Ο θάνατος του Silvio Berlusconi έφερε στο προσκήνιο  τα δυο πρόσωπα της γείτονος. Ο εκλιπών πρωταγωνίστησε με διάφορες ιδιότητες στην Ιταλία. Επικεφαλής κόμματος, ανέλαβε την πρωθυπουργία τρις, πρωταγωνιστώντας επί μακρόν και στην πολιτική κονίστρα.

Μοιραία έρχονται οι συγκρίσεις.

Πρωθυπουργός υπήρξε και o Aldo Moro για σχεδόν οκτώ χρόνια. Επικεφαλής κόμματος ήταν και ο Enrico Berlinguer με δυσπρόσιτα ποσοστά. Υπάρχουν έστω και ελάχιστα κοινά σημεία, αυτών των δύο με τον επικεφαλής του Forza Italia;

Ποδοσφαιρόφιλος υπήρξε και ο Sandro Pertini. Να θυμηθούμε τα υψωμένα χέρια του στo Mundial του ’82, και τις φωτό με τον Enzo Bearzot. Υφίσταται κάτι κοινό στη σχέση του προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας με την μπάλα, με εκείνη του ιδιοκτήτη της Α.C. Milan;

Υπάρχει ή έστω υπήρχε η Ιταλία του Gramsci, του Moro, του Berlinguer, του Negri, του Pertini και ασφαλώς η Ιταλία του compromesso storico.

Απέναντι, στέκεται κραταιά, η Ιταλία του Berlusconi, του Andreotti, το αριστουργηματικό il divo του Paolo Sorentino τον περιγράφει μοναδικά, της Mafia, και των μολυβένιων χρόνων, για να μη πάμε στον μεσοπόλεμο.