Πριν από 34 καλοκαίρια, όταν η ζωή έκρυβε λιγότερα αδιέξοδα και φανέρωνε περισσότερη αισιοδοξία, πέρασε την πόρτα της αυλής, λαμπερό και κατακαίνουργιο το πρώτο δίτροχο με δικύλινδρο V κινητήρα. Δικύλινδρα, δίχρονα και τετράχρονα, είχαν έρθει κι άλλα, ενώ από μονοκύλινδρα άλλο τίποτα, αλλά υδρόψυκτο V και μάλιστα καινουργές, όχι. Ήταν κάτι διαφορετικό ολίγον σπουδαίον και αρκετά ωραίον, καθώς άλλαξε την δίτροχη προσέγγιση, αφαιρώντας λίγα και προσθέτοντας λίγο περισσότερα. Ήταν μια XL600V, γνωστότερη ως Transalp, πρώτης γενιάς, με ταμπούρο στον πίσω τροχό και τετράγωνο φωτιστικό σώμα.

Οκτώβριος 1989, κανάλι του Μόρνου στο ύψος της Τανάγρας, επιστρέφοντας στο κλεινόν άστυ μετά από μοναχική ορεινή περιπλάνηση.

Παρά τις πρώτες ισχυρές επιθυμίες για μακραίωνη συμβίωση, και χωρίς να υπάρξουν αρνητικά συμβάντα, μόλις είκοσι μήνες ζήσαμε μαζί. Αιτία που έσβησαν εκείνες οι επιθυμίες, ήταν η Africa που ξεπρόβαλε άκρως εντυπωσιακή. Άλλη μια αιτία, και το καταθέτω ειλικρινώς και κάπως ξεδιάντροπα, ήταν η καταναλωτική δυνατότητα. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, σε ευγενείς ψυχές, τα Μνημόνια, ότι ακολούθησε και ότι ακολουθεί άφησαν χαίνουσες πληγές αλλά και στυφές τύψεις ακόμα και σε αυστηρές περιπτώσεις όπου τα πόδια δεν απλώθηκαν περισσότερο από το δοκούν.

To θέρος του 1970 ήταν η πρώτη φορά όπου τα προεφηβικά  μου αυτιά, άκουσαν τη λέξη scrambler, μαζί με τον ήχο από το δίχρονο, δικύλινδρο μοτέρ της Kawa A7. Ταυτόχρονα, το έντονο κίτρινο του ρεζερβουάρ και οι δίδυμες ψηλές, χρωμιωμένες  εξατμίσεις είχαν  έλξει  το βλέμμα και γοητεύσει την ψυχή μου. Είχε καταφθάσει με αυτή, στα θερινά ανάκτορα του οίκου μας,  ο Chris φίλος του πατέρα, για μια βουτιά. Τύπος ωραιότατος, Ιρλανδός, παραστατικότατος, χιουμορίστας  με τα μπλέντετ σιγαρέτα του να αρωματίζουν τον αέρα, στην ανατολική σέρα. Μεταξύ μας δεν είχαμε και δυτική, τότε.

Τρία καλοκαίρια αργότερα, στην εφηβεία πια, με τις ορμόνες να χορεύουν στο δικό τους το ρυθμό, με το κινηματογραφικό Εasy Rider σαν πρώτο δείγμα μιας δίτροχης αντικουλτούρας να ξεριζώνει τη ρηχή σχολική καθαρεύουσα, με τα πρώτα ξεφυλλίσματα από το Cycle World, που στέλνονταν ταχυδρομικώς από το φλογερό αίσθημα εκ της άλλης άκρης του Ατλαντικού, ο κόσμος μου γυρνούσε ταχέως πολλές σελίδες, παρέα με τις νότες του Υour So Vain της Carly Simon και άλλων γλυκόπικρων ασμάτων.

Toν δε Οκτώβριο του ίδιου έτους, του '73, στο τεύχος # 1 του περιοδικού «Πίστες και Δρόμοι» μια ολοσέλιδη καταχώρηση της Fantic έφερε επιπλέον αναστάτωση.  Το κείμενο της οποίας διάβασα μόλις χθες, διότι τότε είχα σκαλώσει στην  εικόνα του Caballero 50 Regolarità που φάνταζε σε έναν νεανία, ως το ιδανικό δίτροχο για την εισαγωγή στο μοτοσυκλετιστικό σύμπαν. Αν προστεθεί δε και η θέαση του «Οn Any Sunday» λίγους μήνες νωρίτερα, τα δίτροχα είχαν αρχίσει να καταλαμβάνουν επικινδύνως μεγάλη και σαγηνευτική έκταση στην, κατά τα άλλα, γκρίζα καθημερινότητα της εποχής και της εφηβείας.

