Αφιέρωμα Δ.Ρ.Α. (12/12): Από τον Αλέξανδρο στον Αλέξη – (Πέμπτη 6 Ιουνίου 2019) Print

Μάιος του ’53. Πρωθυπουργός στην Ελλάδα είναι ο Αλέξανδρος Παπάγος. Εγκατέλειψε τις νομικές σπουδές προς χάριν της στρατιωτικής εκπαίδευσης στις Βρυξέλες και στην Υπρ. Αρχιστράτηγος του Στρατού Ξηράς στον πόλεμο του ’40, συνελήφθη το ’43 από τις Γερμανικές δυνάμεις Κατοχής, έκανε και ένα tour στο Dachau . Το Γενάρη του ’49, ανέλαβε την αρχηγεία του Εθνικού Στρατού στο τελικό στάδιο του Εμφυλίου. Τον Νοέμβριο του ’52, στα 69 του χρόνια, ορκίστηκε πρωθυπουργός μετά την ευρεία νίκη που πέτυχε ο Ελληνικός Συναγερμός, κόμμα που είχε ιδρύσει. Για μερικούς, είναι η Ελληνική εκδοχή του Charles de Gaulle.


Μάιος του ’18. Πρωθυπουργός είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώτος πρόεδρος Ελληνικής κυβέρνησης, γεννημένος, μετά την μεταπολίτευση. Κνίτης στα μικρά του, πρωταγωνιστής στις καταλήψεις σχολίων επί πρωθυπουργίας Κ. Μητσοτάκη, οργανωμένος συνειδητά στην Αριστερά. Πολιτικός μηχανικός από το Μετσόβιο, ακολουθεί εξ απαλών ονύχων, δυναμική τροχιά στο πολιτικό χώρο. Μέσα στο ’15, στα 41 του χρόνια, κερδίζει δυο εκλογικές αναμετρήσεις, προχωρά σε δημοψήφισμα, το αποτέλεσμα του οποίου στην πράξη, ανατρέπει. Διανύει το τρίτο έτος της πρωθυπουργίας του, η οποία βαδίζει πάνω σε πρωτόγνωρες συνθήκες, με έντονες αμφισβητήσεις.

Αυτά τα εξηνταπέντε χρόνια, σημάδεψαν τον τόπο, σήμαναν μεγάλες αλλαγές και ανατροπές, ασφαλώς ήταν πιο ήπια, από τα προηγούμενα 65 και όπως νομοτελειακά συμβαίνει, σε αυτό το διάστημα χάθηκαν πράγματα, γεννήθηκαν άλλα.  Ανάμεσά τους και το Δ.Ρ.Α. Το '53 με Ελληνικά και γαλλικά στοιχεία, αλλά και τη λέξη Ακρόπολις σε εισαγωγικά. Το '18 με επίσημο πρόγραμμα, σωρεία χορηγών και δικό του ιστότοπο.

Κλείνοντας το φετινό αφιέρωμα, μια τελευταία ματιά, στην τύχη και στην πορεία του, από το 1953 που ξεκίνησε την τροχιά του, μέχρι το 2018, που διοργανώθηκε ο τελευταίος, μέχρι στιγμής, αγώνας.

 

 

Οι νικητές του Α΄ Δ.Ρ.Α. O Νίκος Παπαμιχαήλ και (όρθιος) ο Σπύρος Δημητράκος, μοιράστηκαν την πανέμορφη XK120 και κέρδισαν τον αγώνα του 1953. Στη δεύτερη θέση τερμάτισαν οι Jean B. Vigne - Παύλος Γιαννικώστας, που συμμετείχαν με Citroen traction avant. Η διαφορά τους ήταν έξι μόλις δευτερόλεπτα.


Στο περιοδικό «Τουριστικά νέα, Αυτοκινητιστικά χρονικά» τον Ιούνιο του 1953 (τ.32,33,34), δημοσιεύτηκε η πρώτη εκ των ένδον, περιγραφή του ράλυ Ακρόπολις. Συντάκτης της ήταν ο Παύλος Γιαννικώστας. Η ζωντανή περιγραφή του, μας βάζει αμέσως τόσο στο πνεύμα του αγώνα, όσο και στις συνθήκες της εποχής. Αναφέρει μάλιστα ένα περιστατικό, σχετικά με την επιβολή χρονικής ποινής στη Jag. Υπήρχε, τότε, μια υφέρπουσα  φημολογία για την όχι ακριβή χρέωση της καθυστέρησης. Oυδέποτε τέθηκε επισήμως.

 

Η λιτότητα και η αμεσότητα της πρώτης διοργάνωσης δεν έχει τίποτα κοινό με την τελευταία. Στην εικόνα από τον τερματισμό του 64ου που έλαβε χώρα στον εκθεσιακό χώρο της πρωτεύουσας της Φθιώτιδας, το 2018, υπάρχει σκηνικό, σκηνοθεσία, τελετουργικό, σπόνσορες, πανώ, ακόμα και μασκώτ. Ο αγώνας είναι περισσότερο προϊόν και λιγότερο οτιδήποτε άλλο.

