Αν ένας έφηβος που, θεωρητικά, συγκεντρώνει τα τυπικά εφόδια και φαντάζεται το μέλλον του στην διπλωματία, διαβάσει την αφήγηση του Ι.Α.Ζ. είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα πάρει την τελική απόφαση και θα πράξει τα δέοντα ώστε να εισέλθει στο σώμα. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι σε έναν νέο άνθρωπο, σε έναν μέλλοντα ακαδημαϊκό πολίτη που τον ενδιαφέρει η διπλωματία ως καριέρα, οι σελίδες αυτής της έκδοσης θα είναι καθοριστικά επιδραστικές.
Βεβαίως θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι από την εποχή που ξεκίνησε την καριέρα του ο αφηγητής μέχρι σήμερα, έχουν συμβεί τόσα και τέτοια, που έχουν μεταμορφώσει το χώρο, το σώμα και το επάγγελμα, όπως εξάλλου όλο τον κόσμο.
Για όσους δε, νιώσουν την έλξη πρωτίστως ή κυρίως για την λαμπρότητα και την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος, ας συνυπολογίσουν ότι αντίβαρο σε αυτές είναι οι σοβαρές υπευθυνότητες που θα επωμιστούν, μα και το ιδιαίτερο αντίκτυπο που έχει η άρτια ή η πλημμελής άσκηση του καθήκοντός τους.
Πρόκειται για μια απασχόληση, όπου οι λειτουργοί της πέρα από βαθιές γνώσεις, πρέπει να διαθέτουν την ικανότητα λεπτών χειρισμών, άριστη μνήμη, το ταλέντο της γρήγορης και πλήρους μάθησης ξένων γλωσσών και να αντιληφθούν από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των πρωτολείων καθηκόντων τους, ότι επιτελούν ένα πολύ σοβαρό έργο, ειδικά στις περιπτώσεις των καλά δομημένων κρατών.
|
Read more...
|
Μας έχει απασχολήσει στο παρελθόν ο E.L. και μάλιστα όλως προσφάτως, Στον κήπο με τα θηρία. Δαιμόνιος στην έρευνα, εξαίρετος στην περιγραφή, εύστοχος και πλήρης, κατακτά και τον πιο δύστροπο αναγνώστη. Με τούτη την ογκώδη εργασία του αναφέρεται στο χρονικό διάστημα ανάμεσα στον Μάιο του 1940 και στον Μάιο του ’41, σε όλα εκείνα τα θυελλώδη, πρωτόγνωρα, καταθλιπτικά γεγονότα που περίμεναν το Ηνωμένο Βασίλειο.
Συναντούμε έτσι την κυρίαρχη μορφή, τον πρωθυπουργό της χώρας, τον Winston Churchill, τoν αποκαλούμενο και πατέρα της νίκης, πλην όμως υπάρχουν και οι σχετικά άγνωστοι στο ευρύ κοινό άμεσοι, πολύτιμοι συνεργάτες του, αλλά και οι δραστηριότητες, οι σκέψεις πλήθους πολιτών που συγκροτούν με ακρίβεια αυτό που τόσο πετυχημένα περιγράφει ο τίτλος της έκδοσης.
Για όσους, δικαίως ή αδίκως διαμαρτύρονται ή έστω αναρωτιούνται περί των βομβαρδισμών της Δρέσδης τον Φεβρουάριο του ’45, που χαρακτηρίστηκαν και εκδικητικοί, οι 702 σελίδες αφήγησης του τι συνέβη στο νησί το ’40 - ’41, αποτελούν προφανή απάντηση, όσο και αναμενόμενη δικαιολογία.
Αυτό που περιγράφεται ως μάχη της Αγγλίας, ξεκίνησε από το στόχο του Αδόλφου να κατακτήσει την Μ. Βρετανία, πριν ανοίξει το ανατολικό μέτωπο. Η αναλγησία, η βαρβαρότητα, ο αμοραλισμός των Γερμανών, έδωσε μια νέα διάσταση στην άσκηση μαζικής, καθολικής βίας μέσω των αλλεπάλληλων, σφοδρών βομβαρδισμών πόλεων και αμάχων. Ήταν η απόπειρα τους να ισοπεδωθούν οι υποδομές, τα αστικά κέντρα αλλά πάνω από όλα το ηθικό του λαού και ακολούθως να γίνει απόβαση και εισβολή.
|
Read more...
|
Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρεται εδώ, ο P.R.K. Μας είχε απασχολήσει και τον είχαμε θαυμάσει στο Μην πεις λέξη. Επανέρχεται με την ίδια βαθιά ερευνητική και στοχαστική ματιά με τα «Καθάρματα». Πρόκειται για 12 διαφορετικές, αυτοτελείς περιγραφές από δραστηριότητες ανθρώπων που κινήθηκαν πάνω σε ακραία σενάρια, με ακραίο τρόπο και με αφύσικο αμοραλισμό.
