Αιφνιδίως(;), κατέφθασε η παραίτηση του υπουργού επί των οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη. Ο πρωθυπουργός απεφάσισε να θυσιάσει έναν αξιωματικό του πάνω στην ανισόρροπη σκακιέρα της ανηλεούς διαπραγμάτευσης.

Με «61 κόμμα κάτι», μια πολύ ηχηρή απόφαση από έναν αποφασισμένο και για τα χειρότερα λαό, έκαμε την κίνηση να ανακουφίσει επί του προσωπικού πια, την άλλη πλευρά.  Ενοχλούσε την άλλη πλευρά του τραπεζιού, ο τέως υπουργός. Μα με την εμφάνιση, μα με το στυλ, μα με ύφος του, ενοχλούσε. Το θέμα είχε πάρει τη διάσταση της βεντέτας. Οι αντιδράσεις,  είχαν φτάσει σε επίπεδο προσβλητικό.

Σωστή ή λάθος η παραίτηση δεν θα μάθουμε ποτέ. Εκεί που είχαμε φτάσει ήταν επιβεβλημένη. Η Ελληνική Πολιτεία θα βαδίσει πλέον, με την επιλογή του Ευκλ. Τσακαλώτου. Το εγγόνι, του ξαδέλφου του Θρασύβουλου, έρχεται στο προσκήνιο, για να μας θυμίσει ότι η Ελλάδα είναι κάτι το μοναδικό σε Ιστορικό βάθος και πόνο. Η μοναδικότητα τούτη παραμένει παντού και σήμερα. Αρκετοί από εκείνους που χθες δεν χώνευαν τον Γιάνης για το στυλ του, σήμερα δεν είναι χαρούμενοι για την απομάκρυνσή του.
Ούτως ή άλλως όμως, σε μια παγκόσμια πολιτική σκηνή που είναι πολύ αμφίβολο ποιος έχει τον πρώτο λόγο, οι αγορές ή η πολιτική βούληση, σε μια Ευρωπαϊκή σύνθεση που δεν προσπαθεί καν να δείξει πόσο Ένωση είναι, το έργο της Ελληνικής κυβέρνησης παραμένει πολύ δύσκολο.

Για την παραίτηση του αρχηγού του ιστορικότερου, μετά το Κ.Κ.Ε., κόμματος του Ελληνικού κοινοβουλίου τι σχόλιο να γίνει; Πως άργησε πέντε μήνες; Πως έχει εκθέσει τη βάση; Πάντως, η ευχή περί της τύχης του κόμματος δεν μπορεί να είναι άλλη από το εκείνη του να αποκτήσει έναν ηγέτη ισόρροπο, ήρεμο, σταθερό, άξιο της ιστορίας του.

Τέλος, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο, το μέγεθος του λάθους της εκτίμησης των

Πριν δυο μέρες, μια ντουζίνα άνθρωποι που για τρία σχεδόν χρόνια εργαστήκαμε δίπλα - δίπλα, μετακόμισαν σε άλλο χώρο εξαιτίας μια εσωτερικής μεταρρύθμισης. Θα ήταν πολύ εύκολο να εναντιωθώ στο λόγο, στον τρόπο, στην μέθοδο και στο αποτέλεσμα της μετακόμισης, μα δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Όπως επίσης πρέπει να σημειωθεί πως όταν πριν τρία χρόνια ήρθαν εκείνοι και μας βρήκαν στην αίθουσα, πράξη απότοκη άλλης μιας εσωτερικής αλλαγής, ήταν περισσότεροι. Αναμενόμενο και αυτό.

Τέλος πάντων, συζητούσα με κάποιον από αυτούς, λέγοντας πράγματα που δεν είχαμε πεί τρία ολόκληρα χρόνια. Ήταν μια ανοικτή, ανθρώπινη κουβέντα.

Κι όταν η κουβέντα τέλειωνε, αυθόρμητα του ‘πα αυτό που σκέφτηκα:
«Τελικά οι ανθρωποι γνωρίζονται καλύτερα όταν χωρίζουν».
Ακολούθως συνηδητοποίησα ότι αυτή η σκέψη μπορεί να συνοδέψει κάθε είδους χωρισμό.

