Τις παλιότερες εποχές, τέτοιες μέρες, εκεί που άνοιξη παρέδιδε στο καλοκαίρι ολοκληρωνόταν το Δ.Ρ.Α. σηματοδοτώντας και μια παύση των πρωταθληματικών ράλυ μέχρι το Φθινοπωρινό για τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ή το Χαλκιδικής τη δεκαετία του ’70.

Κοινοτοπία να αναφερθεί η σημαντικότητα του Δ.Ρ.Α. όχι μόνο για την επίδρασή του στο ημεδαπό μότορσπορ αλλά και για τη θέση του στο παγκόσμιο χώρο. Μια σημαντικότητα που κάλυπτε όλους όσοι ήσαν, κατά οποιοδήποτε τρόπο, εμπλεκόμενοι.

Από τα μικρά αγόρια της επαρχίας που έβλεπαν θαυμαστές κατασκευές να σηκώνουν σκόνη στο απόμακρο χωριό τους, που μπορεί να μην είχε ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα, έως τον άνακτα ή τον πρόεδρο της κυβέρνησης που έκαναν τον κόπο να ανέβουν στο λόφο του Φιλοπάππου ώστε να τελέσουν την απονομή, σε ένα ολότελα διαφορετικό κλίμα από εκείνο της περιφέρειας, της επαρχίας.

Ο Σταύρος Γεωργιάδης ξεχώριζε αρκετά από την ξεχωριστή γενιά των Ελλήνων αγωνιζομένων του ’60. Τον διέκρινε μια σπάνια, πηγαία ευγένεια, καθαρόαιμη δίχως ίχνος υποκρισίας ή ιδιοτέλειας.

Σεπτέμβριος 1967, τερματισμός ράλυ Δ.Ε.Θ. έξω από το Καυτανζόγλειο. Από αριστερά: Μηνάς Βουρδουμπάκης, Σωτήρης Σοφιανόπουλος, Άλκης Στέας, Σταύρος Γεωργιάδης, Μακρής.

Ήταν κυρίως rallyman, αγωνιζόμενος με το ψευδώνυμο «Βόρειος». Έφθασε πολύ κοντά στο να είναι ο επόμενος, μετά τον Γιώργο Ραπτόπουλο, Μακεδόνας Πανελλήνιος πρωταθλητής. Προσέκρουσε όμως, το 1970, πάνω στο πελώριο όνομα του «Σιρόκο» και περιορίστηκε έτσι στη 2^η θέση. Ήταν επίσης ο τρίτος και τελευταίος Έλληνας, μετά τους Σταύρο Ζαλμά και «Μέλα», που κατέκτησε νίκη επί της γενικής κατάταξης με Cooper S την δεκαετία του’ 60. Ήταν στο Δ.Ε.Θ. του ’67, αφήνοντας πίσω του πρωταθλητές όπως οι Σωτήρης «Είπωρχ» Σοφιανόπουλος, Τζώνυ Πεσμαζόγλου, Γιώργο «Μέλα» Μεϊμαρίδη, Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη. Σημαντικότατη διάκριση, ειδικά για έναν Θεσσαλονικιό.