Με τον Χρόνη είχαμε να τα πούμε, να βρεθούμε από την άνοιξη του '96. Είχαμε χαθεί. Όλως αιφνιδίως ανταμώσαμε και πάλι πριν μερικές μέρες. Είχαμε πολλά να συζητήσουμε για όσα είχαν συμβεί στους κοινούς μας τόπους και χρόνους όλα αυτά τα 16 χρόνια. Θα μπορούσα να πω ότι τα περισσότερα δεν ήταν τόσο ευχάριστα. Ήταν πολύ ευχάριστο όμως, ότι τα ξανάπαμε.
Μου προσέφερε το τελευταίο πόνημά του: “Εσείς Κάποιον Μου Θυμίζετε”. Με υπότιτλο “Ένα πάθος, ένα σπορ, ένα επάγγελμα”, μια έκδοση τρόπον τινά αφηγηματική, της επαγγελματικής του πορείας.
Γεννημένος το '42, παιδί ταπεινής καταγωγής, με πατέρα οδηγό λεωφορείου και αργότερα ταξιτζή. Έχοντας ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές, αποφοιτά και από την Σχολή Δοξιάδη. Επόμενο σκαλοπάτι η Art Deco στο Παρίσι, αφού είχε παρεμβληθεί η θητεία, ως έφεδρος, μαυροσκούφης ανθυπολοχαγός.
Το '66 λοιπόν, ανοίγει το πρώτο “γραφειάκι”, όπως ίδιος το αποκαλεί, στην οδό Ερμού, συστήνοντας εταιρεία την οποία βαφτίζει “γραφίς”. Αυτή, έμελλε να να αποκτήσει ένα σπουδαίο ρόλο στο διαφημιστικό χώρο. Πρωτογενώς ασχολήθηκε με το αυτοκίνητο, ένα αντικείμενο για το οποίο ο Χρόνης ουδέποτε έκρυψε την αδυναμία του.
Στο “Εσεις Κάποιον Μου Θυμίζετε”, εξιστορεί τόσο τη δική του πορεία, όσο και της “γραφίς”, σε αυτόν το συγκεκριμένο χώρο. Παράλληλα περιγράφει μια ολόκληρη εποχή, αναφέρεται στους πρωταγωνιστές της, τα ήθη, τις συνήθειες της.
|
Read more...
|
Είχα τη χαρά να γνωρίσω το Ρένο Αποστολίδη ανήμερα του Αγίου Ανδρέα, 30 Νοεμβρίου του 2003, στο σπίτι του κοινού φίλου μας, Ανδρέα, τον οποίον πλειστάκις αναφέρει στο βιογραφικό “Ουλάν Μπατόρ”.
Κάποια χρόνια νωρίτερα είχα διαβάσει μια ειδική έκδοση περιοδικού αφιερωματική στον Μιλτιάδη Έβερτ. Ανάμεσα στα πάρα πολλά, που είχαν δημοσιευτεί όχι ιδιαιτέρως κολακευτικά για τον πρώην υπουργό, Δήμαρχο Αθηναίων, αρχηγό της Ν.Δ. και παρ' ολίγον πρωθυπουργό, είχε μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου ένα περιστατικό, που αναφερόταν στα παιδικά χρόνια του. Η μητέρα του πολιτικού, έχει καλέσει τον Ρένο για ιδιαίτερα και μετά από λίγα μαθήματα, όπως κάθε γονιός ρώτησε το δάσκαλο για την πορεία του, για να λάβει την απάντηση: “Κυρία Έβερτ το παιδί δεν παίρνει μερεμέτι”.
Αφού λοιπόν μας σύστησαν, συζητήσαμε διάφορα, ακολούθως τον ρώτησα πόσο ακριβής ήταν εκείνη η περιγραφή για να λάβω την απάντηση ότι ήταν ακριβέστατη. Επεκτάθηκε βέβαια σε αρκετά άλλα, εξ' ίσου όχι και τόσο κολακευτικά για τον, τότε, ενεργό ακόμα, πολιτικά, Έβερτ.
Μου είχε κάνει εντύπωση, η διαύγεια του Ρένου, η ικανότητά του να θυμάται γεγονότα, ημερομηνίες, πρωταγωνιστές, παρά το γεγονός ότι ήταν, παρά τρείς μήνες, 79 ετών. Για την ευφράδειά του, την άνεση να γοητεύει τον συνομιλητή, ούτε λόγος.
Ατυχώς, εκείνη η πρώτη ήταν και η τελευταία φορά που βρεθήκαμε. Μόλις 110 μέρες αργότερα εγκατέλειψε τα εγκόσμια χτυπημένος από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο, οκτώ μέρες αφού είχε διαβεί το κατώφλι για τα 80 χρόνια.
