Βιβλίο

Αρκετά γνωστή η διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Tούτη η ενότητα, αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι οι σελίδες των βιβλίων, μπορούν να διεκδικήσουν αυτή τη διάκριση.




M. Mazower: Στην Ελλάδα του Χίτλερ – (Πέμπτη 6 Απριλίου 2017) PDF Print E-mail

Από το ’94 τούτη η καλοδουλεμένη έκδοση από ένα ακαδημαϊκό που φαίνεται ότι έχει μελετήσει, εργαστεί πολύ πάνω στα Βαλκανικά θέματα.

Οι αλλοδαποί ερευνητές, όταν κινούνται πάνω σε επιστημονικές τροχιές, κι όχι σε διατεταγμένες αποστολές, έχουν το πλεονέκτημα ότι καθώς ήταν αμέτοχοι στο καμίνι της ιστορίας, περιβάλλονται από το φωτοστέφανο των ίσων αποστάσεων.

Ανθρώπινο είναι, να εκφράσουν μια υποψία συμπάθειας ή αντιπάθειας προς μια πλευρά, ή προς κάποια πρόσωπα, αλλά έως εκεί. Εξ άλλου η ιστορία δεν καταγράφεται από μηχανήματα.

Ο καθηγητής από τις Η.Π.Α., κατέθεσε τη δική του άποψη η οποία στηρίζεται σε πλούσια βιβλιογραφία και αντίστοιχη έρευνα και δεν μπορεί παρά να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον.

Ξεκινά την αφήγησή του από τις πρώτες μέρες της Γερμανικής Κατοχής, κάνοντας και μια αναδρομή, στα προηγούμενη χρόνια.

Ολοκληρώνει το πόνημά του με την αναφορά των Δεκεμβριανών. Οι περιγραφές του βρίθουν στοιχείων, αναφέρεται στα γεγονότα με ημερομηνίες, ονοματεπώνυμα.


Πλέκει άριστα τα δεδομένα και φθάνει σε μερικά σημαντικά και στηριγμένα συμπεράσματα. Όπως:

Read more...
 
Γιάννης Παλαιολόγος: Ο 13ος άθλος του Ηρακλή – (Κυριακή 19 Μαρτίου 2017). PDF Print E-mail

Ο Γ.Π. πραγματεύεται , στα 34 του, το πρώτο του βιβλίο, το 2014, με ιστορίες από την μεγάλη κρίση ως λέγει και ο υπότιτλος. Με εφόδιο τις σπουδές του, κάνει μια ενδελεχή έρευνα, συνομιλεί με ανθρώπους που με διάφορους τρόπους βρέθηκαν στην δίνη των γεγονότων, παραθέτει πολλά στοιχεία, επικουρούμενα από νούμερα και ποσοστά.

Είναι σαφές ότι έχει εργαστεί. Σε αρκετές καταστάσεις προχωρεί και σε συμπεράσματα. Εξ ίσου σαφές είναι ότι καταβάλει προσπάθειες να κρατά αποστάσεις. Έτσι, πρώτη ανάγνωση δεν σου δίνει περιθώριο να αποφασίσεις αν υποστηρίζει κάποια παράταξη, ή κάποιες πολιτικές.

Αρθρογράφος της «Καθημερινής», εύκολα θα μπορούσε ο αναγνώστης να τον χαρακτηρίσει ή να τον κατατάξει, αλλά ο ίδιος προστατεύεται και μόνον οι φανατικοί θα τον τοποθετούσαν και κατά το μάλλον ή ήττον, άδικα κάπου. Ο λόγος του είναι στη βάση του, μια καταγραφή της ειδησεογραφίας της κρίσης. Πλην όμως ρίχνει συχνά γέφυρες στο παρελθόν, ανιχνεύει τις αιτίες των προβλημάτων, με μια γραφή γεμάτη επιχειρήματα.

