Αν δεν υπήρχε μια μικρή σειρά μαυρόασπρων φωτογραφιών, οι μνήμες για τις πρώτες επισκέψεις το καλοκαίρι του ’63 στην Πάρο, στον Πόρο και στην Κέρκυρα θα ήταν πιο ισχνές.

Ευτυχώς οι εικόνες διασώθηκαν, ψηφιοποιήθηκαν, αρχειοθετήθηκαν και δυστυχώς αποτελούν κάθε θέρος, εδώ και αρκετά χρόνια, ένα είδος ενοχλητικής υπόμνησης για χαμένες πραγματικότητες.

Δύσκολο το κείμενο του Martin Heidegger με τίτλο «Διαμονές». Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, δεδομένης της βαθιάς αναλυτικής σκέψης του Γερμανού φιλόσοφου.

Ξεδιπλώνει τις σκέψεις και τους στοχασμούς  του, από την πρώτη επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1962.

Απαραίτητο να λησμονηθεί, για λίγο, η σχέση του με τον εθνικοσοσιαλισμό, ειδικά μετά τη δημοσίευση των επιστολών που είχε ανταλλάξει με τον αδελφό του, Franz, και τον θαυμασμό που είχε εκφράσει για τον Αδόλφο και το καθεστώς του. Θαρρούσε πως η αγαπημένη του «Γερμανικότητα» συναντούσε το μέλλον, το πεπρωμένο της στον ναζισμό.

Αντίδοτο, κάπως, στις πολιτικές του ιδέες, ίσως να αποτελεί το γεγονός ότι αρνήθηκε να διώξει από το πανεπιστήμιο δύο κομμουνιστές καθηγητές. Όπως επίσης ότι ο αντισημιτισμός του έχει αμφισβητηθεί από τους μελετητές του τόσο σε επιστημονικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Γνωστή και η θυελλώδης ερωτική σχέση του με την εβραϊκής καταγωγής φιλόσοφο Johanna Arendt.

Αυτό που δεν αμφισβητήθηκε είναι η βαθειά παρουσία της Ελληνικής σκέψης στο σύνολο του έργου του, αν όχι η ελληνολατρία. Κάτι που γίνεται έντονα διακριτό στις αράδες του βιβλίου.

Όταν ο Heidegger έρχεται στην Ελλάδα είναι 73 ετών. Επιβαίνει του κρουαζιερόπλοιου «Γιουγκοσλαβία» και επισκέπτεται μεταξύ άλλων, Κέρκυρα, Κεφαλονιά , Ιθάκη, Κατάκολο, Ολυμπία, Κόρινθο, Μυκήνες, Νεμέα, Άργος, Επίδαυρο, Κνωσό, Φαιστό, Πάτμο, Δήλο, Ρόδο και Αθήνα.

Η υποχώρηση της Πανδημίας προοικονομεί ένα περισσότερο ανέμελο θέρος από το περσινό. Ταυτόχρονα όμως, το άδηλο τέλος του πολέμου που διεξάγεται στο ευρωπαϊκό έδαφος και η ασταθής οικονομία αλλοιώνουν την αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον.

Όπως και να έχει ο τόπος ετοιμάζεται για μια τουριστική σεζόν που εν πρώτοις εμφανίζεται ότι θα καταρρίψει την επισκεψιμότητα όλων των προηγούμενων. Τα όσα Μέσα με ελαφρολαϊκή διάθεση ξεχειλίζουν από υπερθετικές απόψεις πανηγυρίζοντας για τα επερχόμενα οικονομικά οφέλη.

Στα ίδια και σε άλλα παρεμφερή Μέσα παρατηρείται και ένα είδος διπολικής προσέγγισης όπου αφενός προβάλλεται κάθε τι που προσδίδει ένα λαμπερό αμπαλάζ και αφετέρου καταγγέλλονται οι συνθήκες που το δημιουργούν.

