Κι ενώ ο Ιούλιος του 2020, εκπνέει, ο κόσμος, ο σκεπτόμενος κόσμος, στέκει μουδιασμένος κι αμήχανος μπροστά στην πανδημία. Όχι μόνον για την απειλή αυτή καθ' αυτή, όσο για τις, ας τις χαρακτηρίσουμε, παράπλευρες επιπτώσεις.

Δηλαδή: Καταλαβαίνει, αφενός, την επικίνδυνη πολιτική που μπορεί να εφαρμόσει μια επιπόλαιη συνείδηση, όρα περίπτωση Βραζιλίας έτσι για να τεθεί πολύ διακριτικά, αντιλαμβάνεται επίσης την επικίνδυνη ισορροπία που πρέπει να διατηρηθεί ανάμεσα στην επιβίωση από την πανδημία και τη συγκράτηση της πραγματικής οικονομίας.

Το ΄63 κυκλοφορεί σε πρώτη έκδοση το μυθιστόρημα του Κοσμά Πολίτη «Στου Χατζηφράγκου». Είχε προηγηθεί, το '62, η δημοσίευση του σε συνέχειες στο περιοδικό «Ταχυδρόμος» του Δ.Ο.Λ. εικονογραφημένο από τον Μίνω Αργυράκη, με την συμπλήρωση των 40 ετών από την μικρασιατική καταστροφή.

Ο Γ.Π. Σαββίδης, κάνει μια πολύ ενδιαφέρουσα κουβέντα με τον συγγραφέα και του ζητά ένα σχόλιο πάνω στην πρώτη πρόταση του βιβλίου, κάτι σαν αφιέρωση, όπου σημειώθηκε:

«Καταφέρανε να έχω στην πατρίδα μου
Το αίσθημα του ραγιά»

Στην παρούσα φάση δεν θα ασχοληθούμε με την απάντηση του συγγραφέα, στην κουβέντα του με τον Γ.Π.Σ. Έρχεται ο Σεπτέμβρης και τα 99 χρόνια από την καταστροφή, θα έχουμε ευκαιρίες πολλές.

Μένουμε στην φράση.

Ο Κ. Πολίτης είναι 74 ετών όταν μέσα σε έξι μνήμες γράφει αυτό το αριστούργημα και προτάσσει τούτες τις λέξεις. Ο Κοσμάς Πολίτης που γεννήθηκε Ταβελούδης και βαπτίστηκε Παρασκευάς, Πάρις για τους οικείους του, ακολούθησε τραπεζική καριέρα, αλλά κανείς δεν τον θυμάται ως chief controller ή υποδιευθυντή τραπέζης, αλλά ως Κοσμά Πολίτη δημιουργό της Eroica του Γυρί κλπ. κλπ.

Τούτες οι λέξεις του λοιπόν, γραμμένες για διαφορετικούς λόγους, προερχόμενες άλλες ιστορικές διαδικασίες έρχονται πάλι σήμερα επίκαιρες, βαριές και στενάχωρες.

Ποια είδηση, ανάμεσα σε άλλες, τις φέρνει; έτσι απρόσκλητες και προσβλητικές.

Κατ'  αρχάς και κατ΄αρχήν, μια δήλωση σεβασμού  για την επαρχία και τους επαρχιώτες. Που βρίσκονταν πάντα στο περιθώριο, δοκιμαζόμενοι σε ένα σκληρό περιβάλλον. Που επιπροσθέτως έπρεπε συχνά να αντιμετωπίσουν την περιφρόνηση του κέντρου.

Ακόμα και οι σημαντικοί επαρχιώτες που ξεχώρισαν με τις πράξεις και τα έργα τους είχαν μια δυσκολία να αφομοιωθούν από την δυσκοίλια ελιτίστικη διάθεση των ανώτερων τμημάτων της εθνικής μας αστικής τάξης.

Και πολύ μεταξύ μας, τώρα, ποια αστική τάξη; ένα μεγάλο κομμάτι της είλκε την καταγωγή της, αντλούσε ενέργεια και άλλα από τον προεπαναστατικό κοτζαμπασισμό ή τον Κατοχικό μαυαραγορτισμό, ή ήταν very new money.

Υπήρξαν ασφαλώς και υποδείγματα βαθύπλουτων αστών που άφησαν ισχυρό κοινωνικό καταπίστευμα, όπως και πολλά περισσότερα παραδείγματα άγνωστων πολιτών με ανιδιοτελείς προσφορές και θυσίες, δυσανάλογες και κατά πολύ υπέρτερες του μέτρου τους.

Γράφονται όλα τούτα τώρα καλοκαιριάτικα, καθώς το έθνος ετοιμάζεται δια τον εορτασμόν των 200 ετών από την εθνική παλιγγενεσία. Ως προς τούτο συστήθηκε και επιτροπή ίνα επιμεληθεί των διαδικασιών. Πρόεδρος της εν λόγω επιτροπής, τοποθετήθηκε κυρία προερχομένη εξ επαρχίας, εν προκειμένω από την λεβεντομάνα και αδούλωτη Κρήτη.

Ο ιερός ναός τής Ευαγγελίστριας ή Ανουντσιάτας στην Κέρκυρα, κτίστηκε από τον οίκο Capece, στα τέλη τού 14oυ αιώνα. Ο καθολικός αυτός ναός ήταν αφιερωμένος στον Ευαγγελισμό τής Θεοτόκου και στην Αγία Λουκία (santa Lucia), ως εκ τούτου είναι γνωστός στους Κερκυραίους και ως Λοντσιάδα.

Δυο αιώνες αργότερα, το 1571, θάφτηκαν εκεί, μέσα στο ναό, τα λείψανα των Χριστιανών μαχητών, της ναυμαχίας της Ναυπάκτου, που λογίζεται ως το πρώτο σημαντικό πλήγμα κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Απέναντι, σε χώρους ιδιοκτησίας του ναού, φιλοξενήθηκαν σε μονάδες αποκατάστασης οι τραυματίες της ναυμαχίας.

Ο πιο φημισμένος από αυτούς, ήταν ο μέλλων συγγραφέας του Δον Κιχώτη, Miguel de Cervantes, υπαξιωματικός της γαλέρας Marquesa, που στα 24του χρόνια, έμελλε, να αχρηστευτεί το αριστερό του χέρι, παρά την εξάμηνη θεραπεία στην οποία υποβλήθηκε.

Η παγκόσμια λογοτεχνία φάνηκε τυχερή, καθώς το τούρκικο βόλι δεν πέτυχε το δεξί του χέρι και πολύ περισσότερο το αριστερό μέρος του στήθους του. Κανείς δεν ξέρει πόσοι υποψήφιοι Θερβάντες, χάθηκαν στις τόσες θανατηφόρες μάχες που σημάδεψαν την ανθρωπότητα. Όπως επίσης, πόσοι Θερβάντες γεννήθηκαν από τον αχό της μάχης.