Ελλείψει άλλης πια, λογίζεται ως η βαριά βιομηχανία του τόπου μας. Πανάκεια ή Κατάρα; Αυτό που δεν χωρά αμφιβολία όμως, είναι αλλάζει την μορφή της χώρας, καθώς και την συμπεριφορά των κατοίκων της.
Κι' όπως έχει λεχτεί από τον Robert Runice: Στον Μεσαίωνα οι άνθρωποι ήταν τουρίστες, επειδή ήταν θρήσκοι. Σήμερα είναι τουρίστες, γιατί ο τουρισμός είναι η θρησκεία τους.
Τέλος ας μην συγχέεται ο τουρίστας με τον ταξιδιώτη.

|

Δύσκολο το κείμενο του Martin Heidegger με τίτλο «Διαμονές». Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά, δεδομένης της βαθιάς αναλυτικής σκέψης του Γερμανού φιλόσοφου.
Ξεδιπλώνει τις σκέψεις και τους στοχασμούς του, από την πρώτη επίσκεψή του στην Ελλάδα το 1962.
Απαραίτητο να λησμονηθεί, για λίγο, η σχέση του με τον εθνικοσοσιαλισμό, ειδικά μετά τη δημοσίευση των επιστολών που είχε ανταλλάξει με τον αδελφό του, Franz, και τον θαυμασμό που είχε εκφράσει για τον Αδόλφο και το καθεστώς του. Θαρρούσε πως η αγαπημένη του «Γερμανικότητα» συναντούσε το μέλλον, το πεπρωμένο της στον ναζισμό.
Αντίδοτο, κάπως, στις πολιτικές του ιδέες, ίσως να αποτελεί το γεγονός ότι αρνήθηκε να διώξει από το πανεπιστήμιο δύο κομμουνιστές καθηγητές. Όπως επίσης ότι ο αντισημιτισμός του έχει αμφισβητηθεί από τους μελετητές του τόσο σε επιστημονικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Γνωστή και η θυελλώδης ερωτική σχέση του με την εβραϊκής καταγωγής φιλόσοφο Johanna Arendt.
Αυτό που δεν αμφισβητήθηκε είναι η βαθειά παρουσία της Ελληνικής σκέψης στο σύνολο του έργου του, αν όχι η ελληνολατρία. Κάτι που γίνεται έντονα διακριτό στις αράδες του βιβλίου.
Όταν ο Heidegger έρχεται στην Ελλάδα είναι 73 ετών. Επιβαίνει του κρουαζιερόπλοιου «Γιουγκοσλαβία» και επισκέπτεται μεταξύ άλλων, Κέρκυρα, Κεφαλονιά , Ιθάκη, Κατάκολο, Ολυμπία, Κόρινθο, Μυκήνες, Νεμέα, Άργος, Επίδαυρο, Κνωσό, Φαιστό, Πάτμο, Δήλο, Ρόδο και Αθήνα.
|
Read more...
|
|
Η υποχώρηση της Πανδημίας προοικονομεί ένα περισσότερο ανέμελο θέρος από το περσινό. Ταυτόχρονα όμως, το άδηλο τέλος του πολέμου που διεξάγεται στο ευρωπαϊκό έδαφος και η ασταθής οικονομία αλλοιώνουν την αισιοδοξία για το άμεσο μέλλον.

