Με τίτλο «Σημειώσεις στο ημίχρονο» και υπότιτλο «κείμενα για την κουλτούρα του ποδοσφαίρου» ο Ηλίας Καφάογλου επανέρχεται στο συγγραφικό προσκήνιο και επιχειρεί μια κατάδυση στο χώρο του ποδοσφαίρου. Για μια ακόμα φορά η προσπάθειά του καταδεικνύει το εύρος της εργασίας του. Έχει δουλέψει. Έχει συλλέξει πληροφορίες, έχει μαζέψει στοιχεία, έχει κοπιάσει.

Πέραν τούτου όμως έχει και άποψη. Την παραθέτει. Κομψά και διακριτικά ως συνήθως, όπως του ταιριάζει, και ας μου επιτραπεί στο βαθμό που τον γνωρίζω, όπως ζει. Χωρισμένο σε 9 κεφάλαια το βιβλίο (αλήθεια γιατί δεν σκέφτηκε να είναι 11; Με προφανή τον συνειρμό), προχωρά με τρόπο διαφορετικό από τον συνήθη σε μια κοινωνική και ιστορική αποτίμηση του ποδοσφαίρου.

Ο Ευάγγελος Λεμπέσης δημοσίευσε το ανωτέρω πόνημα σε ακραία δύσκολες εποχές. Το Φθινόπωρο του 1941. Γεννημένος το 1906, ήταν 35 ετών όταν ήρθε στο φως της δημοσιότητας η πραγματεία του περι βλακών στην Εφημερίδα των Eλλήνων Νομικών και είχε διδάξει κοινωνιολογία, ανάμεσα σε πολλές άλλες δραστηριότητες, στο Πάντειο. Σπουδασμένος στην Ευρώπη, καλλιεργημένος, ευαίσθητος και ανήσυχος,

«παρέμεινε φυλακισμένος σ’ ένα δικό του κόσμο μακριά από την πραγματικότητα που δεν ήταν άλλο από ιδεολογικές συναλλαγές, πολιτιστική αθλιότητα, αδιέξοδα και μπαλώματα στην εξωτερική πολιτική, στην οικονομία, στην εκπαίδευση, στη δημόσια διοίκηση…Ήταν υπερβολικά ευρωπαίος και υπερβολικά ευφυής και καλλιεργημένος για να αντέξει μια ένταξη. Το πραξικόπημα των συνταγματαρχών πρέπει να τον κεραύνωσε.»

όπως σημείωσε στο εισαγωγικό του σημείωμα ο Θωμάς Γκόρπας

Το μεγαλειώδες με αυτή τη μελέτη είναι, πως εξήντα χρόνια μετά μοιάζει τόσο επίκαιρη, εύστοχη και σημερινή, γεγονός που την καθιστά όχι μόνον προφητική αλλά και διαχρονική.

Με τον μάλλον απωθητικό, κατ’ αρχήν, τίτλο: «Ξοδέψτε λιγότερα ζήστε καλύτερα» μεταφράστηκε στα Ελληνικά το βιβλίο του Alexander von Schönburg με πρωτότυπο τίτλο: «Die Kunst des stilvollen verarmens»

Σαν μια πρώτη εκτίμηση να γραφτεί ότι είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο, κυρίως διότι προτείνει λύσεις, επιχειρεί επαναπροσδιορισμούς. Το κάνει δε ευφυώς και με στυλ.

Ο συγγραφέας το ολοκλήρωσε το 2005, στα 36 του χρόνια, ενώ για μεγάλο χρονικό διάστημα υπήρξε δημοσιογράφος συνεργαζόμενος με έντυπα όπως, η Vogue, το Esquire, και εφημερίδες όπως οι Süddeutsche Zeitung, die Zeit.

Ο Michel Onfray γεννήθηκε πριν 51 χρόνια στην Νορμανδία. Παιδί αγροτών, δεν φαίνεται να δυσκολεύτηκε να πάρει το PhD του στη φιλοσοφία. Είναι προφανές ότι έχει καταβροχθίσει πολλά κυβικά μέτρα βιβλίων, ενώ δεν παρέλειψε να έχει συγγράψει τριάντα, μέχρι στιγμής.

Δεν αποτελεί ακριβώς την κλασσική εικόνα του ακαδημαϊκού, του εκπαιδευτικού αν υποτεθεί ότι υπάρχει, ότι ισχύει ακόμα κάτι τέτοιο στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού.

