Όπoτε περνάει από το μυαλό μου η φιγούρα του Barry White θυμάμαι τον ύστερο στίχο του Πανούση: "Μ' αρέσει στα κρυφά κι ο Μητροπάνος". Γιατί το γράφω; Διότι σε μια χρονική περίοδο που, η φρέσκια Μεταπολίτευση άφηνε βαθιά σημάδια σε κάθε νεανική ψυχή με εκείνο τον ανατρεπτικό αέρα του πολιτικού τραγουδιού, είτε από την ποίηση του Χικμέτ και τη φωνή της Δημητριάδη, είτε με την νεκρανάσταση των αντάρτικων ή έστω από τους εισαγόμενους Pink Floyd και Led Zeppelin, ήρθε και ο Barry Eugene Carter, απρόσκλητος, ογκώδης και  μαύρος Αμερικάνος.

Κι έτσι από το: “Ε, το λοιπόν, ό,τι και να είναι τ’ άστρα, εγώ τη γλώσσα μου τους βγάζω.” περάσαμε στο “My first, my last, my everything”. Απολύτως συγκρουσιακό. Ε;  Ατυχώς, το μέλλον μας απέδειξε ότι δεν υπήρχε σοβαρός λόγος, ούτε να το νιώθεις ως συγκρουσιακό, ούτε να σου αρέσει στα κρυφά.
Στις όποιες τύψεις για την βαθιά αποτυχία του πνεύματος της μεταπολίτευσης, όλη εκείνη η κονιορτοποίηση της ιδεολογίας που φρόντισαν δεόντως οι αναμένοντες φουκαράδες να προβάλουν, ο Barry και οι συν αυτώ δεν είχαν καμιά συμμετοχή. Κι αν υπάρχει, απ' όλα τούτα, ένα συμπέρασμα ποιο να είναι; Πως σχεδόν όλα χωρούν, σχεδόν παντού, φτάνει να υπάρχει μια σωστή δοσολογία.

Και πέρασαν τα χρόνια και αυτή η βαθιά φωνή που καταδύεται εκεί που ελάχιστες μπορούν, υπάρχει παντού στο άναρχο διαδίκτυο κι' όχι όπως παλιά, φυλακισμένη στα αυλάκια του βινύλιου ή στα καφετιά χιλιόμετρα των κασετών.  Και υπάρχουν στιγμές, όπως τώρα που ακροβατώ πάνω σε αυτές τις αράδες και ακούω το “My darling, I can't get enough of your love, baby” με όλο το ορχηστρομάνι από πίσω της Love Unlimited Orchestra (τι όνομα!) και νιώθω το ίδιο, όπως και πριν 40 χρόνια.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό “because you blown my mind”, όπως τραγούδησε και ο ίδιος, ξέρω όμως ότι όσες φορές να το ακούσω δεν το βαριέμαι. Διότι παράγει το ίδιο ακριβώς συναίσθημα. Την ελαφρά αίσθηση ευχαρίστησης. 'Οχι όπως συμβαίνει με τη “Φάτα Μοργκάνα" από τη Κωχ που επίσης δεν βαριέμαι, για ολότελα διαφορετικούς λόγους βέβαια. Έτσι, κάπως σαν τις “Θαλασσιές τις χάντρες” από τον Χορν αν ψάχνουμε κάτι αντίστοιχο με ελληνικό άκουσμα ή στίχο.
όπως και να έχει μέρα που είναι, ας θυμηθούμε τον επιβλητικό, Barry White.

Διότι μπορεί την μέρα που γεννήθηκε (12 Σεπτεμβρίου '44) τα Αμερικανικά στρατεύματα να πάτησαν για πρώτη φορά σε Γερμανικό χώμα, αλλά σαν ...αύριο πριν 11 χρόνια (4 Ιουλίου 2003), εγκατέλειψε λίγο πριν τα 59 του χρόνια, τα εγκόσμια. Την μέρα που οι Η.Π.Α, γιόρταζαν την 227η επέτειο ανεξαρτησίας τους.
Με περισσότερες από 100 εκατομμύρια πωλήσεις, περισσότερα από 100 χρυσά άλμπουμ σε όλο τον πλανήτη, 41 από τα οποία έγιναν πλατινένια, και τρία βραβεία Grammy, ο Barry White αποτέλεσε ένα μουσικό σύμβολο για όλο τον πλανήτη.

Πληθωρικός, με εκείνη την περίεργη, για σήμερα, εικόνα συνοδευόμενη από τις αντίστοιχες κομμώσεις και ενδύσεις αλλά και με συνεχή ιατρικά θέματα. Μόνιμα υπέρβαρος, με υπέρταση και σάκχαρο, περίμενε για μεταμόσχευση νεφρού, όταν ένα σοβαρό εγκεφαλικό τον ανάγκασε να απομακρυνθεί από το δημόσιο βίο. Λίγους μήνες αργότερα απεβίωσε. Η σωρός του αποτεφρώθηκε και η οικογένεια του, διασκόρπισε τη στάχτη στις ακτές της Καλιφόρνια.

κι επειδή συχνά νομίζουμε πως: “My darling, I can't get enough of your love, baby” ας αφήσουμε τον Burry White να το πεί με τον δικό του, μοναδικό, τρόπο:

http://www.youtube.com/watch?v=x0I6mhZ5wMw&list=RDx0I6mhZ5wMw