Ο Σταύρος Γεωργιάδης ξεχώριζε αρκετά από την ξεχωριστή γενιά των Ελλήνων αγωνιζομένων του ’60. Τον διέκρινε μια σπάνια, πηγαία ευγένεια, καθαρόαιμη δίχως ίχνος υποκρισίας ή ιδιοτέλειας.

Σεπτέμβριος 1967, τερματισμός ράλυ Δ.Ε.Θ. έξω από το Καυτανζόγλειο. Από αριστερά: Μηνάς Βουρδουμπάκης, Σωτήρης Σοφιανόπουλος, Άλκης Στέας, Σταύρος Γεωργιάδης, Μακρής.

Ήταν κυρίως rallyman, αγωνιζόμενος με το ψευδώνυμο «Βόρειος». Έφθασε πολύ κοντά στο να είναι ο επόμενος, μετά τον Γιώργο Ραπτόπουλο, Μακεδόνας Πανελλήνιος πρωταθλητής. Προσέκρουσε όμως, το 1970, πάνω στο πελώριο όνομα του «Σιρόκο» και περιορίστηκε έτσι στη 2^η θέση. Ήταν επίσης ο τρίτος και τελευταίος Έλληνας, μετά τους Σταύρο Ζαλμά και «Μέλα», που κατέκτησε νίκη επί της γενικής κατάταξης με Cooper S την δεκαετία του’ 60. Ήταν στο Δ.Ε.Θ. του ’67, αφήνοντας πίσω του πρωταθλητές όπως οι Σωτήρης «Είπωρχ» Σοφιανόπουλος, Τζώνυ Πεσμαζόγλου, Γιώργο «Μέλα» Μεϊμαρίδη, Γιάννη «Μαύρο» Μεϊμαρίδη. Σημαντικότατη διάκριση, ειδικά για έναν Θεσσαλονικιό.

Πριν από 34 καλοκαίρια, όταν η ζωή έκρυβε λιγότερα αδιέξοδα και φανέρωνε περισσότερη αισιοδοξία, πέρασε την πόρτα της αυλής, λαμπερό και κατακαίνουργιο το πρώτο δίτροχο με δικύλινδρο V κινητήρα. Δικύλινδρα, δίχρονα και τετράχρονα, είχαν έρθει κι άλλα, ενώ από μονοκύλινδρα άλλο τίποτα, αλλά υδρόψυκτο V και μάλιστα καινουργές, όχι. Ήταν κάτι διαφορετικό ολίγον σπουδαίον και αρκετά ωραίον, καθώς άλλαξε την δίτροχη προσέγγιση, αφαιρώντας λίγα και προσθέτοντας λίγο περισσότερα. Ήταν μια XL600V, γνωστότερη ως Transalp, πρώτης γενιάς, με ταμπούρο στον πίσω τροχό και τετράγωνο φωτιστικό σώμα.

Οκτώβριος 1989, κανάλι του Μόρνου στο ύψος της Τανάγρας, επιστρέφοντας στο κλεινόν άστυ μετά από μοναχική ορεινή περιπλάνηση.

Παρά τις πρώτες ισχυρές επιθυμίες για μακραίωνη συμβίωση, και χωρίς να υπάρξουν αρνητικά συμβάντα, μόλις είκοσι μήνες ζήσαμε μαζί. Αιτία που έσβησαν εκείνες οι επιθυμίες, ήταν η Africa που ξεπρόβαλε άκρως εντυπωσιακή. Άλλη μια αιτία, και το καταθέτω ειλικρινώς και κάπως ξεδιάντροπα, ήταν η καταναλωτική δυνατότητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, σε ευγενείς ψυχές, τα Μνημόνια, ότι ακολούθησε και ότι ακολουθεί άφησαν χαίνουσες πληγές αλλά και στυφές τύψεις ακόμα και σε αυστηρές περιπτώσεις όπου τα πόδια δεν απλώθηκαν περισσότερο από το δοκούν.