|
Το πλήθος των Ελλήνων σχεδιαστών αυτοκινήτων που έκαναν διεθνή καριέρα είναι περιορισμένο. Ως εκ τούτου κάθε κουβέντα με κάποιον από αυτούς, είναι ενδιαφέρουσα και ουσιώδης. Συνομιλούμε με τον αρχαιότερο, ίσως, εκπρόσωπό τους, Αντώνη Βολάνη.
Χειριζόμενος τα εργαλεία που παρέχονται τη σήμερον ημέρα, ενίοτε και τη γλώσσα, γκουγκλάρισα το όνομα του Έλληνα σχεδιαστή Αντώνη Βολάνη. Βρήκα μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που τον αφορούσαν. Τα ανακάλυψα ανακατεμένα στο τρι-κοιμισμένο διαδίκτυο ανάμεσα σε διάφορους άλλους συνδυασμούς.
Έναν άλλο Βολάνη και έναν άλλο Αντώνη που τα αντίστοιχα ονοματεπώνυμά τους βρίθουν στα Ελληνικά τμήματα του χαώδους παγκόσμιου ιστού, δείγματα αναμφίβολα μιας τρέχουσας κουλτούρας.
Τις επόμενες ώρες, τον συναντούσα στον τελευταίο όροφο του φιλόξενου Ελληνικού Μουσείου Αυτοκινήτου στο κέντρο των Αθηνών, με τους ακόμα πιο φιλόξενους ανθρώπους που διαχειρίζονται το τολμηρό αυτό εγχείρημα.
|
|
Read more...
|
|
|
Λίγα λόγια για ένα πολύ ιδιαίτερο αγωνιστικό αυτοκίνητο, που ήρθε στην Ελλάδα, διεκδίκησε και κατέκτησε το πρωτάθλημα ταχύτητας, το '73. Σε μια πορεία όχι χωρίς προβλήματα ή αναποδιές. Είναι η περίφημη ψυχεδελική 911 που οδήγησε ο Άρης «Αστεριξ» Λουμίδης.
Το τρίωρο Τατόι του ’73 έχει μόλις ολοκληρωθεί και ο αλυτάρχης Κώστας Γλωσώτης δίνει την καρώ σημαία στον νικητή και μέλλοντα πρωταθλητή, για τον γύρο του θριάμβου.
Σύμφωνα με την αφήγηση του Ανδρέα Βρεττού, έχουν φθάσει με τον Αλέξη Μακρόπουλο και την γαλάζια 911 στη Στουτγάρδη, προκειμένου να γίνει ένα γενναίο service. Εκεί λοιπόν, αντικρίζουν μια τρίλιτρη 911 S. To συγκεκριμένο αυτοκίνητο, στα χέρια του Gerard Larrousse, είχε τερματίσει 3ο στο tour de France, τον Σεπτέμβριο του ‘70.
|
|
Read more...
|
|
Στην, ασφυκτικά γεμάτη, αίθουσα Δημ. Μητρόπουλος του Μ.Μ.Α. ξετυλίχτηκε την τελευταία ανοιξιάτικη παράσταση, του «Μαθήματα πολέμου ΙΙ Σικελικά δράματα» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη. Παρήγορο και ενθαρρυντικό το γεγονός, ότι το κοινό αποτελούνταν από κάθε ηλικιακό σκαλοπάτι. Πολίτες που ήξεραν τι ήρθαν να δουν, είτε για να μάθουν, είτε για να φρεσκάρουν, είτε για να συμπληρώσουν τις ιστορικές τους γνώσεις, είτε για την θεατρική ψυχική αγωγή.
