Τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο του στο Τατόι, ο Γιώργος Μοσχούς κατακτά την πρώτη του νίκη σε πρωταθληματικό αγώνα ταχύτητας. Πάλι εκεί, στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας. Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή, πριν 53 χρόνια. Στις 2 Αυγούστου του 1970.

Όσοι βρίσκονταν μέσα στο σπορ, έβλεπαν ξεκάθαρα ότι είχε το χάρισμα. Μια σειρά από εικόνες, κάποιες από αυτές αδημοσίευτες, μας βοηθούν να προσεγγίσουμε τα βήματα του στο χώρο, μέχρι εκείνη την μέρα.

Τον Αύγουστο του ’70 ήταν 26 χρονών πολύ νέος για τα τότε δεδομένα του ελληνικού μότορσπορ, αλλά χωρίς το πλούσιο παλμαρέ με τον σχεδόν συνομήλικό του, Γιάννη Μεϊμαρίδη που μετρούσε ήδη τρεις τίτλους και  δώδεκα νίκες.  Ταυτόχρονα όμως, ήταν νεότατος σε σχέση με τον άμεσο ανταγωνιστή του, τον Τζώνυ ο οποίος τότε, το ’70, ήταν 56 ετών.

Ο μεν Τζώνυς είχε αγωνιστική εμπειρία 17 σεζόν, καθότι παρών από την πρώτη μεταπολεμική οργάνωση, ο δε Γιάννης ήταν μακράν ο πληρέστερος θεωρητικός, ο καλύτερα ενημερωμένος της εποχής του, συγκροτημένος, διαβασμένος και μελετηρός. Ο Γιώργος ήταν και παρέμεινε απολύτως αδιάφορος σε αυτούς τους τομείς. Το ταλέντο και το θάρρος του, τού έδιναν το δικαίωμα να αδιαφορεί για τεχνικές γνώσεις, για τη θεωρία και τις στρατηγικές.

Τα πρώτα του αγωνιστικά βήματα τα κάνει ως «Γέμος», προφανής σύντμηση του Γε-ώργιος Μοσ-χούς, πιθανότατα για να αποφύγει τον οικογενειακό έλεγχο, άλλο θέμα αν λίγο αργότερα, ο πατέρας του Μανώλης έγινε ο μεγαλύτερος υποστηρικτής του. Αύγουστο του 1966, τον συναντούμε πρώτη φορά σε επίσημα αποτελέσματα. Ήταν στην εκτός πρωταθλημάτων ανάβαση Βούλας που τότε έφερε το όνομα ανάβαση Υμηττού.

Τερματίζει πρώτος στην κλάση του και δεύτερος στη γενική πίσω από το καλό, πράσινο Cooper S του Γιώργου «Κόκκινου» Μεϊμαρίδη. Η 122 που οδήγησε ανήκε στην μητέρα των αδελφών Μεϊμαρίδη, Ρίτα, που μετά τον αγώνα ξηλώθηκαν τα νούμερα, πλύθηκε και στάθμευσε στη θέση που έπρεπε, ώστε να μην γίνει αντιληπτό το παράπτωμα. Αθάνατοι ελληνικοί αγώνες, 1966.

Λίγες εβδομάδες αργότερα. Κυριακή 23 Οκτωβρίου 1966. Το πρώτο του Τατόι. Πάλι ως «Γέμος». Ιδού η επίσημη λίστα συμμετοχών της Λέσχης.

Στην αδημοσίευτη εικόνα τον διακρίνουμε μέσα από το ανοιχτό, συρόμενο, πίσω παράθυρο του Cooper με το διπλό και το ανάποδο διπλό στην πόρτα, προκειμένου να σχηματιστεί το νο 25 με το οποίο συμμετείχε.

Δεν τον συναντούμε ούτε στην επίσημη κατάταξη, μήτε στον πίνακα της σειράς εκκίνησης, εικάζουμε λοιπόν ότι δεν κατάφερε να κάνει χρονομετρημένο γύρο υποκύπτοντας σε τεχνικά προβλήματα.

Για τις σχέσεις του Γιώργου με τα Cooper, ο Περικλής Φωτιάδης έχει διηγηθεί την εξής ιστορία: «Καλοκαίρι του ’66, επιστρέφω από τις σπουδές στην Ελλάδα και πάω, με το Cooper που τότε οδηγούσα να δω τον Μάριο Ψαρουδάκη, γνωριμία από τα χρόνια της Αναργυρείου σχολής, στο φαρμακείο του πατέρα του, στο Μαρούσι. Τυχαία συναντιόμαστε για πρώτη φορά εκεί, με τον Γιώργο. Μας  συστήνουν, μιλάμε και λίγο αργότερα ο Γιώργος έκανε παντιλίκια και χειρόφρενα με το Cooper μου στην πλατεία».

