Μυστήριο άλυτο αποτελεί το γεγονός πως μεροκαματιάρηδες, πτωχοί, άνεργοι, νέοι, και λοιπές μη αποκαταστημένες μάζες, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό ουδέποτε θα αποκατασταθούν ουσιαστικώς, παραμένοντες στη βάση της κοινωνικής πυραμίδας ή και χαμηλότερα, υποστηρίζουν το θεσμό της βασιλείας. Ο λόγος, κυρίως, για τους πολίτες του Ηνωμένου Βασιλείου.

Ημεδαποί ιστότοποι και έντυπα δε, προέβαλλαν την στέψη του ηλικιωμένου και σφοδρά ταλαιπωρημένου πρίγκιπος με την απαραίτητον γλίτσα της λάμψης που επιχειρεί να θαμπώσει τα εσαεί λαϊκά στρώματα.

Τα ίδια λαϊκά στρώματα τα οποία εντέχνως απροπροσανατολισμένα αντιμετώπιζαν την Γερμανίδα ή αργότερα την Δανή πριγκίπισσα ως πρώτες κυρίες της αιωνίου Ελλάδος μας. Οι πιο βαριές ιστορικές ανορθογραφίες πατούν πάνω στις πιο ελαφρές μεθόδους.

Ημείς εδώ βεβαίως είχαμε και ένα ασήκωτο βάρος. Τον Εμφύλιο. Περιέφεραν, έτσι, τα φανταράκια μας, την Γερμανίδα εις τους ώμους τους στην Κόνιτσα και αλλαχού. Εκεί στη γηραιά Αλβιόνα έχουν αλλάξει τόσα πολλά, καλά – καλά ούτε νησί δεν είναι πια, όρα την υποθαλάσσια σήραγγα, αλλά η αποκοτιά του θρόνου έχει κάτσει αμετακίνητη ανάμεσα στα λιπαρά Ω3 των fish & chips και στη ζεστή μπύρα.

Αν δεν ήταν ο Bertrand Russell, τα μωρά του Matt Busby, τα Σκαθάρια, ο εκ πατρός Ίων και με παππού Παριανό Άλεκ Ισιγώνης, ο Δαρβίνος, ο Σαιξπήρος, ο Σκοτσέζος Αλέξανδρος Φλέμιν του οποίου η δευτέρα σύζυγος ήτο Ελληνίς, η πριγκίπισσα Νταϊάνα η οποία μαρτύρησε κανονικά στο βωμό του Θρόνου, ας προσθέσουμε και τον Gordon Banks που έβγαλε την κεφαλιά του μαύρου διαμαντιού στο Μέχικο το ’70, δεν θα είχαμε πολλούς άλλους λόγους να τους συμμεριζόμεθα.

Βεβαίως και την είδα την τηλεμαχία των πολιτικών αρχηγών, το περίφημα debate ή ντιμπέϊ κατά τον εκλιπόντα και γίγαντα στο χώρο του Αλέφα. «Τι κολώνεις Ρε; Ντιμπέϊ Ρε!» ήταν η ρήση του  σε εκείνη την αλησμόνητη τηλεοπτική εμφάνιση, όπου η θυελλώδης, ειλικρινής και γνήσια λαϊκή του άποψη, εκφράστηκε με οργή.

Τις πέντε αυτές λέξεις, ακολούθησε το σκωπτικό ερώτημα «Φοβάσαι ε;» και απευθύνονταν στον Μεσσήνιο πολιτικό, παραστάτη των εορτασμών του Μελιγαλά, σφοδρό αντίπαλο των Μνημονίων κατά την διάρκεια της αντιπολιτευτικής του θητείας, που όταν βρέθηκε στην συμπολίτευση πορεύτηκε όλως διαφορετικώς.

Την κατευθείαν αντιπαράθεση με τον ουσιαστικό πολιτικό του αντίπαλο αρνήθηκε και ο νυν πρωθυπουργεύων, έτσι οδηγηθήκαμε σε μια αρκετά πολιτισμένη αν και ολίγον αποστειρωμένη, πλην όμως άρτια διοργανωμένη τελετή, με τους έξι πολιτικούς αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής, στο ραδιομέγαρο της κρατικής ραδιοφωνίας - τηλεόρασης, εκείνη, που τα μεσάνυχτα της ενδεκάτης Ιουνίου του ‘13 έκλεισε ο Μεσσήνιος.

Ο τόπος βιώνει την μεγαλύτερη χρονικά και βαθύτερη θεσμικά κρίση από την Μεταπολίτευση, γεγονός που ευνόησε την ανάδυση κάθε είδους ανωμαλίας και απειλής για τους όποιους δημοκρατικούς θεσμούς είχαν με κόπο δομηθεί από το θέρος του ’74. Οι αιτίες λίγο – πολύ γνωστές, οι διαφωνίες βρίσκονται στον τρόπο που θα συμμαζευτεί αυτό το χάος με τα νούμερα που πετάγονται ένθεν και ένθεν για το έλλειμμα, την αξιολόγηση, τον κατώτατο μισθό, τα διάφορα pass, τους πλειστηριασμούς και την διαβόητη ανάπτυξη.