Η δουλειά του δεν έχει αόριστο ή θεωρητικό χαρακτήρα. Λειτουργώντας ερευνητικά και δημοσιογραφικά συνομιλεί με πρόσωπα που πήραν αποφάσεις ή επηρέασαν γεγονότα. Καθηγητές Πανεπιστημίου, συνδικαλιστές, ποδοσφαιριστές, εφοπλιστές, διευθυντές εργοστασίων, μηχανικούς, καταστηματάρχες. Και δεν είναι λίγα:

Read more...
 
Ιάσονας Χανδρινός: Το τιμωρό χέρι του λαού – (Πέμπτη 9 Μαρτίου 2017) PDF Print E-mail

Γεννημένος το ΄84 ο συγγραφέας. Το '06, αποφοίτησε από το τμήμα Ιστορίας – Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών και το βιβλίο του: «Το τιμωρό χέρι του λαού» είναι βασισμένο στην διπλωματική του εργασία. Ταυτόχρονα βραβεύτηκε από το ίδρυμα Βασιλικής και Όλγας Σταυροπούλου το '11.
Ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε και δεύτερη έκδοση, συμπληρωμένη.

Πέρα από τον τίτλο, το θέμα του, ορίζεται με λίγες λέξεις στο εξώφυλλο. «Η δράση του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ, στην κατεχόμενη πρωτεύουσα 1942 – 1944».

Μια πρώτη διαπίστωση που έρχεται από τις πολύ πρώτες σελίδες και μένει σταθερή αν όχι διογκούμενη, μέχρι τελευταίας παραγράφου, είναι ότι ο Ι.Χ. εργάστηκε. Δούλεψε, κόπιασε και το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Το πόνημά του είναι γεμάτο από στοιχεία, που έχει διασταυρώσει και τα παραθέτει, προσφέροντας στον αναγνώστη μια δομημένη και επιστημονική προσέγγιση, χωρίς να χάνει την ανθρώπινη πλευρά.

Μια άλλη επιτυχία που πρέπει να πιστωθεί, είναι ότι καλύπτει ένα ευρύ φάσμα αναγνωστών. Από πολύ ενημερωμένους και διαβασμένους, έως εκείνους που κάνουν τα πρώτα τους βήματα στη συγκεκριμένη ιστορική καμπή, αρκεί να είναι εκπαιδευμένοι ως αναγνώστες.

Η στοιχειοθετημένη αφήγηση του Ι.Χ. μας οδηγεί, κατόπιν εορτής βέβαια, σε δύο συμπεράσματα. Κατ' αρχήν ότι σε εκείνη την Αθήνα της Κατοχής «μια νεαρή πόλη 1.100.000 κατοίκων με τεράστιες ανισομερείς, ετερόκλητες πληθυσμιακές, κοινωνικές και πολιτισμικές πραγματικότητες και μεγάλες ταξικές διαφορές», όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, και ειδικά σε κάποιες συνοικίες της, ήταν δύσκολο να μείνεις ουδέτερος.

Read more...
 
Βαγγέλης Σιαφάκας – Με μια χιλιάρα Καβασάκι – (Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2017) PDF Print E-mail

Με στοιχεία αυτοβιογραφικά, τον δέοντα σεβασμό στον Δημήτρη Χατζή και τον Νίκο Χουλιάρα, την νοσταλγία για τον τόπο του και τα νιάτα του, αλλά με παρούσες και τις ελπίδες, για να μην πούμε την βεβαιότητα, για κάποιο πολιτικό - κοινωνικό συμμάζεμα. Τότε, βέβαια, σε μια άλλη εποχή.

Αυτά είναι εν ολίγοις τα συστατικά του βιβλίου του  Β.Σ. με τίτλο: «Με μια χιλιάρα Καβασάκι» και με αυτά στήνει το σκηνικό του και μας προσφέρει τα πρώτα του δεκαοκτώ διηγήματα.

Γεννημένος πριν 65 χρόνια στα Γιάννενα, ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές στη Ζωσιμαία Σχολή.

