Είχα, έχω, έναν τεράστιο σεβασμό για τον Γιώργο Ραπτόπουλο. Δημιουργήθηκε στην παιδική μου ηλικία, οικοδομήθηκε στη νεότητα και σταθεροποιήθηκε σε όλα τα υπόλοιπα χρόνια. Κάτι που κρατάει τόσο πολύ, είναι εξίσου πολύ δύσκολο να είναι λάθος.
Ο Γιώργος αποτελεί μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ανήκει στην ολίγιστη αυτή κατηγορία ανθρώπων που ξεκίνησαν από χαμηλά και με όπλα το θάρρος, την εργατικότητα και ένα σπάνιο πείσμα διακρίθηκαν σε διάφορους τομείς, χωρίς να κάνουν καμιά έκπτωση στο κεφάλαιο αξιοπρέπεια. Έχει αρκετούς λόγους του να αισθάνεται αδικημένος, σωστή ή λάθος άποψη δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να την κρίνω, μπορώ όμως να καταθέσω, με αυτά που γνωρίζω και καταλαβαίνω, ότι παρέμεινε έντιμος, ακέραιος και ασυμβίβαστος. Πράγμα σπουδαίο. Σπουδαιότερο από περιουσίες και εξουσίες.
Συχνά προτάσσει την Μακεδονίτικη καταγωγή του ως εχέγγυο τιμιότητας και λεβεντιάς. Δεν έκρυψε, δεν κρύβει την αγωνιστική, τουλάχιστον, αντιπαλότητα ανάμεσα σε Βορρά και Νότο. Στη δική μου συνείδηση έχει, αποδεδειγμένα, καταχωρηθεί ως ο πρώτος Έλληνας πρωταθλητής με ταπεινή καταγωγή. Αν δεν υπήρχε ο Μπάμπης Διαμαντόπουλος του «Βολάν» να πείσει τον Μιχάλη Φωστηρόπουλο της «Βιαμάξ» να εμπιστευθεί αγωνιστικό αυτοκίνητο στο Γιώργο, το άστρο του ίσως να μην είχε ανατείλει. Η πορεία του δεν ήταν ούτε εύκολη, ούτε ακίνδυνη, ούτε ήσυχη. Στιγματίσθηκε ευθύς εκ πρώτης στιγμής με μια σχέση, μάλλον δικαιολογημένης, εχθρότητας με τον Κώστα Νικολόπουλο.
Δεν ήταν παρά η σύγκρουση ανάμεσα στο νεανικό και το ώριμο, τον καταξιωμένο και τον αναδυόμενο, την νεότερη και την παλιότερη γενιά και φυσικά δεν απουσίαζαν τα τοπικά ή ακόμα περισσότερο τα ταξικά κριτήρια. Ακούγεται πρωτόγονο. Είναι όμως αληθινό και πιθανότατα να υπήρξε το καλύτερο καύσιμο για τις συναισθηματικές μηχανές του. Για αυτά τα οκτάνια που απαιτεί η ψυχή ώστε να βγεί πάνω, να δηλώσει παρούσα, θαρραλέα, νικήτρια.
|
Read more...
|
Έχοντας απέναντι έναν Έλληνα ηλικίας 95 ετών, οφείλουμε να ακούμε προσεκτικά τι έχει βιώσει, τι έχει να μας πει. Καθώς ήδη είχα συζητήσει μερικές φορές με τον Νίκι Φιλίνη φανταζόμουν τι, περίπου, θα ακούσω. Έτσι χρησιμοποιώντας προσχηματικά τον αυτοκίνητο κόσμο, συζητήσαμε επί μακρόν για μια ακόμα φορά και μετά από τρεις ώρες εννόησα ότι η φαντασία μου ήταν λειψή.
Κυρίες και κύριοι δεν έχω το χώρο, για να σμιλέψω τη βιογραφία του συνομιλητή μου σε μεγαλύτερη έκταση, ούτε την επιθυμία να κολακέψω τον Φιλίνη ή να χαϊδέψω τα ώτα του Νίκι. Καλό θα είναι όμως να συνειδητοποιήσουμε, εμείς οι μεσήλικες των αρχών του 21ου αιώνα μια σειρά από γεγονότα που μας διαφεύγουν, που τα αγνοούμε ή ακόμα χειρότερα δεν τα νιώθουμε. Μέσα, από αυτήν την, έστω μικρής έκτασης, διαδικασία θα ερμηνεύσουμε πολλά «ανερμήνευτα».