Σχεδόν μια δεκαετία αργότερα,
|
Read more...
|
|
Αδυνατώντας να θυμηθώ πως είχε βρεθεί στα χέρια μου, αυτή η έκδοση από την «Ποικίλη Στοά Λέσχη» του Απριλίου του ’89, πρόθυμα άρχιζα να τη διαβάζω αφού έσχιζα τις ενώσεις των σελίδων, μια παλιά εκδοτική συνήθεια, όλίγον επίπονη αν δεν διαβάζεις σε γραφείο.
Με παρουσίαση, μετάφραση, σημειώσεις και βιβλιογραφικό σημείωμα από τον Γ.Π. Σαββίδη, το μικρό διαστάσεων και λίγων σελίδων βιβλιαράκι, αποκτά άλλες διαστάσεις.
Ο Brague (1882 – 1963), όπως επεξηγεί ο μεταφραστής, δεν ήταν ο μόνος ζωγράφος που μας άφησε κείμενα αντάξια του εικαστικού έργου του, ενώ μας προϊδεάζει, πως δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα σε αυτούς τους γραπτούς στοχασμούς και στον προφορικό του λόγο όπως κατέγραψαν κατά καιρούς φίλοι και θαυμαστές του.
Διαχωρίζει μάλιστα πως διαφορά μορφής, ίσως και περιεχομένου υπάρχει, αλλά όχι ήθους, υπογραμμίζοντας έτσι την αυθεντικότητα του καλλιτέχνη. Επίσης κάνει έναν σαφή διαχωρισμό, από τα κείμενα του Γάλλου με τα «κοσμικά, μηχανικά ευφυολογήματα του Oscar Wilde ή και του George Bernard Shaw» .
Ο Brague άρχισε να καταγράφει τους στοχασμούς του, 35 χρονών, το 1917, στο διάστημα της ανάρρωσής του από βαρύ πολεμικό τραύμα στο κεφάλι. Στα επόμενα 38 χρόνια κατέγραψε συνολικά 179 πορίσματα εμπειρίας.
Ιδού λίγα από αυτά:
|
Read more...
|
Ευγενική χειρονομία από τον μονίμως ευγενέστατο Giorgio "Q" K. ο οποίος, συνεπαρμένος από την "Ιταλικότητα" της ιστορίας που διάβασε εδώ: O κυβερνήτης Rosario Crocetta – Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013, σχετικός μάλιστα γνώστης του Ιταλικού νότου αλλά και σε κάποιο σημείο ...παθών, μου “σύστησε” τον συγγραφέα.
Κόμισε λοιπόν το βιβλίο “το σχήμα του νερού” στην 12η του έκδοση, του Μάιου του 2010. Αν προσέξουμε μάλιστα ότι η πρώτη έκδοση έγινε το '99 τα νούμερα μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι και στην Ελλάδα είναι ευπούλητο.
Βεβαίως οι λόγοι που ένα βιβλίο γίνεται best seller ποικίλουν. Μπορεί μάλιστα να ποικίλουν και πάνω στο ίδιο το βιβλίο. Δηλαδή να είναι πολυεπίπεδο. Να απευθύνεται σε περισσότερες από μία κατηγορίες αναγνωστών.
Αυτό είναι ένα είδος εκδοτικής επιτυχίας. Αν μάλιστα το πόνημα, δεν χάνει σε τέχνη, είναι και ένα είδος συγγραφικής επιτυχίας. Ε! λοιπόν σε αυτό το είδος ανήκει “το σχήμα του νερού”.
Ο συγγραφέας του αντλεί πολλά στοιχεία από την τόσο ιδιαίτερη Σικελική εντοπιότητα, κάνει αναφορές σε γνωστούς Ιταλούς εγκληματολόγους (Τσέζαρε Λαμπρόζο), αλλά και στον κατεξοχήν συγγραφέα της Σικελικότητας Αλεσάντρο Σιάσια.
Εμπλέκει πολλά πρόσωπα στην πλοκή του, έχει κεντρικό ήρωα και πρωταγωνιστή, αν και οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι πρωταγωνιστικό ρόλο κατέχουν τα στοιχεία εντοπιότητας. Δηλαδή το κλίμα, η νοοτροπία, οι άνθρωποι, ο τόπος. Η Σικελία με μια λέξη. Γίνεται παραπάνω από εμφανές, ότι είναι όλα τα προαναφερόμενα που τελικά ορίζουν την υπόθεση.
|
Read more...
|
|