Έτσι, οι αρχές της δεκαετίας του '70 και η δικτατορία τον πετυχαίνει στην Φλωρεντία, όπου σπούδασε Αρχιτεκτονική. Εκεί οργανώθηκε στο «Ρήγα», διατελώντας και μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της οργάνωσης, έως το 1977. Τότε, εγκατέλειψε την ενεργό πολιτική δράση, όχι όμως και τις απόψεις του για την ανανεωτική ευρωπαϊκή Αριστερά.

Επαγγελματικά, τον κέρδισε η δημοσιογραφία. «Αυγή», «Αθήνα 9.84», «MEGA», «ΑΝΤ1» «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», «ΑΠΕ» ήταν η πορεία.

Έρχεται λοιπόν με ένα νοσταλγικό τόνο, με μια τρυφερή ματιά και ανακατεύει το παρελθόν. Μας περιγράφει την αστικοποίηση, μας περιδιαβαίνει στις δοξασίες, τον συντηρητισμό, την υποκρισία, τις δεισιδαιμονίες μιας μακρινής για όσους δεν την έζησαν εποχή, αλλά όχι και τόσο ξεχασμένης για όσους την έζησαν. Τότε «που οι χωριάτες είχαν γίνει νοικοκυραίοι»

Read more...
 
Aνατόλι Nτομπρίνιν: Εμπιστευτικά – (Πέμπτη 5 Ιανουαρίου 2017) PDF Print E-mail

Ο Ανατόλι Ντομπρίνιν βρέθηκε στη θέση του Πρέσβη της Ε.Σ.Σ.Δ. στις Η.Π.Α., σχεδόν για ένα τέταρτο του αιώνα.

Στη διάρκεια της θητείας του συνάντησε, γνώρισε, συζήτησε, συμφώνησε και διαφώνησε με έξι Αμερικανούς προέδρους, κατά τη χρονική διάρκεια του αποκαλούμενου και Ψυχρού Πολέμου. Όπως επίσης γνώρισε, εργάστηκε και για ισάριθμους Σοβιετικούς ηγέτες.

Όταν έφθασε στην Ουάσινγκτον, τον Μάρτιο του '62, για να αναλάβει τον κορυφαίο ρόλο, στην πιο κρίσιμη πρεσβεία της χώρας του, ήταν 43 ετών, ο νεότερος πρεσβευτής που είχε ποτέ η Μόσχα στις Η.Π.Α.

Έζησε, μετείχε, και σε κάποιο βαθμό διαμόρφωσε, μερικά από τα πιο σημαντικά γεγονότα που επηρέασαν τη σύγχρονη ιστορία. Όταν μετά από καιρό, μοιραία πέρασε στο περιθώριο της υπηρεσίας και της επικαιρότητας, κάθισε με υπομονή, με ακρίβεια, με πίστη και κατέγραψε ότι του συνέβη σε αυτή την μυθιστορηματική, περιπετειώδη ζωή.

Το αποτέλεσμα είναι ένα εξαιρετικού κύρους βιβλίο, με καταπληκτικές λεπτομέρειες, με μια πολύ αντικειμενική, καθαρή, αξιοπρεπή περιγραφή, και με ένα στυλ που αιχμαλωτίζει τον αναγνώστη ευθύς εκ πρώτης στιγμής, έως τελευταίας προτάσεως.

Ο Ντομπρίνιν καταφέρνει κάτι δύσκολο. Να συνδυάσει τη στεγνή ιστορική περιγραφή των γεγονότων με ένα πολύ λεπτό, ανθρώπινο προσωπικό ύφος, ζηλευτό σε όλη τη διάρκεια του πονήματος του.

Η αντίστοιχου επιπέδου μετάφραση, των 646 πυκνογραμμένων σελίδων είχε υπογράψει, ο προσφάτως απολεσθείς, Ερρίκος Μπαρτζινόπουλος. Όπως επίσης ο ίδιος ο Ντομπρίνιν δεν είναι ανάμεσά μας από τον Απρίλιο του ’10 όταν εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο μας. Πέρα όμως από τις σύνθετες, πολύπλοκες και συχνά ιδιαίτερα πιεστικές διπλωματικές του υπηρεσίες, άφησε και τούτο το βιβλίο, ως σημαντική παρακαταθήκη.