Όπως και να έχει ο τόπος ετοιμάζεται για μια τουριστική σεζόν που εν πρώτοις εμφανίζεται ότι θα καταρρίψει την επισκεψιμότητα όλων των προηγούμενων. Τα όσα Μέσα με ελαφρολαϊκή διάθεση ξεχειλίζουν από υπερθετικές απόψεις πανηγυρίζοντας για τα επερχόμενα οικονομικά οφέλη.
Στα ίδια και σε άλλα παρεμφερή Μέσα παρατηρείται και ένα είδος διπολικής προσέγγισης όπου αφενός προβάλλεται κάθε τι που προσδίδει ένα λαμπερό αμπαλάζ και αφετέρου καταγγέλλονται οι συνθήκες που το δημιουργούν.
Αν έπρεπε να περιγράψω την συνθήκη που διέπει τον ελληνικό Τουρισμό, τώρα που διανύουμε την τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα, θα την παρομοίαζα με μια πλημμυρίδα που αφήνει ολοένα και λιγότερη Ελλάδα που προσθέτει ολοένα και περισσότερο τουρισμό.
|
Read more...
|
O κάθε τόπος είναι η φύση του, πρωτίστως όμως είναι οι κάτοικοί του, οι ψυχές που του δίνουν ζωή. Στους τουριστικούς τόπους, που από τις τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα άρχισαν να χάνουν την ταυτότητα τους και να αποκτούν το διεθνές τουριστικό τους πάσο, δεν είναι πια οι γηγενείς, αλλά το είδος και το ύφος των τουριστών. Είναι, επίσης, και το πλήθος των κάθε είδους εποίκων που καταφτάνουν προκειμένου να εξυπηρετήσουν τίς ολοένα και αυξανόμενες ροές του τουρισμού.

Η Ιταλική κυβέρνηση απαγορεύει, από την 1η Αυγούστου, την είσοδο των γιγαντιαίων, πάνω από 25.000 τόνων, κρουαζιερόπλοιων στο κανάλι Τζιουντέκα της Βενετίας. Για να ληφθεί η απόφαση χρειάστηκε η πίεση και οι απειλές της Ουνέσκο ότι θα τοποθετήσει τη χώρα στη μαύρη λίστα για την απουσία μέτρων που προστατεύουν τα μνημεία της Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Στην εικόνα από το θέρος του 2008 ένα κρουαζιερόπλοιο στα υπήνεμα νερά της καλντέρας της Σαντορίνης. Κάπου εκεί κείται ακόμα το κουφάρι του κρουαζιερόπλοοιυ Sea Diamond, μιας περίπτωσης με πολλές ανορθογραφίες για να τεθεί έται πολύ κομψά.
Έτσι η μετάβαση από ένα φτωχό ήρεμο τόπο, σε ένα θορυβώδες σκηνικό αναιδούς επίδειξης πλούτου, με λαμπερή βιτρίνα και ένα άνευ προηγουμένου παρασκήνιο, ερμηνεύεται ως το κόστος αυτής της μεταβολής. Κάποιοι χαρακτηρίζουν αυτή την τάση ανάπτυξη, άλλοι αποκαλούν αυτόν τον τουρισμό ως ατμομηχανή της ημεδαπής οικονομίας, ενώ υφίσταται και η άποψη, ότι τούτη η εξέλιξη αφαιρεί πολλά από πολλούς και φέρνει πολλά σε λίγους. Ωστόσο, το πιο σημαντικό είναι ότι σβήνεται ένα υποσχόμενο παρελθόν, συστήνοντας ένα βίαιο παρόν και ένα ταλαίπωρο μέλλον.
|
Read more...
|
Στην έγκριτη και προσκείμενη στην παρούσα κυβέρνηση «Καθημερινή», εμφανίστηκαν δυο ειδήσεις που αναδύουν αντίστοιχα θέματα.

Η πρώτη έχει να κάνει με το δημογραφικό και την επί μια δεκαετία κυριαρχία των θανάτων επί των γεννήσεων στην Ελλάδα. Η δεύτερη περιγράφει τη θεαματική εμφάνιση Ισραηλινής ξενοδοχειακής επιχείρησης στον ημεδαπό χώρο.
|
Read more...
|
Σε ιστότοπο που θεωρώ ισορροπημένο, πράγμα αρκετά σπάνιο, διάβασα ένα κείμενο, γιατί είδηση δεν είναι, που δεν μπόρεσα να αντιληφθώ γιατί συντάχτηκε, γιατί αναρτήθηκε και σε ποιόν απευθύνεται, ειδικά στην Ελληνική γλώσσα, γιατί ο εν λόγω ιστότοπος είναι πολυεθνικός, η καλύτερα πανευρωπαϊκός.