Με υπότιτλο Απατεώνες, δολοφόνοι, επαναστάτες και εγκληματίες, 12 αληθινές ιστορίες, γίνεται η πρώτη τοποθέτηση για το τι θα ακολουθήσει. Τα κοινά στοιχεία που ενώνουν τους πρωταγωνιστές αυτών των δώδεκα τόσο διαφορετικών, ξεχωριστών περιπτώσεων είναι η λατρεία του μεγάλου κέρδους, η ανθρώπινη αφέλεια, η ροπή για απάτες, τα κάθε είδους κενά της κοινωνίας που οπλίζουν την παραβατική πρακτική και ασφαλώς η απληστία.
Ξεκινά με την πιο ήπια, ίσως, περίπτωση που αφορά εκείνους που είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν πολύ μεγάλα ποσά προκειμένου να αποκτήσουν και ενδεχομένως κάποτε γευθούν σπάνια παλιά κρασιά. Είναι αμφίβολο αν αρκετοί από αυτούς είναι σε θέση να αντιληφθούν αν όντως αυτό που δοκιμάζουν είναι αυτό που πλήρωσαν. Εννοείται ότι οι υποθέσεις αυτές έχουν και δικαστικές εμπλοκές που στηρίζονται πάνω σε πολύπλοκες εργαστηριακές έρευνες.
Στην επόμενη ενότητα ερευνά την λυσσαλέα διαμάχη ανάμεσα σε μια ποινικολόγο και σε ένα μαφιόζο. Το ασυνήθιστο εδώ, είναι ότι πρόκειται για αδέλφια. Ο αδελφός ήταν ένας εκ των απαγωγέων του Freddy Heineken και καταδικασμένος για πέντε δολοφονίες. Η αδελφή κατάφερε, με μεγάλη προσπάθεια, να απομακρυνθεί από το σκοτεινό οικογενειακό περιβάλλον όπου αρχικώς πρωταγωνίστησε ο μέθυσος, κακοποιητικός πατέρας. Τώρα επιζεί κρυπτόμενη και αγωνιούσα από την προγραφή του φυλακισμένου της αδελφού, τον οποίον όμως ακόμα δηλώνει πως αγαπά.
|
Read more...
|
Στο μεσοδιάστημα πριν σβήσουν οι φλόγες στη Δαδιά και πριν εκκινήσει το δράμα στον κάμπο, με διάθεση ήδη βαριά, που επρόκειτο να βαρύνει πολύ περισσότερο, βρέθηκα σε μεγάλο επαρχιακό σούπερ μάρκετ.
Επειδή οι χώροι στην επαρχία ακόμα περισσεύουν τα τέτοιου είδους κτίρια έχουν το προνόμιο να εκτείνονται και όχι να υψώνονται. Ανάμεσα, λοιπόν από τα χιλιάδες καταναλωτικά αγαθά που απλώνονταν σε αλλεπάλληλα ράφια στον ισόγειο χώρο, υπήρχαν και δυο σταντ με βιβλία.
Συχνά η αγορά του βιβλίου, ομοιάζει με την αντίστοιχη των ζαρζαβατικών. Ενώ δηλαδή εξ ορισμού έχουν τον χαρακτήρα του απαραίτητου, όρα σκορβούτο επί τη ελλείψει και του υγιεινά θρεπτικού καθότι πλούσια σε διατροφικά στοιχεία χωρίς να έχουν υποστεί επεξεργασία, ενυπάρχουν και απειλές.
Όπως, για παράδειγμα, η καλλιέργεια να έχει επιβαρυνθεί με διάφορα ύποπτα χημικά προκειμένου να ολοκληρωθεί ταχέως και να προσδώσει καλή απόδοση, έτσι και μια σειρά από βιβλία δημιουργούνται κάτω από αντίστοιχες συνθήκες. Γράφονται, τυπώνονται, πουλιούνται, αλλά δεν προσφέρουσι κάτι ή ακόμα χειρότερα αφαιρούν καλοσύνη και πολλαπλασιάζουν προβλήματα. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραδοθούν εις την πυράν.