Τα σημειώνω όλα αυτά, τούτη την κρίσιμη μέρα, διότι το συγκεκριμένο περιστατικό ήταν,

Παρά την φανατική υποστήριξη του «Ναι» από ένα μεγάλο πολιτικό φάσμα, ένα αντίστοιχο μπλοκ Τύπου και πολυάριθμες, μάλλον παθιασμένες, ομάδες πνευματικών ανθρώπων, η επικράτηση του «Όχι» ήταν καθαρή και σαφής. Τόσο ευρεία διαφορά, ίσως να μην ανέμεναν ούτε και οι κυβερνητικοί.

Παρά επίσης, την επιμονή σε μια εκφοβιστική τακτική, σημαντικής μερίδας, κάθε είδους, Τύπου, και  την ροπή προς καλλιέργεια ενός εμφυλιακού κλίματος, τίποτα δεν έχει συμβεί. Το Δημοψήφισμα ολοκληρώθηκε ομαλά κι όλα κυλούν ήσυχα, τουλάχιστον μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας.

Δεν πρόκειται περί νίκης «εκείνων», ούτε περί ήττας των «άλλων». Είναι επιλογή. Στο άμεσο μέλλον θα αξιολογηθεί. Αν κάτι χρειάζεται από εδώ και στο εξής είναι η παρουσία ψυχραιμίας και ομοψυχίας, η απουσία χυδαίας και άγονης κριτικής και η συνείδηση ότι θαύματα δεν γίνονται. Οψόμεθα.

Και μια παρατήρηση. Τούτο το δημοψήφισμα μπορεί να αξιολογηθεί και ως η αρχή της νέας εποχής μετά την μεταπολίτευση. Από μια και μόνο ένδειξη. Από τον τρόπο που έφτασε, ψήφισε, επικοινώνησε ο πρωθυπουργός.

«Αλέξη – Αλέξη», φώναζαν οι δεκάδες φωτορεπόρτερς που ήταν απλωμένοι σαν βεντάλια και πακτωμένοι σαν σαρδέλες, ώστε να γυρίσει σε όλο το φάσμα της βεντάλιας. Και τον αποκαλούσαν έτσι, διότι τους έχει πείσει ότι ένας από αυτούς, ένας από εμάς. Το αν αυτό είναι έτσι, κι' όχι άλλο ένα τέχνασμα εξουσίας θα το εκτιμήσουμε στο μέλλον.

Και γύρισε ο Αλέξης, για να ακουστούν τα μοτέρ των ψηφιακών DSLR, να αστράψουν τα φλας και να τον αποθανατίσουν τον πρόεδρο της κυβέρνησης, νέο, χαμογελαστό, άνετο στο λευκό του πουμάμισο, με τον φάκελο μισό εντός και μισό εκτός στη διαφανή κάλπη.

Εντελώς διαφορετική εικόνα στο προτελευταίο δημοψήφισμα, αλλά και στις επόμενες (του) εκλογικές αναμετρήσεις όπου εμφανιζόταν ο, και, Εθνάρχης αποκαλούμενος, μέσα στα αυστηρά κοστούμια του, σοβαρός, αλύγιστος και τελικά απρόσιτος μπροστά στις ξύλινη κάλπη.

Αυτόν, που ούτε τα αδέλφια του, δεν τον αποκαλούσαν με τον μικρό του όνομα, όχι οι φωτορεπόρτερς. Δεν υπήρξε ποτέ Κώστας, ή έστω Κων/νος.

Ήταν πάντα ο «κύριε πρόεδρε». Ίσως για αυτό όταν το συνειδητοποίησε, προχώρησε στη δήλωση:

Λίγο πριν το μεσονύκτιο, της 11ης Ιουνίου. Πλατεία Massena, παλιά πόλη της Νίκαιας στη Γαλλική Ριβιέρα. Κόσμος βηματίζει, συνομιλεί, χαίρεται ένα καλοκαιρινό βράδυ, στους ανοικτούς χώρους της πόλης.