Στην πρώτη καλοσύνη, σκάνε τα μάτια στα κλαδιά και οι διαφορές, παρά τις πρωινές ψύχρες, είναι αναγνωρίσιμες, σχεδόν από μέρα σε μέρα. Αν αυτό το πρώτο σύμπτωμα είναι οπτικό, το δεύτερο είναι ακουστικό. Έτσι, αντί να ξυπνάς από τα πρώτα δρομολόγια των λεωφορείων που αγκομαχούν, αλλάζοντας ταχύτητες, έρχεται το διαπεραστικό  τραγούδι του κότσυφα. Απείρως καλοδεχούμενο.

Φέτος υπήρξε και ένα απρόσκλητο, τρίτο σύμπτωμα: «Δεν έρχεσαι να την πάρεις, γιατί εγώ είμαι πηγμένος και αμαρτία θα είναι να μείνει ακίνητη στο πεζοδρόμιο», είπε το ψηλό παιδί. Έτσι και έγινε.

Μια είδηση όχι από τις ευχάριστες, πράγμα συνηθισμένο εξάλλου, αν και είναι περισσότερο ανησυχητική παρά δυσάρεστη. Την πρωτοσυνάντησα στο  euronews και την διασταύρωσα στην ηλεκτρονική έκδοση του Gurdian.

Το πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπισθεί στην Βρετανική πρωτεύουσα, από τις αρχές του ’17, ήταν η ραγδαία αύξηση της εγκληματικότητας από δράστες με δίκυκλα, που στόχευαν, κυρίως, στην κλοπή κινητών τηλεφώνων των πολιτών. Τα iphone και τα galaxy είναι στην κορφή της λίστας, τα οποία μεταπωλούν σε κλεπταποδόχους  για 200, περίπου, ευρώ κατ’ ανώτατη τιμή. Τι τακτικές σκέφτηκαν λοιπόν, και εφάρμοσαν οι κεφαλές της Μητροπολιτικής Αστυνομίας καθώς πιστεύουν πως βρίσκονται προ ενός οργανωμένου σχεδίου;

Κατ’ αρχάς, παρέχουν στους αστυνομικούς ένα ειδικό σπρέι σήμανσης που εκτοξεύουν σε ύποπτους. Έτσι τους μαρκάρουν, ακολούθως χρησιμοποιούν, με τηλεχειριζόμενη εντολή, ταινίες με καρφιά για να σκάσουν τα ελαστικά των μοτοσυκλετών των υπόπτων  και τέλος, εδώ είναι το επίμαχο σημείο, δόθηκε το ελεύθερο στα αστυνομικά αυτοκίνητα που καταδιώκουν ύποπτους με δίκυκλα, να συγκρούονται επίτηδες και να πετάνε στο έδαφος τους καταδιωκόμενους.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, η Λέσχη ανέλαβε την διοργάνωση αγώνων μοτοσυκλέτας. Τον Απρίλη του ’66, από την ανάβαση Πάρνηθας ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια. Έκτοτε θεσμοθετήθηκαν οι Πανελλήνιοι τίτλοι και κάπως έτσι έγιναν τα πρώτα μεταπολεμικά βήματα της αγωνιστικής μοτοσυκλέτας υπό την αιγίδα της Ε.Λ.Π.Α.

Οι δίτροχοι αγώνες ταχύτητας, αλλά και αναβάσεων, τελούνταν κατά τεκμήριο πριν από αυτούς των αυτοκινήτων σε κοινές αγωνιστικές ημέρες. Το στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας, αλλά και οι δρόμοι των πόλεων της Κέρκυρας και της Ρόδου φιλοξένησαν τις αναμετρήσεις των μοτοσυκλετών.

Το ακροτελεύτιο άρθρο του συντάγματος του ’52, ήταν το 114 που προέβλεπε ότι: «η τήρισις του παρόντος συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». Από εκεί γεννήθηκε και η περίφημη γενιά του ένα – ένα – τέσσερα, που βροντοφώναξε τα τρία αυτά  ψηφία στην μακρινή και ταραχώδη δεκαετία του ’60.

Και επέρασαν τα χρόνια, και άλλαξαν τα πράγματα, και ήρθαν άλλες ταραχές, άλλα προβλήματα, άλλες γενιές, άλλα συνθήματα και άλλα «ένα – ένα – τέσσερα».

Στο παρελθόν, τότε που η νεότητά μας ήταν μια ατίθαση, ενίοτε και αισιόδοξη πραγματικότητα, τα χιλιαοκτακόσια κυβικά εκατοστά ενός κινητήρα αυτοκινήτου, ήταν μια σπάνια προοπτική. Ακόμα σπανιότερη η πιθανότητα να το οδηγήσεις.

Και αν ήταν πολλά για αυτοκίνητο, ήταν νούμερο παλαβό για δίτροχο. Εκτός, …εκτός αν αυτό το δίτροχο, ερχόταν από την χώρα της υπερβολής. Τις Η.Π.Α. και ειδικότερα από την δεύτερη πατρίδα του Γιάννη Αντετοκούμπο. Την γενέτειρα των Bucks. Το Μillwaukee.

