Βιβλίο

Αρκετά γνωστή η διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου.

Tούτη η ενότητα, αφιερώνεται σε όσους πιστεύουν ότι οι σελίδες των βιβλίων, μπορούν να διεκδικήσουν αυτή τη διάκριση.




Guy de Maupassant: Ο φιλαράκος - Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Είναι σχεδόν μια δεκαετία που «γνώρισα»  τον Guy de Maupassant. Μου τον «σύστησε» ο Alfonso den Portago, μέσα από μια συνάντησή που είχε  με τον Κen W. Purdy.

Η συζήτηση έγινε ανάμεσα στον δημοσιογράφο και τον ευγενή, λίγους μόνο μήνες πριν ο Μαρκήσιος χάσει  τη ζωή του, σε εκείνο το φοβερό δυστύχημα στο Guidizzolo τον Μάιο του ΄57 στο Mille Miglia. Κάποια στιγμή λοιπόν, ο Ισπανός λέει στον δημοσιογράφο:

«το πιο σημαντικό πράγμα στην ύπαρξή μας είναι μια καλοζυγισμένη σεξουαλική ζωή. Ο καθένας ξέρει ότι έτσι είναι αλλά κανένας δεν είναι πρόθυμος να το παραδεχτεί. Αλλά αν δεν έχεις ικανοποιητική ερωτική ζωή δεν έχεις τίποτα.»

Ο Purdy θα παρατηρήσει:«Είναι το πρώτο πράγμα που οι ιστορικοί σιωπούν όταν αναφέρονται στα βιογραφικά των σπουδαίων, και συχνά είναι ο μεγάλος παράγοντας στη ζωή τους». «Ασφαλώς» θα ανταπαντήσει ο Ισπανός, «Κοίτα τον Ναπολέοντα, τον Νέλσον»

Σε αυτό το σημείο ο Ken είχε και τον αντίλογο:
«Υπάρχει βέβαια και το παράδειγμα του George Bernard Shaw, που παντρεύτηκε μια γυναίκα που ερωτικά δεν του είπε ποτέ τίποτα.»

Για να απαντήσει ο Ισπανός:
«Είναι ένα τέρας, ένας πολύ ανορθόδοξος συγγραφεύς. Κοίτα όμως τον Guy de Maupassant. Ένα θαύμα για πολλούς λόγους και εν πάση περιπτώσει,σε ότι αφορά εμένα το να κάνω έρωτα είναι το πιο σημαντικό πράγμα της καθημερινότητας μου.»

Συγκράτησα το όνομα, πέρασαν λίγα χρόνια και να  ο Bell Ami, ο «Φιλαράκος» του de Maupassant, που ήρθε επιτέλους, ώστε να μου συστήσει τον δημιουργό του.

Τον μόνον Μπελαμή που γνώριζα έως τότε,  ήταν εκείνος από τους στίχους του Κώστα Βίρβου, που ερμήνευε από το ’70 με τη γνωστή του τέχνη ο sir Μπιθί:  «Στου Μπελαμή το ουζερί, Λόγια πικρά, κορμιά νεκρά, Βλέμμα σβησμένο...»

Aπό το 1970, πάμε πίσω 85  χρόνια, όπου ο de Maupassant  καταπιάνεται με την ιστορία της επαγγελματικής, κοινωνικής, οικονομικής αναρρίχησης, ενός ασήμαντου ανθρώπου με ελάχιστα εφόδια, αν εξαιρεθεί η δεξιότητά του να γοητεύει, να κυριεύει τις γυναίκες.

Βρισκόμαστε στα μέσα της προτελευταίας δεκαετίας του 19ου αιώνα. Ο συγγραφέας ακτινοσκοπεί την εποχή του χρησιμοποιώντας προφανώς στοιχεία που καθημερινά έβλεπε, αντιμετώπιζε.

Read more...
 
Aldus Huxley: Οι πύλες της αντίληψης - Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2015 PDF Print E-mail

Δεν θυμάμαι τι ήρθε πρώτα στη ζωή μου. Ο Huxley ή οι Doors. Υποθέτω ότι η χρονική διαφορά ήταν μικρή. Το brave new world π.χ., υπάρχει ακόμα στη βιβλιοθήκη από μια ταπεινή αλλά τόσο χρήσιμη έκδοση «Βίπερ» της Πάπυρος Laruche από το μακρινό 1970. Τότε, με ένα αντίτιμο 10 μόλις δραχμών μπορούσες να εξερευνήσεις  το θαυμαστό  καινούργιο κόσμο που εμπνεύστηκε ο Βρετανός συγγραφέας τον μεσοπόλεμο (1931).

