Ασυνήθιστα κατανυκτική εικόνα (03.11.2012) Print

Στην καρδιά της Ρουμανίας, το τελευταίο φως της πρώτης μέρας του Νοέμβρη, έφευγε κάτω από ένα βαρύ ουρανό. Φιλτραρισμένη από τη συννεφιά, μια βαθιά μπλε απόχρωση σκέπαζε την πόλη του Brasov. Άνεμος έδερνε την περιοχή με συχνές και ισχυρές ριπές, κάνοντας τα αμέτρητα πεσμένα κίτρινα φύλα στους δρόμους να χορεύουν ξέφρενα.

Στην λεωφόρο Ιuliu Maniu, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι που βάδιζε αργά, προσεκτικά τράβηξε την προσοχή μου καθώς κατέβηκε ένα σκαλοπάτι και βγήκε στο πεζοδρόμιο. Κοίταξα φευγαλέα, κάπως αδιάκριτα προς το εσωτερικό, πιστεύοντας ότι θα αντίκριζα μια αυλή.

Ένας τοίχος κρατούσε αθέατο το περιορισμένης έκτασης κοιμητήριο. Μόνο από το άνοιγμα της μικρής του πόρτας, που δεν έφερε κανένα διακριτικό, καμία επιγραφή, μπορούσες να αντιληφθείς τι υπήρχε από πίσω. Ήταν ένα από τρία κοιμητήρια που βρίσκονται στην βόρια περίμετρο της παραδοσιακής πόλης.

Δρασκέλισα το κατώφλι και έκπληκτος είδα το χώρο γεμάτο πολίτες. Στο βάθος σε μια ξύλινη κατασκευή, που στα δικά μας πρότυπα δεν θύμιζε ναό, αλλά ήταν, μερικοί συγκεντρωμένοι άκουγαν κάτω από το λίγο φως μερικών λαμπτήρων τα λόγια του ιερέα.


Περισσότεροι άνθρωποι, βρίσκονταν, διάσπαρτοι, ανάμεσα στους τάφους οι οποίοι ήταν στολισμένοι με κλαδιά, στεφάνια από έλατο, άνθη και αναμμένα κεριά. Νέα παιδιά, έχοντας αποθέσει αναμμένα κεριά πάνω από ένα μνήμα, κάπνιζαν αμίλητα, κοιτώντας τις μικρές φλόγες που φρόντιζαν να προστατεύουν από τον αέρα. Ηλικιωμένοι με αργές κινήσεις απέθεταν τα λουλούδια πάνω στα μνήματα ψιθυρίζοντας κάποιες κουβέντες.

Πολλά ονόματα ήταν ουγγρικά, απότοκο της Ουγγρικής παρουσίας εκεί και της αντιπαλότητας ανάμεσα στους Μαγυάρους και τους Ρουμάνους για την περιοχή της Τρασιλβανίας.

Η βουή της πόλης είχε απομακρυνθεί, σε εκείνο το μικρό κοιμητήριο όπου ακούγονταν μόνο τα λόγια του ιερέα καθώς τα αλλοίωνε ενίοτε ο ισχυρός άνεμος. Κάθε μνήμα με χαραγμένες ημερομηνίες έλεγε τη δική του ιστορία.

Είναι παράξενη η επιμειξία των εθίμων, όπως ο εορτασμός της ημέρας των νεκρών. Από τους ειδωλολάτρες Αζτέκους διασώθηκε στη θύελλα του καθολικισμού, πέρασε στους Μεξικάνους, διέπλευσε τον Ατλαντικό, ανακατεύτηκε στην Ευρώπη, έφθασε στη Βαλκανική και να που γιορτάζεται σε ένα ορθόδοξο νεκτροταφείο στη Ρουμανία.

Την ώρα που άφηνα πίσω μου αυτή την ασυνήθιστα κατανυκτική, λόγω ώρας και σιωπηλού πλήθους, εικόνα άλλο ένα ζευγάρι ηλικιωμένων αποχωρούσε αφήνοντας αναστεναγμούς.

Η τελευταία ανταύγεια φωτός έφευγε πίσω από το απότομο ύψωμα στα νοτιοδυτικά, όπου δέσποζε η λευκή, φωτισμένη επιγραφή με το όνομα της πόλης γραμμένο σε κεφαλαία γράμματα.