Ο ποιμήν, το ποίμνιο και η αβεβαιότητα – Πέμπτη 7 Νοεμβρίου 2013 Print

Πέντε Νοεμβρίου, νωρίς το πρωί, λίγο πριν πλακώσουν οι ισχυροί νοτιάδες και ανοίξουν οι ουρανοί ανέβαινα ήσυχα τους χωματόδρομους από τις νοτιοδυτικές πλαγιές του Πεντελικού προς το μοναστήρι. Αφηρημένος. Η λεπτή, όμορφη, καλλίγραμμη φιγούρα του 250 CRF L, δεν είχε τη δύναμη που κάνει έναν αναβάτη, να είναι κάτι ανάμεσα σε φοβισμένος και ευτυχισμένος, αλλά με ταξίδευε αρμονικά και μου παρείχε το πλεονέκτημα να σκέφτομαι κι’ άλλα, πέρα από σκληρό γεμάτο πέτρες οδόστρωμα.


Φτάνω έτσι στο διάσελο κάτω από την κορφή με τις δυο κεραίες, εκεί που σχεδόν πάντα φυσάει. Μάρτυρες τα δυο πεύκα που μεγάλωναν παράλληλα με τη γη, παρασερμένα από τους μόνιμους βοριάδες. Μεγαλώναν, διότι από τις φωτιές του 2007 έχουν μείνει μονάχα οι καψαλισμένοι κορμοί τους και τίποτα από τις βελόνες που χάριζε σκιές το παρακείμενο μικρό μαντρί, μέσα από το οποίο, δεκάδες κατσίκες κοίταζαν απορημένες το απρόσκλητο εποχούμενο δίποδο. Στάθηκα λίγη ώρα τις κοίταζα και εγώ ανάμεσα από τις λαμαρίνες που είχε τοποθετήσει ο ποιμένας για προστασία και ασφάλεια.

Εκείνη τη στιγμή μου ήρθαν στον νού οι πρωθυπουργικές, τηλεοπτικές, θριαμβευτικές, εξαγγελίες της προηγούμενης νύκτας περί πανελλαδικού δωρεάν wifi. Δεν τον είχα ακούσει. Είχε όμως φροντίσει φίλος τις, πρωί – πρωί, εν εξάλλω καταστάσει να με ενημερώσει στολίζοντας ενίοτε τον πρωθυπουργεύοντα.

Ήταν ίσως λάθος μας που είμαστε βέβαιοι πως ο πιο κουτός αιρετός πρωθυπουργός, από συστάσεως ελληνικού κράτους ήταν ο προηγούμενος. Έτσι μετά την μεγαλειώδη ρήση του υπουργού ναυτιλίας και Αιγαίου της συγκυβέρνησης, Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, πως όσοι δεν έχουν να πληρώσουν τα διάφορα χαράτσια ας πουλήσουν τα σπίτια τους, ήρθε και ο πρόεδρος της κυβερνήσεως να μας ανακοινώσει περιχαρής περί του δωρεάν wi - fi.

Έχοντας λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματα, όπως π.χ. η ανεργία, έχοντας επιστρέψει τα χρήματα που χάθηκαν από τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου, έχοντας επανορθώσει το κύρος της χώρας στους δανειστές μας, έχοντας αποκαταστήσει ισορροπίες στην αγορά, έχοντας κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών και έχοντας υψώσει πάλι την ελληνική σημαία ψηλά όπως τότε, πριν τριάντα χρόνια, που τιμούσε με την παρουσία του τις εορτές στην "Πηγάδα", ήρθε και η ώρα να μας δώσει το πρώτο χειροπιαστό δείγμα από το success story: Free wifi! Είπε και άλλα χαριτωμένα, πως πήρε το αυτοκίνητο και πήγε μόνος στο Λουτράκι και του είπαν οι ντόπιοι «μπράβο Αντώνη», «προχώρα» και τα τοιαύτα.