Οι αρκετά παλαιότεροι από τον μικρό χώρο των Ελληνικών αγώνων θυμούνται τον Νίκι, με την λαμπρή του παρουσία εκείνα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του '50. Δεν ήταν παρά ένα μικρό κομμάτι μιας πλούσιας ζωής. Πλούσιας όχι μόνον γιατί έτυχε να είναι παιδί καπεταναίων, ο όρος εφοπλιστής δεν ήταν απόλυτα δόκιμος τον μεσοπόλεμο, όχι διότι σπούδασε, έζησε, εργάστηκε και στο εξωτερικό, αλλά διότι φρόντισε να γεμίσει το βιός του με μια σωρεία εμπειριών που τον έκαμαν πράγματι πλούσιο.
Στην ερώτηση πότε γεννήθηκε, που με μεγάλη διακριτικότητα είχα θέσει πριν μια δεκαετία μου είχε απαντήσει: «Το 1919» ακολούθησε μια παύση και συμπλήρωσε: «Το δεύτερο εξάμηνο». Το είχα βρει χαριτωμένα χιουμοριστικό.
Το Γενεολογικό δέντρο των Φιλίνη πάει πίσω, πολύ πίσω. Βεβαιωμένα ο Μικές Φιλίνης, προπροπάππους του Νίκι υπήρξε σημαντική αγωνιστική φυσιογνωμία της επανάστασης του ’21. Η Ψαριανή οικογένεια του, στην πορεία των χρόνων κατέβαλε βαρύ τίμημα σε κάθε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Μετά τη σφαγή και καταστροφή των Ψαρών κάποιες οικογένειες κατάφεραν να διαφύγουν με ένα πλοίο της οικογένειας Φιλίνη. Βρήκαν καταφύγιο προσωρινά στις Σπέτσες, αλλά εκδιώχθηκαν. Το αυτό συνέβη και στην Ύδρα, έτσι βρέθηκαν στη Σύρα. Εγκαταστάθηκαν σε ένα χώρο στο λιμάνι, εκεί που σήμερα ονομάζονται Ψαριανά και υπάρχει η οδός Φιλίνη.
|
Read more...
|
Μέσα Ιουνίου. Πειραιάς. Μεσημέρι με ζέστη. Στον τελευταίο όροφο του κτιρίου η σημαία της Ηπειρωτικής, με το χρυσό βυζαντινό σταυρό μέσα στο μπλε φόντο κυματίζει από έναν ήπιο ανατολικό άνεμο. Στο εσωτερικό ο Ανδρέας Ποταμιάνος με τη συνηθισμένη στολή εργασίας του, γκρί πανταλόνι, λευκό υποκάμισο και σε κάποια καρέκλα αφημένο το μπλε σακάκι. Τηλέφωνα, χαρτομάνι, συνεννοήσεις, συναντήσεις, η σχετική ένταση, όλα όσα χαρακτηρίζουν τη ζωή ενός επιχειρηματία.
Πάνε 30 χρόνια που γνωριστήκαμε, κι αυτή η σχέση είχε, έχει κάτι ξεχωριστό. Δεν θυμάμαι ποτέ να συζητήσαμε κάτι δυσάρεστο που να μας αφορά. Ποτέ δεν αναφερθήκαμε στις σημαίες (μας) που υπεστάλησαν, όπως επίσης ποτέ δεν κάναμε «δουλειές». Ως εκ τούτων η σχέση ήταν καθαρά φιλική.
Στο ίδιο πνεύμα κύλησε και η συζήτηση που ακολουθεί. Ο λόγος του αιφνιδιάζει, κυρίως διότι περίμενες να ακούσεις, λόγω κοινωνικής θέσης αλλά και ηλικίας διαφορετικά πράγματα. Έτσι πιο συντηρητικά, πιο συντεταγμένα. Ως εκ τούτου, ότι ακούγεται είναι ενδιαφέρον.
|
Read more...
|
...μικρή θερινή επίσκεψη, στο ιδιωτικό κτήμα της ζωής της.
