Μπορεί να βρίσκεσαι επί δέκα χρόνια κοντά σε κάποιον καθημερινώς, λόγω επαγγελματικής εμπλοκής, κι έτσι να έχεις μάθει αρκετά για αυτόν. Υπάρχουν όμως, κάποιες σπάνιες στιγμές που μέσα σε ελάχιστο χρόνο καταλαβαίνεις περισσότερα.

Πριν από εννέα περίπου χρόνια είχαμε, αρκετά απρογραμμάτιστα, επισκεφτεί το Dachau, το οποίο η Ιστορία μάς το έχει παραδώσει ως το πρώτο στρατόπεδο συγκέντρωσης του τρίτου Ράιχ. Της Γερμανίας εν προκειμένω για να μην αποπροσανατολιζόμαστε με ιστορικούς όρους. Για μένα ήταν η δεύτερη φορά, για εκείνον η πρώτη και αυτό που πρόσεξα, χωρίς φυσικά να πω οτιδήποτε, ενώ προσποιήθηκα ότι δεν το είχα καν δει, ήταν που κάποιες στιγμές προσπαθούσε να κρύψει τα δάκρυά του, από αυτά που έβλεπε και ένιωθε. Με αυτό τον τρόπο συγκρότησα μια πιο ολοκληρωμένη, πιο συμπαγή άποψη για τον χαρακτήρα του. Ο λόγος για τον δημιουργό του ντοκυμαντέρ «Γράμμος, Οι τελευταίοι πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου» .