|
 Με πρόσφατες τις Ευρωεκλογές, το φαινόμενο της πρωτοφανούς (για τα Ελληνικά δεδομένα) αποχής αλλά και το αποτέλεσμα, ήρθαν μερικές σκέψεις για το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.
Ένα δικαίωμα, για το οποίο έχουν χυθεί ποταμοί αίματος, έχουν αγωνισθεί εκατομμύρια άνθρωποι σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, έχουν απασχοληθεί τόσο πολύ τα μέσα ενημέρωσης όλου του κόσμου. Λογικό, αφού το τρόπαιο των νικητών των εκλογών είναι η ίδια η εξουσία. Για ένα τόσο σημαντικό θέμα επόμενο είναι, να έχουν γραφτεί και λεχθεί πολλές απόψεις. Θα παρακολουθήσουμε μερικές από αυτές. Μέσα από την παρατηρητικότητα, το χιούμορ, την κυνικότητα, την οξυδέρκεια των ανθρώπων που τις εξέφρασαν θα έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα, για το τι ήταν, τι είναι και ίσως το πως θα εξελιχθεί αυτός ο θεσμός. |
|
Read more...
|
|
 Η Ελλάδα και η οικονομική της εικόνα, βρίσκεται εις το διηνεκές και για πολλούς λόγους στο σκόπευτρο της κριτικής των εταίρων μας στην Ε.Ε.
Μπορεί να είναι ο τρόπος διαχείρισης των κοινοτικών κονδυλιών, μπορεί να είναι η διαφθορά που πλήττει δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, μπορεί επίσης να είναι ο ανορθόδοξος τρόπος αντιμετώπισης των πραγμάτων.
Σε κάθε περίπτωση όμως, οι τρεις κυρίαρχοι άξονες σοβαρής κριτικής ήταν:
- Το υπεράριθμο των δημοσίων υπαλλήλων
- Ο όγκος του μαύρου χρήματος και συναλλαγών
- Η έλλειψη βιομηχανίας
Οποιοδήποτε νηφάλιος, σκεπτόμενος άνθρωπος δεν μπορεί να συγκεντρώσει επιχειρήματα που να αντέξουν σε αυτή, την κατ’ αρχήν, δίκαιη δυτικοευρωπαϊκή κριτική. Ενδεχομένως να βρει συλλογισμούς προκειμένου να αιτιολογήσει την ύπαρξη αυτών των παραμέτρων και να ελαφρύνει τις εντυπώσεις, αλλά μέχρι εκεί. Η μεταπολεμική δημοσιονομική πολιτική είναι προφανές ότι απέτυχε στους παραπάνω τομείς.
Αυτή η αποτυχία όμως, στις μέρες της παγκόσμιας ύφεσης που βιώνουμε, είναι δυνατόν να αποτελέσει ένα πρώτης τάξεως ανάχωμα καθώς:
|
|
Read more...
|
|
|
 Εκεί θα το χρεώσω, προσωρινά τουλάχιστον. Στην εποχή του χρόνου που διανύουμε και όχι μόνο στις εποχές που βιώνουμε. Στην άνοιξη, των συγκινήσεων, των ορμέμφυτων, των ξαφνικών καταιγίδων αλλά και της απέραντης γλύκας.
Αναφέρομαι στη θυελλώδη εναλλαγή των συναισθημάτων, και στο σφυροκόπημα των αδιεξόδων που (με) κατακλύζουν.
Είναι και το παρελθόν που με τόση αυθάδεια έρχεται να μου θυμίσει την ίδια εποχή από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και εντεύθεν. Η νεότητα, σε συνδυασμό με τις προσμονές, τις επιθυμίες, τα ιδανικά.
Τριάντατόσα χρόνια κύλησαν και μεσολάβησαν πολλά.
Μεταπολίτευση με όνειρα, ευρωπαϊκή ένταξη με εκθαμβωτικούς στόχους, αλλαγή με οράματα, ανοικοδόμηση, πρόοδος, η διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων, η νομισματική ένωση, οι στόχοι της Ο.Ν.Ε. Με τελετές και με παράτες. Με υποσχέσεις. Χωρίς ιδανικά. Με δανεικά. Ήταν οι χάντρες που μοιράστηκαν στους άμοιρους ιθαγενείς. Οι υπόλοιποι όροι της συναλλαγής, ουδέποτε έγιναν φανεροί και έλιωσαν στη μυλόπετρα της καθημερινότητας.
|
|
Read more...
|
|
 ό,τι όσοι γεννήθηκαν στην Ελλάδα από τη δεκαετία του ’50 και εντεύθεν ήταν τυχεροί. Μπορεί αρκετοί από αυτούς να βίωσαν τις συνέπειες του εμφυλίου, να αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν προκειμένου να εξασφαλίσουν τον επιούσιο αλλά στην πλειοψηφία του ο ελληνικός πληθυσμός ζούσε καλύτερες μέρες.
Καθώς η δεκαετία του ’60 προχωρούσε, η εκτίμηση αυτή αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ όχι μόνο διότι ολοένα και περισσότερα Ελληνικά νοικοκυριά απομακρυνόντουσαν από τη φτώχια, αλλά κυρίως διότι ο τρόμος του πολέμου, των εκτελέσεων, της πείνας, της βίας ολοένα απομακρύνονταν και μια νέα σκεπτόμενη, λιγότερο προβληματική και περισσότερο προβληματισμένη κοινωνία ανέτειλε.
Η δικτατορία ανέστειλε πολλά, αλλά συνάμα επανατροφοδότησε την αγωνιστική διάθεση και ήρθε η μεταπολίτευση που έδωσε στις μάζες όνειρα, στόχους, μέλλον.
Η συνέχεια επιδέχεται πολλές ερμηνείες. Σε κάθε περίπτωση η ελπίδα μιας κοινωνίας που θα προχωρούσε με πυξίδα τον πολιτισμό, με γνώμονα μια ευρύτερη συναίνεση άρχισε γοργά να ξεθωριάζει και στις μέρες μας δείχνει να έχει ολότελα χαθεί.
Τώρα γιατί ο νεοέλληνας εξοστρακίστηκε τόσο άσχημα από τον μεταπολεμικό κήπο της Εδέμ είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία.
Ίσως το κρύβει η φυλή. Ίσως το μασκάρει η ίδια ανθρώπινη φύση. Δύο χιλιάδες τετρακόσια χρόνια νωρίτερα ο Επίκουρος το είχε εκφράσει χωρίς αναστολές
«Η δυστυχία της σοφίας είναι καλύτερη από την ευημερία της ηλιθιότητας».
Κάτω από αυτό το πρίσμα, το μέλλον φαντάζει ζοφερό και η μόνη ευκαιρία που μπορεί να γεννηθεί φωλιάζει στις ψυχές των υγιών.
Αν είχε δίκιο ο Hugo που ισχυρίστηκε ότι: «η δυστυχία φτιάχνει ανθρώπους ενώ η ευημερία δημιουργεί τέρατα» ήρθε η ώρα της αναμέτρησης με τα τέρατα της βίας, του προσωπικού πλουτισμού, της καταλήστευσης των πόρων, της υποβάθμισης του περιβάλλοντος, της καταρράκωσης των θεσμών, της διαφθοράς.
Ο αγώνας είναι τελικός και απόλυτα προσωπικός. Η εποχή των πάσης φύσεως Σωτήρων εξέπνευσε. Ο καθείς μοναχός κι αν βρεθεί στίγμα ντροπής, ο πολιτισμός έχει ελπίδα.
|
|
