Η τελευταία μέρα.

Με την κακοκαιρία να έχει υποχωρήσει, με τα φαινόμενα να έχουν κοπάσει, ήταν βέβαιο ότι ο ανθός του κρόκου θα άνοιγε και οι εκτάσεις γύρω από το ομώνυμο χωρίο θα γέμιζαν από ανθρώπους που θα έκαναν τη συγκομιδή. Σκυφτοί επί ώρες, σε μια στάση καθόλου ξεκούραστη, με τα δάκτυλα να χρωματίζονται έντονα από τους στήμονες, άνδρες και γυναίκες κάθε ηλικίας συνέλεγαν τα άνθη και τα στοίβαζαν σε κουβάδες.

Πολύτιμο προϊόν, χαρακτηρισμένο και ως χρυσάφι της Ελληνικής γης, εναρμονισμένο στο σύγχρονο πνεύμα, με αντιθρομβωτικές, αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Ακριβό στον τελικό καταναλωτή, με ζήτηση που υπερβαίνει την κατανάλωση.

Σ' όλες οι πτυχές της γης από το χωρίο μέχρι πέρα, τις ακτές της λίμνης του Πολυφύτου, της τεχνητής λίμνης του Αλιάκμωνα που δημιουργήθηκε μόλις 42 χρόνια νωρίτερα, διακρίνονται άνθρωποι πάνω από τα χρωματιστά χωράφια να συλλέγουν άνθη.

Στη δυτική άκρη της λίμνης λίγα χιλιόμετρα πριν την γέφυρα του Ρυμνίου, στο δυτικό άκρο του χωριού Αιανή, βρίσκεται το ομώνυμο Αρχαιολογικό Μουσείο. Άλλος ένας χώρος που είναι αδύνατον να ξεφύγεις ασυγκίνητος. Καλύπτει μια αρκετά μεγάλη χρονική περίοδο που ξεκινά από την ύστερη εποχή του χαλκού για να φτάσει στους ρωμαϊκούς χρόνους. Είναι η διαχρονική εξέλιξη της αρχαίας Αιανής πρωτεύουσας της Ελιμιώτιδας, ενός βασιλείου από τα ισχυρότερα της Άνω Μακεδονίας και της ευρύτερης περιοχής .

Όπως αναγράφεται στην ιστοσελίδα του Δήμου Κοζάνης είναι μια ζωντανή κιβωτός πολιτισμού, που φέρνει σε επαφή τον επισκέπτη με τον ιστορικό και αρχαιολογικό πλούτο του τόπου. Εκεί φυλάσσονται και εκτίθενται τα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα που συνεχώς έρχονται στο φως με τη συστηματική αρχαιολογική έρευνα, ιδιαίτερα μετά το 1983. Κομψοτεχνήματα, τα οποία μαρτυρούν την μακρότατη εξέλιξη της τέχνης, που είναι η κοινή με την τέχνη και τον πολιτισμό της Νότιας Ελλάδας. Γεγονός που αποδεικνύει, κατά πως μας τα λένε οι αρχαιολόγοι, την ενότητα της ελληνικής φυλής.

Καθώς η μέρα είχε μικρύνει,  ίσα που προλάβαμε με το τελευταίο φως, να αντικρίσουμε προς στο δρόμο για την Καλαμπάκα, το μοναστήρι του Αγίου Νικάνορα σε απόκρημνη όχθη του Αλιάκμωνα. Το σκοτάδι είχε πέσει. Οι βράχοι των Μετεώρων αφώτιστοι, σημάδι του τέλους της ακμής της τουριστικής περιόδου ή της ύφεσης ή και τα δυο μαζί.

Επιστροφή στον κλεινόν άστυ που περνούσε κι αυτό με τη σειρά του, ανεπίστρεπτα, μελαγχολικά, στο φθινόπωρο.