Read more...
 
J. D. Salinger: Ο Ο φύλακας της Σίκαλης – (Σαββάτο 24 Δεκεμβρίου 2016) PDF Print E-mail

Πολυδιαβασμένο, πολυαγαπημένο, που αν το προβάλουμε στην εποχή όπου δημιουργήθηκε γίνεται πρωτοπόρο, εριστικό, αποκαλυπτικό, «Ο φύλακας της Σίκαλης» του Jerome David  Salinger είναι μια νεανική ακτινογραφία που περιγράφει τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα της ηλικίας.

Ο συγγραφέας, που απέφευγε έως τέλους της ζωή του (Γενάρης '07) την όποια δημοσιότητα, μας περιγράφει, ένα 48ωρο παραμονές - καλή ώρα -  Χριστουγέννων του ήρωλα του Holden Caulfield ο οποίος εμφανίζει έντονα σημάδια δυσπροσαρμοστικότητας.
Μέσα από αυτή τη συνθήκη ο J.D.S. μας αποκαλύπτει μια ακολουθία από τις ψυχώσεις που ταλαιπωρούν την μεταπολεμική Αμερική και ειδικότερα το νεανικό της κομμάτι.

Η γλώσσα του ήρωά του περιορίζεται σε μια κάπως φτωχή διάλεκτο, με την οποία αποκαλύπτει την εν βρασμώ νεότητά του, αλλά αυτή η εκφραστική φτώχεια σε πολλές περιπτώσεις κρύβει ένα πλούσιο σε γνώσεις πυρήνα, με έντονο το συναισθηματικό στοιχείο, όπως όλη η προσωπικότητα  του, που ακολουθεί όλο πιο συνειδητά ένα μονοπάτι προς την περιθωριοποίηση.

Με ελάχιστη ή καθόλου αυτοεκτίμηση, ο Holden, παραπατά από ολίσθημα σε ολίσθημα χωρίς ερείσματα, δίχως βοήθειες. Η μοναξιά τον οδηγεί, στην απομόνωση και από εκεί σε μια βαθιά απογοήτευση. Ταυτόχρονα μας δείχνει το μέτρο της ευφυίας του καθώς διαχωρίζει τον πνευματώδη από τον διανοούμενο.

Οι αλλεπάλληλες σχολικές αποτυχίες τον σέρνουν στους δρόμους της μεγαλόπολης, την οποία όμως γνωρίζει καλά, πολύ καλά για την ηλικία του, και τότε του δίνονται, μέσα από τις εμπειρίες του, οι τελευταίες ωθήσεις για μια ανορθόδοξη συνέχεια.

Read more...
 
Βασ. Ραφαηλίδης: Ιστορία του Νεοελληνικού κράτους - (Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2016) PDF Print E-mail

Η ιδιαιτερότητα του Β.Ρ. είναι δεδομένη. Όπως έχει πει ο Δημήτρης Κολλάτος,: «Ο Ραφαηλίδης έχει ένα σκληρό και γρήγορο λόγο. Ενοχλεί. Αλλά το διάβασμα της Ιστορίας που κάνει, είναι σημαντικό γιατί μας βοηθάει.»

Αιρετικός, ασυνήθης ο λόγος του σχωρεμένου κινηματογραφικού κριτικού, αλλά λόγος. Θέση και άποψη. Όπως οι συντριπτικά περισσότεροι, αν όχι όλοι οι ταλαιπωρηθέντες λόγω πολιτικών φρονημάτων, έτσι και ο Β.Ρ. μοιραία επηρεάζεται από τα βιώματά του. Λογικό και ανθρώπινο.
Αυτό σε τίποτα δεν αλλοιώνει την ιστορική ματιά του, επιβεβαιώνει την ιδιαιτερότητά του και δικαιώνει την άποψη Κολλάτου.  

