Κοντά στο 45λεπτο, και ενώ ο θεατής έχει ήδη εισπράξει μια γερή δόση σαγήνης από τον μονόλογο και την εκθαμβωτική επί σκηνής παρουσία του, ακούγεται, έτσι, μέσα στο ρέον κείμενο, σαν κομμάτι του αναπόσπαστο, η φράση: «κορίτσια, βγάλτε καμιά ρακούλα».

Ταυτόχρονα, αλλάζει  ο φωτισμός και βγαίνουν τα κορίτσια, με έναν παλιό αλουμινένιο δίσκο του καφενείου από αυτούς με τις τρείς αντηρίδες και τη λαβή από πάνω, μοιράζουν τις ρακές, γρήγορα αποχωρούν, να κράτησε όλο αυτό 2-3 λεπτά, έτσι σαν ένα πολύ σύντομο διάλειμμα και ο καλλιτέχνης επιστρέφει στην ερμηνεία του.

Ας δούμε το θέμα, της προηγούμενης ανάρτησης, λίγο πιο οικουμενικά προκειμένου να παρατηρήσουμε τις ρίζες του. Να σταθούμε, λοιπόν, σε λίγα στοιχεία που τις δυο τελευταίες δεκαετίας άλλαξαν,  την εικόνα, ανατρέποντας πάσα ισχύουσα τάξη, αταξία, νοοτροπία.

Λίγο μετά τα μέσα της δεκαετίας του ’90 απελευθερώνεται η τραπεζική πίστη. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει η δυνατότητα στον καθένα να έχει πρόσβαση σε δανικό χρήμα. Μοιραία, δημιουργείται μια καλπάζουσα κατανάλωση. Σε ένα παραγωγικό τοπίο, όπου ένα πελώριο ποσοστό αγαθών είναι εισαγόμενο. Τα αγαθά της αποταμίευσης είχαν γίνει πια, ένας ξεχασμένος τίτλος έκθεσης του Δημοτικού.