Το να αγοράσεις, την ίδια εποχή, μεσούσης της δικτατορίας, ένα single των Doors ήταν ακριβότερο και πιο περίπλοκο. Έφτανες πιο δύσκολα στην πληροφορία και ακολούθως στην εξερεύνησή της.

Το βέβαιο είναι ότι η μουσική των Doors έγινε αντικείμενο επεξεργασίας (μου) μετά το θάνατο του Morisson και την ταφή του στο Παρίσι. Υπάρχει και θέμα ηλικίας. Στα 13 δυσκολεύεσαι να ακουμπήσεις σε υποθέσεις που συνειδητοποιείς μετά την εφηβεία.

Όπως και να έχει, το '65 που συστάθηκαν σαν συγκρότημα οι Doors, εμπνεύστηκαν το όνομά τους από ένα μεταπολεμικό βιβλίο του Huxley, το γνωστό, πλέον, Doors of perception. Γράφτηκε το '54 και ο συγγραφέας του, εγκατέλειψε τον μάταιο κόσμο, εννέα χρόνια αργότερα και δύο χρόνια πριν γεννηθούν οι Doors.

Στις σελίδες του περιγράφεται η εμπειρία του συγγραφέα από τη χρήση μεσκαλίνης, αλλά και η ευρύτερη τοποθέτησή του στο θέμα των ναρκωτικών, η οποία βεβαίως απηχεί στην εποχή του.

Εκφράζει απόψεις οι οποίες στις μέρες μας μετά από το όργιο παραγωγής, διακίνησης και πώλησης των ναρκωτικών φαντάζουν παράλογες.
Αλλά δεν είναι απαραίτητα έτσι.
Αντιλαμβανόμαστε όλοι, ότι το θέμα είναι λεπτό, διότι εύκολα ένα

Read more...
 
L. F. Α. (Destouches) Celine: Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ – Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015 PDF Print E-mail

Αντιμετωπίζοντας ήδη κάποιες ενοχές που είχα αφήσει στη μέση το «Ταξίδι στην άκρη της νύχτας», άρχισα τo  «Συνομιλίες με τον καθηγητή Υ» αποφασισμένος να το ολοκληρώσω. Όπερ και εγένετο. Πλην όμως έγινε με τον ίδιο τρόπο που άφησα, προς το παρόν, ανολοκλήρωτο το «Ταξίδι»

Τι εννοώ; Ότι παρά τον ευρύτερο θαυμασμό (μου) για τον πολυκύμαντο βίο του συγγραφέα, παρά τη απορημένη λύπη (μου) τόσο για τις πολιτικές - κοινωνικές του ιδέες όσο και για τον φανατισμό που διέπονται αυτές, μα και παρά την παγκόσμια ευρύτερη αποδοχή του, για το συγγραφικό του τάλαντο, δυσκολέυτηκα να παραμείνω γοητευμένος από το έργο του.

Επιπόλαια, ίσως, έκρινα ότι υπήρχαν μερικές πολύ λαμπερές ιδέες, αντιλήψεις, που επιπροσθέτως εκφράστηκαν με αντίστοιχα έξοχο, διαφορετικό τρόπο, αλλά το υπόλοιπο πλαίσιο θα μπορούσε να ήταν σαφώς πιο περιορισμένο. Κάπως έτσι άρχισα να διακατέχομαι από ενοχές, υπό το πρίσμα του ερωτήματος: μα ποιός είμαι εγώ που θα αμφισβητήσω τον Celine;

Από την άλλη, η λογοτεχνία είναι μια μαγειρική με υλικά τις λέξεις. Μπορεί να σου σερβίρουν ένα θεόσταλτο γκουρμέ πιάτο, αλλά εσύ ποθείς τα κεφτεδάκια της Μάνας σου. Όπως επίσης είναι δυνατόν να σου προσφέρουν έναν καταπληκτικό ιχθύ πλακί αλλά να μην σου αρέσουν τα ψάρια.

