Μαραμένη Δευτέρα, χθες, περισσότερο φθινοπωρινή παρά οτιδήποτε άλλο, βροχή, ψύχρα, βοριάδες, κάτω από έναν μολυβένιο ουρανό. Έκανε έτσι, ακόμα πιο μικρά τα παράθυρα αισιοδοξίας πίσω από τα τείχη που ύψωσε η πανδημία. Από την άλλη κρίνοντας, ήταν ένας πιο συμβατός καιρός για να σε κρατήσει με ένα είδος ανακούφισης μέσα στους τοίχους της κατοικίας.

Έχοντας επιτελέσει στο ακέραιο, πιστεύω, τις υποχρεώσεις μου απέναντι στην τρίτη ηλικία, που μπορεί να μην είναι ότι πιο ευχάριστο στις τρέχουσες εποχές, αλλά είναι καθήκον για εκείνους που σου έδωσαν ζωή και προσπάθησαν να σε κάνουν άνθρωπο, είχα πάρει το δρόμο του γυρισμού.

Η είδηση έλεγε ότι, κατ’ εντολήν του προέδρου της κυβερνήσεως, η γαλανόλευκη στην Ακρόπολη των Αθηνών, την επομένη του θανάτου του Μανώλη Γλέζου, κυμάτισε μεσίστια. Ακολούθησαν οι δηλώσεις του τέως Π.τ.Δ. καθώς και του υπουργού επί των εξωτερικών, για την προσωπικότητα του εκλιπόντος.

Τιμητικά όλα τούτα για έναν πολιτικό αντίπαλο, αν υποτεθεί βεβαίως ότι εξέφρασαν άποψη και δεν έκαναν πολιτική. Βεβαίως κάποιοι θα σκεφτούν, για το κυβερνόν κόμμα και πολύ περισσότερο για τον τόπο πως θα ήταν καλύτερα, αν περιορίζονταν σε μια λέξη που εννοούσαν, όπως συλλυπητήρια στους οικείους του, και να είχαν άλλη κυβερνητική δομή, όπως π.χ. άλλους υπουργούς στο Ανάπτυξης και Επενδύσεων ή στο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων.

Ας πούμε λοιπόν, ότι είσαι Έλληνας 35άρης ιδιωτικός υπάλληλος έχεις ένα παιδάκι, η κυρία σου εργάζεται πάρτ τάιμ, που λένε και οι σύμμαχοι, είχες κάτι οικονομίες, σου έδωσε και κάτι ψιλά ο πενθερούλης σου και το 2007 επήρες δάνειο και μπήκες σε ένα διαμερισματάκι 95 τετραγωνικά, στην Ν. Σμύρνη ας πούμε, για να μην στα παίρνουν τα νοίκια, αλλά και για να αφήσεις ένα κεραμίδι στο βλαστάρι σου. Νορμάλ δηλαδή. Ούτε εξτραβαγκάντσα, ούτε παλαβομάρες.

^{... να το γυρίσουμε το ματσάκι, πριν μας περάσει απέναντι ο βαρκάρης.}

Έρχεται όμως ο Απρίλης του ’10 βγαίνει ο πρώτος μινίστρος στο γυαλί με την μωβ γραβάτα από την εσχατιά της Ελλάδας, καταφέρνει να βάλει 400 Ελληνικές λέξεις στη σειρά και μας λέει το ποίημα για κάτι Δ.Ν.Τ. κάτι Ε.Κ.Τ. κάτι Ε.Ε. και τα ρέστα και  ανατρέπεται η καθημερινότητά σου. Περνούν οι μήνες, η σύζυξ δεν έχει πια πάρτ τάιμ, ο μισθός σου  έχει κοπεί στην μέση αλλά όλα  τα άλλα, όχι. Αρχίζεις  λοιπόν τις περικοπές, τις ρυθμίσεις, τις αγωνίες, τα ξενύχτια, το άγχος.

Τον είχα χάσει από το Φθινόπωρο. Το θέρος τον έβλεπα σχεδόν καθημερινώς. Είχε συγκεκριμένα σημεία που προσγειωνόταν, που έχωνε τη μουσούδα του βαθιά στο χώμα της αυλής. Αεικίνητος και εντυπωσιακός. Μου είχε δημιουργήσει την εντύπωση ότι είχαμε κάποια σχέση, ένα είδος αμοιβαίας συμπάθειας, μια οικειότητα.

Που όσο κυλούσαν οι ζεστές μέρες, τόσο πιο άνετος γινόταν και τόσο πιο πολύ χαιρόμουν με τα περάσματά του. Κάποια στιγμή χάθηκε. Αν και η ζέστη κρατούσε, οι μέρες μίκραιναν, το φως άλλαζε. Φθινοπώριαζε. Εμείς οι δίποδοι αρνούμαστε να το αποδεχτούμε. Οι φτερωτοί και δη οι μεταναστευτικοί δεν ξεγελιούνται από τα μικρά καλοκαιράκια του φθινοπώρου.