Τούτο έπραξαν ολοκληρωτικά καθεστώτα. Του Αδόλφου, π.χ. τον Μάιο του ’33 στην Opernplatz του Βερολίνου όπου οι αθεόφοβοι ακόλουθοί του έκαψαν, μεταξύ πολλών άλλων Μπρεχτ, Μαν, Κέστνερ, Αϊνστάιν, Φρόιντ, Χέμινγουεϊ.
Με ολίγη καθυστέρηση, το σπορ κατέφθασε και εις την αιωνίαν Ελλάδα όπου όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, το καθεστώς του Ιωάννου Μεταξά επί τη αναλήψει της εξουσίας εόρτασε στις 16 Αυγούστου του ΄36 καίγοντας, έμπροσθεν της πύλης του Αδριανού, την «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, «Τα ψηλά βουνά» του Παπαντωνίου, την «ζωή εν τάφω» του Μυριβήλη, τον «Επιτάφιο» του Περικλή, την «Πολιτεία» του Πλάτωνα, επειδή αποτελούσαν «μίασμα της σκέψεως της ψυχής του Έθνους» και «συνέτειναν στην ηθική σκλαβιά».
|
Read more...
|
Κατέφθασε σε ένα από εκείνα τα πρωινά που δεν έχει αποφασιστεί αν έχει έρθει η άνοιξη και εναποτέθηκε, ως ευγενική χειρονομία, στην τραπεζαρία με λίγα λόγια από τον προσφέροντα. Τρία βράδια αργότερα, ενώ ακόμα οι δροσιές επέμεναν, γύρισα και την 360η και τελευταία σελίδα.
Μου ήταν παντελώς άγνωστη τόσο η προσωπική πορεία, όσο και η λογοτεχνική δημιουργία της συγγραφέως. Υπάρχει κάτι το πολύ ξεχωριστό και στα δύο, το οποίο δυστυχώς, έκλεισε πρώιμα και άσχημα. Ακόμα και αυτό όμως περιέκλειε τη γοητεία της διαφορετικότητας που, εκ των πραγμάτων, λίγοι ακολουθούν.
Γεννημένη στην Αυστραλία το ‘23, παντρεύεται στα 24 της τον συγγραφέα George Johnston και καθώς γίνονται αρκετά γνωστοί στο χώρο τους πηγαίνουν το '49 στο Λονδίνο για περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Με δυο παιδιά πλέον, αποφασίζουν να μετακομίσουν στην Κάλυμνο. Από το city στην Κάλυμνο του ’54 για να γράψουν απερίσπαστοι. Τι απόφαση!
Κάθονται οκτώ μήνες και «το τραγούδι της γοργόνας» είναι η διήγηση αυτής της περιόδου. Η συγγραφέας αντιλαμβάνεται άμεσα τον παλμό του τόπου, την καθημερινότητα των ανθρώπων και μια σπάνια λεπτότητα τα καταγράφει. Ξεπερνά ταχέως το πολιτιστικό σοκ της μετάβασης και ξετυλίγει ένα είδος ευτυχίας μέσα από τα χαλάσματα της φτώχιας του νησιού και των σακατεμένων ναυτικών από την αδυσώπητη εργασία συλλογής σφουγγαριών.
|
Read more...
|
Η ανθρωπολόγος Λ.Α. επιχειρεί μια βαθιά τομή σε αυτό που δηλώνει στον υπότιτλο: «Σεξουαλική διασκέδαση στη σύγχρονη Ελλάδα». Η διακριτή και αρκετά ασυνήθιστη μέθοδός της συντελείται από το γεγονός ότι δεν βολεύτηκε μόνο με μια, ας την χαρακτηρίσουμε, παρατηρητική ματιά. Δεν στάθηκε δηλαδή μόνον ως μια ερευνήτρια μελετώντας το φαινόμενο, αλλά έκανε το τολμηρό βήμα και εργάστηκε στο χώρο.
Και αν το ερώτημα είναι: «ποιος είναι ο χώρος;» η απάντηση βρίσκεται στην πρώτη αράδα του πονήματός της.