Το αυτό και για ένα μικρό τμήμα της Ελληνικής αποστολής που βρέθηκε εκεί για την παρουσίαση της πέμπτης γενιάς του L200.
Κι εκεί που προχωρούμε, στη διασταύρωση των οδών Rue Gioffrido & Avenue JeaMedecin, αντικρίζουμε το ακόλουθο  σουρεαλιστικό θέαμα.

^{Φισκάρδο Κεφαλονιάς. Παραμονή Θεοφανείων του 1999 (φωτό: ν.σ.ζ.)}

Στο «Ταξίδι στα Κύθηρα» του Θοδ. Αγγελόπουλου, υπάρχει μια κατανυκτική σκηνή όπου κάτω από έναν νεφελώδη ουρανό, στο ερημωμένο χωριό συναντιούνται δυο αντίπαλοι του εμφυλίου.
Γέροντες, πια, από την παρέλευση δεκαετιών, συναντιούνται και στέκονται αντίκρυ. Μοναδικές ανθρώπινες παρουσίες, μεσ΄ στον χειμώνα, σε έναν τόπο άδειο. Σπαραξικάρδιες μορφές.

Ο Διον. Παπαγιαννόπουλος ερμηνεύει τον, πρώην, εκπρόσωπο του Εθνικού στρατού και ο Μαν. Κατράκης τον, κάποτε, πολεμιστή του Δημοκρατικού.

Πλησιάζει ο ένας τον άλλον και ο Παπαγιαννόπουλος αφού προσφέρει ένα τσιγάρο, αρχίζει να μονολογεί, στην αμίλητη βιβλική μορφή που στέκει αντίκρυ του:

Ένας πολύ δροσερός, σχεδόν ανοιξιάτικος Ιούνιος αποχωρεί, μέσα σε βροχές και με κατά τόπους, έντονα καιρικά φαινόμενα. Την ώρα λοιπόν που ξεσπούσε η καταιγίδα, λίγο μετά τα μεσάνυκτα της Παρασκευής, απροειδοποίητα μάλιστα και εκτός σεναρίου των καιρικών προγνωστικών, ο Έλληνας πρωθυπουργός προχωρούσε στο διάγγελμα περί δημοψηφίσματος.

Με το παράθυρο ανοικτό, η ένταση της καταιγίδας κάλυπτε τον ήχο της τηλεόρασης και το τηλεχειριστήριο ανέλαβε να ισοσταθμίσει την κατάσταση.

Μετά από σχεδόν δύο ώρες συνδέσεων, ρεπορτάζ, συνεντεύξεων, ανακρίσεων, σχολίων, δηλώσεων, προφητειών, ήταν βέβαιο ότι θα ήθελα αρκετή ώρα, για να ησυχάσω και να καταφέρω να αποκοιμηθώ.

Κάνω μια ύστατη προσπάθεια να κατανοήσω τα του οίκου μας μας. Αν λοιπόν έχω καταλάβει σωστά, είναι μια ευχάριστη εξέλιξη που, κατά πως δείχνουν τα θέματα, πάμε σε μια συμφωνία με τους δανειστές μας. Ή έστω, η λιγότερo δυσάρεστη.

Διότι, κατά πως μας τα λένε, φωτιά και ατσάλι αν δεν υπογράψουμε. Πανικός, βία, αναρχία, σφαγές στους δρόμους για ένα κομμάτι ψωμί. Δελτίο στα τρόφιμα, καύσιμα, ποια καύσιμα; ο μεσαίωνας θα γυρνούσε στην Ελλάδα, και το νοτιότερο τμήμα της χερσονήσου του Αίμου, θα κολυμπούσε στο αίμα. Μύκονος, Σαντορίνη, Ρόδος θα κηρύσσονταν ανεξάρτητες και θα παρέμεναν στο ευρώ.  Από κοντά και ο αδίστακτος Οθωμανός θα έπαιρνε τα υπόλοιπα νησιά μας, μπορεί να έφτανε και μέχρις τας εξοχάς της Λαμίας, εκεί, στας πηγάς του Αχιλλέως.  