Έπειτα είναι και το θέμα της εποχής. Μια πρωτοποριακή γραφή για την εποχή, είναι πιθανόν, όσο βρίσκει μέσα στην πορεία του χρόνου μιμητές και αντιγραφείς, όσο δηλαδή αρχίζει να γίνεται συνηθισμένη και τρόπον τινά κατεστημένη, δυσκολεύεται ο αναγνώστης να αντιληφθεί το «πρωτότυπο» από το «αντίτυπο».

Read more...
 
Με αφορμή, τo τέλος της μικρής μας πόλης – Σαββάτο 25 Ιουλίου 2015 PDF Print E-mail

Είναι περισσότερο από τρεις δεκαετίες που διάβασα τη, θεωρούμενη ως, πιο σημαντική δουλειά του Δημήτρη Χατζή.

Αν μου άρεσε; Ασφαλώς! Ποιος μπορεί να απαντήσει αρνητικά;
Αν το ένοιωσα; Ναι. Δηλαδή, έτσι νόμιζα.

Μέχρι που το ξαναδιάβασα πριν λίγες μέρες. Και τότε συνειδητοποίησα πως, όπως υπάρχουν βιβλία που όταν τα διαβάσεις σε νεαρή ηλικία μπορούν να σου αλλάξουν τη ζωή, έτσι υπάρχουν άλλα βιβλία, που για να τα νιώσεις πρέπει να φτάσεις σε κάποια, άλλη ώριμη ηλικία.

Το θέμα δεν είναι αποκλειστικά ηλικιακό, είναι ταυτόχρονα εμπειρικό. Το τι είδους εμπειρίες συλλέγεις δηλαδή, με ποιο τρόπο και πως επηρεάζουν τη ζωή σου.

Τέλος είναι και ο τρόπος που αφομοιώνεις, ή αντιστέκεσαι σε όποιες αλλαγές συμβαίνουν δίπλα σου, αλλαγές που εκ των πραγμάτων, δεν μπορείς να τις ορίζεις.

Ήρθε λοιπόν η δεύτερη ανάγνωση και μαζί της, ήρθε ένα είδος πιο έντονης συνειδητοποίησης για μια σειρά από θέματα που υπάρχουν, που τα βλέπεις, τα νιώθεις, μα συχνά δεν θέλεις, είναι οδυνηρό, να ασχοληθείς μαζί τους.

Είναι αυτή, η περίφημη εικόνα ενός κόσμου που φθίνει, που δύει, απότοκο των αλλαγών σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο.

Ταυτόχρονα είναι και η ανατολή ενός άλλου κόσμου που έρχεται, που δεν εκτιμάς, που δεν εννοείς, που δεν επιθυμείς.

Ο Δ.Χ. αποδεικνύεται μέγας μάστορας, στην περιγραφή αυτής της φθοράς, αυτής της αδυναμίας προσαρμογής, αυτής της ήττας, της παράδοσης.

Όπως το καταγράφει στο  σπαραξικάρδιο «Ο Σιούλας ο Ταμπάκος»:

Read more...
 
J.L.Borges & dignity – Πέμπτη 2 Ιουλίου 2015 PDF Print E-mail

Χαμένοι στις Άλπεις, ανάμεσα σε Γερμανία και Αυστρία, μεσοβδόμαδα (Mittwoch κυριολεκτικά εις την Γερμανικήν), η μικρή παρέα των τριών Ελλήνων και της μιας Ελληνίδας, περιμένει την εξέλιξη του προγράμματος του επαγγελματικού ταξιδιού.

Από τη διπλανή αποστολή μεσήλικας Πορτογάλος έρχεται κοντά μας και με λόγια παραφορτωμένα με συναίσθημα μας λέει: «Θα ήθελα να σας ευχηθώ καλή τύχη. Καλή τύχη αλλά με αξιοπρέπεια. Διότι εμείς έχουμε το πρώτο, χάσαμε όμως το δεύτερο.»

Περίεργη στιγμή. Πρωινό σε Γερμανόφωνο έδαφος κι' ένας Πορτογάλος απευθύνεται στην Αγγλική σε Έλληνες. Μια άλλου είδους παγκοσμιοποίηση. Σηκώθηκα τον ευχαρίστησα, τον χαιρέτησα δια χειραψίας.

