Οκτώβρης του '18. Μόνος στην μικρή παραλία Μοναστήρι του Πόρου, Σαββατιάτικα. Στέγνωνα κάτω από το ζεστό ήλιο. Μια ανάσα μακριά από την ευτυχία, που όπως σε όλες σχεδόν τις παρόμοιες περιπτώσεις, το καταλαβαίνουμε αργότερα.

Ως αδιαπραγμάτευτος υπερασπιστής της επικοινωνίας, κουδούνισε το κινητό. Αριθμός άγνωστος, ευγενική γυναικεία φωνή, που κόμισε πρόταση για συνεργασία. Ήθελε ένα κείμενο για έντυπο, ένα από εκείνα τα, …πώς να τα χαρακτηρίσω;

Εταιρικά; Μπα. 
Προβολής δραστηριοτήτων; Ούτε.
Λαμπερό; Ίσως.

Τέλος πάντων, ήταν μια ετήσια έκδοση συστημικού τραπεζικού ιδρύματος που προοριζόταν για τους εκλεκτούς πελάτες του. Η θεματολογία γνωστή, εδραζόταν σε αυτά που μπορεί να ακουμπήσει η ιντελιγκέντσια του χρήματος. Είναι όσα μπορεί να αποκτήσει και να χαρεί (;) η οικονομική ελίτ. Είναι εκείνα που λίγοι αποκτούν, αρκετοί είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα για να αποκτήσουν, πολλοί ζηλεύουν, κάποιοι φθονούν και λίγοι αδιαφορούν. Περιττό να τα αναφέρω. Όλοι καταλαβαίνουμε.

Είναι δύο δεκαετίες που οι σχέσεις μου με το κέντρο της Αθήνας έχουν ατονήσει.  Και από αυτές τις αραιές παρουσίες μου, εκείνες που χαίρομαι είναι ακόμα  λιγότερες.

Ως  αιτίες  ας αναφερθούν,  οι σπανίως ευχάριστοι  λόγοι που με φέρνουν κοντά του,  οι αλλαγές που κόμισε στην πόλη και στους κατοίκους της  ο χρόνος,  μα και οι αντίστοιχες μεταβολές στις προσωπικές εκτιμήσεις μου.

Το πιο σοβαρό, ίσως, λάθος που κάνω σε αυτή την θεώρηση είναι που αντιμετωπίζω την πόλη ως μουσείο. Όχι σαν ένα ζωντανό κύτταρο, αλλά ως τράπεζα αναμνήσεων. Συγνώμη, αλλά δεν μπορώ κάτι περισσότερο.

Έτσι λοιπόν, στην Κυψέλη και στη  Φωκίωνος Νέγρη  δεν έτυχε να βρεθώ μετά  το 1980, πέντε χρόνια πριν πεζοδρομηθεί. Δεν έτυχε να έχω κλειστές σχέσεις ούτε με την περιοχή, ούτε με τις φυλές που τη ζούσαν που την χαίρονταν. Πλην όμως, η συμπάθεια μου σε έναν πρόσωπο, με είχε φέρει δυο - τρεις φορές εκεί, το 1979, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης παρέας.

Έκτοτε δεν προέκυψε κάποια επαφή, ούτε με το πρόσωπο, που εξακολουθούσα να συμπαθώ μέχρι που εγκατέλειψε, πριν δέκα χρόνια, το μάταιο κόσμο μας, ούτε με εκείνη την παρέα, μήτε με την περιοχή. Εννοείται ότι κατείχα ελάχιστες πληροφορίες και καμιά εμπειρία από τις  εποχές ακμής της συγκεκριμένης γειτονιάς, που όπως όλες οι εποχές ακμής προηγούνται και έπονται από περιόδους παρακμής.

Κατά κοινή ομολογία οι τελευταίοι ημεδαποί Ρm δυσκολεύονται με τα δίκυκλα. Τα γεγονότα δηλούν ότι είναι μια σχέση ασύμβατη και προβληματική.