Το τέλος του Γένους. Χειρότερα από την πτώση της Πόλης και δεν έχουμε και εξαδάκτυλο τώρα, μήτε μαρμαρωμένους και κόκκινες μηλιές. Ο Πελοποννησιακός πόλεμος θα ήταν μια καρικατούρα της Ιστορίας, η Μικρασιατική καταστροφή θα φάνταζε σαν εκδρομή, και ο Εμφύλιος σαν μια ανώδυνη δοκιμασία.

'Ολεθρος, Κόλαση, Αφανισμός.

Ενώ τώρα, από ότι φαίνεται, γλυτώσαμε τα χειρότερα. Θα έχουμε ησυχία, θα παραμείνουμε στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενώσεως προς ανακούφισιν των πιονέρων Μιλτιάδου, Αδώνιδος και άλλων επιφανών μεν, ταπεινών δε, θεματοφυλάκων του πεπρωμένου της πατρίδος, οι οποίοι ενθέρμως συμμετείχαν εις τας διαδηλώσεις πέριξ της πλατείας Συντάγματος υπέρ της παραμονής εις τους κόλπους της Ε.Ε.

Επί της ουσίας τώρα, κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει, πως ότι θα συμβεί, θα είναι λιγότερο μια συμφωνία και περισσότερο μια αποδοχή τελεσιγράφων. Υπάρχει όμως ακόμα ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί.

Γεννημένη τον Φεβρουάριο του ΄48, στο Berkeley της  Καλιφόρνια από Σουηδό πατέρα, η Anne Lonnberg, ήταν, στα 20 της, η ηρωίδα του Βασίλη Γεωργιάδη στο «Κορίτσια στον ήλιο».

Η ταινία γυρίστηκε το '68, στην Άνδρο με συμπρωταγωνιστή τον 31 ετών τότε, απαστράπτοντα Γιάννη Βόγλη και μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου. Ήταν η Ελληνική πρόταση για το βραβείο Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας για το '69.

Μπορεί να μην κέρδισε το χρυσό αγαλματίδιο, αλλά στο Φεστιβαλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης του '68, απέσπασε τέσσερα βραβεία: Καλύτερης καλλιτεχνικής ταινίας, Μουσικής, Β' ανδρικού ρόλου και ειδική μνεία Β' ανδρικού ρόλου.

Επιπροσθέτως έκλεψε τις καρδιές μας.

Τον Μάιο της ίδιας χρονιάς, η Lonnberg, βρισκόταν στην Αθήνα και σαν συμπαράσταση στην

Από τα πιο ντροπιαστικά κείμενα που μπορούν να διαβαστούν στον διεθνή τύπο, η προ ημερών δημοσίευση του Independent, μας πληροφορεί ότι ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για τους Βρετανούς να κάνουν τουρισμό στην Ελλάδα. Στην Κέρκυρα και στην Κρήτη η μείωση των τιμών, σε σύγκριση με το περασμένο έτος, είναι σε ποσοστό 13%, η βρετανική λίρα είναι πιο ισχυρή από το 2014 ενώ, η Αθήνα είναι τώρα η πιο φθηνή πρωτεύουσα για διακοπές στην δυτική Ευρώπη.

Αυτές είναι οι απόψεις του εκπροσώπου του Post Office Travel Money, ονόματι Άντριου Μπράουν. Στο κείμενο αναφέρεται με θαυμαστή αναλγησία ότι αν η  Ελλάδα χρεοκοπήσει, δεν είναι το τέλος του κόσμου για τους τουρίστες, διότι στην περίπρτωση που εγκαταλείψει το ευρώ, θα χρειαστούν 18 μήνες για να επιστρέψει στην δραχμή, έτσι, οι Βρετανοί τουρίστες δεν θα πρέπει να πανικοβληθούν, ακόμα και αν βρίκσκονται στην χώρα, όταν θα χρεοκοπήσει.