Στα 86 της χρόνια, η Ελένη Γλύκατζη-Ahrweiler έχει σπάνιες ιδιότητες. Για την ακρίβεια, µοναδικές. Το παρελθόν της, οι σπουδές, η σταδιοδροµία της, οι τιµές που έχει λάβει, αλλά και οι επιφανείς που της έσφιξαν τα χέρια, δίκαια, της χαρίζουν αυτήν τη µοναδικότητα. Ηταν ένα παιδί που µεγάλωσε φτωχικά στα προσφυγικά του Βύρωνα, ένα κορίτσι που µετείχε της δίνης της Αντίστασης και του εµφυλίου. Εγινε µία επιστήµων µε µονάκριβες περγαµηνές που δεν φοβήθηκε τη δηµοσιότητα, αλλά ταυτόχρονα δεν αλώθηκε από αυτήν. Είναι ένας άνθρωπος βαθιά µελετηµένος, προσιτός, που όµως κατέχει την τέχνη τού να κρατά αποστάσεις. Παραµένει µια γυναίκα που δεν θα ήθελες να διαφωνήσεις µαζί της. Θαρραλέα, αυστηρή, µαχητική, φτιάχνει, συντηρεί το δικό της, γνήσιο, πλαίσιο συµπεριφοράς, επικοινωνίας.
Είναι ένας Δάσκαλος που δεν αφήνει ούτε µια τόσο δα στιγµή να τον αµφισβητήσεις. Εχει µια έµφυτη τάση να µην προσφέρει τον παραµικρό χώρο. Διαµόρφωσε προσωπικότητα που µπορεί να επιδείξει µια αφάνταστη σκληρότητα, αλλά και µια περίτεχνη τρυφερότητα. Εχει έναν χαρακτήρα που θα πει το: «Ακούστε µε» µε την ίδια ένταση, είτε έχει µπροστά της έναν 18χρονο φοιτητή είτε τον Πρόεδρο της Γαλλικής Δηµοκρατίας. Είναι η Ελένη Γλύκατζη-Ahrweiler και δεν θα µπορούσε να είναι διαφορετική, γιατί οι ιδιότητες που ήταν αναγκαίες προκειµένου να πραγµατοποιήσει το µοναδικό της ταξίδι στα γράµµατα, στη ζωή, στην Ελλάδα, στη Γαλλία, στον κόσµο, ήταν πολλές, σπάνιες και ιδιαίτερες.
Στην πρώτη µας συνάντηση, όπου ήδη είχε κανονιστεί για την εποµένη η συνέντευξη, είχα την ατυχή έµπνευση να διαφωνήσω µε τις τοποθετήσεις της. Εισέπραξα τη µήνιν της και, όσο προσπαθούσα να υπερασπιστώ τις απόψεις µου, τόσο εκδήλωνε µε ένταση τον θυµό της. Αφάνταστα ανυποχώρητη, µε µια ισοπεδωτική διάθεση και µαχητικότητα έφηβης.
Το επόµενο πρωί που συναντηθήκαµε µε καληµέρισε και ρώτησε:
- «Πότε θέλετε να τα πούµε;»
- «Οποτε βολεύεστε, µόνο θα σας παρακαλούσα αφού προγευµατίσετε, ώστε να µη µε κατασπαράξετε». Χαµογέλασε, ψιθύρισε κάτι σαν: «αφήστε τα αυτά», υποπτεύθηκα ότι της άρεσε και, λίγο αργότερα, αφού προγευµάτισε, αλλάζαµε κουβέντες καθισµένοι δίπλα δίπλα γύρω από ένα τραπέζι.
|
Read more...
|
Ήταν μια ζεστή μέρα του Ιουλίου με τα τζιτζίκια να έχουν ήδη αρχίσει τo τραγούδι τους, όταν πριν τις 11, χτυπούσα το κουδούνι στην αγροικία του Χρόνη και της Ρηνιώς. Ζούν εκεί, λίγο έξω από το Μικροχώρι Καπανδριτίου, κάτι παραπάνω από ένα τέταρτο του αιώνα. Πίσω από ένα παλιό βυσσινί Niva ξεπρόβαλε ο Χρόνης με βήματα αργά, συνοδευόμενος από επιβλητικό, λευκό, φουντωτά τριχωτό σκύλο. Αργότερα έμαθα ότι ήταν γένους θηλυκού, ονόματι Stormy. Καταιγίδα. Σε αντίθεση με το όνομα της δεν παρατηρούσες κάποια καταιγιστική συμπεριφορά. Στην ίδια περίπου ρότα κινήθηκε και ο βίος του Χρόνη. Μετά από μια τόσο καταιγιστική, πλήρη ζωή, έχεις απέναντι σου έναν άνθρωπο βαθιά ήρεμο, με σπάνιες εμπειρίες, γοητευτικά γερασμένο.