«Στο βιβλίο αυτό εξετάζεται η πολιτισμική πρακτική της κονσομασιόν την οποία επιτυχημένα αποτυπώνει η έκφραση "ποτό για παρέα"».
Με ξεκάθαρο πλέον το αντικείμενο η συγγραφέας δομεί τη δουλειά της πάνω σε ένα δίπολο.
Από την μια υπάρχει μια εξειδικευμένη επιστημονική προσέγγιση με δεκάδες παραπομπές σε αντίστοιχη βιβλιογραφία, προϊόν σοβαρής μελέτης με δυσνόητες ή και άγνωστες σε κάποιο βαθμό λέξεις σε ένα ευρύτερο κοινό.Από την άλλη συναντάμε τις εκφράσεις, το λόγο των εργαζόμενων και των πελατών, με δεδομένες τις διαφορές που τον χωρίζουν από την καθαρά ανθρωπολογική εξέταση.
Στοιχειοθετημένο στα τέλη της δεκαετίας του 90 και της αρχές της επόμενης, αφενός όλα τα χρηματικά ποσά αναφέρονται στο πρώην εθνικό νόμισμα, γεγονός που θα κάνει δυσπρόσιτη την αναγωγή στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα στους νεότερους, αφετέρου δε μένουμε με την υποψία ότι αρκετά πράγματα θα έχουν αλλάξει ειδικά με την ολοένα επιταχυνόμενη πορεία της ζωής και την κυριαρχία της ψηφιακής τεχνολογίας πάνω στις σχέσεις, ειδικά με τα μέσα κοινωνικής διαδικτύωσης.
|
Read more...
|
Μέρα που ΄ναι προστέθηκε άλλη μια, έστω επιλεκτική, ανάγνωση στο πόνημα του Giles Milton, Paradise lost, Smyrna 1922, The Destruction of Islam’s city of Tolerance. Ελληνικός τίτλος: Χαμένος παράδεισος. Σμύρνη 1922. Η καταστροφή της μητρόπολης του Ελληνισμού.
Στα γεγονότα της πολυτάραχης ελληνικής Ιστορίας του 20ου αιώνα, όπου περισσεύει ο πόνος και ο θάνατος, συνέβησαν σημαντικές ανατροπές όπου όμως ήταν θέμα χρόνου ώστε η κατάσταση να επανέλθει σε αυτό που θεωρείται «καλό», ή «φυσιολογικό». Για παράδειγμα, οι δικτατορίες έδωσαν τη θέση τους σε κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, η τριπλή Κατοχή πήρε τέλος τον Οκτώβριο του ’44. Επίσης ο Εμφύλιος, αν και χρειάστηκε μεγάλο χρονικό διάστημα μετά την τη λήξη του, τον Αύγουστο του ’49, ξεπεράστηκε. Έστω και με μεγάλες απώλειες, έστω και με βαθιά τραύματα υπήρξε ένα είδος αποκατάστασης. Προχωρήσαμε σε κάτι που ήταν καλύτερο.
Το ότι συνέβη όμως έναν αιώνα νωρίτερα, τέτοιο μήνα το 1922 στην Σμύρνη και την ευρύτερη περιοχή, κορύφωση ζυμώσεων και σφαλμάτων ετών, είχε ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Δεν υπήρξε και κατά τα φαινόμενα δεν μπορεί να υπάρξει αποκατάσταση. Το γεγονός της βίαης απομάκρυνσης του Ελληνισμού από την Ιωνία, είχε το χαρακτήρα του τελεσίδικου. Τρείς χιλιετίες παρουσίας, δημιουργίας τελείωσαν. Για πάντα. Πέρα από τον ανυπολόγιστο πόνο του ξεριζώματος, τα αναρίθμητα εγκλήματα, το αίσχιστο σημείο απανθρωπιάς, το βαρύτερο ίσως κόστος ήταν και παραμένει το οριστικό της υπόθεσης.
|
Read more...
|
Υφίσταται άραγε αντικειμενική δημοσιογραφία, αντικειμενική ιστοριογραφία; Κι όσο τα χρόνια περνούν οι πιθανότητες της αντικειμενικότητας μειώνονται ή αυξάνονται;. Διότι μπορεί, οι καταγραφές, να είναι ακριβείς σε ότι αφορά την περιγραφή των γεγονότων, μπορεί να είναι ειλικρινείς σχετικά με τις προθέσεις εκείνων που αφηγούνται, αλλά πόσο αντικειμενικές είναι; Χωρίς αμφιβολία, όσο πιο έντονες είναι οι εποχές τόσο πιο δύσκολη αποστολή είναι η αντικειμενικότητα.