Χαμένοι, ξανά, σε σκέψεις πολυποίκιλες, πήραμε, λίγες ώρες αργότερα, το αεροπλάνο του γυρισμού.

Προκειμένου να μην περάσουν άγονα αυτές οι δυο ώρες, διάβαζα την «Παγκόσμια ιστορία της ατιμίας» του Αργεντίνου Jorge Luis Borges. Γραμμένο πριν 80 χρόνια, με πρώτη ανάγνωση πριν από 30 και κάτι χρόνια, ήρθε τυχαία διαλεγμένο για να με συντροφεύσει σε αυτό ταξίδι . Μα λες και ήρθε συστημένο.

Λέξεις και προτάσεις από τις ιστορίες του, τυλιγμένες στη γοητευτική αχλή της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, έρχονταν να καθίσουν με μια θαυμαστή ακρίβεια σε πολλά σημεία απορίας.

Όχι, δεν έδωσαν λύσεις. Προσέφεραν όμως, μια περίεργη ηρεμία και μια γαληνεμένη, έστω και μικρής πιθανόν διάρκειας, αποφασιστικότητα.

Αντιγράφω, τρία εδάφια, κι' ο καθένας τα αξιολογεί και τα καρφώνει μέχρι εκεί που αντέχει:

Read more...
 
Μάριος Χάκκας: Ο τυφεκιοφόρος του εχθρού - Tρίτη 2 Ιουνίου 2015 PDF Print E-mail

Γέννημα της Σπερχειάδας ('31 Μακρακώμη), θρέμμα της Καισαριανής, ο Μ.Χ. εγκατέλειψε τα εγκόσμια νεότατος, στα 41 του, μεσούσης της στρατιωτικής δικτατορίας.

Ο τυφεκιοφόρος του εχθρού, ήρθε στο διάβα μου και αναγνώσθηκε για πρώτη φορά το φθινόπωρο του '88, με αντίτυπο της ενδέκατης έκδοσης, από τον Μάρτιο του '86. Αποτελεί την πρώτη συλλογή διηγημάτων του, σε μια περιορισμένη εργογραφία, καθώς τόσο οι πιεστικές συνθήκες της ζωής του, όσο και ο καρκίνος του έκλεψαν ένα πιο παραγωγικό και μεγαλύτερο βιός.
Επανέρχομαι, με μια δεύτερη ανάγνωση, καθότι αξίζει κάθε κόπο.


Ο Μ.Χ. κουβαλά όλο το άχθος της γενιάς του, όλες τις πληγές της ιδεολογίας του. Ανήκει σε αυτούς που κατέβαλαν βαρύ τίμημα όχι για αυτά που έπραξαν, αλλά για αυτά που ονειρεύτηκαν. Πολιτικοποιήθηκε, εντάχθηκε στην Ε.Δ.Α.

Στα 19 του, ως σπουδαστής της Σχολής Σαμαρειτών του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού  βρέθηκε εθελοντής στη Γυάρο, για να περιθάλψει τους κρατουμένους. Από τα 23 του έως τα 27 του έζησε φυλακισμένος διακόπτοντας τις σπουδές του στο Πάντειο. Στα χρόνια του εγκλεισμού, έμαθε ξένες γλώσσες, θα διαβάσει, θα γράψει. Ακολούθησε η θητεία, προφανώς όχι ότι καλύτερο αν συνυπολογισθεί η πολιτική του θέση.

Μετά την απόλυση του από τις τάξεις του Ε.Σ. εργάστηκε σε βιοτεχνία πλαστικών. Του έμεναν σχεδόν 12 χρόνια ζωής. Θα παντρευτεί, θα έρθει σε ρήξη με την παράταξη.
Η ουσιαστικά εύφορη λογοτεχνικά χρονική περίοδός του θα διαρκέσει από το '65 έως τον θάνατό του.

Αυτή, η πρώτη συλλογική συλλογή χωρίζεται σε πέντε ενότητες: Του Στρατού, Της Φυλακής, Της Ζωής, Τ' Ανάποδα, Τρία Διηγήματα.
Kαταθέτει βιώματα,

Read more...
 
