Είχα, έχω, έναν  τεράστιο σεβασμό για τον Γιώργο Ραπτόπουλο. Δημιουργήθηκε στην  παιδική μου ηλικία, οικοδομήθηκε στη νεότητα και σταθεροποιήθηκε σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Κάτι που κρατάει τόσο πολύ, είναι εξίσου πολύ δύσκολο να είναι λάθος.

Ο Γιώργος αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ανήκει στην ολίγιστη αυτή κατηγορία ανθρώπων που ξεκίνησαν από χαμηλά και με όπλα το θάρρος, την εργατικότητα και ένα σπάνιο πείσμα διακρίθηκαν σε διάφορους τομείς, χωρίς να κάνουν καμιά έκπτωση στο κεφάλαιο αξιοπρέπεια. Έχει αρκετούς λόγους του να αισθάνεται αδικημένος, σωστή ή λάθος άποψη δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να την κρίνω, μπορώ όμως να καταθέσω, με αυτά που γνωρίζω και καταλαβαίνω, ότι παρέμεινε έντιμος, ακέραιος και ασυμβίβαστος. Πράγμα σπουδαίο. Σπουδαιότερο από περιουσίες και εξουσίες.

Συχνά προτάσσει την Μακεδονίτικη καταγωγή του ως εχέγγυο τιμιότητας και λεβεντιάς. Δεν έκρυψε, δεν κρύβει την αγωνιστική, τουλάχιστον, αντιπαλότητα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Στη δική μου συνείδηση έχει, αποδεδειγμένα, καταχωρηθεί ως ο πρώτος Έλληνας πρωταθλητής με ταπεινή καταγωγή. Αν δεν υπήρχε ο Μπάμπης Διαμαντόπουλος του «Βολάν» να πείσει τον Μιχάλη Φωστηρόπουλο της «Βιαμάξ» να εμπιστευθεί αγωνιστικό αυτοκίνητο στο Γιώργο, το άστρο του ίσως να μην είχε ανατείλει. Η πορεία του δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε ακίνδυνη, ούτε ήσυχη. Στιγματίσθηκε ευθύς εκ πρώτης στιγμής με μια σχέση, μάλλον δικαιολογημένης, εχθρότητας με τον Κώστα Νικολόπουλο.

Δεν ήταν παρά η σύγκρουση ανάμεσα στο νεανικό και το ώριμο, τον καταξιωμένο και τον αναδυόμενο, την νεότερη και την παλιότερη γενιά και φυσικά δεν απουσίαζαν τα τοπικά ή ακόμα περισσότερο τα ταξικά κριτήρια. Ακούγεται πρωτόγονο. Είναι όμως αληθινό και πιθανότατα να υπήρξε το καλύτερο καύσιμο για τις συναισθηματικές μηχανές του. Για αυτά τα οκτάνια που απαιτεί η ψυχή ώστε να βγεί πάνω, να δηλώσει παρούσα, θαρραλέα, νικήτρια.

Πάνω σε αυτή τη χρονική στιγμή που ευρύτερα θεωρείται ως η 70η επέτειος της δημιουργίας της,  μια μικρή αναφορά, προσωπικού περιεχομένου.

Είκοσι χρόνια νωρίτερα, Ιούνιος ήταν, πάλι παγκόσμιο κύπελο ποδοσφαίρου είχε, το 16ο στα γήπεδα της Γαλλίας, είχαμε βρεθεί στη Σάρτρη για τις 24ώρες του Le Mans. Κλίμα γιορτής, ατμόσφαιρα πανηγυριού, για τους θεατές βέβαια, διότι ομάδες και οδηγοί είχαν τα δικά τους άγχη, αντιμετώπιζαν τις δικές τους ανησυχίες.

^{αυτό το μπερδένο σύνολο γραμμάτων πάνω από τη λέξη Lotus, δεν είναι παρά τα αρχικά του Anthony Colin Bruce Chapman}

Σε εκείνο το πανηγύρι, μου είχε κάνει εντύπωση, πόσοι Βρετανοί είχαν έρθει οδικώς από την πατρίδα τους με Lotus 7. Κάθε ηλικίας, χωρίς πρόβλημα να διανύσουν περισσότερα από χίλιαδιακόσια χιλιόµετρα, πήγαινε έλα, µε το έτερον ήμισυ δίπλα δεµένο, χαμογελαστό, ευχαριστημένο με κάποιο μαντήλι στο κεφάλι ή κορδέλα στο κεφάλι. Να ανέχονται τις βροχές, την ψύχρα, τον ήλιο και να χαίρονται το µεδούλι της αυτοκίνησης, με μια καθαρά αντικομφορμιστική πρόταση . Τους παρατηρούσα και τους χαιρόμουν.