Αν έπρεπε να περιγράψω την συνθήκη που διέπει τον ελληνικό Τουρισμό, τώρα που διανύουμε την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, θα την παρομοίαζα με μια πλημμυρίδα που αφήνει ολοένα και λιγότερη Ελλάδα που προσθέτει ολοένα και περισσότερο τουρισμό.

O κάθε τόπος είναι η φύση του, πρωτίστως όμως είναι οι κάτοικοί του, οι ψυχές που του δίνουν ζωή. Στους τουριστικούς τόπους, που από τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα άρχισαν να χάνουν την ταυτότητα τους και να αποκτούν το διεθνές τουριστικό τους πάσο, δεν είναι πια οι γηγενείς, αλλά το είδος και το ύφος των τουριστών.  Είναι, επίσης, και το πλήθος των κάθε είδους εποίκων που καταφτάνουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τίς ολοένα και αυξανόμενες ροές του τουρισμού.

Η Ιταλική κυβέρνηση απαγορεύει, από την 1η Αυγούστου, την είσοδο των γιγαντιαίων, πάνω από 25.000 τόνων,  κρουαζιερόπλοιων στο κανάλι Τζιουντέκα της Βενετίας. Για να ληφθεί η απόφαση χρειάστηκε η πίεση και οι απειλές της Ουνέσκο ότι θα τοποθετήσει τη χώρα στη μαύρη λίστα για την απουσία μέτρων που προστατεύουν τα μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Στην εικόνα από το θέρος του 2008 ένα κρουαζιερόπλοιο στα υπήνεμα νερά της καλντέρας της Σαντορίνης. Κάπου εκεί κείται ακόμα το κουφάρι του κρουαζιερόπλοοιυ Sea Diamond, μιας περίπτωσης με πολλές ανορθογραφίες για να τεθεί  έται πολύ κομψά.

Έτσι η μετάβαση από ένα φτωχό ήρεμο τόπο, σε ένα θορυβώδες σκηνικό αναιδούς επίδειξης πλούτου, με λαμπερή βιτρίνα και ένα άνευ προηγουμένου παρασκήνιο, ερμηνεύεται ως το κόστος αυτής της μεταβολής. Κάποιοι χαρακτηρίζουν αυτή την τάση ανάπτυξη, άλλοι αποκαλούν αυτόν τον τουρισμό ως ατμομηχανή της ημεδαπής οικονομίας, ενώ υφίσταται και η άποψη, ότι τούτη η εξέλιξη αφαιρεί πολλά από πολλούς και φέρνει πολλά σε λίγους. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι σβήνεται ένα υποσχόμενο παρελθόν, συστήνοντας ένα βίαιο παρόν και ένα ταλαίπωρο μέλλον.

Στην έγκριτη και προσκείμενη στην παρούσα κυβέρνηση «Καθημερινή», εμφανίστηκαν δυο ειδήσεις που αναδύουν αντίστοιχα θέματα.

Η πρώτη έχει να κάνει με το δημογραφικό και την επί μια δεκαετία κυριαρχία των θανάτων επί των γεννήσεων στην Ελλάδα. Η δεύτερη περιγράφει τη θεαματική εμφάνιση Ισραηλινής ξενοδοχειακής επιχείρησης στον ημεδαπό χώρο.

Σε ιστότοπο που θεωρώ ισορροπημένο, πράγμα αρκετά σπάνιο, διάβασα ένα κείμενο, γιατί είδηση δεν είναι, που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ γιατί συντάχτηκε, γιατί αναρτήθηκε και σε ποιόν απευθύνεται, ειδικά στην Ελληνική γλώσσα, γιατί ο εν λόγω ιστότοπος είναι πολυεθνικός, η καλύτερα πανευρωπαϊκός.

Φέρει τον τίτλο: «Η Μαρίνα του Ντουμπάι και τα αξιοθέατά της», και αποσπάσματα από το κείμενο, έχουν, επί λέξει, ως εξής: