(Μ)5 σύντομες, εικονογραφημένες ιστορίες. (02.10.2011) |
H πρόσκληση στο Car & Driver είχε καταφθάσει από τα μέσα Ιουλίου. Αφορούσε την παρουσίαση της καινούργιας ΒMW, Μ5 που θα λάμβανε χώρα στην Ισπανία. Στην Ανδαλουσία. Μεσολάβησε ένας κακός Αυγουστος, ένας χειρότερος Σεπττέμβριος. Οι αιτίες αναγνωρίσιμες, γνωστές σε κάθε Έλληνα. Φτάσαμε έτσι στην Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου. 1. Πτήση της Iberia (3833) για Μαδρίτη. Βορειαδάκι, φορτωμένο από μέρες, στα Μεσόγεια, λίγες αναταράξεις την ώρα της απογείωσης όταν έφθανε και το πρώτο φως. Η προϊσταμένη ήταν σαν δίδυμη της Angela(ς), έτσι κάπως στυφή, αγέλαστη, ανέκφραστη, «ατσουμπάλως» (συγνώμη για το κακόηχο επίρρημα) εύσωμη και ξανθή. Μια ματιά στο δίφωνο (Αγγλικά & Ισπανικά) περιοδικό της εταιρείας (Iberia Ronda magazine), τεύχος Σεπτεμβρίου 2011. Στο εξώφυλλο η φιγούρα μια αθλήτριας της συγχρονικής κολύμβησης. Στο εσωτερικό, ανάμεσα σε άλλα, τουριστικό αφιέρωμα στη Σμύρνη. Από τη σελίδα 105, δεξιά στήλη, μεταφράζω. «… αν και η ιστορία της πόλης ενώνεται με το μύθο, αυτό που είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση, είναι ότι η Σμύρνη καταστράφηκε από μια τρομερή φωτιά το 1922.» Συγνώμη; «Το ερμάρι της Ιστορίας δεν άνοιξε ποτέ με ένα κλειδί», όπως έγραψε ο Κ.Θ. Δημαράς. Αυτό που, επιπροσθέτως, ενόχλησε ήταν και ο μήνας (ο Σεπτέμβριος) που συνηγορούσε στην τερατώδη παραμόρφωση των ιστορικών στοιχείων καθότι ήταν η επέτειος της σφαγής, της καταστροφής, της πυρπόλησης της Σμύρνης.
όλως απροβλέπτως μας προέκυψε και το aeropuerto της Valencia Τέλος πάντων, αντί για Μαδρίτη προσγειωθήκαμε στην Βαλένθια, διότι είχε πολύ τράφικο στο αεροδρόμιο της πρωτεύουσας και λίγο καύσιμο στο Α321 που εκτελούσε το δρομολόγιο. Απίθανο; Ανεφοδιασμός λοιπόν και όταν φθάσαμε στη Μαδρίτη, φυσικά με καθυστέρηση , ενώ το αεροπλάνο που πετούσε για τον τελικό προορισμό μας, τη Σεβίλλη (πτήση ΙΒ 106) ήταν ακόμα «δεμένο» στη φυσούνα δεν έκαναν τον κόπο να μας επιβιβάσουν. Περίπου δώδεκα συνολικά άτομα έχασαν την πτήση. Ούτως εχόντων των πραγμάτων, χάθηκε και η πρώτη μέρα της αποστολής. Αναχωρήσαμε τρείς ώρες αργότερα και συμβιβαστήκαμε με την επίσημη, ως συνήθως εντυπωσιακή και άρτια, παρουσίαση της νέας Μ5 και ένα υπέροχο δείπνο.
2. Eπόμενη μέρα. Αναχώρηση πριν χαράξει, με σκοπό να καλύψουμε τα 123 χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο έως την πίστα. Η συνοχή της Ελληνικής ομάδας (τρία Μ5 με 5 άτομα) διασπάστηκε (ωσαύτως και σκιάστηκε) από κρυφό, συμβατικό όχημα της τροχαίας που έκοψε κλήση παράνομου προσπεράσματος στο μεσαίο πλήρωμα. (€ 100). Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω, ενώ στην ομήγυρη έχουν προστεθεί κάποιοι Σλαβόφωνοι, ο ρυθμός έχει ανέβει αρκετά στα πρανή ενός λόφου ανάμεσα σε Algodonales και Ronda, με καθαρά παραβατικές ταχύτητες, αντικρίζουμε μπλόκο της Guardia Civil. Εύκολα μας μάζευαν όλους μαζί και μας έστελναν αυτόφωρο για παραβίαση του μισού Κ.Ο.Κ. Προτίμησαν μια σύσταση, ένα «ψάρωμα», με τρόπο ευγενικό, «πατρικό». Εδώ οφείλουμε μια υποχρέωση. Να λοιπόν που φθάνουμε στην πίστα που δεν είναι ακριβώς πίστα. Race resort Ascari το όνομα, ο τίτλος της και καθώς πληροφορούμεθα από το site της: «…είναι ένα μοναδικό μέρος όπου μπορείς να ευχαριστηθείς το πάθος σου για τα μηχανοκίνητα με την οικογένειά, τους φίλους ή τους καλεσμένους σου.» «…οδήγησε στην συναρπαστική πίστα, την μεγαλύτερη στην Ισπανία, μήκους 5.425 μέτρων με τις 26 στροφές και τις απίστευτες κλήσεις». « …οδήγησε τις δικές μας Lotus, BMW, Radical, F3, F1 Εκεί λοιπόν μπορείς να οδηγήσεις Lotus, BMW, μονοθέσια F3 ακόμα και F1 και νοιώσε την αδρεναλίνη συνδυασμένη με απόλυτη ασφάλεια». «…Ελάτε στην Ακαδημία Ascari και στο Ascari Club, όπου όλα τα μηχανοκίνητα όνειρα σας θα γίνουν πραγματικότητα.» 3. H ημετέρα τύχη
Πέρα όμως από τα συνηθισμένα που γράφονται και λέγονται, η πραγματικότητα είναι όντως εντυπωσιακή αν και φυσικά απευθύνεται σε υπηρεσίες που λίγοι μπορούν να απολαύσουν. Η ημετέρα τύχη, όμως, μας έφερε εκεί με ένα όχημα σημείο αναφοράς, στην σύντομη μεν αλλά έντονη αυτοκινητική ιστορία. Την νέα BMW Μ5. Δεν είναι μόνον οι 560 υγιέστατοι και ενεργητικότατοι ίπποι της, δεν είναι η επιβλητική μορφή, αλλά και το σύνολο της εφαρμοσμένης τεχνολογίας και βέβαια η γνωστή ποιότητα κατασκευής. Τρείς αναγνωριστικοί γύροι τη συνοδεία pace car, έξι ελεύθεροι και ένας τελευταίος, για να κρυώσουν ελαστικά και φρένα, ήταν αρκετοί για να σε κάνουν ευχαριστημένο και περισσότεροι για να σε κάνουν παραπονούμενο που δεν έχει άλλους… Δύσκολη πίστα με χασίματα, με γρήγορες καμπές που κλείνουν, με πονηρά κομμάτια που μαζεύεις 200+, με πολλά τμήματα που θέλουν πραγματική μελέτη για να πλησιάσεις μια αξιοπρεπή προσέγγιση. Έχει μεσημεριάσει πιά. Ήμαστε το τελευταίο ζευγάρι στην πίστα,καθώς όλοι οι υπόλοιποι (σαράντα και), είχαν προηγηθεί. Από το δεύτερο αναγνωριστικό γύρο άρχισαν οι εχθροπραξίες. Πίσω ο Παντελής, στην πρώτη κλειστή δεξιά το έχει κλειδώσει, ανταπέδωσα στην επόμενη