Έτσι παρότρυνε η σχωρεμένη σύζυγος του Έλληνα πρωθυπουργού, τον George Herbert Walker Bush,  41ο πρόεδρο των Η.Π.Α., όταν τον Ιούλιο του 1991, είχε τιμήσει με την παρουσία του την οικία του Επίτιμου, την μεγαλόνησο, την Ελλάδα.

Ιδιαίτερη μνεία έκανε ο πρόεδρος για τα ντολμαδάκια. Τα μέσα ενημέρωσης τότε, είχαν ξοδέψει πολύ χαρτί και μελάνι, καθώς δεν είχαν λανσαριστεί ακόμα τα μεγαμπάιτ, για να μας περιγράψουν το κλίμα φιλίας και οικειότητας  ανάμεσα στους δύο ηγέτες.

Κάτι τέτοιο ήταν το φετινό καλοκαίρι. Το πρώτο στη δίνη της  πανδημίας, μα  και το τελευταίο. Όχι ότι του χρόνου θα το έχουμε λύσει το πρόβλημα, αλλά σε κάθε περίπτωση υπάρχει η εκτίμηση ή έστω η αισιοδοξία ότι θα ήμαστε πιο πληροφορημένοι και καλύτερα προετοιμασμένοι.  Το φετινό είχε την μοναδικότητα του πρώτου μετά την γενική καραντίνα, που ύστερα από τον καταθλιπτικό της φόβο, περάσαμε μάλλον γρήγορα σε μια επιπόλαια αντιμετώπιση. Όχι όλοι, αλλά και οι λίγοι είναι αρκετοί για να προκαλέσουν μεγάλες ανατροπές. Για τον σωστό τρόπο αντιμετώπισης γίνεται μεγάλη κουβέντα, για τις επιλογές της εξουσίας ακόμα μεγαλύτερη και για τις παράλληλες θεωρίες δύσκολα το παρακολουθεί κανείς.

Εικόνα ασυνήθιστη. Βασιλικός και αντισηπτικό που κρύβει το κεράκι, δίπλα – δίπλα πάνω στο τραπέζι, της ταβέρνας. Καλοκαίρι 2020.

Αν σε αυτά προστεθούν το παιχνίδι του ηγέτη των εξ ανατολών γειτόνων, την έλλειψη κάθε ουσιαστικής αλληλεγγύης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την εκ των πραγμάτων αδιαφορία του  Ν.Α.Τ.Ο., για δυο κράτη μέλη του που φλερτάρουν με ένοπλη εμπλοκή και τα μονίμως παρόντα εδώ και μια δεκαετία οικονομικά αδιέξοδα, είναι δύσκολο να αποφύγεις το σκοτεινό κλίμα. Μολαταύτα  το καλοκαίρι ήρθε, με το τέλος του Αυγούστου αναχωρεί και η κοινωνία προετοιμάζεται για ένα ασυνήθιστο φθινόπωρο και έναν απρόβλεπτο χειμώνα.  Στο γύρισμα της καλοκαιρινής εποχής μια μικρή σειρά από εικόνες και λίγες λέξεις για τους θερινούς μήνες. Έτσι σαν μια διαφορετική παρακαταθήκη.

Τα στοιχειώδη να γνωρίζεις για τους μεταπολεμικούς Αμερικανούς προέδρους, δεν ήταν και πολλοί δεκατρείς όλοι κι όλοι, εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι ο τρέχων είναι ο πλέον ακατάλληλος. Για τους προληπτικούς ότι είναι ο 13ος, θα είναι μια ένδειξη ακόμη.

Αν στην παραπάνω υπόθεση προστεθεί ότι ανάμεσα σε αυτούς τους δεκατρείς, ήταν και ο μοναδικός πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που αναγκάστηκε σε παραίτηση, ο R.M.  Nixon, ότι  ο διάδοχος του δεν είχε ψηφιστεί ούτε ως αντιπρόεδρος, καθώς βρέθηκε στην θέση του, εκ των Γαργαλιάνων, παραιτηθέντος αντιπροέδρου Spiro Theodore Agnew. Ήταν και παραμένει ο μοναδικός που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την Αντιπροεδρία μετά την αποκάλυψη ότι είχε δωροδοκηθεί από κατασκευαστικές εταιρείες. Κατόπιν  συμφωνίας με τις δικαστικές αρχές, η κατηγορία περιορίστηκε σε φοροδιαφυγή, την οποία αποδέχτηκε και ακολούθως παραιτήθηκε. Να μην λησμονηθεί και ο H. Truman που βρισκόταν στο περιθώριο κάθε σημαντικής δραστηριότητας και απόφασης από το προεδρικό περιβάλλον ως ζούσε ο F. D. Roosevelt. Αγνοούσε ακόμη και την ύπαρξη της ατομικής βόμβας.

...όλιγον άσχετη σε πρώτη ματιά, αλλά 45 χρόνια μετά την μέρα που τραβήχτηκε, αποτυπώνει τέσσερα νεανικά, χαμογελαστά πρόσωπα που συνολικά θα μετρούσαν 6 παγκόσμιους τίτλους και 54 νίκες στην F1. Κοινό τους στοιχείο τα μπλε τζόκεϋ, με το λογότυπο της Goodyear. Από αριστερά, ο Νοτιοαφρικανός Jody Schecter, ο Αυστριακός Niki Lauda, ο Βραζιλιάνος Emerson Fittipaldi, ο Ελβετός Clay Regazzoni.

Τελευταίο, προς το παρόν, δείγμα της ακαταλληλότητας του  45ου προέδρου, του 74χρονου ρεπουμπλικάνου, βαθύπλουτου μεγαλοεργολάβου, επιχειρηματία και τηλεπαρουσιαστή Donald Trump από την Νέα Υόρκη, ήταν η τοποθέτησή του για την εσωτερική πολιτική της βιομηχανίας κατασκευής ελαστικών Goodyear.

Μικρές σκέψεις, μπορεί και ατυχείς συγκρίσεις με σκόρπιες λέξεις, για την πόλη που ξέχασα πως την  θυμάμαι.

Αύγουστος που έχει χάσει το δρόμο του. Μετά από δέκα μνημονιακά χρόνια, ύστερα από αλλεπάλληλα σχήματα εξουσίας που πιθανόν να έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν, αλλά απέτυχαν σε περισσότερα από όσα επέτυχαν, μα πρωτίστως έφεραν ένα αναπάντεχο ξεχαρβάλωμα. Mε μια πανδημία που σέρνεται περισσότερο σαν απειλή, προς το παρόν τουλάχιστον, και λιγότερο σαν θάνατος. Ασφαλώς με το λευκό μισοφέγγαρο στο κόκκινο φόντο να παίζει με το βάρος των 85 εκατομμυρίων, καταπιεσμένων πιστών του.

Λεγόταν κάποτε πως «καλύτερα φέσι τουρκικό παρά τιάρα παπική». Ο  Τζιμάκος το είπε πολύ χαριτωμένα, πιο οικουμενικά και πιο μελωδικά: «Πότε Σπάρτη, Πότε Τροία σ' ένα χάος εθνικό, μπρος Ευρώπη πίσω Ασία, έχεις πάθει πανικό». Μάθαμε επίσης, τόσα καινούργια πράγματα, τόσες άγνωστες λέξεις. π.χ. Επακούμβηση.