Στο φινάλε, ο ίδιος τοποθετείται και δηλώνει ότι το ογκώδες πόνημά του, επιμένει περισσότερο στα αρνητικά, παρά θετικά γεγονότα, ότι τον ενδιαφέρουν πιο πολύ οι προδότες, οι δοσίλογοι και οι πατριδοκάπηλοι, παρά όσοι νοιάστηκαν πραγματικά για το τόπο. Συχνά προβάλει το παρελθόν στις σύγχρονές του καταστάσεις, κριτικάροντας τα στραβά της εποχής του. 

Σε αυτό το μοτίβο ξετυλίγει τις ερμηνείες του για τα ιστορικά γεγονότα και το πρώτο δείγμα μας το  δίνει ευθύς εξαρχής (σ.15) γράφοντας:
«Το γεγονός πως συνεχώς γκρινιάζουμε για την εξάρτησή μας από τους ξένους, είναι μάλλον ανιστόρητο, αφού υπάρχουμε ως κράτος χάρη στην πολιτική των ξένων. Αλλά και στα δάνεια που δίνουν συνεχώς οι ξένοι για να συντηρούν ένα τεχνητό κράτος για λόγους γεωπολιτικούς και όχι φιλελληνικούς.»

Σε αντίθεση με τον Σκαρίμπα, εξυψώνει τον χαρακτήρα και τις δραστηριότητες του Καποδίστρια, χωρίς να αποκρύπτει το δικτατορικό τρόπο διοίκησης του, θεωρεί ότι ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τον τόπο και η δολοφονία τους από τους Μαυρομιχάληδες μεγάλη συμφορά.

Αποκαλεί λοιπόν τον Δημ. Βούλγαρη (σ.42), «ένα από τα μεγαλύτερα καθάρματα που ανέδειξε ποτέ τούτος ο καθαρματοπαραγωγός τόπος», ενώ δεν αφήνει στο απυρόβλητο του Θοδ. Δεληγγιάνη για τον οποίο ένας από τους πιο ελαφρείς χαρακτηρισμούς είναι κοκορόμυαλος και του χρεώνει την καταστροφή του '97. Αντίθετα πλέκει το εγκώμιο του Χαρ. Τρικούπη, του οποίου όλοι κόποι πήγαν χαμένοι (σ.49).

Φωτίζει σχετικά άγνωστες στο ευρύ κοινό αναγνωστικό κοινό απόψεις, όπως ότι «την επανάσταση στην Κρήτη την προκάλεσε ο Αβδούλ Χαμίτ, για να τραβήξει την προσοχή της Διεθνούς κοινότητας από την σφαγή των Αρμενίων» (σ.52), ή την δυστροπία των Σαμίων να ενσωματωθούν με την Ελλάδα (σ.73).

Read more...
 
Παύλος Ι. Ιωαννίδης: Κι αν δεν είσαι θα γίνεις - (Σαββάτο 22 Οκτωβρίου 2016) PDF Print E-mail

Με την αφιέρωση στον συνώνυμο εγγονό του: «για να θυμάται...» ο Παύλος Ι. Ιωαννίδης, αφηγείται όσα έζησε σε έναν μακρύ, περιπετειώδη, δραστήριο και τελικά μυθιστορηματικό βίο.

Ξεκινά από την καταγωγή του, μας μεταφέρει τον πόθο του για αντίσταση στην γερμανική Κατοχή, αρχικά με τον Ε.Λ.ΑΣ., αργότερα με την Force 133, μια βρετανική αντιστασιακή δύναμη που δρούσε στην Ελλάδα.

Εξιστορεί το πως, ενεπλάκη τους κινδύνους, τις ταλαιπωρίες, όλο το βαρύ φορτίο που σήκωσε όπως και χιλιάδες συνομήλικοί του σε μια τρυφερή ηλικία, σε τόσο σκληρές εποχές, αναμφίβολα σημαντικό εφόδιο για το μέλλον.

Ακολουθεί ο τρόπος που εισχώρησε  στην αεροπορία, όπου μας εξηγεί και τον πολύ ξεχωριστό τρόπο της τιτλοφορίας του πονήματος του.