Λίγους μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του ’67, ο Γιώργος, έχει εγκαταλείψει το ψευδώνυμο συμμετέχει κανονικά με το επώνυμό του στο Εαρινό, με μια 2.000 ti. Πρώτη ετάπ, ανάβαση Ισθμίων. Με όλο το συναγωνισμό μέσα, γράφει τον πρώτο χρόνο. Αργότερα θα εγκαταλείψει.

Τον Αύγουστο του ’68, θα βρεθεί στην Κέρκυρα με ένα χιλιάρι Cooper. Ο αγώνας είναι δύσκολος, βρεγμένος πάνω σε μια πολύ γλιστερή άσφαλτο. Τερματίζει σε μια αξιοπρεπέστατη 9^η θέση, αλλά λίγοι προσέχουν ότι έχει κάνει τον 4^ο ταχύτερο γύρο από τους 22 τερματίσαντες σε ένα άγνωστο τερέν, στην πρώτη του εμφάνιση εκεί, χωρίς καν να έχει κάνει δοκιμές κατάταξης, με ένα αυτοκίνητο ισχνών επιδόσεων.

Αύγουστος του '68 Κέρκυρα. Δείχνοντας τον βαθμό δυΜε το ίδιο χιλιάρι Cooper θα το δούμε στο επίσης βρεγμένο τρίωρο Τατόι. Τερματίζει στην 13η θέση θέση με τον 8ο ταχύτερο χρόνο στους 26 οδηγούς που αντίκρισαν την καρώ σημαία.

Με το ίδιο χιλιάρι Cooper θα το δούμε στο επίσης βρεγμένο τρίωρο Τατόι. Τερματίζει στην 13η θέση θέση με τον 8ο ταχύτερο χρόνο στους 26 οδηγούς που αντίκρισαν την καρώ σημαία.

Τον Ιούλιο του ’69 στο πρώτο Τατόι με το σικαίην, το αποκαλούμενο και μικρό. εμφανίζεται με την e-type της Ωmega racing team. Ισχυρό αυτοκίνητο, με προβληματική, πλημμελή προετοιμασία δεν μπόρεσε να κάνει ούτε δοκιμές κατάταξης.

Ξεκίνησε τον αγώνα τελευταίος. Όταν συμπληρώθηκαν οι τρεις πρώτοι γύροι είχε ήδη περάσει στην τρίτη θέση, με τη δυναμική να διεκδικήσει τη νίκη, μα σύντομα το βρετανικό κουπέ θα τον πρόδιδε.

Από την άνοιξη του ’70 τα πράγματα αρχίζουν να σοβαρεύουν. Οδηγεί την λευκή δυο - δυο της electronica. Δεύτερος τον Μάρτιο στην ανάβαση στο Σούλι Κορινθίας, τρίτος παρά το τετ-α-κε, τον Απρίλιο στην μήκους 4 χλμ. Πάρνηθα, τρίτος και τον Ιούνιο στην Πάρνηθα των 7 χλμ., σε μια χρονιά όπου ο Τζώνυς με τη θηριώδη αλλά δύσθυμη Vette θα κάνει πέντε νίκες σε πέντε αναβάσεις κατακτώντας τον τίτλο με την απόλυτη βαθμολογία.

Αριστερά σε ένα πορτρέτο από την Πάρνηθα του Απριλίου. Δεξιά, από την Πάρνηθα της 13ης Ιουνίου ντριφτάρει δυναμικά τη δυο - δύο στην έξοδο της αριστερής φουρκέτας με την φιγούρα του χαμογελαστού τσολιά. Η διαπλάτυνση του δρόμου έστειλε τον εύζωνα στις δέλτους της Ιστορίας.

Πάρνηθα 4 Απριλίου 1970. Αυτό το λάθος του στέρησε, πιθανότατα, την πρώτη του νίκη σε ανάβαση.

Πρώτη Κυριακή του Ιουλίου του 1970 στη Ρόδο σημειώνει την πρώτη του pole, ηγούμενος μιας ισχυρής και εμπειρότερης ομάδας αγωνιζομένων.

Προηγείται για αρκετούς γύρους, λίγο αργότερα τον περνά ο Σπύρος Τσινιβίδης, και δίνουν μια μνημειώδη μάχη στο πιο αφιλόξενο και επικίνδυνο σκηνικό του ελληνικού μότορσπορτ. Τα ενετικά τείχη, τα πεζοδρόμια, τα δένδρα, ακόμα και η θάλασσα συγκροτούν έναν εφιάλτη στην περίπτωση που κάτι δεν πήγαινε όπως έπρεπε. Συμβαίνουν διάφορα έντονα και άγρια, αλλά έντιμα. Σε μια επίδειξη ήθους ο Σπύρος εγκαταλείπει καθώς θεώρησε εαυτόν υπεύθυνο για το ατύχημα του Βιρβίλη.  Αργότερα θα αποσυρθεί από τεχνικό πρόβλημα και ο Γιώργος, αφού θα πετύχει τον ταχύτερο γύρο του αγώνα. Όλα δείχνουν ότι είναι ένας εν αναμονή νικητής.

Το ποστάλι αριστερά ψηλά στο κάδρο, η κωπήλατη βάρκα, το Αιγαίο στο φόντο και στο πρώτο πλάνο η δύο - δύο του Σπύρου Τσινιβίδη μπρουμουτισμένη από το βίαιο φρενάρισμα με σηκωμένο τον πίσω εσωτερικό τροχό. Στην ουρά της κολλημένη σχεδόν, η δύο - δύο του Γιώργου σε ένα ενσταντανέ της άγριας μονομαχίας που είχαν. Αθάνατοι ελληνικοί αγώνες 1970.

Οι επιδόσεις του, μοιραία έρχονται στο προσκήνιο και ο Τύπος ειδικός και μη αρχίζει να τον προβάλει. Στην εικόνα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης μαζί με τον Τζ. Ραγκούζα.

Τέσσερις εβδομάδες αργότερα, την Κυριακή 2 Αυγούστου, διοργανώνεται ο δεύτερος, από τους πέντε προγραμματισμένους αγώνες ταχύτητας, τελικά θα διεξαχθούν τέσσερις, της χρονιάς. Στο «μικρό» Τατόι. Στις δοκιμές κατάταξης είχαμε το σπάνιο φαινόμενο δύο «ισοπαλιών». Ο πρώτος και ο δεύτερος έχουν τον ίδιο χρόνο όπως και ο τέταρτος με τον πέμπτο. Τον ταχύτερο χρόνο σημείωσε ο νικητής του '69, Νίκος Καπετανάκης, που δεν οδηγούσε την νικήτρια δύο - δύο αλλά τη Jag που κάποτε ανήκε στο Omega racing team και την προηγούμενη χρονιά είχε χειριστεί ο Γιώργος. Ακριβώς τον ίδιο χρόνο (2':34'':4) πέτυχε και ο «Μαύρος» ενώ την πρώτη σειρά θα συμπληρώσουν ο Τζώνυς (2':35'':5), και ο Σπύρος Τσινιβίδης με το Γιώργο να σημειώνουν επίσης το ίδιο χρόνο (2':35'':7).

Με την εκκίνηση έφυγε, ως συνήθως, μπροστά η Vette θα ακολούθησει η GTAm του «Μαύρου» και η e-type με τις δυο - δυο. Μέχρι τον έκτο γύρο Γιώργος και Τζώνυς έπαιζαν το παιχνίδι εναλλαγής της πρώτης θέσης, με την Vette εκμεταλλευόμενη την ισχύ της να σαρώνει στην ευθεία και το Γιώργο να ξεδιπλώνει το ταλέντο του περνώντας ξανά μπροστά, στο πίσω κομμάτι. Από το έβδομο γύρο όμως η δυο - δύο της electronica έμεινε μπροστά, ενώ στον ενδέκατο πέρασε τον Τζώνυ και ο Τσινιβίδης. Υπήρχαν πολλά σημάδια ότι θα πηγαίναμε σε μια επανάληψη της μονομαχίας της Ρόδου. Αλλά το διαφορικό της δυο - δύο του Σπύρου δεν άντεξε.

Στον δέκατο πέμπτο γύρο η διαφορά μεταξύ του πρώτου Μοσχού και του δεύτερου Πεσμαζόγλου ήταν στα 18'', στον 24^ο γύρο δηλαδή στα 60 λεπτά από τα 90 λεπτά του αγώνα  έφτασε στα 44''. Κάπου εκεί  ο κινητήρας της δυο-δύο, άρχισε προοδευτικά να ρετάρει και να χάνει ισχύ. Οι χρόνοι του Γιώργου μοιραία πέφτουν, τα pits του Τζώνυ δεν κοιμούνται, αντιδρούν άμεσα, η πινακίδα με την  ένδειξη Fast σηκώνεται με ένταση και το κυνήγι αρχίζει. Ο Γιώργος ζητά με νοήματα να μπει στα pits προκειμένου να επισκευαστεί και να συνεχίσει με περισσότερη δύναμη, του το αρνούνται αφού καταλαβαίνουν ότι δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση και οι πιθανότητές τους παραμένουν ζωντανές μόνον αν μείνει μέσα.