Θράσος Καστανάκης: Επιλογή – Πέμπτη 21 Μαίου 2015 PDF Print E-mail

Από τύχη βρέθηκε πάνω στην τραπεζαρία. Απότοκο των ευρύτερων ανησυχιών του Βενιαμίν, σαν άλλη, μια, απόδειξη της μεγάλης αγνωσίας μας.
Μια έκδοση από τον Απρίλη του ’44, ένδειξη ότι μετά από τρία χρόνια αδυσώπητης Γερμανικής κατοχής, δε είχε χαθεί η επιθυμία για λογοτεχνικές ανησυχίες.

Στο σημείωμα του εκδότη γίνεται λόγος για: «μια εργασία από τις σημαντικότερες και τις πιο γόνιμες που έγιναν την τελευταία εικοσαετία για την καλλιέργεια του πεζού μας λόγου.»
Όπως επίσης ότι: «η εργασία του Θράσου Καστανάκη πάνω στο ελληνικό διήγημα, αληθινά το πλούτισε και το ανανέωσε με σελίδες έξοχες.»

Την περίοδο της Κατοχής ο Θ.Κ. βρίσκεται στην Ελλάδα. Ήρθε από το Παρίσι μόλις οκτώ ημέρες πριν την Ιταλική εισβολή. Το σπίτι του, στα «ορεινά» πάνω από το Χασάνι (αεροδρόμιο Ελληνικού) βομβαρδίστηκε, καταστράφηκε και αναγκάστηκε να μετακομίσει σε υπόγειο της λεωφ. Αλεξάνδρας. Παρέα του εκείνη την περίοδο ήταν ο Βενέζης, ο Καραγάτσης, ο Καβαδίας.

Έτσι από τα Ταταύλα της Πόλης που γεννήθηκε, στη Σορβόνη και το πρώτο «άριστα» που δόθηκε σε σπουδαστή στο τμήμα των ζωντανών ανατολικών γλωσσών, βρέθηκε στην κατοχική Αθήνα, με τη δεύτερη σύζυγό του, που καθώς είχε ομολογήσει ο εκ των κοντινών του ανθρώπων, καθηγητής Εμ. Κριαράς, το διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο, ήχησε δυσάρεστα στους κύκλους τους.

Η «Επιλογή» περιλαμβάνει δέκα διηγήματα, γραμμένα όλα στο διάστημα του μεσοπολέμου. Ο συγγραφέας, μοιραία, ξεφεύγει από την στατική ηθογραφία και ανεβαίνει την κλίμακα του κοσμοπολιτισμού, κάτι που γίνεται άμεσα φανερό και από τους τίτλους του.

«Ο Σάψαλος», που αφιερώνει στον λογοτέχνη Δημ. Φωτιάδη, τον οποίον επικαλείται και ο Γ. Σκαρίμπας, στην  περί του ’21 πραγματεία του, ανοίγει το χορό. Είναι ένα αριστουργηματικό κείμενο που,

Read more...
 
The cruel sport – Τετάρτη 13 Μαίου 2015 PDF Print E-mail

Robert Daley: The cruel sport. Επανέκδοση του 2005. Κυκλοφόρησε το '63, έκανε δεύτερη έκδοση το '91 και τρίτη πριν δέκα χρόνια.
Ο συγγραφέας ξεκινά την αφήγησή του, με έναν πρόλογο διαμορφωμένο ειδικά για αυτήν την τελευταία έκδοση. Το 2005 είναι ήδη 75 ετών. Η πρώτη παράγραφος έχει ως εξής:
«Το πρώτο G.P. που είδα ήταν στον Μονακό τον Μάιο του '58. Από τους 16 οδηγούς που ξεκίνησαν, οι οκτώ έχασαν τη ζωή τους την ώρα που οδηγούσαν. Οι τέσσερις από αυτούς πριν κλείσει η χρονιά.  Άλλοι δυο θα έχουν ατυχήματα, από τα οποία θα επιβιώσουν αλλά δεν θα μπορέσουν να αγωνισθούν ξανά.»

Έτσι είχαν τα πράγματα. Ο λογαριασμός του συγγραφέα ήταν σωστός. Βέβαια, όπως πολλά πράγματα που συμβαίνουν στην άλλη ακτή του Ατλαντικού, έτσι και όλη η ζωή του Daley είναι κάπως ασύμβατη με την Ευρωπαϊκή και πολύ περισσότερο με την Ελληνική πραγματικότητα.