Φέρει τον τίτλο: «Η Μαρίνα του Ντουμπάι και τα αξιοθέατά της», και αποσπάσματα από το κείμενο, έχουν, επί λέξει, ως εξής:
|
Read more...
|
Ο Μάνος Χατζιδάκις εγκατέλειψε τα εγκόσμια στις 15 Ιουνίου του 1996. Δεν ήταν ούτε 69 χρονών. Στις αποσκευές του κουβαλούσε επαρχία και πρωτεύουσα, Κατοχή και Δεκέμβρη, Εμφύλιο και μίσος. Απέκτησε μια σπάνια καλλιέργεια χωρίς να σπουδάσει κάτι και πέρα από την πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησε, στάθηκε όρθιος με μια μοναδική γενναιότητα απέναντι στην χυδαιότητα όλων των καιρών, ειδικά της Αυριανής. Ευτυχώς για τον ίδιο και δυστυχώς για μας, δεν έζησε τον πυρετό του Χρηματιστηρίου το ‘99, το ενιαίο νόμισμα το ‘02, τους Ολυμπιακούς αγώνες του ‘04 και τα αλλεπάλληλα Μνημόνια από το 2010 και εντεύθεν.

Αιρετικός, ασυμβίβαστος ανήκε στην σπάνια χορεία των ιδιαίτερα ευαίσθητων, ευφυών, δημιουργικών αλλά ταυτόχρονα αλύγιστων προσωπικοτήτων, που είχαν την ικανότητα να ερμηνεύουν το παρελθόν, να συλλαμβάνουν το παρόν και να προφητεύουν το μέλλον. Έτσι λοιπόν το είχε δεί να έρχεται και το είχε πεί, από την πολύ καθαρή σε σύγκριση με το σήμερα, δεκαετία του ’70: «θα καταλήξουμε γκαρσόνια της Ευρώπης». Δυο μέρες πριν το κλείσιμο των 26 χρόνων από το θάνατο του, ο πρωθυπουργεύων έκαμε τον κόπο και λειτουργώντας και ως υπουργός Τουρισμού και ολίγον ως ταξιδιωτικός πράκτωρ, επισκέφτηκε ένα από τα αποδοτικότερα τουριστικά κεφάλαια του τόπου. Αντιγράφω από το ιστότοπο της εφημερίδας «Καθημερινή»:
|
Read more...
|
Μεσημέρι ήταν, κάτι λογάριαζα και το δεύτερο έπαιζε από δίπλα το πρόγραμμα του. Και έξαφνα ήρθε εκείνη η μελωδία που άνοιξε μια τεράστια πύλη στο παρελθόν. Ο Μανώλης Μητσιάς στα 29 του χρόνια τραγουδούσε τους στίχους του F.G. Lorca «ο παράδεισός μου», σε σύνθεση του Χρήστου Λεοντή, και απόδοση στα Ελληνικά από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Τo κομμάτι είχε κυκλοφορήσει με το άλμπουμ «αχ Έρωτα» λίγες εβδομάδες μετά τον δραματικό Ιούλιο του 1974, στα πρώτα διστακτικά βήματα της Μεταπολίτευσης. Εξήντα εξ λέξεις είναι όλες κι όλες, κι ας με συγχωρέσει η μνήμη του ποιητή, αλλά αν δεν το μελοποιούσαν οι τρεις Έλληνες, πιθανότατα, δεν θα το γνωρίζαμε καν.

Τώρα, κάνοντας λόγο για την τεράστια πύλη στο παρελθόν, θα φέρω την κουβέντα στον τουρισμό και στην αγωνία για την φετινή σεζόν. Την αγωνία για το πόσοι θάρθουν ώστε να κινηθεί η τοπική οικονομία, αλλά και την αγωνία του τι θα γίνει με το θέμα της ανεξέλεγκτης υγείας των πελατών. Διότι πελάτες είναι, ούτε καν τουρίστες, πόσω δε μάλλον ταξιδιώτες. Τα παραπάνω ενισχύονται από το ενδιαφέρον διάφορων εξωχώριων φορέων οι οποίοι όλως αιφνιδίως, ανακάλυψαν τις ομορφιές και την καλοσύνη της Ελλάδας. Εξίσου φτηνή ήταν η αντίδραση κάποιων ημεδαπών μέσων ενημέρωσης με την αντίστοιχη, υπερβολική προβολή του θέματος.
|
Read more...
|
|
|
|
<< Start < Prev 1 2 3 4 5 Next > End >>
|
Page 1 of 5 |