Στο 72^ο λεπτό του αγώνα η διαφορά έχει περιοριστεί στα 30’’, στο 79^ο στα 22’’ και από τα pits του Τζώνυ βγαίνουν τρία F. Είναι η εντολή να δώσει ότι έχει. O Γέρος ζητά κάθε υπομονάδα ισχύος από τη Vette που κατεβαίνει την ευθεία βρυχώμενη. Οκτώ λεπτά πριν τον τερματισμό έχει πέσει στα 15'', στα πέντε λεπτά στα 11'' και ο τελευταίος γύρος ξεκινά με τη διαφορά να έχει μειωθεί σε κάτι λιγότερο από 6’’.

Ο Γιώργος οδηγεί όπως μπορεί με τις φόρες, το μοτέρ της δύο - δύο ρετάρει πλέον πάρα πολύ και ο Τζώνυς ξεχύνεται στην ευθεία με το είδωλο της δυο - δυο να μεγαλώνει ολοένα στο παρ μπρίζ του. Δύο λεπτά σιωπής και όλων τα βλέμματα καρφώνονται στην έξοδο της δεξιάς. Είναι ο Γιώργος που βγαίνει πρώτος μα ο Τζώνυς ακάθεκτος ακολουθεί μειώνοντας συνεχώς τα μέτρα.

Στην παρακαμπτήριο φρενάρουν οριακά, τα πράγματα δεν αλλάζουν και η δύο - δύο βλέπει πρώτη την καρώ σημαία που κατεβάζει με ορμή ο αλυτάρχης Μωρίς Γκορμεζάνο. Με δυο μήκη αυτοκινήτου που υπερκαλύπτονται αμέσως μετά την πτώση της σημαίας, ολοκληρώνει την προσπάθεια η Vette.

Η πρώτη νίκη του Γιώργου και η πρώτη ήττα του Τζώνυ από το Γιώργο κρίθηκε, κυριολεκτικά στο νήμα. Ο Γιώργος θα πετύχει και το ταχύτερο γύρο του αγώνα από τους τερματίσαντες, ενώ 4 δέκατα πιο γρήγορος ήταν ο Ν. Καπετανάκης που είχε εγκαταλείψει. Σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες κατέβασαν τουλάχιστον δέκα δεύτερα τους χρόνους των δοκιμών κατάταξης. Χιλιάδες κόσμου παρέμειναν όρθιοι επί ώρες κάτω από τον αυγουστιάτικο ήλιο, μάρτυρες ενός σπάνιου αγώνα. Τα δυο χέρια σε έκταση μέσα στο πλήθος των θεατών υπογραμμίζουν την ένταση της στιγμής του τερματισμού.

Με τον Τζιοβάνι στο δεξί κάθισμα να κρατά την καρώ σημαία, το πρώτο έπαθλο για τον νικητή, μόλις έχουν συμπληρώσει τον γύρο θριάμβου. Το πλήθος από την εξωτερική περίμετρο του στρατιωτικού αεροδρομίου έχει περάσει μέσα, σπάζοντας τα λιγοστά μέτρα ασφαλείας για να βρεθεί δίπλα στον νικητή

Η εικόνα θα μπορούσε να έχει τίτλο η δημιουργία ενός ειδώλου. Σε μια χρονική περίοδο τόσο μα τόσο διαφορετική, η χούντα στα ντουζένια της μην το λησμονούμε, ο Γιώργος γοήτευσε διότι πέρα από ταχύς, ήταν αρτίστας πίσω από το βολάν. Λίγοι τιτλούχοι το είχαν αυτό. Ο μύθος του άρχισε εκείνη την Κυριακή.

Ακολουθούν λίγες εικόνες από τις εποχές της καθιέρωσής του.

Κυριακή 2 Μαίου 1971. Νέα Σμύρνη. Πρώτη εμφάνιση με την πορτοκαλί δυο - δύο. Άλλη μια καρώ σημαία. Πρώτο χρόνο δοκιμών, νίκη, ταχύτερος γύρος στον αγώνα. Όσοι τυχεροί βρέθηκαν στο αθηναϊκό προάστιο εκείνη την ημέρα, είδαν μια σπουδαία παράσταση.