κλειστή αριστερή με τους λευκούς καπνούς από τα Μισλέν να καλύπτουν τμήμα από το οπτικό πεδίο του καθρέπτη. Όταν αποτραβήτηκε το pace car, ήρθε η στιγμή της αλήθειας. Με «διάσημα»κομμάτια από τις φημισμένες πίστες του κόσμου, η διαδρομή «ανοίγει» με Laguna Seca και κάτι από corkscrew όπου πάντα θα φρανάρεις νωρίτερα, όπου πάντα θα στρίψεις λάθος. Στο ίδιο σχεδόν μοτίβο θα την στρίψεις όλη την πίστα. Αχαρος ρόλος καθότι: Άγνωστη, δύσκολη διαδρομ ή, δυνατό, γρήγορο, βαρύ, μεγάλο, Ακριβό, όχημα, λίγος χρόνος, μεγάλη επιθυμία. Δεν χωράνε όλα μαζί. Άχαρος μεν, γοητευτικόταος δε. Όταν , μετά τον 4ο γύρο, αρχίζεις να αποκτάς κάποια πληροφορία, προσπαθείς για το καλύτερο, ο εναπομείνας χρόνος όμως είναι βασανιστικά λίγος για να χαρείς. Συνειδητοποιείς, ότι έχεις λόγους να χαίρεσαι και όχι να γκρινιάζεις. Εννοείται ότι οι Γερμανοί διοργανωτές δεν κάνουν ποτέ λάθος στο μέτρημα και με τευτονική ακρίβεια σου δείχνουν την πινακίδα του cool down lap, τον οποίο και σέβεσαι εκτός από εκείνη την κλειστή αριστερή όπου «καις» το τελευταίο λάστιχο, πράγμα που επαναλαμβάνει και ο ακολουθών κατά πόδας συνάδελφος. Εξ’ άλλου, καθότι τελευταίοι, το όχημα έχει ολοκληρώσει την αποστολή του. Λίγες στιγμές αργότερα αναταλλάσονται από την ελληνική ομάδα, στη ροτόντα του γεύματος, απόψεις θαυμασμού για το όχημα και βέβαια για το χώρο. 4. Περί εσωτερικού θερμομέτρου
Με την θερμοκρασία να ακουμπά και συχνά να ξεπερνά τους 30 βαθμούς, αλλά με το εσωτερικό θερμόμετρο να δείχνει σημείο βρασμού, η επιστροφή στο ξενοδοχείο ήταν μια μη αποδεκτή λύση. Μοιραζόμαστε με τον Μιχάλη ένα όχημα και εκστρατεύουμε ησύχως προς Montellano, Moron de la Frontera, τόπους παντελώς άγνωστους δ’ ημας αλλά με την προσδοκία ότι μπορούσαν να δώσουν το ποθούμενο. Το ένστικτο απέδωσε. Δέκα περίπου χιλιόμετρα δρόμου με τρείς διαφορετικές ποιότητες ασφάλτου, με αλλεπάλληλες στροφές με γρήγορα κομμάτια, με ανηφόρες, κατηφόρες και ελάχιστη κίνηση. Όνειρο. Δύο περάσματα ο καθένας. Εκκίνηση από ένα γλιστερό «ες» όπου παιδική χαρά αλλά και με παρακείμενα κονωφόρα να παραμονεύουν. Έχουν κατασκηνώσει καμιά δεκαριά έφηβοι με «παπάκια» και φυσικά έχουν βγεί κινητά που βιντεοσκοπούν τις ακρότητες ενώ οι κραυγές αποθέωσης πυκνώνουν. Το πρώτο κομμάτι είναι μια τραχιά ανοιχτόχρωμη bumpy άσφαλτος όπου η νέα πεντάρα ρυθμισμένη στο «όλα έξω» και «όλα σκληρά» είναι ρόλερ κόστερ. Χοροπηδά, γλιστράει, ξηλώνει το σύμπαν και αγχώνει το χειριστή. Καταπίνει τις αποστάσεις από καμπή σε καμπή με βρυχυθμούς απόκοσμους και θαρρείς ότι χορεύεις στο φτερό του καρχαρία όπως θα έλεγε, για λόγους άλλους, ο «Μαραμπού». Στο δεύτερο κομμάτι μια φρέσκια, μαύρη, καθαρή άσφαλτο σε ξεγελά. Δεν κρατά τόσο όσο φαίνεται αλλά είναι ένα κομμάτι