Παρά το απλό ύφος της αφήγησης, εντυπωσιάζει ευθύς εκ πρώτης στιγμής, με το πλήρες των περιγραφών και την αξιοθαύμαστη μνήμη του, καθώς ανακαλεί από τόσο περασμένες εποχές, γεγονότα, τοπωνύμια, ονόματα και χρόνους με λεπτομέρειες.

Λόγω θέσης είχε σχέση, αν όχι συμμετοχή σε μερικές από τις πιο σημαντικές σελίδες της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας, και αυτό είναι το όφελος για τον αναγνώστη, καθώς του παρέχεται άλλη μια αφήγηση για κάποια ξεχωριστά γεγονότα.

Μας ξεναγεί στον τρόπο που η Ολυμπιακή αεροπορία γεννήθηκε, γιγαντώθηκε, τις σοβαρές διαφωνίες του με την διοίκηση της Ε.Χ.Π.Α., την άποψη του για αυτές.

Πέρα από αυτό μας παρέχει πολύ ενδιαφέρουσες ενίοτε και χιουμοριστικές πληροφορίες για μια άλλη αντίληψη του πως λειτουργούν κάποια πράγματα. Όπως μια συνάντηση του Μίμη Ιωαννίδη στο σύντομο διάστημα της κυριαρχίας του, με τον Αριστοτέλη Ωνάση, (σ.233). Ο δικτάτορας απευθύνεται στον επιχειρηματία:  

- Θέλω να διώξεις τον Παύλο Ιωαννίδη
- Γιατί;
- Διότι δεν είναι φίλος μας.
- Νομίζεις ότι έχετε πολλούς φίλους για να είναι και ο Ιωαννίδης φίλος σας;


Παραθέτει αναλυτικά την διελκυστίνδα ανάμεσα στην Ολυμπιακή του Ωνάση και την πρώτη αιρετή κυβέρνηση Καραμανλή της μεταπολίτευσης.

Τις μαραθώνιες συζητήσεις ανάμεσα στα επιτελεία του Ωνάση και σε αυτά της κυβέρνησης. Την προσπάθεια του επιχειρηματία αλλά και το θυμό του με τα κυβερνητικά πισωγυρίσματα. Σε μια από αυτές τις συσκέψεις ο Ωνάσης προσπαθώντας να σπάσει τον πάγο, απευθύνεται στον τότε υπουργό Συντονισμού Παναγή Παπαληγούρα και ακολουθεί ο εξής διάλογος όπως τον καταγράφει ο Ιωναννίδης:

Read more...
 
Πέτρος Πικρός: Τουμπεκί – (Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016) PDF Print E-mail

Το «Τουμπεκί» εκδίδεται πρώτη φορά το 1927. Ο δημιουργός του Γιάννης Γεναρόπουλος είναι 30άρης,  δεν έχουμε στοιχεία για την ακριβή ημερομηνία γέννεσής του, ενώ  έχει ήδη περάσει από σωφρονιστικά ιδρύματα (Αβέρωφ), και τα κελιά της Ασφάλειας.

Μετά την κυκλοφορία του, θα θα γνωρίσει και άλλες φυλακές (Συγγρού).

Είναι ένας τολμηρός ακτιβιστής, δεινός ρήτορας, με πλούσιες παραστάσεις, από τα περάσματά του από τα Ευρωπαϊκά πανεπιστήμια και βέβαια με σαφείς πολιτικές θέσεις.

Το λογοτεχνικό του ψευδώνυμο, γεννήθηκε από το όνομα του πατέρα του, Πέτρος και την ελληνική μετάφραση του ψευδώνυμου του συγγραφέα Αλεξέι Μαξίμοβιτς Πέσκοφ, που διάλεξε το Γκόρκι. Δηλαδή: Πικρός.