Ιδού και λίγες σημειώσεις για ότι ακούστηκε χθες:

Πέρα από το ημερολόγιο, τη θυμίζει και το γειτονικό σύστημα προσκόπων όπου κτυπούν τα τύμπανα καθώς προετοιμάζονται για την παρέλαση. Ασφαλώς και οι πλανόδιοι πωλητές της γαλανόλευκης που αραδιάζουν την πραμάτεια τους στα πεζοδρόμια να κυματίζει ατίθασα στους δροσερούς πουνέντηδες της Άνοιξης.

Πλην όμως εκείνη η εικόνα των χρόνων του Δημοτικού, που ήταν ξέχειλη από περηφάνια και ηρωισμό, τυλιγμένη στην κλαγγή των όπλων της εξέγερσης, στους στίχους του Σολωμού και στις νότες του Μάντζαρου, απομακρύνεται. Σαν να έχει ξεθωριάσει. Σαν να έχουν χαθεί οι στόχοι.

Το πλήγμα από το δυστύχημα στα Τέμπη είχε σφοδρό αντίκτυπο σε μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Ήταν και παραμένει οδυνηρό. Ούτε λόγος για όσους αποχαιρέτησαν για πάντα τους αγαπημένους τους. Θα το κουβαλούν μέχρι το δικό τους τέλος. Μιλάμε για όλους τους άλλους που στάθηκαν τυχεροί και δεν θρηνούν δικό τους άνθρωπο.

Αυτοί, οι τυχεροί της υπόθεσης που έχουν την πολυτέλεια να το αφήσουν πίσω τους χωρίς προσωπικό κόστος, έχουν ταυτόχρονα και την ατυχία να βιώσουν, ακόμα πιο έντονα, μια άλλη συνθήκη που τρομάζει, που κομίζει βαριά την υπογραφή της δύναμης της εξουσίας.

Επειδή δεν μπορεί να συμβεί τίποτα χειρότερο σε έναν άνθρωπο, από το ψάχνει σε νοσοκομείο ή νεκροτομείο τα απομεινάρια αγαπημένου του, ιδού μια αναφορά  για ένα δυστύχημα που κόστισε 223 ζωές πριν 32 χρόνια και τον τρόπο αντίδρασης εκείνου που ήταν υπεύθυνος.

Στις 23:17 της 26^ης Μαίου 1991, το Boeing 767-300ER της Lauda Air που εκτελούσε το δρομολόγιο Μπανγκόκ Βιέννη, συνετρίβη σε ζούγκλα της Ταϋλάνδης μετά από μια άνευ εντολής ανάπτυξη του αναστροφέα ώθησης στον κινητήρα νο 1. Με έναν Αμερικανό και έναν Αυστριακό πιλότο, εμπειρότατους και ικανότατους το αεροσκάφος που έφερε το όνομα Mozart, έπεσε σε περιδίνηση, αποκόπηκε η ουρά του και ότι απέμεινε από την άτρακτο ανέπτυξε υπερηχητική ταχύτητα, πριν συντριβεί στο έδαφος.

Διάγουμε μαζί το 22^ο έτος της κοινής μας ζωής. Αγαπιόμαστε και προσέχουμε ο ένας τον άλλο. Η ταπεινότητά μου είναι δίποδη, homo sapiens υποτίθεται. Εκείνη δίτροχη αλλά με σχεδόν τριψήφιο αριθμό ιπποδύναμης. Ανάμεσα στις υποχρεώσεις μου, όχι απέναντι της αλλά προς την πολιτεία, είναι να την περνώ Κ.Τ.Ε.Ο. Την προτελευταία φορά αυτό σήμαινε 25 έουρος. Χθες μου ζητήθηκαν 32 και μάλιστα τυγχάνων καλύτερης τιμής από τα 35 που αποτελούσε  την τιμή μαρκέ, όπως εδηλώθη από την ευγενική υπάλληλο.

Δηλαδή 28 τοις εκατό, ψέλλισα καθώς έπαιρνα τα ρέστα. Ορίστε; Ερώτησε η ευγενική υπάλληλος. Τίποτα,  τίποτα αποκρίθηκα, αναλογιζόμενος τα 90 έουρος που απαιτήθηκαν επιπλέον από τον τραπεζικό μπαμπούλα στην μηνιαία υποχρέωση των 500 για το στεγαστικό φιλικού προσώπου. Καλύτερα 7 ανά δύο χρόνια παρά 90 κάθε μήνα σκέφτηκα με ανακούφιση. Tι τύχη! Θυμήθηκα, ακολούθως, τα νούμερα από δημοσίευμα εφημερίδας της Κυριακής. Στα 115 δις προς τις τράπεζες και στα 158,6 προς Εφορία και ΕΦΚΑ τα χρέη φυσικών και νομικών προσώπων.