Καλωσόρισε, χαιρέτησα και σε λίγα λεπτά συζητούσαμε στη γωνιά του. Ανάμεσα μας το μικρό του γραφείο. Aριστερά του, ένα ανοικτό παράθυρο που ξεχείλιζε από τους κόκκινους ιβίσκους του Ελληνικού καλοκαιριού. Οι ερωτήσεις μου δεν έχουν τόση σημασία. Στο κείμενο που ακολουθεί, παρατίθεται μοναχά ο δικός του λόγος. Μεστός, καινοτόμος, ενδιαφέρων, ανθρώπινος, αγωνιστικός, ρομαντικός, σπαραξικάρδιος, οπωσδήποτε καταιγιστικός αλλά και αισιόδοξος, παρά το κλίμα της εποχής.
|
Read more...
|
Είναι ασυνήθιστο και ιδιαιτέρως σπάνιο αυτό που κάνει εδώ και δεκαετίες ο Βασίλης Θεοχαράκης. Να αποτελεί δηλαδή ένα εξέχων μέλος της πολύ μικρής ομάδας των Ελλήνων υγιών και επιτυχημένων επιχειρηματιών ενώ ταυτόχρονα παράγει ένα πλούσιο αλλά και ευρύτερα ανεγνωρισμένο καλλιτεχνικό έργο. Εξ’ ίσου δισυπόστατη παραμένει και η εικόνα του, δηλαδή το σεβάσμιο σύνολο των 81 του χρόνων με τη δυσεύρετη ζωτικότητα που τον διακρίνει.
Επιχειρήσαμε να προσεγγίσουμε το διφυές της προσωπικότητας του.
Με τις εκπαιδευτικές του ρίζες στα μέσα του προηγούμενα αιώνα, ο Βασίλης Θεοχαράκης θυμάται με λεπτομέρειες το παρελθόν και ακόμα πιο εμπεριστατωμένα το δικό του παρελθόν. Από την νεότητά του, ανακαλεί τη γνωριμία του με το ζωγράφο Σπύρο Παπαλουκά.
|
Read more...
|
«Για σου φίλε μου» είπε φωναχτά, γελαστά, εγκάρδια την ώρα που περνούσα το κατώφλι της ανοικτής πόρτας του στούντιο, σε εµένα τον άγνωστό του, χωρίς να σηκωθεί από την καρέκλα του συγκρατώντας ανάµεσα στα δάκτυλα της αριστερής του παλάµης ένα µυρωδάτο πούρο που σιγόκαιγε. Για µερικούς, τούτη η συµπεριφορά είναι οικειότητα και αµεσότητα, για άλλους στα όρια της αγένειας. Επέλεξα από ένστικτο την πρώτη εξήγηση.
Κυρίες, κύριοι: χειµαρρώδης, εξωστρεφής, αποκαλυπτικός και πληθωρικός. Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Σκούρα ρούχα, περιποιηµένα νύχια, αραιά γένια, η διακριτή µεγάλη µεσοδόντια απόσταση στους άνω κοπτήρες, διαπεραστικό βλέµµα, κοµποσχοίνια στον δεξί καρπό και η χαρακτηριστική βαθιά, και όταν χρειαστεί στεντόρεια, φωνή του να δεσπόζει. Ακολουθούµε, χωρίς δυσκολία, τα µονοπάτια της σκέψης και των συναισθηµάτων του.
|
Read more...
|
Το πλήθος των διεθνώς αναγνωρισμένων Ελλήνων καλλιτεχνών είναι μικρό. Ούτε μέσα στην πορεία του χρόνου δείχνει να μεγαλώνει. Αυτό είναι περισσότερο αναμενόμενο παρά δυσάρεστο. Θέμα γλώσσας και εσωστρέφειας ίσως.
Ο Γιώργος Χωραφάς, ανήκει σε αυτή την μικρή κατηγορία. Γεννημένος στη Γαλλία με οικογενειακή παράδοση στις τέχνες, μεγαλωμένος με ευρωπαϊκή κουλτούρα αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο τις ευκαιρίες που του δόθηκαν για διεθνή καριέρα.
Η ελληνικότητά του δεν προδίδεται από το επίσημο site του, που είναι γαλλόφωνο ή αγγλόφωνο. Εκεί αναφέρεται ως george corraface. Αντίθετα είναι έκδηλη στη συμπεριφορά του. Προσεκτικός Ελληνικός λόγος, με όμορφη άρθρωση, ξεχωριστή διαμόρφωση φωνής και μια γοητεία με ελληνοπρεπή ρίζα που δεν κρύβεται ακόμα και όταν ψάχνει τα νοήματα με γαλλικές λέξεις.