Μεταπολεμικά, το '45, θα εκδώσει το περιοδικό «Νέα Ζωή», έστω και για οκτώ μόνον τεύχη, όπως και ο Ρώσος συγγραφέας εξέδιδε περιοδικό με τον ίδιο τίτλο, σαράντα χρόνια νωρίτερα.
Άλλες του ομοιότητες με τον Γκόρκι ήταν ότι όχι μόνο πίστεψαν φανατικά, αλλά εργάστηκαν κιόλας σκληρά για την  διαβόητη σοσιαλιστική προοπτική, κυνηγήθηκαν για αυτή και τελικά προδόθηκαν από αυτή.

Επειδή το σωστό είναι να κρίνεται κάθε τι λαμβάνοντας υπ' όψιν το χρονικό του πλαίσιο, έτσι και το «Τουμπεκί» του Πικρού, που στις μέρες μας ακούγεται ως κάτι αν όχι σύνηθες, έστω φυσιολογικό, αν το κρίνουμε με τα ήθη της δεκαετίας του 20, του προηγούμενου αιώνα, τότε θα το χαρακτηρίζαμε επαναστατικό.

Οι ηθικές της εποχής, πολύ πιο άκαμπτες, σαφώς πιο αυστηρές, με ασύγκριτες, σε σχέση με τις σημερινές, αγκυλώσεις ήταν πελώριο εμπόδιο για συγκεκριμένες συγγραφικές προσπάθειες. Ταυτόχρονα χαρακτήριζαν, για την ακρίβεια περιθωριοποιούσαν τον δημιουργό τους.

Πέρα από το κλίμα των παρανόμων, τον τρόπο λειτουργίας των δραστηριοτήτων τους, μα και το κλίμα της φυλακής,που τόσο ζωντανά περιγράφει, υπάρχουν διάσπαρτα μηνύματα και καταγγελίες. Όπως:

Read more...
 
K. Κουτσομύτης Ε. Μαυρουδής: Το κόκκινο τανγκό - (Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2016) PDF Print E-mail

Προσωπική άποψη εκφράζω ως εκ τούτου και υποκειμενική.

Έχω, λοιπόν, ένα είδος φόβου, που με αναγκάζει να αποφεύγω βιβλία, ή ταινίες που βασίζονται μεν σε πραγματικά γεγονότα ή ιστορικές ακολουθίες, αλλά  είναι μυθιστορήματα.

Aς μου επιτραπεί η άποψη, ότι δεν πρέπει να αναμειγνύεται η Ιστορία με οποιαδήποτε στοιχεία φαντασίας.

Η Ιστορία είναι πολύ σεβάσμιο μέγεθος. Μπορεί να δέχεται διάφορες, έως και εκ διαμέτρου ετερόκλητες, ερμηνείες, αλλά το γεγονός είναι ένα.

Μπορεί να αγνοούμε κάποια στοιχεία της, μπορεί κάποια να μην τα μάθουμε ποτέ, αλλά το πάντρεμα της με ένα είδος ανεξέλεγκτης μυθοπλασίας όσο γοητευτικό και να είναι, γεννά κινδύνους.

Αυτό σαν πρώτη προσέγγιση για το πόνημα των Κώστα Κουτσομύτη Ευάγγελου Μαυρουδή.

Κάτι άλλο που με δυσκολεύει να το καταλάβω, είναι η ομαδική συγγραφή. Στη συνείδησή μου η συγγραφή είναι κατ’ εξοχήν μοναχικό μονοπάτι.

Μπορεί να συμβουλευτείς, να ακούσεις, να βοηθηθείς, αλλά ο πατέρας είναι ένας (Ωσαύτως και η μήτηρ!). Τέλος πάντων, όπως ήδη σημειώθηκε αυτά αποτελούν προσωπικές απόψεις.

Επί της ουσίας, η συγκεκριμένη συγγραφική δουλειά είναι περισσότερο ένα κινηματογραφικό σενάριο και λιγότερο οτιδήποτε άλλο. Τούτη η διαπίστωση δεν μειώνει την αξία του. Την προσδιορίζει όμως.
Εξάλλου είναι κάτι που ομολογείται, ευθύς εξαρχής  και από τον Κ.Κ. στο προλογικό του σημείωμα.

Read more...
 
More Articles...
<< Start < Prev 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Next > End >>

Page 10 of 21