Βεβαίως, βρέθηκε για είκοσι ολόκληρα χρόνια, στα καθηγητικά καθήκοντα, αλλά το 2002 παραιτήθηκε από το Γαλλικό δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Τότε ίδρυσε στην Caen λαϊκό Πανεπιστήμιο με σκοπό να διδάξει, μαζί με άλλους συναδέλφους του, φιλοσοφία.

Το Université Populaire, έτσι ονομάζεται το πανεπιστήμιό «του» είναι ανοικτό στον οποιοδήποτε δεν μπόρεσε ή δεν θέλησε να αφομοιωθεί στο κρατικό σύστημα, ενώ ο ιδρυτής του, αρνήθηκε, καθοδηγούμενος από λόγους αρχής, κάθε είδους κρατική βοήθεια από το δημόσιο. Οι οικονομικοί πόροι που κάνουν το ίδρυμα να εργάζεται προέρχονται από τις εκδόσεις του Onfrey και μέχρι στιγμής το εγχείρημα γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Τα βιβλία του έχουν τεράστια απήχηση στη Γαλλία ενώ έχουν μεταφραστεί σε 13 γlώσσες.

Στη χώρα μας κυκλοφόρησε πριν τέσσερα περίπου χρόνια το

«Πραγματεία περί αθεολογίας. Φυσική της μεταφυσικής»

Είναι μια έκδοση που δεν συνίσταται σε εκείνους που ανήκουν κάπου, σε όσους έχουν αποφασίσει ότι έχουν καταλήξει, σε όσους στηρίζονται σε αυτό που αποκαλούμαι παραδοσιακές αξίες.

Ο συγγραφέας δεν κρύβει τις προθέσεις του. Με δυνατές βάσεις, ισχυρές τοποθετήσεις, επιτίθεται χωρίς αναστολές σε όλα τα θεμέλια της παγκόσμιας θρησκευτικής παράδοσης. Ο ρηξικέλευθος φιλόσοφος δεν έχει γκρίζους αναγνώστες, δεν μπορεί εκ των πραγμάτων, να έχει αδιάφορο κοινό. Η σε κερδίζει αμέσως ή δημιουργεί άλλον έναν ιδεολογικό αντίπαλο.

Με λόγο άμεσο, στέρεο σε οδηγεί εύκολα στα μονοπάτια της σκέψης του, της ιδεολογίας του. Δεν αντιμετωπίζονται εύκολα οι τοποθετήσεις του. Αν ιδεολογικά διαφωνήσεις και χάσεις στο κομμάτι της γνώσης, που είναι σχεδόν βέβαιο, τότε ο μόνος δρόμος που σου απομένει, είναι το μονοπάτι του μίσους, οπότε πάλι επιβεβαιώνεται η ιδεολογία του.

Χρήσιμο εργαλείο, για όσους γυρεύουν ένα στήριγμα, για όσους επιθυμούν να απομακρυνθούν από γνωστές, ρηχές νουθεσίες, για όσους μαρτυρούν κάθε μέρα άνευ αντικειμένου. Δηλαδή για πολλούς

_{Michel Onfray}

Είναι χρήσιμο αλλά και ευχάριστο να διαβάζεις τις ιστορικές απόψεις Ευρωπαίων επιστημόνων. Ο κάθε συγγραφέας ξετυλίγει το κουβάρι του παρελθόντος, σύμφωνα με τις ανησυχίες του, την ειδίκευσή του και ξεκλειδώνει κάθε πόρτα του παρελθόντος σύμφωνα με την ιδεολογία του.

Είναι δυο φορές πιο ευχάριστο αν η έκδοση είναι καλογραμμένη, καλομεταφρασμένη και αποδεικνύει τον κόπο όλων όσων ασχολήθηκαν.

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και η «Η ιστορία του κόσμου» των Jean Claude Barreau Guillaume Bigot (πρωτότυπος τίτλος: Toute l’ histoire du monde: de la prehistoire a nos jour)

Με τίτλο  ΜΕΤΕΩΡΗ ΧΩΡΑ και υπότιτλο "Από την κοινωνία της ανάγκης στην κοινωνία της αφθονίας (1975 – 2005)" ο Αντώνης Καρακούσης καταγράφει τα γεγονότα που στιγμάτισαν την Ελλάδα το τελευταίο τέταρτο του 20ού αιώνα.