Κυρίως διότι όλοι οι αφηγούντες έχουν μια προέλευση, μια καταγωγή. Έχουν μια διαμόρφωση, ένα επαγγελματικό περιβάλλον, ένα πλαίσιο, μια ιδεολογία. Και είναι ανθρώπινο. Πέρα από ξεκάθαρες περιπτώσεις συντεταγμένων φερέφωνων που είναι εύκολα εντοπίσιμες και ευκολότερα απορριπτέες, υπάρχει ένα μεγάλο πλήθος ερευνητών, αφηγητών που μας μεταφέρουν σπουδαία ή λιγότερο γνωστά γεγονότα τα οποία ερμηνεύουν με βάση τα βιώματά τους και την ιδεολογία τους.
Μεγάλη εισαγωγή για ένα βιβλίο που τράβηξε την προσοχή ευθύς εκ πρώτης στιγμής. Για δυο κατ’ αρχάς λόγους. Πρώτα διότι αναφέρεται σε μια πολύ ιδιαίτερη, πρωτοφανή χρονική περίοδο που τάραξε τον τόπο και θα μπορούσε να έχει ακόμα μεγαλύτερο αντίκτυπο. Ακολούθως διότι οι καταγράφουσες βρέθηκαν στο επίκεντρο των εξελίξεων, έβλεπαν, άκουγαν τις εξελίξεις εν τη γεννέση τους και είχαν πρόσβαση σε πληροφορίες και επαφές που πολύ λίγοι είχαν.
«Η τελευταία μπλόφα» που συνέγραψαν η Ελένη Βαρβιτσιώτη και η Βικτωρία Δενδρινού, αναφέρεται «στο παρασκήνιο του 2015, στις συγκρούσεις και στο plan B». Είναι η πολύ κρίσιμη χρονική περίοδος, όπου στην Ελλάδα αναλαμβάνει την ευθύνη της κυβέρνησης το αταίριαστο ιδεολογικά σχήμα των ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ και ΑΝ.ΕΛ.
|
Read more...
|
Τι έχουμε εδώ; Την καταγραφή δεκάδων προσωπικών εμπειριών, ανθρώπων που με οποιοδήποτε τρόπο βρέθηκαν στην δίνη της καταστροφής του αντιδραστήρα νο 4 στο πυρηνικό εργοστάσιο του Τσέρνομπιλ, εκείνο τον Απρίλιο του 1986. Εν πρώτοις, ακούγεται μια εύκολη συγγραφική δουλειά.
Ξεκινώντας με μια ταπεινή προσωπική ιστορία, οφείλω να θυμηθώ μια από τις επισκέψεις που έκαμα για τον ίδιο λόγο αλλά με αφάνταστα πιο ελαφριά και στο φινάλε ευχάριστη ατζέντα. Ήταν σε άνθρωπο που με ήξερε από παιδί προσχολικής ηλικίας, ενώ βρισκόταν στην ακμή της ζωής του. Στο χρόνο της καταγραφής, ήταν πλέον μόνος και βαθιά στην τρίτη ηλικία.
Μετά από δίωρη συζήτηση έκανε ότι μπορούσε για να παρατείνει την κουβέντα και από την πλευρά μου ότι μπορούσα για να ανταποκριθώ. Υπήρξα, χωρίς να το θέλω, κάτι σαν εξομολογητής. Ήταν χειμώνας, έκανε κρύο, είχε σουρουπώσει κι όταν έφυγα, ένιωθα διαλυμένος.
Αν λοιπόν αυτές οι καταγραφές είναι πολλαπλάσιες, όπως αυτές της Σ.Α., έχουν αντικείμενο το μεγαλύτερο τεχνολογικό δυστύχημα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα, και είναι όλες μα όλες βυθισμένες σε μαρτυρικούς θανάτους, σε ασύλληπτες καταστροφές και σε τρομακτικά μοναχικές πορείες, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς πόσο βαρύ, ασήκωτο φορτίο επωμίστηκε η συγγραφέας. Και αυτό μάλιστα εις διπλούν.
|
Read more...
|
|
|