 

Την πρώτη φορά, μας ήρθε το ’77. Ήταν 25 χρονών ένας δυναμίτης πίσω από το βολάν, σχετικά ανεξέλεγκτος πάνω στη δράση του αγώνα, πλην όμως εκκολαπτόμενος πρωταθλητής. Εννοείται ότι βγήκε από το δρόμο και στην Ελλάδα, στην κατατακτήρια της Δεκέλειας, όταν, όπως λέχθηκε, αγνόησε τις ενδείξεις των κριτών για τα λάδια από το σπασμένο κινητήρα του προπορευόμενου Mikola. Έστειλε για μικρή νοσηλεία τον συνοδηγό του Atso Aho, την καρότσα για επισκευές και ένα πεύκο απέκτησε το όνομά του.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, τα σαράντα του χρόνια, είναι εμφανή στις ρυτίδες του προσώπου. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, καθώς δυο νίκες στο Δ.Ρ.Α. ένας παγκόσμιος τίτλος, τέσσερις νίκες στο Ντακάρ, νίκη με ρεκόρ στο Pikes Pike και ένα ατύχημα που λίγο έλειψε να είναι θανατηφόρο στην Αργεντινή, αφήνουν τα σημάδια τους. Ο Ari Vatanen στον τεχνικό έλεγχο του 24ου το ’77 (αριστερά) και στην εκκίνηση του 39ου το ’92 (φωτό: Ν.Σ.Ζ.). Την επόμενη χρονιά, το '93 στο 40ο, θα επαναλάμβανε το σφάλμα του ΄77, και η θωρακισμένη κοιλιά του Impreza θα αντίκριζε το ελληνικό φως ανάμεσα από τα έλατα της Διποταμιάς

 

Τέσσερις δεκαετίες είναι αρκετές, προκειμένου να αλλάξουν, για την ακρίβεια να ανατρέψουν, όλα όσα ξέραμε για το ρόλο, την παρουσία, τη θέση της γυναίκας. Στην μαυρόασπρη εικόνα με φόντο τον Υμηττό, την μέρα που ξημερώνει για την εκκίνηση του ΣΤ΄ Δ.Ρ.Α., τον Μάιο του ’58, η Έφη Δαρδούφα καλύπτει τα φωτιστικά στοιχεία της λευκής Giulietta που συμμετείχε ο σύζυγός της Αλέξανδρος. Με την αντίστοιχη ενδυμασία, midi φούστες και έκδηλη την συντηριτική κομψότητα της εποχής, παρούσες και οι φίλες της. (φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ)

 

Ύστερα από 44 χρόνια, στον ίδιο χώρο, στην εκκίνηση του 39ου, τον Μάιο του ’92, ένα από τα συμμετέχοντα πληρώματα εμφανίστηκε με χορηγία από επιχείρηση που δραστηριοποιείτο στην νυκτερινή διασκέδαση. Στριπτιζάδικο εν προκειμένω. Αποτάσσω μετά βδελυμίας την ονομάσια «κωλάδικο», ως κακόηχη λέξη. Προφανώς, τμήμα της συμφωνίας ήταν, να παρατεθεί και το ανθρώπινο υλικό προς άγραν εντυπώσεων και πελατών.  Σκοπός επετεύχθη. (φωτό: Τ.Α.)

 

Η θρησκεία σε αυτόν τον τόπο είναι αναπόσπαστο τμήμα της Ιστορίας. Το ορθόδοξο δόγμα αποτέλεσε στήριγμα αλλά και ισχυρό πόλο εξουσίας, από την πρώτη στιγμή της συγκρότησης του νεοελληνικού κράτους. Οι ιερείς ήταν τα πρόσωπα που έφερναν αλλά ταυτόχρονα απομάκρυναν τον κόσμο από τη θρησκεία. Παππάς ήταν ο Πυρουνάκης, παππάς και o Αυγουστίνος. Καθείς εφ' ω ετάχθη.

Καθώς ο χρόνος κυλούσε τα μαύρα ράσα, έδειχναν μια αδυναμία προσαρμογής στον κόσμο που αναδυόταν, στην πλημμυρίδα της πληροφορίας, στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Πέρα από τις προκαταλήψεις, τις δεισιδαιμονίες, τις ακρότητες της εφαρμογής της θρησκείας ένας παππάς με αγαθή ψυχή και αντίστοιχη πρακτική ήταν ευλογία για την δοκιμαζόμενη ελληνική επαρχία. Στην εικόνα, η μορφή του ιερέα τον Μάϊο του ’92, στις παρυφές του Τυμφρηστού, την ώρα που ελικόπτερο υποστήριξης ομάδας, ανεφοδιάζεται, είναι μια όμορφη αντίθεση. (φωτό: Τ.Α.)