‘Εριξα μια ματιά στα τραγιά και τις κατσίκες. Θαρρώ πως ο δικός τους τσομπάνης, απευθύνεται σε αυτά με μεγαλύτερη ευθύτητα από ότι ο δικός μας. Θαρρώ πως ο δικός τους ο τζομπάνης είναι δικαιότερος και τα πονά περισσότερο απ’ ότι ο δικός μας. Θαρρώ πως ο δικός τους έχει διώξει κάθε λύκο από κοντά. Ο δικός μας το αντίθετο. Όπως μας έχει πεί κι ο Τιβέριος, που κάτι είχε καταλάβει από ηγεσία εδώ και 20τόσους αιώνες: «Το καθήκον του καλού ποιμένα, είναι να κουρεύει το ποίμνιο, όχι να το γδέρνει». Ο δικός μας, τα έχει μπερδέψει, θαρρώ. Επίσης, παρά τα βαρέλια και τις μπανιέρες το δικό τους μαντρί μου φάνηκε πιο καθαρό. Τέλος δεν πρόσεξα κανένα τράγο να σκοτώνει καμιά κατσίκα για κανένα λόγο.

Ανέβηκα πάλι στο CRF και άρχισα να κατεβαίνω το μονοπάτι. Χίλια εκατό μέτρα απόστασης και σχεδόν 300 μέτρα υψομετρικής διαφοράς, χωρίζουν το διάσελο από το εκκλησάκι του Αγ. Λουκά. Κάποια μέτρα από αυτά δύσκολα με μεγάλη κλίση και πολύ άσχημη επιφάνεια, κακοτράχαλη. Άλλα σε ανοικτό έδαφος με χαμηλά θαμνά με πολύ φώς, άλλα σε πυκνό, σκιερό δάσος. Πολλά με εξαιρετική θέα. Προς βορρά η λίμνη Μαραθώνα, δυτικά δεσπόζει ο ορεινός όγκος της Πάρνηθας, ανατολικά ξεχωρίζει ο κόλπος του Σχινιά και η Εύβοια. Αλλού το τοπίο με φόντο από τα βαριά νέφη της δύσης, αλλού λουσμένο στο φώς της ανατολής.


Λίγο αργότερα φθάνω στο εκκλησάκι. Περίεργο πράγμα. Νοέμβρης μήνας, με το τζάκετ στο σακίδιο, μόνον με ένα ελαφρύ φούτερ πάνω μου, κι όμως έχω μουσκέψει. Έχουν περάσει μήνες τέσσερις από την τελευταία επίσκεψη. Τότε κατακαλόκαιρο, τώρα στα τελειώματα του Φθινοπώρου μα οι θερμοκρασίες είναι ακόμα υψηλές.

Η λεύκα απέναντί μου όμως, δεν ξεγελιέται. Φυλλορροεί έχοντας κιτρινίσει το χώμα γύρω της. Το δροσερό νερό της πηγής με ξεδιψά και το αεράκι με στεγνώνει. Πέρα από το θρόισμα των δένδρων δεν ακούγεται τίποτα. Ούτε η βουή της πόλης.

Λίγη ώρα αφιερωμένη στην ησυχία της πλάσης, στο θαυμασμό αυτού του μικρού κτίσματος, που συγκροτεί ότι πιο εκλεκτό από μια κοσμοθεωρία που χάθηκε, χάνεται από την ερμηνεία, από την εφαρμογή της και συνέχεια στην περιμετρική διαδρομή του βουνού μέχρι να επιστρέψουμε στις νοτιοανατολικές πλαγιές.

Αργότερα επεξεργάστηκα τα δεδομένα και την ειδησεογραφία, όπως την άποψη ότι ο πρωθυπουργεύων δεν είναι τόσο κουτός, αλλά ήθελε (λέει) να περάσει μυνήματα στους ολιγάρχες των επικοινωνιών. Είναι μια άποψη και αυτή, που ευθυγραμμίζεται με το πνεύμα τη εποχής. Οι πολιτικοί μετατρέπονται ολοένα και περισσότερο σε διαχειριστές, χάνοντας την πολιτική τους ιδιότητα.

Εφόσον λοιπόν έτσι έχουν τα πράγματα, ας υπενθυμίσουμε τότε στον πρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης, κάτι που πιθανότατα διδάχθηκε κατά τη διάρκεια των σπουδών του. Όπως μας είπε ο ρήτορας Κικέρων, πριν 22 αιώνες: "Τίποτα δεν είναι πιο αβέβαιο από τον όχλο".

Αντιθέτως, βέβαιη ήταν η επικείμενη καιρική επιδείνωση. Πριν ξημερώσει η επόμενη μέρα ισχυροί νοτιάδες, με καταρρακτώδεις βροχές ενέσκηψαν, αποτρέποντας μια επανάληψη της μικρής βόλτας, γεννώντας νοσταλγία για καθαρούς ουρανούς.

Οι προβληματισμοί και οι απογοητεύσεις, παρέμεναν σταθερές.