Ο R.D. αποφοίτησε από το Fordham University, υπηρέτησε την πολεμική αεροπορία στον πόλεμο της Κορέας και ακολούθως εργάστηκε ως διευθυντής επικοινωνίας στους New York Giants και στην National Football League. Μετά βρέθηκε εξωτερικός συνεργάτης των New York Times, με έδρα το Παρίσι και την Νίκαια.

Στις αρχές της δεκαετίας του '70 βρίσκεται στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Υόρκης, όπου υπηρέτησε ως βοηθός επιθεωρητή(!), σε μια άκρως ταραχώδη περίοδο, αναφορικά με την εγκληματικότητα της πόλης.

Στη συνέχεια αφοσιώθηκε στο συγγραφικό του έργο. Εξέδωσε 30 τίτλους, 16 από τους οποίους ήταν νουβέλες. Δύο από αυτές έγιναν κινηματογραφικές παραγωγές από δυο πολύ σημαντικούς δημιουργούς, τον Michael Cimino ο οποίος το '85 γύρισε το Year of the Dragon και τον Sidney Lumet που το '97 γύρισε το  Night Falls on Manhattan.

Read more...
 
Anna Laura Braghetti: H ομηρία - Τρίτη 14 Απριλίου 2015 PDF Print E-mail

Τέλος καλοκαιριού του ’99 το είχα διαβάσει για πρώτη φορά. Εικοσιένα χρόνια νωρίτερα είχα παρακολουθήσει στενά την υπόθεση καθώς ήταν τμήμα της δουλειάς μου, τότε, στην «Καθημερινή».

Στην πρώτη ανάγνωση το βιβλίο της Braghetti που συνέγραψε με την βοήθεια της δημοσιογράφου Paola Tavella, με είχε εντυπωσιάσει. Σχεδόν 16 αργότερα, από τότε, πάνω στην 37η επέτειο της απαγωγής, ομηρίας και εκτέλεσης του Χριστιανοδημοκράτη ηγέτη, μια δεύτερη ανάγνωση μου προσέφερε ακόμα περισσότερα.

Οι Brigatte Rosse γεννήθηκαν το θέρος του ’70 με ξεκάθαρες θέσεις. Ένοπλο κίνημα ενάντια στο Ν.Α.Τ.Ο., στον ιμπεριαλισμό, στον καπιταλισμό και αργότερα, ενάντια στον Compromesso storico, στον διαβόητο Ιστορικό συμβιβασμό που πρότειναν Χριστιανοδημοκρατία και το Κομμουνιστικό κόμμα, ως μια λύση για τα προβλήματα που ταλάνιζαν την Ιταλία.

Στις 16 Μαρτίου του ’78 η Ρωμαϊκή φάλαγγα των B.R. προχωρά στην πιο εντυπωσιακή της ενέργεια. Αφήνοντας στη via Fani πέντε πτώματα των σωματοφυλάκων  του Χριστιανοδημοκράτη ηγέτη, διέτρητα από δεκάδες βολίδες, τον απαγάγουν. Ήταν μια από τις προγραμματισμένες ενέργειες της «Εαρινής επίθεσης» ενάντια στην «καρδιά του κράτους». Ανάμεσα στα επιτελικά σχέδια ήταν η απαγωγή του Leopoldo Pirelli και η απελευθέρωση φυλακισμένων συντρόφων τους από φυλακή της Σικελίας.

Την ίδια μέρα επρόκειτο να ψηφισθεί στη Βουλή η πρώτη κυβέρνηση συνεργασίας Χριστιανοδημοκριτών και Κομμουνιστών. Δεν ψηφίστηκε ποτέ. Την ίδια μέρα ξεκίνησαν οι 55 μέρες ομηρίας για τον Aldo Moro. στο νούμερο 8 Via Camillo Montalcini. Ήταν το διαμέρισμα της Anna Laura Braghetti «καθαρού» μέλους των B.R. Μαζί της θα περνούσαν εκείνες τις 55 μέρες ο Germano Maccari, ο Prospero Gallinari (περισσότερα εδώ: Για τον Prospero Gallinari και την εποχή τoυ) και ο θεωρούμενος εκείνη την εποχή επικεφαλής της οργάνωσης Mario Moretti. Oi ιδρυτές Renato Curcio, Alberto Franceschini ήταν φυλακισμένοι ενώ η Margherita Cagol νεκρή από το θέρος του '75 μετά από ανταλλαγή πυρών με αστυνομικούς.