Τρεις αιρετοί κυβερνήτες, εδώ και 12 έτη δοκιμάζονται σφόδρα.

Είναι που στέκεται ανάμεσα στα γλυκά ζεστά πρωινά του προηγούμενου και στις κρύες νύκτες του επόμενου. Γκρίζος εξ ορισμού ο Νοέμβριος. Ο δε φετινός αποδείχτηκε σε παγκόσμια κλίμακα, ο χειρότερος, μέχρι στιγμής, του αιώνα. Εδώ στην Ελλάδα, το τελευταίο Σαββάτο του μήνα, μια εξαιρετικής ομορφιάς μέρα, ο πληθυσμός του λεκανοπεδίου της Αττικής, παραμέρισε  το φόβο για την πανδημία και εκδήλωσε την παραδοσιακή του λατρεία του για τον αθλητισμό.

Θυμήθηκε, έτσι, ότι όλοι μας ήμαστε απόγονοι του ηρωικού Φειδιππίδου,  του χαλκέντερου Σπύρου Λούη και του αδάμαστου Στυλιανού Κυριακίδη. Ήταν η κορύφωση των αθλητικών δραστηριοτήτων εν μέσω των περιοριστικών μέτρων, που απέδειξε ότι του Έλληνος ο τράχηλος μπορεί να υποφέρει ζυγούς εξ ανατολών και κυρίως εκ δυσμών, αλλά στην κλεισούρα δεν υποτάσσεται. Πάρκα, αλσύλλια, δρομάκια και αβενιάδες πλημμύρισαν από αθλούμενους. Την επομένη, όπου ο Αττικός ουρανός δεν υπήρξε ιδιαιτέρως φιλόφρων, αι αθλητικαί δραστηριότηται περιορίσθησαν αποκλειστικώς  εις τους αθλητάς.

Την επομένη, μέρα Κυριακή, όπου το G.P. από το Sakhir του Bahrain μας έφερε πρωτόγνωρες εικόνες. Χορηγημένο από την Gulf air, τον κρατικό αερομεταφορέα, που μετά 70 χρόνια ύπαρξης, την τελευταία δεκαετία παρουσιάζει ζημιές εκατοντάδων εκατομμυρίων δολαρίων, σε ένα βασίλειο που δεν διακρίνεται για τα δημοκρατικά του ιδεώδη, για να τεθεί έτσι πολύ διακριτικά, σε μια χώρα όπου o μισός πληθυσμός δεν είναι ημεδαποί.

Εκεί λοιπόν, σε ένα τόπο με έντονο οικιστικό πρόβλημα από τη δεκαετία του ’90, λόγω της απαραίτητης μετανάστευσης και του μοντέλου ανάπτυξης που προτιμήθηκε, η κατασκευή της πίστας στο Sakhir κόστισε 150 εκατομμύρια δολάρια. Έχει φιλοξενήσει 16 αγώνες F1 που θα ήταν 17 αν το 2011 δεν είχε ματαιωθεί η προγραμματισμένη για τις 13 Μαρτίου αναμέτρηση, λόγω των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας στο πλαίσιο των κινητοποιήσεων της  αραβικής άνοιξης.  Στις 3 Ιουνίου, η FIA είχε αποφασίσει να αναπρογραμματίσει τον αγώνα για τις 30 Οκτωβρίου. Mια από τις ελάχιστες αντίθετες, περί αυτού  φωνές που ακούστηκαν, ήταν αυτή του παγκόσμιου πρωταθλητή Damon Hill που κάλεσε την F1 να μην διοργανώσει τον αγώνα, υποστηρίζοντας ότι εάν το κάνει, «θα έχουμε για πάντα τη δυσφορία της σύνδεσης με κατασταλτικές μεθόδους για να επιτύχουμε την τάξη».