Τελευταία Κυριακή του Ιουνίου του 1971. Κέρκυρα. Στρίβει την δυο - δύο στην τυφλή αριστερή μετά το κινηματοθέατρο Ορφεύς.

Συνέτριψε το ρεκόρ γύρου, το ρεκόρ μ.ω.τ., πήρε την pole, την νίκη και πέτυχε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα. Έριξε έναν γύρο στον δεύτερο Τζώνυ και δύο στον τέταρτο Φωτιάδη. Ο ορισμός της κυριαρχικής εμφάνισης.

Μοιραία θα αποθεωθεί.

Το ΄72 θα τον βρει στην αγωνιστική ομάδα της «Μότορ Ελλάς». Πρώτος πρωταθληματικός αγώνας, Τατόι 2 Απριλίου. Πρώτη εμφάνιση με την GTAm, πρώτη νίκη. Η βαθιά σχέση με το Μιλανέζικο εργοστάσιο ξεκινά. Η απήχηση, η σχέση του με το κοινό μεγαλώνει.

Τατόι, 18 Μαρτίου 1973. Χορεύοντας με την GTAm στο νότιο πέταλο. Ακολουθεί ο «Asterix» με τη γαλάζια 911 κι αυτός στους τρεις τροχούς.

Ο πρώτος αγώνας της Alfetta. Κόκκινη, κατευθείαν από την Αutodelta. Τατόι 7 Απριλίου 1974. Θα υποκύψει στην ανωτερότητα του Grac και στην μελετημένη κούρσα του «Σιρόκο», αλλά για μια ακόμα φορά θα κλέψει εντυπώσεις και καρδιές για τον πλούτο των χειρισμών του.

Οι καλύτεροι της γενιάς του Γιώργου τα έκαναν όλα. Την μια Κυριακή χωμάτινο ράλυ, την επόμενη ανάβαση με πρωτότυπο. Την μεθεπόμενη Τατόι. Εδώ στη Βούλα στις 6 Ιουλίου του '75 με την 33Τ3, το δύσκολο και αρκετά ακατάλληλο για τις ελληνικές συνθήκες τρίλιτρο πρωτότυπο. Στο φόντο γύρω από την πυκνή μάζα των θεατών, αποκαλύπτεται το καμένο δάσος. Οι πυρκαγιές θα έμπαιναν ακόμα πιο καταστροφικά στις ζωές μας τα επόμενα χρόνια.

Μάιος 1976. 26ο Δ.Ρ.Α. Με την Alfetta GTV υπερστρέφοντας σε δεξιά φουρκέτα στα Καμμένα Βούρλα. Στο βάθος ο Μαλιακός κόλπος. Δεξί κάθισμα ο Διονύσης Αρβανιτάκης. Θα τερματίσουν δεύτεροι Έλληνες, τέταρτοι στη γενική κατάταξη.

Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα του 1977. Με την παλιά GTAm στην εκκίνηση της βρεγμένης Ριτσώνας. Κάπου εδώ κλείνει και ο κύκλος της αγωνιστικής σχέσης του με την Μιλανέζικη φίρμα. Συναισθηματικώς και επαγγελματικώς δεν έκλεισε ποτέ. Από την επόμενη χρονιά όμως, θα δένεται στα μπάκετ των Datsun.

Εννιά χρόνια στην Datsun, οκτώ πανελλήνιοι τίτλοι στη σειρά. Είκοσι χρόνια μετά την ανάβαση Υμηττού, με την 122 της Ρίτας και 16 μετά την πρώτη του νίκη στο Τατόι, βιώνει την τελευταία του χρονιά με την ομάδα από το «ποτάμι». Ιούλιος 1986. Ράλυ Βοιωτίας. Με τον άσσο στις πόρτες του 240 RS, στα 42 του χρόνια ντριφτάρει ατρόμητος ανοίγοντας μια βεντάλια πλούσιας λευκής σκόνης. Στο τέλος της χρονιάς θα κλείσει ουσιαστικά η αγωνιστική του καριέρα.

Στους ανθρώπους που τον έζησαν θα μείνει εσαεί αναπάντητη η απορία, τι θα είχε συμβεί αν είχε αποδεχτεί την πρόταση να τρέξει στο εξωτερικό. Έστω και στα τριάντα του. Ίσως αυτή η τελευταία εικόνα να μην υπήρχε και να αντικρίζαμε άλλες, χωρίς σκόνες, από την αλλοδαπή.