Νεαρά, οξυδερκής, φιλεύσπλαχνη και πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, έριξε την ιδέα στο εργασιακό της περιβάλλον, το οποίο αριθμεί περί τα 42 άτομα, να φέρει ο καθένας ότι μπορεί και ακολούθως αυτά που θα συγκεντρώνονταν να οδηγηθούν στην πρεσβεία της Γείτονος για την ανακούφιση των σφοδρά δοκιμαζομένων κατοίκων των πληγεισών περιοχών. Όλοι τους ανταποκρίθηκαν, φέρνοντας τρόφιμα, ρούχα, κουβέρτες, πάνες για μωρά και φαρμακευτικό υλικό. Με τα βίας χώρεσαν στο αυτοκίνητο που μια εργαζόμενη ανέλαβε να τα παραδώσει στην πρεσβεία. Περιέργως δεν έγινε δεκτός ο ρουχισμός, με την αιτιολογία ότι μόνον καινούργια ενδύματα γίνονται δεκτά. Είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι ένα τουλάχιστον μεγάλο τμήμα του ρουχισμού μπορεί να μην ήταν αφόρετο, αλλά βρισκόταν σε άριστη κατάσταση και ταυτόχρονα ήταν πεντακάθαρο.

Μπορώ να καταλάβω ότι οι υπάλληλοι της πρεσβείας όφειλαν να υπακούσουν σε κάποιο πρωτόκολλο, αλλά οι χιλιάδες επιζήσαντες, άστεγοι πια, σε έναν τόπο με τις υποδομές ουσιαστικά κατεστραμμένες, μέσα στη βαρυχειμωνιά και με τον πόνο της απώλειας των αγαπημένων τους δεν θα είχαν πρόβλημα να φορέσουν ένα ζεστό μεταχειρισμένο πανωφόρι. Έχει ενδιαφέρον το τι κόμισε ο φονικός Εγκέλαδος. Όσο μπορούμε, βέβαια, να εμπιστευθούμε τα ημεδαπά μέσα ενημέρωσης, ειδικά τούτη την εποχή που στροβιλίζονται στους προεκλογικούς ρυθμούς, μιας αναμέτρησης βουτηγμένης στην πόλωση και στα συμφέροντα.

Την πρώτη μέρα της νέας χρονιάς, η Κροατία έγινε το 20ό μέλος της Ευρωζώνης. Ταυτόχρονα έγινε και το 27^ο κράτος που εντάχθηκε στο χώρο Σένγκεν. Την ίδια ώρα, λοιπόν, που η πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής Ούρσουλα φον ντερ Λάυεν μίλησε «για μέρα γιορτής όχι μόνον για τους Κροάτες αλλά για όλους τους Ευρωπαίους», κυβερνητικά στελέχη της Κροατίας αφουγκραζόμενα τους πολίτες που ανέφεραν αυξήσεις τιμών από λιανοπωλητές και παρόχους υπηρεσιών, έκαναν λόγο για «δόλια εκμετάλλευση και ανέντιμη κερδοσκοπία». Ας τεθεί υπ’ όψιν ότι ο πληθωρισμός στην Κροατία, πρώην τμήμα της ενωμένης Γιουγκοσλαβίας, τον Νοέμβριο ήταν 13,5%, έναντι του 10% της Ευρωζώνης. Και αν η χώρα αριθμεί 3,9 εκατομμύρια κατοίκους, το τελευταίο έτος δέχθηκε σχεδόν 12 εκατομμύρια τουρίστες.

Λίγο πιο βορειοδυτικά, στη Γαλλία η κυβέρνηση επιχειρεί να περάσει νέα συνταξιοδοτική ρύθμιση και να παρατείνει το όριο από τα 62 στα 64 έτη. Εννοείται ότι συναντά σθεναρή αντίδραση από το σύνολο των συνδικαλιστικών φορέων. Τελευταίο εργαλείο της κυβέρνησης είναι να χρησιμοποιήσει το άρθρο 49.3 του Συντάγματος το οποίο επιτρέπει να περνούν νομοσχέδια εκτός ψηφοφορίας. Πράξη που θα εγείρει ακόμα πιο έντονες αντιδράσεις.

Ένας αλλόκοτος συνδυασμός από περιέργεια, υποχρέωση και επιθυμία με έβγαλαν στους δρόμους της πόλης την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Όχι στον πυρήνα, όχι στο κλεινόν άστυ, αλλά στην ευρύτερη περιοχή.

Καιρός καλός, όση καλοσύνη μπορεί να έχει ο Δεκέμβρης, φως αρκετό, όσο μπορεί να φέρει ο ήλιος από εκεί χαμηλά που φτάνει, προσφέροντας μακριές σκιές ακόμα και καταμεσήμερο.