Ένα σύνολο λίγο μεγαλύτερο από 3000 άτομα παρακολούθησαν τις λιγοστές (επτά) παραστάσεις, με την αίθουσα πάντα γεμάτη, γεγονός που αποδεικνύει δυο κατ’ αρχάς πράγματα. Την επιτυχία της παράστασης αλλά και το ενδιαφέρον του κοινού για τέτοιου είδους θέματα.
|
|
Read more...
|
|
|
Ούτε αναγνώστης υπήρξα στο παρελθόν, ούτε ιδιαιτέρως συμπαθών. Το είδος της δημοσιογραφίας που διακονούσε δεν προσελκούσε την ταπεινότητά μου. Το τεμαχισμένο κορμί της Ζωής Φραντζή, πάνω στο μάρμαρο του νεκροτομείου με τον συντάκτη του αστυνομικού ρεπορτάζ, ορθό να κοιτά, σε έγχρωμο δισέλιδο άνοιγμα, μπορεί να ήταν μια συνταγή να πουλήσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδων φύλλα, αλλά δεν ήταν του γούστου μου. Υποθέτω και πολλών άλλων.
Αλλά ο εντυπωσιασμός της μάζας ήταν πάντα ένα ισχυρό πιόνι στη σκακιέρα του Τύπου. Πίσω από αυτό το πιόνι υπήρχαν οι δημοσιογράφοι Αξιωματικοί, οι ιδεολογίες Πύργοι, τα παράλογα Άλογα, η Βασίλισσα Εκδότης και βέβαια ο Βασιλεύς Συμφέρον. Ωστόσο, δεν ήταν έτσι ακριβώς, όλες οι σκακιέρες. Τέλος πάντων με το «Έθνος» της μετά Κυριαζή - Νικολόπουλο εποχής δεν με συνέδεε κάτι.
Το πρώτο δείγμα κάποιας επαφής ήταν η κουζίνα του, όταν στο γύρισμα του αιώνα την επισκεπτόμαστε ως παρακοιμώνενοι πρόσφυγες του παρακείμενου συγκροτήματος της Hachette, τότε που την διοικούσε ο «κοτοπουλάς». Τότε που οι ανισόπεδες της Αττικής οδού ήταν στον ξυλότυπο και οι πέριξ του κτιρίου δρόμοι άνευ ασφάλτου.
|
|
Read more...
|
|
Άλλα Σχεδιάζεις και άλλα προκύπτουν. Λένε, ότι σαν o Θεός βλέπει το ποίμνιο να κάνει σχέδια, τον πιάνουν τα γέλια. Αν και αυτό αφορά μόνον όσους πιστεύουν στην ύπαρξή του, είναι δύσκολο να φανταστείς θεότητα γελαστή. Κανείς, ποτέ δεν αντίκρισε κάτι παρόμοιο. Όλες οι θεότητες αποτυπώνονται συνοφρυωμένες, σοβαρές, απόμακρες και αυστηρές. Κυρίως αυστηρές. Όπως οι δάσκαλοι στο σχολείο και οι αξιωματικοί στο στράτευμα.
Συνέταξα αυτήν την πομπώδη εισαγωγή διότι πριν τέσσερα χρόνια, τρία πρόσωπα είχαν δώσει κάτι σαν υπόσχεση, είχαν εκπονήσει κάτι σαν σχέδιο, με χρονικό ορίζοντα την διετία. Το αποτέλεσμα ήταν ο από πάνω να ξεκαρδιστεί. Τίποτα δεν έγινε. Πέρασαν συνολικά τέσσερα χρόνια και μετά βασάνων και κόπων τα 2/3 της μικρής ομάδας κατάφεραν, εν μέρει μια εκπλήρωση της υπόσχεσης.
Περιορισμένη, αλλά άξιζε κάθε μέτρο, κάθε λεπτό. Στο μεσοδιάστημα, ο ένας έγινε δις πατέρας, προφανώς του άρεσε η διαδικασία, ο άλλος έσπασε το φράγμα των δεύτερων ηντα και ο τρίτος, ο μεσήλιξ ο μεσαίος, εξηφανίσθη.
|
|
Read more...
|
|
|
|
|
<< Start < Prev 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Next > End >>
|
|
Page 5 of 399 |
