Στο σκοτεινό φόντο οι καμινάδες των ηλεκτροπαραγωγών μονάδων παρήγαγαν το  λευκό, πυκνό, καπνό τους, ενώ διάχυτη ήταν η αίσθηση του καμένου λιγνίτη. Η ευρύτερη περιοχή είναι ο ενεργειακός πνεύμονας της Ελλάδας. Έχει την τύχη, συνάμα και την ατυχία να είναι πεντάπλουτη σε επιφανειακά κοιτάσματα λιγνίτη. Τύχη διότι εξασφαλίζει φτηνή πρώτη ύλη για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, ατυχία διότι θεωρείται ο πιο βρώμικος, πιο επιβαρυντικός τρόπος. Βέβαια οι κάτοικοι του Πρίπριατ και της Φουκόσιμα ίσως, επ’ αυτού, να έχουν άλλες απόψεις.

Το θέμα είναι εξαιρετικά πολύπλοκο, γιατί έχει να κάνει με τη φύση της ηλεκτρικής ενέργειας που δεν αποθηκεύεται, την αδυναμία, πλέον, για εθνικές αποφάσεις, την ισορροπημένη ευαισθησία για το περιβάλλον και άλλα απόμακρα στοιχεία που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε άρα δεν είναι και τόσο βοηθητικά.

Συνέχεια με την αναμέτρηση ανάμεσα σε βροχή και ήλιο, που μας χάρισε μερικά ουράνια τόξα, μα τελικά η βροχή επικράτησε. Η πρώτη δύση, μας βρήκε στη λίμνη Ζάζαρη, με φόντο το Λιμνοχώρι. Υπό βροχή βεβαίως.

Πόζαρε το Volvo XC 90 D5 έτσι, σαν να επιθυμούσε να αποδείξει ότι  κανένας καιρός δεν το εμποδίζει. Στο ίδιο σημείο ένας ουρανός κόκκινος, ματωμένος, αποτέλεσμα του συνδυασμού της νέφωσης και του τεχνητού φωτισμού ήρθε να θυμίσει στον ψηλό της παρέας το the sky is crying του Steve Ray Vauhgan, άλλη μια πληγωμένη ιστορία αγάπης.  Ένας τέτοιος, παρόμοιος καιρός, ένα τέτοιος κλειστός από νέφωση ουρανός, στέρησε τη ζωή πριν 25 χρόνια, στον θεωρούμενο ως κορυφαίο κιθαρίστα της blues.

Επιστροφή στο Ξινό νερό και πριν την  διανυκτέρευση στον φιλόξενο ξενώνα του Νίκου Κοντοσώρου, προηγήθηκε ένα δείπνο, προετοιμασμένο υπό τις φροντίδες του,  τόσο πλούσιο και τόσο νόστιμο που ξύπνησε το πνεύμα του Γαργαντούα.