Ευτυχώς που υφίσταται η «Καθημερινή» συχνά αποκαλούμενη και ως «φάρος του αστικού Tύπου» άλλοτε με ολίγη ειρωνεία, συχνότερα κυριολεκτικώς, η οποία στην έντυπη έκδοση του Σαββάτου 28 Ιουνίου έκανε την πιο ξεκάθαρη, νηφάλια, εύστοχή τοποθέτηση για το διοργανωτικό έπος του Δ.Ρ.Α. με την δεξιοτεχνία στο Ζάππειο. Ο Π. Μανδραβέλης σολάρισε όμορφα στη σ. 13 με ομορφότερο τίτλο «Το κερασάκι Acropolis», καθόλου τυχαίο το λατινικό, ορίζοντας την υπερειδική ως «το κερασακί στην τούρτα της ταλαιπωρίας που γεύονται καθημερινώς οι Αθηναίοι». Στο δε οπισθόφυλλο (σ.20), ο Δ. Ρηγόπουλος προσφέρει επιτέλους, στο ευρύτερο κοινό, την άποψη, ότι: «Η δικαιολογία των εμπλεκομένων φορέων, ότι η συγκεκριμένη επιλογή υπαγορεύτηκε από τη δήθεν «εκπληκτική» ευκαιρία να διαφημιστεί η Αθήνα στο εξωτερικό μέσω τηλεοπτικής μετάδοσης του αγώνα είναι απλώς κωμική».

Αν αυτά σημειώνονται στην πιο σοβαρή, παραδοσιακή, συντηρητική και στις μέρες μας συμπολιτευτική εφημερίδα, για ένα γεγονός που γίνεται με κρατική μέριμνα και χρήμα, δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε αλλού. Οι ιστότοποι π.χ. που έχουν την όποια εμπλοκή με το μότορσπορ, το κράτησαν, για άλλους λόγους, χαμηλά, μαλακά, κάποιοι σημείωσαν κάτι περί «εθνικού προϊόντος» και έκλεισαν με ευχολόγια. Εθνικό προϊόν θα ήταν αν εισέρρεαν χρήματα στα κρατικά ταμεία, όπως ας πούμε από την ελληνική φέτα. Ελληνικό εθνικό προϊόν που να κοστίζει 4 (τέσσερα) και πλέον εκατομμύρια ευρώ δεν υπάρχει. Μπορεί να είναι μια τούρτα ή μια πίτα που γλυκοκοιτάζουν άλλοι για λίγα ψίχουλα, άλλοι ένα κομμάτι. Έως εκεί όμως.

Πως αισθανόταν, τι  να φοβόταν άραγε ένας ενημερωμένος πολίτης τέτοια εποχή πριν 88 χρόνια;  Καλοκαιράκι του 1937.  Ο κόσμος βίωνε τα προμηνύματα του Β΄Π.Π., καθώς στην άπω Ανατολή οι Ιάπωνες είχαν ήδη εισβάλει στην Μαντζουρία, ενώ υπό την επωνυμία «Operation Rügen» (Επιχείρηση Επίπληξη), η Λεγεώνα Κόνδωρ στα τέλη του Απριλίου αποτελούμενη από Γερμανικά και Ιταλικά πληρώματα είχε σπείρει τον θάνατο και την καταστροφή από αέρος, πάνω σε άμαχους στην χώρα των Βάσκων, στη Γκερνίκα. Την οδύνη αποτύπωσε ο Picasso στον πιο γνωστό, ομώνυμο, πίνακά του.

Η Γερμανική Κατοχή στη Γαλλία, βρήκε τον Picasso στο Παρίσι και υπάρχει αυτή η ευρέως διαδεδομένη ιστορία, πως ένας Γερμανός αξιωματικός είδε μια φωτογραφία της Γκερνίκα στο διαμέρισμα που κατοικούσε ο Ισπανός καλλιτέχνης και τον ρώτησε: «Εσείς το κάνατε αυτό;» για να λάβει την απάντηση από τον καλλιτέχνη: «όχι, εσείς».

Άρχισε με το ποιητικό ύφος του Ισπανικού εθνικού ύμνου, απότοκο της αποικιοκρατικής κυρίαρχης όσο και καταστροφικής κάποτε θέσης της χώρας στον πλανήτη, και όταν το πλάνο γύρισε στη σημαία με τις πορτοκαλιές και κόκκινες οριζόντιες ρίγες οι μαυροφορεμένοι κιθαριστές απέδωσαν μελαγχολικά τον Καταλονικό ύμνο.

Ήταν η επίσημη έναρξη του Ισπανικού Grand Prix, που τελείται ακόμα στην Καταλονική γη, όπου κάποια 89 χρόνια νωρίτερα ρίχτηκε μια καλή ζαριά για μια Ευρώπη διαφορετική που, παρά τις υποσχέσεις, δεν προέκυψε ποτέ.

Χθες, Παρασκευή το πρωί, στην πεντάλεπτη εκπομπή επιμέλειας Μαρίας Χατζάρα στο Τρίτο, όπου με τίτλο: «Μονάχη Έγνοια η Γλώσσα μου», καταδύεται στα βαθιά, γόνιμα, πλούσια, καθαρά ύδατα της ελληνικής γλώσσας, ακούστηκε μια πολύ ενδιαφέρουσα και ακριβής άποψη για τις λέξεις. Την ανέσυρε από κείμενο του καθηγητή κλασσικής φιλολογίας Μιχάλη Κοπιδάκη, ο οποίος ανάμεσα σε άλλα σημείωσε:.

«Υπάρχουν λέξεις αιώνιες, μακρόβιες, βραχύβιες και εφήμερες. Αυτές, οι τελευταίες, είναι και οι πιο θορυβώδεις».