Η χθεσινή Πανελλήνια κινητοποίηση, είχε τέσσερα γνωρίσματα. Δυο μοναδικά και δυο αναμενόμενα. Στα μοναδικά ο συνδυασμός της έκτασης με τον ακομματικό και αταξικό χαρακτήρα. Τούτο παραπέμπει σε ένα πρωτοφανές κοινωνικό φαινόμενο, που δεν στηρίχτηκε σε κομματικές ντιρεκτίβες. Το ζητούμενο δεν ήταν να φύγει το κόμμα Α για να έρθει το κόμμα Β, τα οποία ούτως ή άλλως βιώνουν παρακμή στην λαϊκή συνείδηση. Ήταν μια καθολική διαμαρτυρία για την καθημερινότητα, την δικαιοσύνη, την αλληλεγγύη, το αύριο. Πράγματα κάπως απόμακρα στο σαρωτικό μοτίβο των όποιων στενών κομματικών, συνδικαλιστικών δίκαιων ή όχι διεκδικήσεων.

Στα αναμενόμενα ας λογιστούν ότι δεν έπεσε η τρέχουσα κυβέρνηση και τα εκτεταμένα επεισόδια. Υπήρξε βεβαιότητα εκ των προτέρων, και για τα δυο, όπερ και εγένετο. Το θέμα των επεισοδίων είναι ακανθώδες. Στο βασικό ερώτημα: «ποιος βολεύεται ή εξυπηρετείται με τα επεισόδια»; Η απάντηση είναι προφανής. Όσοι επιθυμούν την μικρότερη δυνατή συμμετοχή του πληθυσμού στην διαμαρτυρία. Ηλικιωμένοι, ευάλωτοι, οικογένειες, παιδιά, που δεν έχουν το σθένος να βρεθούν, σε διασταυρούμενα πυρά μολότωφ με χειροβομβίδες κρότου λάμψης, να εισπνεύσουν δακρυγόνα, να χειροτονηθούν άνευ λόγου από σιδερόφρακτους σα-ματατζήδες.

Στην ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος της Ν.Δ., που είδε το φως της δημοσιότητας στις 4 Οκτωβρίου του 1974 την  οποία με βεβαιότητα υπέβαλε και έλεγξε μέχρι κεραίας ο ιδρυτής της παράταξης, αναφέρεται: «Η Νέα Δημοκρατία είναι η πολιτική παράταξη που ταυτίζει το έθνος με το λαό, την πατρίδα με τους ανθρώπους της, την πολιτεία με τους πολίτες της, την εθνική ανεξαρτησία με τη λαϊκή κυριαρχία, την πρόοδο με το κοινό αγαθό, την πολιτική ελευθερία με την έννομη τάξη και την κοινωνική δικαιοσύνη».

Μισό αιώνα και πέντε μήνες αργότερα, τι από τις παραπάνω ταυτήσεις έχει απομείνει; Προς διερεύνηση της ερώτησης και επειδή τίποτα δεν γίνεται μόνο του, μια ματιά στη σύνθεση των υπουργικών συμβουλίων των πρώτων μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων της Ν.Δ. σε σύγκριση με την τρέχουσα θα οδηγήσει σε απαντήσεις.

Στις μέρες μας, βιώνουμε μια διακυβέρνηση από και υπό την Ν.Δ. που δείχνει να είναι περισσότερο τηλεοπτική και λιγότερο κοινοβουλευτική, περισσότερο επικοινωνιακή και λιγότερο δημιουργική, περισσότερο τουριστική και λιγότερο εθνική. Και όμως αυτό το σύνολο λαμπρών δημοσίων σχέσεων, αριστείας, αλαζονείας, αδιαφορίας, απειλών, τηλεοπτικών τσιρίδων, επιδομάτων, και λοιπών «ιστοριών επιτυχίας», κατάφερε να κρεμαστούν πανό κοινωνικού περιεχομένου στα γήπεδα και να αφυπνίσει πολίτες που δεν είχαν κινητοποιηθεί ποτέ στο παρελθόν.

