημο του 22ου Παγκοσμίου κυπέλλου ποδοσφαίρου. Απότοκο της φρεσκάδας, ήταν μια σειρά από συναρπαστικά παιχνίδια, αντάξια της φήμης του θεσμού.
Όλα τα υπόλοιπα ήταν αρνητικά ή ενοχλητικά ή αδιάφορα. Ήταν το πρώτο τουρνουά που διοργανώθηκε μεσούντος του χειμώνα του βόρειου ημισφαιρίου. Το πρώτο που κόστισε περισσότερα από 200 δις. ευρώ. Το πρώτο που στοίχισε κάτι περισσότερο από 6.000 ανθρώπινες ψυχές. Για δε τον τόπο μας, ήταν το πρώτο που μεταδόθηκε από ιδιωτικό τηλεοπτικό κανάλι, το πρώτο για το οποίο απαιτήθηκε συνδρομή, το πρώτο που απέτυχε αυτή η συνδρομητική προσέγγιση και πιθανότατα το πρώτο όπου έγκριτοι αθλητικογράφοι διαφήμισαν λαχταριστές πίτσες, ζουμερά πιττόγυρα και νόστιμες κοτομπουκιές.
|
|
Read more...
|
|