Η γνώση ανέκαθεν υπήρξε και παραμένει ένα υπέρτατο, ένα ανεκπλήρωτο απωθημένο. Ήταν και παραμένει ένας Σισύφειος μύθος. Και όσο ποιο πολλά μαθαίνει κανείς, τόσο πιο έντονη είναι η αίσθηση της άγνοιάς του.

Διαφωνίες όμως υπάρχουν, ακόμα και στο τρόπο προσέγγισης της γνώσης. Με τρόπο ανατρεπτικό αλλά και ανθρώπινο, ο

Η μεταπολίτευση, αλλά και αργότερα η αναγνώριση της Εθνικής αντίστασης, έφερε μια άνευ προηγουμένου παραγωγή, αλλά και δημοσιοποίηση, έκδοση ιστορικών μελετών, λογοτεχνικών κειμένων, για την ταραγμένη δεκαετία του ’40. Η Ιταλική εισβολή, η αντίσταση στους κατακτητές, ο Δεκέμβρης, η εμφύλια σύγκρουση ήταν οι πυλώνες των σημαντικότατων γεγονότων που επηρέασαν ή καλύτερα καθόρισαν την νεότερη ιστορία της Ελλάδας.

Για τη γενιά που τα έζησε, η αφηγηματική ανάγκη προφανώς υπήρξε μεγαλύτερη, είτε διότι κρατικοί ή κομματικοί μηχανισμοί είχαν εμποδίσει την απρόσκοπτη κυκλοφορία απόψεων, είτε διότι τα γεγονότα ήταν πολύ νωπά ώστε να εκτεθούν μέσα από ένα προσωπικό φίλτρο.

Στο πλαίσιο αυτό ήρθε άλλη μια έκδοση από μια πρωταγωνίστρια των καιρών εκείνων, την Ηρώ Χατζή, σύζυγο του Θανάση Χατζή, κορυφαίου στελέχους του Κ.Κ.Ε. και Γενικού Γραμματέα του Ε.Α.Μ. την περίοδο 1941 – ’44.

Με τίτλο: "ΕΣΕΙΣ ΕΜΕΙΣ εσείς", η αφηγήτρια συστήνεται στο ευρύτερο κοινό,

Η πληροφορία είναι ο θεμέλιος λίθος για κάθε απόπειρα συγγραφής βιβλίου με ιστορικό περιεχόμενο. Ο κατέχων την πληροφορία έχει το στρατηγικό πλεονέκτημα να γράψει ένα κατ’ αρχήν ενδιαφέρον βιβλίο.

Αυτό ακριβώς είναι το προτέρημα της έκδοσης του οίκου Λιβάνη «Ίμια, τα απόρρητα τηλεγραφήματα των αμερικανών» των δημοσιογράφων Αθανάσιου Έλλις και Μιχάλη Ιγνατίου.

Οι συγγραφείς εκμεταλλεύτηκαν την Αμερικάνικη νομοθεσία για την ελευθερία των πληροφοριών γνωστό ως Freedom of Information Act που επιτρέπει την αναζήτηση και δημοσίευση εγγράφων του Λευκού Οίκου του State Department καθώς και άλλων υπηρεσιών.

Οι δυο δημοσιογράφοι προσπάθησαν και απ’ ότι φαίνεται κατάφεραν να έχουν πρόσβαση στα 132 τηλεγραφήματα που αντηλλάγησαν ανάμεσα στις Αμερικανικές υπηρεσίες πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την κρίσιμη τελευταία νύχτα του Ιανουαρίου του ’96 όταν ξέσπασε η κρίση ανάμεσα σε δύο γείτονες χώρες, ανάμεσα σε δύο συμμάχους, ανάμεσα σε μέλος της Ε.Ε. και την Τουρκία.

Ασφαλώς και υπάρχουν τμήματα μέσα στα τηλεγραφήματα, ενδεχομένως και άλλα άγνωστα τηλεγραφήματα, που παραμένουν λογοκριμένα. Θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι το ισχύον νομικό καθεστώς θα έδινε τη δυνατότητα να φθάσει ένας ερευνητής τόσο σύντομα, τόσο βαθιά στην ουσία των πεπραγμένων.

Τα γεγονότα βέβαια ήταν, είναι σε ένα μεγάλο βαθμό γνωστά. Πέρα από την κάλυψη που προσέφεραν εκείνη την εποχή τύπος και τηλεόραση υπάρχουν και οι κατατεθειμένες απόψεις κάποιων