Η αυτοχειρία & o Μιχάλης. (22.09.2011) |
Είναι λεπτή, πολύ λεπτή η τοποθέτηση σε ένα γεγονός όπως η αυτοχειρία. Καθίσταται δε λεπτότερη όταν τυχαίνει να γνωρίζεις τον αυτόχειρα. Ασφαλώς, δεν χωρά λόγος κριτικής, όσα πολλά και να γνωρίζεις, για τις αιτίες, τις συνθήκες που κάποιος αποφάσισε να θέσει τέρμα στη ζωή του. Κάποιοι μιλάνε για παρουσία αξιοπρέπειας, άλλοι για έλλειψη αντοχής. Μπορεί να είναι εύστοχοι και άστοχοι ταυτόχρονα. Από τον ελάχιστο σεβασμό απέναντι σε έναν άνθρωπο που διάλεξε να θέσει τέλος στο νήμα της ζωής του η σιωπή είναι μια σωστή στάση. Σιωπή μαζί με θλίψη. Η αυτοχειρία αποτελεί μια πολύ ψυχρή άκρη της ζωής, όπου το υπέρτατο αγαθό της ύπαρξης, αίρεται με τρόπο συνήθως βίαιο, από τον ίδιο τον δικαιούχο. Σε κάθε περίπτωση, η αυτοχειρία δεν αποτελεί ένα προφανές συμπέρασμα του τύπου «Δεν τα κατάφερε…», αλλά μια συνομολογία της σκληρότητας, της αδιαφορίας, της αποτυχίας όλης της κοινωνίας. Ειδικά στις μέρες μας, όπου ισορροπίες δεκαετιών ανατρέπονται, αναγκάζοντας όλο και περισσότερους ανθρώπους να φλερτάρουν με την ιδέα της αυτοχειρίας αντιμετωπίζοντάς την σαν λύτρωση. Ενδεχομένως να αποτελεί και μια μαρτυρία, με όλες τις έννοιες της λέξης, για ένα αποτυχημένο πρότυπο ζωής. Αν λοιπόν εννοήσουμε πως ο θάνατος είναι, για αυτούς, ένας λυτρωμός από τη ζωή, ίσως καταλάβουμε σε τι μαρτύριο είχε μεταβληθεί η ίδια η ζωή τους. Ο ορθόδοξος κλήρος έφτανε στο σημείο να μην ενταφιάζει τους αυτόχειρες δείχνοντας μια ακατανόητη ακαμψία και αυστηρότητα, ίσως και μια εκδικητική τάση για εκείνους που δεν μπόρεσε να «σώσει». Ευτυχώς η κοινωνία ήταν πάντα πιο ελαστική περιβάλλοντας τους αυτόχειρες με ειλικρινή συμπάθεια και ανιδιοτελή θλίψη.
Βράδυ 9ης Ιουλίου1977. Πύργος, κεντρική πλατεία. Μια αποπνικτική ζέστη καταλαμβάνει την ευρύτερη περιοχή του νομού Ηλείας. Ο Κώστας Αποστόλου, τότε «Steeve», ο Μιχάλης, και ο Κώστας Φερτάκης συνομιλούν λίγο πριν την εκκίνηση του Δ’ Ολυμπιακού ράλυ. Έχοντας τερματίσει πέντε εβδομάδες νωρίτερα στην 11η θέση γενικής και τρίτη Ελληνική στο 24ο Δ.Ρ.Α. με τη λευκή Alfetta, το πλήρωμα θα ολοκληρώσει με επιτυχία και το Ολυμπιακό στην πέμπτη θέση, μόλις 11΄΄ πίσω από το 1300άρι Escort των αδελφών Κωνσταντακάτου. Ήταν ένας πολύ σκονισμένος, νυκτερινός στο μεγαλύτερο τμήμα του αγώνας. Σε εκείνο το 13ο πανελλήνιο πρωτάθλημα ράλυ ο οδηγός θα ολοκλήρωνε στην 6η θέση. Those were the days, που θα έγραφαν και οι άγγλοι. (φωτό. Τ. Αρωνίτης)
Απονομή 26ου Δ.Ρ.Α. Ιούνιος 1979. Διακρίνονται στην πρώτη σειρά από αριστερά ο Αλέξανδρος Δαρδούφας, ο Τάκης Λαμπρίας γενικός γραμματέας του Ε.Ο.Τ. τότε, ο Γιώργος Μοσχούς, ο Αλέξης Κωνσταντακάτος, ο Μιχάλης πάντα κομψότερος όλων, ο Τάσος «Ιαβέρης» Μαρκουίζος, και ο Κωστής Στεφανής. Έχοντας εγκαταλείψει το ψευδώνυμο «Κρείττων» από το ΄78, ο Μιχάλης συνέχιζε τις εμφανίσεις δίπλα στον Κώστα Αποστόλου που εκείνη τη χρονιά αγωνιζόταν με το ψευδώνυμο «Carlo». Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα σε μια ηλικία ώριμη, θα στέφονταν πρωταθλητές Ελλάδας με την Integrale του Κώστα. Η μακρά διαδρομή του Μιχάλη στο σπόρ, την οποία είχε ξεκινήσει δίπλα στον Γιάννη Μπαρδόπουλο, ολοκληρωνόταν. Από τους εμφανιζόμενους στην εικόνα μόνον ο Αλέξης, ο Τάσος και ο Κωστής βρίσκονται πια ανάμεσά μας. (φωτό. Αρχείο Φ. Φλώρου – Γ. Κακολύρη) |