p.s.14.: Ποιοι ήμαστε - (Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2017) |
Για ένα χρονικό διάστημα μεγαλύτερο του μήνα, προσπάθησα -επί ματαίω- να βρεθούμε με δύο συναδέλφους μου, με την ευρύτερη έννοια του όρου, από τον Πήγασο. Την μοναδική φορά που ευθυγραμμίστηκαν εκείνοι, αδυνατούσα εγώ. Πέρα από την δεδηλωμένη συμπάθειά μου για τους χαρακτήρες τους, ήθελα και θέλω ακόμα να γίνει αυτή συνάντηση, για ένα ακόμα λόγο. Ήταν δυο, ας τους χαρακτηρίσω, όχι αμελητέα στελέχη, μέσα στον εκδοτικό οργανισμό. Ο ένας με τριακονταετή παρουσία σε καίριο πόστο, ο άλλος για πιο βραχύ χρονικό διάστημα, αλλά με εξίσου υπεύθυνες αρμοδιότητες. Εκτιμώ ότι και οι δύο ήταν συνεπείς, παραγωγικοί επαγγελματίες και πρωτίστως έντιμοι άνθρωποι. Ένα άλλο κοινό τους χαρακτηριστικό ήταν το (μανιωδώς) καπνίζειν όπως και η αδυναμία, παρά την επιθυμία τους, να απαλλαγούν από αυτό. Ο επιπλέον λόγος που προσπάθησα να βρεθούμε, ήταν, διότι ήθελα να καταλάβω γιατί στα προβλήματα του Πήγασου η αντίδρασή τους ήταν διαφορετική. Δεν εννοώ την αντίδραση για το μέλλον τους. Που θα βρουν απασχόληση, πως θα αντιμετωπίσουν την κρίση κλπ. Εννοώ στον τρόπο που στάθηκαν απέναντι στην εργοδοσία και στον ιδιοκτήτη του συγκροτήματος. Ο ένας έβρισκε κάποια δικαιολογητικά για την στάση της εργοδοσίας. Ο άλλος ήταν μένεα πνέων με κατάλογο από κατηγορητήρια. Ο λόγος τους, ήταν συγκροτημένος, αν και όχι πάντα συγκρατημένος. Το πολύ θετικό και με τους δύο, ήταν, ότι οι τοποθετήσεις τους παρέμεναν σταθερές. Τα ίδια έλεγαν ένα χρόνο πριν, τα ίδια πάνω στην θερινή κορύφωση της κρίσης, τα ίδια και τώρα. Σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα το άνοιγμα ήταν τέσσερις μήνες μόνον. Μέχρι το τέλος έφτασε τους επτά (7). Το γράφω αυτό, διότι έζησα περιπτώσεις άλλων εργαζομένων, όπου, μέχρι να καταλάβουν ότι το μέσον που εργάζονταν θα κλείσει και ακόμα περισσότερο ότι θα υπέγραφαν μια απόλυση από την οποία δεν θα έπαιρναν ούτε ένα ευρώ, υπερασπίζονταν τις επιλογές της εργοδοσίας, δεν απεργούσαν, ήταν πρόθυμοι να συστήσουν απεργοσπαστικό μηχανισμό και διατηρούσαν εν γένει μια άνευ λόγου αισιόδοξη άποψη, με θετικό πρόσημο απέναντι στον ιδιοκτήτη. Από τη στιγμή όμως, που συνειδητοποίησαν ότι δεν πρόκειται να πάρουν οτιδήποτε και δεν ήταν παρά εργασιακά σκουπίδια, αμελητέα απόβλητα στο προαύλιο της Μπενάκη, μετεβλήθησαν σε οξύτατους υβριστές των μέχρι χτες συμπαθών εργοδοτών τους. Λίγο η ανασφάλεια, κάτι το σύνδρομο της Στοκχόλμης, ομού και η αφέλεια, έκαναν τη δουλειά τους. Δεν βρίσκω τούτη τη συμπεριφορά, ούτε ειλικρινή, ούτε επαγγελματική, ούτε, πολύ περισσότερο, τολμηρή. Πιθανότατα δε, αποτελεί και ένα κακό εισιτήριο για τις μελλούμενες διαδρομές τους. Αντίθετα οι «δικοί μου», αυτοί που ακόμα δεν κατάφερα να συναντήσω, ήταν σταθεροί. Σε όλη τη διάρκεια. Ως εκ τούτου στέκονται ψηλά στο αξιακό μου σύστημα. Έχω μάλιστα και μια πρόχειρη αιτιολογία για τη διαφορά των απόψεών τους, την οποία μεταφέρω με κάθε επιφύλαξη. Ο βρίσκων δικαιολογητικά για την εργοδοσία, είχε το προνόμιο ταυτόχρονα και το βάρος δυο πραγμάτων. Να ορίζει τις εργασιακές τύχες αρκετών ανθρώπων και να συνομιλεί συχνά vis-a-vis με τους ιδιοκτήτες - εργοδότες. Είναι επόμενο λοιπόν οι δεκαετίες της παραμονής του εκεί να δημιουργήσουν ένα συναισθηματικό δέσιμο. Είναι ανθρώπινο. Είναι και οι ρίζες με το χώρο, με τις διαδικασίες. «Είναι δύσκολο ν’ αφήσεις μια ζωή έντονης ρουτίνας, ακόμα κι αν τη μισείς», μας προϊδέασε ο νομπελίστας Τζών Στάινμπεκ. Ο έτερος, ο σφόδρα επικριτικός, πιο αποστασιοποιημένος από την κορφή αλλά βαθιά μέσα στα ετερόκλητα προβλήματα μιας μη χρηστής (για να το πω διακριτικά) διαχείρισης, είχε εξ αρχής καταλήξει στο σκληρό, να το αποδεχθείς, συμπέρασμα ότι πρόκειται περί απάτης. Καθαρής, σκέτης, άνευ δικαιολογητικών, απάτης. Για την κατάληξη της οποίας μάλιστα δεν εξαίρεσε και πολύ τους ίδιους τους εργαζόμενους που έδωσαν χώρο, ώστε κάποια πράγματα να γίνουν πιο εύκολα, πιο βολικά για τους εργοδότες. Δεν μπορεί να αγνοηθεί το γεγονός, ό,τι ο ένας είναι στα τέλη της επαγγελματικής του ζωής, ο άλλος στην πιο γόνιμη περίοδο της. Υπάρχει τουλάχιστον ένα θετικό πρόσημο σε αυτό το χάος. Ότι μας δίνει την ευκαιρία να καταλάβουμε καλύτερα ποιοι ήμαστε. Όπως και ποιοι πραγματικά είναι οι δίπλα μας. Επί τούτων, θα τα ματαπούμε.
|