Η αφήγηση της Braghetti, ξεκινά από εκείνη την μέρα, την μέρα του χάους για την Ιταλική πρωτεύουσα. Το πιο σημαντικό πολιτικό πρόσωπο της χώρας είχε απαχθεί. Πέντε αστυνομικοί κείτονταν νεκροί στη via Fani και ένα ολόκληρο κράτος, έψαχνε τους απαγωγείς

Read more...
 
Μενέλαος Χαραλαμπίδης: Δεκεμβριανά 1944 – Κυριακή 15 Μαρτίου 2015 PDF Print E-mail

Ο ιστορικός συγγραφέας που σέβεται το αντικείμενό του, έχει να αντιμετωπίσει επίπονο και δύσκολο έργο. Η έρευνα είναι το καλύτερο, το πιο πολύτιμο εργαλείο του. Στον πρόλογό του ο Χαραλαμπίδης «δαπανά» σχεδόν μια σελίδα, όπου αναφέρει τις πηγές του, τα ερείσματα των ερευνών του, των συντελεστών που τον βοήθησαν ώστε να συντάξει τις επόμενες 330 πυκνογραμμένες σελίδες του.

Αυτό και μόνο αναδεικνύει το βαθμό σοβαρότητας, με τον οποίο ο συγγραφέας αντιμετώπισε την ύλη του. Άλλη μια ένδειξη είναι, ότι ελάχιστες σελίδες υπάρχουν χωρίς σημειώσεις οι οποίες ενισχύουν τις τοποθετήσεις του. Η κλασσική αυτή μέθοδος, κάνει το κείμενο πλήρες και συμπαγές.
Ο Χαραλαμπίδης αποφεύγει εύκολα την παγίδα της στρατευμένης άποψης. Κι επειδή έχει εργαστεί πολύ πάνω στο αντικείμενο, ξεδιπλώνει με άνεση τα στοιχεία του. Δεν αποπειράται να οδηγήσει τον αναγνώστη. Κινείται επιστημονικά και παραθέτει γεγονότα, τα οποία συχνά δεν επιδέχονται και τόσο διαφορετικές ερμηνείες.

Η εμμονή π.χ. του Γεωργίου να επιστρέψει στην Ελλάδα είναι τόσο έντονη, τόσο πασιφανής που ποια διαφορετική ερμηνεία θα μπορούσε να δεχτεί;
Το αυτό και για την επιμονή του Churchill να επανέλθει ο Γεώργιος στην Ελλάδα. Όταν υπάρχει η κατάθεση του Harold MacMillan, προέδρου της Συμμαχικής Επιτροπής στην Ιταλία και συνοδού του Βρετανού πρωθυπουργού στην ματωμένη Αθήνα τον Δεκέμβριο του '44 (όπως αναφέρει στα απομνημονεύματά του) πως: «ο αληθινός κακός του έργου είναι ο Βασιλιάς των Ελλήνων» (σ.242), ο συγγράψας δεν έχει να προσθέσει κάτι, επί τούτου.

Υπάρχει  βεβαίως και οικονομικό περιθώριο, πέρα από το πολιτικό. Σε άρθρο του στην Philadelphia Record o δημοσιογράφος Drew Pearson (1), αφού χαρακτήρισε τις εντολές του Churchill προς τον στρατηγό Ronald Scobie ως βάναυσες και κτηνώδεις (σ.170), ακολούθως υποστηρίζει ότι «η προσωπική εμπλοκή του Βρετανού πρωθυπουργού δεν είχε να κάνει μόνον με την προστασία των στρατιωτικών και πολιτικών συμφερόντων της Βρετανίας στην Ελλάδα, αλλά και με αυτά των μεγάλων Bρετανικών ιδιωτικών επιχειρήσεων, που δραστηριοποιούνταν για δεκαετίες πριν από το πόλεμο στην Ελλάδα και με τις οποίες ο Τσώρτσιλ είχε οικονομικές συναλλαγές». (σ.171).

Read more...
 
More Articles...
<< Start < Prev 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 Next > End >>

Page 13 of 22