Αυθαίρετα το καταθέτω, ή ακριβέστερα, γεννημένο από μια απολύτως συναισθηματική προσέγγιση. Η αμερικάνικη έκδοση της ελευθεριότητας της δεκαετίας του ’70  δημιούργησε μια ισχυρή τάση για αγάπες και αδυναμίες.

Δεν χρειαζόταν, να βρίσκεσαι εκεί. Όλα τα εξαγώγιμα πολιτιστικά προϊόντα τους, είχαν τεράστια επίδραση. Κινηματογράφος, μουσική, Τύπος. Κατ’ ουσίαν ήταν ένα εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής.

Εννοείται ότι τότε δεν το καταλαβαίναμε. Όπως επίσης εννοείται ότι όλο αυτό το άτακτα  σχηματισμένο σύνολο, το έσβησε ο χρόνος, οι συνθήκες και άλλες προτεραιότητες.  Ελάχιστο τμήμα του, μια μικρή συλλογή από διαφημίσεις μοτοσυκλετών στις Ηνωμένες Πολιτείες, μας δείχνει τόσο την εξέλιξη των δίτροχων όσο και την ανάπτυξη της διαφημιστικής λειτουργίας.

Μας περνάει όμως και εκείνη την ολότελα διαφορετική προσέγγιση του κόσμου των δυο τροχών, βγαλμένη ακριβώς μέσα από τις νόρμες της δεκαετίας.

Πριν ο Kenny Roberts χρισθεί «King Kenny», είχε  ήδη είχε δυο τίτλους του Grand National Championship, της Αμερικάνικης Ομοσπονδίας μοτοσυκλέτας (American Motorcyclist Association). Μάλιστα ήταν ο πρώτος αναβάτης που το πετύχαινε με Γιαπωνέζικη μοτοσυκλέτα.

Σε ένα απαιτητικό θεσμό με πολλούς αγώνες σε οβάλ χωμάτινα τερέν του μιλίου, του μισού μιλίου αλλά και σε ασφάλτινες πίστες, ο βραχύσωμος Αμερικανός, πέρα από το πελώριο φυσικό ταλέντο που είχε, εξέλιξε ένα οδηγικό στυλ, που πρόσεξε στον Φιλανδό Jarno Saarinen, λίγο καιρό πριν ο προικισμένος Σκανδιναβός αναβάτης χάσει τη ζωή του στην Monza.

Έτσι τόσο το ’73, όσο και το ’74, κατέκτησε δυο τίτλους με πολλές νίκες ενώ σε κανένα αγώνα δεν βρέθηκε εκτός βαθμών. Το ταλέντο του είχε αρχίσει να αναδεικνύεται. Την επόμενη χρονιά όμως, το ’75, οι Harley εξελίχτηκαν, η Yamaha δεν μπόρεσε να ακολουθήσει, το three-peat ολοένα ξεμάκρυνε και ο άσος από την κιτρινόμαυρη ΤΖ θα χανόταν.

O Bruce Alan Brown, εγκατέλειψε τα εγκόσμια στα 80 του, στην Santa Barbara της Καλιφόρνια πριν τέσσερις μέρες. Αξιομνημόνευτος διότι με τη δουλειά του πέτυχε δυο πράγματα. Το ένα ήταν, όπως σημείωσαν οι Los Angeles Times, να μετατρέψει το surfing σε ένα παγκόσμιο πολιτιστικό φαινόμενο. Το άλλο, να αλλάξει την εικόνα των μοτοσυκλετιστών από κακά παιδιά, σε συμπαθείς φυσιογνωμίες.

Γεννημένος τον Δεκέμβρη του ’37 στη δυτική ακτή, στο Σαν Φρανσίσκο, ο Bruce Brown αναφέρεται ως σκηνοθέτης ντοκυμαντέρ. Οι δυο πιο ξεχωριστές δημιουργίες του, αυτές που τον έκαναν και διάσημο ήταν το The Endless Summer (ατελείωτο καλοκαίρι), που γυρίστηκε το ’64, με πενιχρά μέσα, αλλά το ’66 προβλήθηκε σε εθνικό επίπεδο στις Η.Π.Α. και έκανε πάταγο. Πέντε χρόνια αργότερα, το '71 γυρίστηκε το Οn any Sunday (κάθε Κυριακή) το οποίο προτάθηκε για Όσκαρ.

Η πρώτη δημιουργία του αρκούσε για να τον τοποθετήσει στο Hall of Fame των σέρφερς στο Huntington Beach, της Καλιφόρνια  και η δεύτερη έφτανε για να αποκτήσει μια θέση στο AMA Motorcycle Hall of Fame Museum, στο Pickerington του Οχάιο.

Οι διακρίσεις αυτές όμως, δεν είναι κάτι μπροστά στο αντίκτυπο που είχαν τα ντοκυμαντέρ του. Οι ιδέες ήταν απλές στη σύλληψη, δύσκολες στην εφαρμογή.