Το μοντέλο (05.03.2009) Print

Τρεις και τριάντα πρωινή ήταν, καθώς το πουλμανάκι ανέβαινε τις αλλεπάλληλες φουρκέτες πάνω από την Costiera Amalfitana. Τα χλωμά, λίγα, διάσπαρτα, επίγεια φώτα και η χειμερινή ανταύγεια του φεγγαριού φιλτραρισμένη από τη χαμηλή νέφωση δημιουργούσαν ένα απόκοσμο σκηνικό. Υποθέτω ότι θα ήταν τμήμα της ίδιας γοητείας, που κάποια στιγμή τράβηξε τον John Steinbeck εκεί.

Μια πολύ χαρακτηριστική γωνιά της γης απομακρυνόταν και προοδευτικά ξεπρόβαλε το επόμενο κομμάτι από την άλλη πλευρά της χερσονήσου του Salerno. O όγκος του Βεζούβιου διακρινόταν στο βορρά και ανατολικότερα ξεχώριζε ο αστικός ιστός της Napoli.

Οι πρόσφατες αδυσώπητες αφηγήσεις του Roberto Saviano, του εθνικού ήρωα όπως τον αποκάλεσε ο Umberto Eco, για αυτή την πόλη του Ιταλικού νότου, έχουν αφαιρέσει κάθε μαγεία ή χαριτωμένη ανάμνηση. Το οργανωμένο έγκλημα και ο καλύτερος του σύμμαχος, η φτώχεια, έχουν απλώσει το δίχτυ τους πάνω από την πολύπαθη πολιτεία.

Δεκαπέντε λεπτά πριν τις πέντε το πουλμανάκι με αφήνει μπροστά στο κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Napoli. Κρύο, άστεγοι, σκουπίδια, δημόσια έργα. Σαραντάρης Ναπολιτάνος προθυμοποιείται να μου εκδώσει το εισιτήριο για τη Ρώμη από τα αυτόματα μηχανήματα. Κρατά τα ρέστα ως αμοιβή του. Τρία νομίσματα του μισού ευρώ.

Πριν από 20 χρόνια εκείνο το κοντό αγόρι από το Lanus του Buenos Aires με το 10 στην πλάτη και το αχαλίνωτο ποδοσφαιρικό θράσος, χάριζε στις απελπισμένες φτωχές μάζες αυτό που κανένας πολιτικός δεν μπόρεσε να τους προσφέρει. Περηφάνια. Ήταν ο Diego Armando Maradona και ο σαραντάρης που μου έβγαλε το εισιτήριο σίγουρα θα ήταν σε αυτούς που θα πανηγύριζαν το δεύτερο Scudetto την άνοιξη του ’90, ελπίζοντας σε κάτι που δεν ήρθε ποτέ .

H διαδρομή μέχρι τη Ρώμη, μέσα στο σκοτεινό κουπέ διήρκησε 2,5 ώρες. Με το πρώτο φως το τρένο σταμάτησε. Βλοσυροί καραμπινιέροι, ξυπνούν και απομακρύνουν τους άστεγους από τα παγκάκια του σταθμού.

Αν το αμερικάνικο μοντέλο δεν ήταν όπως ισχυρίζονται μερικοί, παρά μια υπόθεση απάτης, προσωπικού πλουτισμού, καταλήστευσης των φτωχών χωρών, πυραμιδικών κομπινών, υποβάθμισης του περιβάλλοντος καταρράκωσης των θεσμών και διαφθορά των υπευθύνων, τότε τι ήταν;

Να απευθύνουμε το ερώτημα στους κατοίκους του Ιταλικού νότου και στους απανταχού φτωχούς.

 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Car & Driver τ. 231 Μάρτιος 2009