αργό, οριοθετημένη σε πολλά σημεία με μπαριέρες, όπου σπάνια τελειώνει η 3η. Η Μ5 βάζει τη δύναμή της κάτω μεν, γλιστρά δε και σε κάθε αλλαγή νοιώθεις τον απόλυτο σπορτίφ χαρακτήρα της. Ακούγοντας πέρα από τις ανάσες, τα σκασίματα του υπερτροφοδοτούμενου V8 και τις ξερές αλλαγές του διπλοσύμπλεκτου επτατάχυτου κιβωτίου στον πίσω άξωνα, νοιώθεις και την επιθυμία της ουράς να ταξιδέψει σε τόξα μαγεμένα. Το τρίτο κομμάτι ήταν το πιο απαιτητικό. Καλή άσφαλτος, με εναλλασσόμενα πολύ γρήγορα, γρήγορα και αργά κομμάτια. Συγκεντρώνεσαι και παίρνεις από το αυτοκίνητο αυτό που μπορείς, διότι από που θες είναι πέραν από τις δυνατοτητές σου. Ίσως τα φρένα να έχουν κάπως κουραστεί όχι σε αποτελεσματικότητα αλλά να έχει μεγάλωσει κατά τι η διαδρομή στο πεντάλ. Ίσως να είναι και μια δικαιολογία για μερικές επιβραδύνσεις που έπρεπε να είχαν έρθει αργότερα… Κάποια στιγμή τελειώνει αυτό το τελετουργικό, γίνεται και το τελευταίο πέρασμα από την παιδική χαρά, αγνοούμε συνειδητά την ηχηρήεπιθυμία των εφήβων για ένα «μπιζάρισμα», τα πρανή του δρόμου γίνονται και πάλι ορατά από τα πλευρικά κρύσταλα και ουχί εκ του εμπροσθίου (παρ μπρίζ). Έχουμε πάρει ήσυχα το δρόμο του γυρισμού γεμάτοι ικανοποίηση, χαρά, εικόνες και εμπειρίες. Δυο πλατείες, άδειες από άλλα αυτοκίνητα, λίγες εκατοντάδες μέτρα μακριά από το ξενοδοχείο, αποτέλεσαν το στίβο της τελευταίας μάχης. Λυπούμαι δια το λαϊκόν της εκφράσεως, μα αλλοιώς, ίσως να μην γίνεται. Απλώνουμε, με μια σχετική αναίδεια, δις την μπέμπα τη βασίλισσα, καπνίζουσα, ασθμαίνουσα, κλειδωμένη πέριξ της πλατείας σε κάτι σαν: « δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν». Τι θριαμβική αυλαία, σε αυτή τη σύντομη, έντονη, φευγαλέα σχέση… Το επακολουθήσαν δείπνο στην όμορφη, γραφική Σεβίλλη έκλεισε μια μεστή μέρα. 5. Η επιστροφή Αξημέρωτα για τρίτη μέρα, ώστε να προλάβουμε την πτήση για Βαρκελώνη. Οι μπλε Μ5 περιμένουνι στωικά τις επόμενες σειρές των προσκεκλημένων στο πάρκιν του ξενοδοχείου. Ένα ατύχημα στον περιφερειακό προκάλεσε ένα μικρό κυκλοφοριακό κομφούζιο. Σε μια αγγλόφωνη εφημερίδα το ρεπορτάζ για έναν Αμερικανό δραπέτη που συνελήφθη, από το FBI στην Πορτογαλία, 41 χρόνια μετά την τελευταία του κολάσιμη πράξη (αεροπειρατεία). Οι σερίφηδες στην αντιπέρα όχθη του Ατλαντικού δεν ξεχνούν. Αντίθετα με την περιπέτεια της άφιξης, η επιστροφή όχι μόνον δεν έκρυβε αναποδιές αλλά στολίστηκε με την συμπεριφορά, της προϊσταμένης της πτήσης Α3 681 που είχε την σπάνια ιδιότητα να χαμογελά με ειλικρίνεια, να είναι ευγενής χωρίς δουλοπρέπεια δίχως υποκρισία, να τιμά το επάγγελμά της με χάρη και λεπτότητα. Ελευθέριος Βενιζέλος. Απόγευμα τελευταίας μέρας του Σεπτέμβρη. Γλυκό φθινόπωρο σε δοκιμαζόμενη χώρα. Ψάχνουμε ψήγματα αισιοδοξίας.
|