Για την τελευταία δε, μέρα του Φλεβάρη ούτε λόγος. Πέρα από τις πανελλαδικές απεργίες επαγγελματικών φορέων και εργατικών ενώσεων, κατεβάζουν ρολά μικρές επιχειρήσεις, κέντρα διασκέδασης, θέατρα ενώ οι ταξιτζήδες προθυμοποιούνται να οδηγήσουν δωρεάν τον κόσμο στο Σύνταγμα. Απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή, πανελλήνια μα και διεθνή συσπείρωση που δείχνει ολοένα να διογκούται, η κυβέρνηση τι ακριβώς αντιπαραθέτει;

Είναι άλλο πράγμα να περνάς το κατώφλι ενός ναού, να κλίνεις το γόνυ μπροστά σε μια εικόνα προκειμένου να βρεις ένα έρεισμα για να αντεπεξέλθεις σε μια φοβερή δοκιμασία που σου ΄τυχε, και άλλο πράγμα να προσεύχεσαι για να προκαλέσεις μια θεϊκή παρέμβαση που θα λύσει το πρόβλημά σου.

^{Μεγάλο Σαββάτο, 4 Μαΐου 2013. Λιτανεία Αγ. Σπυρίδωνος. Κέρκυρα.}

Η αναφορά γίνεται με αφορμή την είδηση για την λιτανεία του διοργανώθηκε στο δοκιμαζόμενο νησί της Σαντορίνης επ’ ευκαιρία του εορτασμού του Αγ. Χαραλάμπους. Με τη Γαλανόλευκη, τα λάβαρα, ιερά κειμήλια και τα λείψανα του Αγίου βγήκαν οι κάτοικοι του Εμπορειού, των ιερέων πρωτοστατούντων, στους δρόμους. Η είδηση επιδέχεται δυο ερμηνείες.

Ο 20ός αιώνας κληροδότησε την ανθρωπότητα με περισσότερα από 100 εκατομμύρια θύματα των πολέμων. Aν αυτός ο αριθμός φαίνεται  υπερβολικός είναι διότι πέρα από τους δυο Π.Π. τον πόλεμο της Κορέας, της Ινδοκίνας, την εισβολή στο Αφγανιστάν, τον δικό μας Εμφύλιο, των γειτόνων Γιουγκοσλάβων, τον πόλεμο στον Κόλπο και τους Αραβοϊσραηλινούς, λησμονούμε τις συγκρούσεις σε Λίβανο, Καμπότζη, Κονγκό, Μποτσουάνα, Γουινέα, Λιβερία, Αφγανιστάν, Υεμένη, Αλγερία, Σιέρα Λεόνε, Σομαλία, Ρουάντα, Νεπάλ, Ιράν, Ιράκ, Ναγκόρνο Καραμπάχ, Σρι Λάνκα, Αμπχαζία, Ερυθραία, ανατολικό Τιμόρ και ο κατάλογος είναι έτι μακρύτερος.

Στον 21ο αιώνα, χωρίς να έχουν σβήσει πολλές από τις φλόγες του 20ού, προστέθηκαν αρκετές ακόμα εκ των οποίων οι πλέον αιματηρές συγκρούσεις σημειώθηκαν σε Συρία, Νταρφούρ, Ιράκ, Μπόκο Χαράμ, Ουκρανία και ασφαλώς στη Γάζα. Πέρα από την εκατόμβη των αμάχων, την καταστροφή υποδομών, την ισοπέδωση πόλεων, οι συγκρούσεις εγείρουν τεράστια κύματα μεταναστών, που μοιραία δημιουργούν αντίστοιχα προβλήματα. Αν σε αυτά προστεθεί η κλιματική αλλαγή, καθώς και η απουσία ηγετών σε παγκόσμια κλίμακα με αντίληψη, ικανότητες και βούληση το πράγμα γίνεται απαισιόδοξο.