Η συζήτηση μαζί του αποδείχτηκε ενδιαφέρουσα και ευχάριστη.
|
Read more...
|
Νεφελώδες πρωινό, χειμωνιάτικης μέρας. Μεταμόρφωση. Χρωματιστό, χαρούμενο πινακιδάκι, πάνω σε μουντό γκρί φόντο. «Μέλυδρο» αναγράφει. Μάλιστα. Εδώ επιχειρεί να αυτονομηθεί καλλιτεχνικά ο τραγουδοποιός, μουσικός, ερμηνευτής Φίλιππος Πλιάτσικας.
Όπου το άγχος του δημοσιογράφου να παραμείνει συνεπής, ήταν μεγαλύτερο από την κυκλοφοριακή αταξία της Αττικής, έτσι ομού μετά του φωτογράφου κατέφθασαν νωρίτερα της προγραμματισμένης συνάντησης. Σε καλό μας βγήκε όμως, καθότι είχαμε την ευκαιρία να περιηγηθούμε στο νέο, κομψό, λειτουργικό στούντιο του Φίλιππου, από το ωραιότερο ζευγάρι γαλανών οφθαλμών, ονόματι Μαργαρίτα, που έχουν γεννήσει τα Σφακιά τα τελευταία 20τόσα χρόνια. Η Μαργαρίτα η Μαργαρώ, δεν μοιάζει καθόλου να είναι βαρκούλα στο Σαρωνικό, αλλά ταχύπλοο στις θάλασσες υποστήριξης της μουσικής σκηνής.
Πάνω στην ώρα λοιπόν που τα Σφακιά είχαν πάρει τον έλεγχο, ακούγεται ο λυτρωτικός ήχος από το κλειδί στην πόρτα. Φιγούρα μεγάλη προβάλει, σκούρο γυαλί, μακρύ μαλλί, χιτώνιο μιλιτέρ, πρόσωπο αναγνωρίσιμο, ελαφρά αξύριστο κατά τόπους, συμπεριφορά ήρεμη.
Συστάσεις, χαμόγελα, τα λοιπά κοινωνικά. Φώτα ο φωτογράφος, cup of coffee ο καλλιτέχνης, συσκευές ηχογράφησης ο ερωτών και πάμε:
|
Read more...
|
Η συζήτηση με έναν λειτουργό της ανώτατης εκπαιδευτικής βαθμίδας είναι εκ των πραγμάτων ενδιαφέρουσα. Όταν μάλιστα αυτός ο λειτουργός έλκει τις ρίζες αλλά και τον κορμό της γνώσης του από τις Τέχνες τότε αποκτά επιπλέον ενδιαφέρον.
Bρεθήκαμε με τον πρύτανη της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών, Γιώργο Χαρβαλιά κουβεντιάζοντας κυρίως για το αντικείμενό του. Ακούσαμε τις απόψεις του, αφουγκραστήκαμε τις ανησυχίες του.
Σαν άνθρωπος της τέχνης ή καλύτερα των τεχνών ο πρύτανης έχει πυκνό λόγο, αγαπημένες λέξεις και σαν πρώτη εντύπωση θαρρείς ότι δεν απαντά ευθέως. Βεβαίως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Αυτό που ισχύει είναι ότι χρειάζεται περισσότερο προσοχή από το σύνηθες για να παρακολουθήσεις το μεστό του λόγο και την καλλιτεχνική του ψυχή.
|
Read more...
|
Λίγα 24ωρα μετά την επιστροφή στη Μαδρίτη, έπειτα από την μεγάλη περιπέτεια και την νίκη του στο 32ο Dakar, ο Carlos Sainz μίλησε για την τελευταία του επιτυχία στην Λατινική Αμερική, στο παρελθόν αλλά και στο μέλλον του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλυ. Αναφέρθηκε ακόμα, στα δικά του σχέδια για το μέλλον, αλλά και στην άλλη μεγάλη του αγαπημένη, τη Ρεάλ Μαδρίτης.
- Carlos, καλημέρα και συγχαρητήρια για την νίκη σου στο 32ο Dakar.
- Ευχαριστώ πάρα πολύ
|
Read more...
|
|
|