 

Η επιθυμία για την ίδρυση ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος έρχεται σε αντίθεση με την ύπαρξη ενός τροχού ως διακοσμητικό στοιχείο. Καλύτερα ένας παρά και οι τέσσερις βέβαια, αλλά η ελληνική επαρχία, ήταν ένας κόσμος αντιθέσεων και ομορφιάς. Το Δ.Ρ.Α. μπορούμε να πούμε ότι, διαχρονικά συνετέλεσε ως προς τούτο. Η εικόνα από το 42ο, τον Μάιο του ’95. (φωτό: Τ.Α.)



Ο ένας έχει τέσσερις τίτλους και μάλιστα διαδοχικούς, αλλά καμιά νίκη στο Δ.Ρ.Α. Ο άλλος έναν τίτλο αλλά πέντε νίκες στην Ελλάδα, επίδοση μοναδική. Ο Tommi Makinen και ο Colin McRae εξέχουσες μορφές των σύγχρονων ράλυ, στην εκκίνηση του 45ου, τον Μάιο του ΄98. Ακόμα δεν είχε ενσκήψει η ακρότητα για πυρίμαχα εσώρουχα, κάλτσες, φόρμες τριών στρωμάτων κλπ.  (φωτό: Τ.Α.)

 

Το 2005 έγινε πολύ λόγος για την υπερειδική στο Ολυμπιακό στάδιο. Οι κερκίδες γέμισαν, στο ταμείο συνέρρευσε χρήμα, η οργάνωση υπήρξε υποδειγματική. Παρουσιαστές, κομπέρ και λοιποί έδωσαν τον απαραίτητο τόνο κοσμικότητας και λαμπρότητας. Όλα έδειχναν ιδανικά μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες. Ιδανικά, πλαστικά και πρόσκαιρα ως απεδείχθη εκ των υστέρων.

Πλην όμως, το πνεύμα του Δ.Ρ.Α. δεν είχε τίποτα κοινό, με ότι έγινε στο Ολυμπιακό στάδιο. Δεν ήταν παρά ένα λαμπερό αμπαλάζ, μια επίδειξη πετυχημένης επιχειρηματικότητας, ένα καλό δείγμα σύγχρονου μάνατζμεντ, προς ένα κοινό ραλυστικά αδιάφορο και απαίδευτο, μα διψασμένο για θεάματα γενικώς, που την επόμενη χρονιά, μοιραία, αδιαφόρησε. (φωτό: Τ.Α.)

 


Μέσα από το περιτύλιγμα, τα πράγματα ήταν διαφορετικά, Το πνεύμα του Δ.Ρ.Α. αργοπέθαινε ήδη στο γοητευτικά δύσκολο πέρασμα από τον Κέδρο προς την κοιλάδα του Σπερχειού (ΙΣΤ' Δ.Ρ.Α. R. Clark - J. Porter φωτό: Φ.Φ/Γ.Κ)


βαθιά στο ελατόδασος της Φουρνάς, όπου δεν ξανακούστηκαν τα μοτέρ από τις "Bιολέτες" (23ο, H. Kallstrom - G. Andreson φωτό: Φ.Φ./Γ.Κ.),


στoν εθνικό δρυμό της Πάρνηθας, καθώς εκεί δεν ξαναπέταξαν χαμηλά οι βαριές 450άρες (27o  B. Waldegaard - H. Thorzelius φωτό: Φ.Φ./Γ.Κ.),


στο Δωρικό, όπου δεν ξανασκαρφάλωσαν φουριόζες Ιntegrale, με φόντο την τεχνητή λίμνη του Λιδωρικίου, μπροστά από τα Βαρδούσια, κάτω από το εκτυφλωτικό φως της κεντρικής Ελλάδας (35o  Μ. Biasion - T. Siviero φωτό: Τ.Α.),


στη λεπτή, λευκή σκόνη της  Μακρυράχης, της οποίας ένα μεγάλο τμήμα βυθίστηκε στην τεχνητή λίμνη του Σμοκόβου, για να ποτίζεται καλύτερα ο Θεσσαλικός κάμπος (39o C. Sainz - L. Moya φώτο: Ν.Σ.Ζ.).

 

Για την ακρίβεια, ελάχιστα στοιχεία του παρελθόντος, ήταν παρόντα το 2005. Και μέχρι τις μέρες μας θα έσβηναν όλα. Το Δ.Ρ.Α., το αληθινό είναι εγκλωβισμένο στο παρελθόν. Εκεί θα παραμείνει. Ότι και αν συμβεί στο μέλλον. Είναι ο τόπος που άλλαξε, είναι ο πληθυσμός που δεν είναι ίδιος, είναι η ίδια καθημερινότητα, που το τελείωσε.

Είναι η συνταγή που χάθηκε, μαζί με τα υλικά των παλιών Δ.Ρ.Α.