61ο Δ.Ρ.Α. - Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2015 Print

«Παρουσία της Πολιτικής και Αθλητικής ηγεσίας του τόπου, εδόθη με λαμπρότητα χθες, εις την αίθουσαν χοροεσπερίδων του ξενοδοχείου Μεγάλη Βρετανία, συνέντευξις Τύπου δια το ράλεϋ της Ακροπόλεως».

Κάπως έτσι θα ήταν οι πρώτες αράδες της είδησης στη δεκαετία του '50, αν και δεν καθόλου βέβαιο, πως εκείνη την εποχή γινόταν συνέντευξη Τύπου πριν την τέλεση του αγώνα. Στο πέρασμα του χρόνου είχα την τύχη να παρευρεθώ, μόλις, σε τρεις τέτοιες. Η πρώτη ήταν το '79, για το 26ο, η δεύτερη το '99 για το 46ο, και τελευταία χθες, Δευτέρα 7/9, για το 61ο.

Ατυχώς, η μνήμη μου με είχε εγκαταλείψει και δεν μπορούσα να θυμηθώ που και πότε δόθηκε η συνέντευξη Τύπου για το 26ο. Από μια γρήγορη έρευνα στο αρχείο προέκυψε ότι ήταν Παρασκευή 27 Απριλίου και έλαβε χώρα στο εντευκτήριο της Λέσχης. Θυμάμαι, επίσης ότι αλυτάρχης ήταν η Πέγκυ Τρικάκου, ήταν η πρώτη φορά μάλιστα, που τοποθετήθηκε γυναίκα σε αυτό το πόστο, για αγώνα του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος.

Δύσκολο επίσης να ξεχάσω, ότι κορυφαίο πρόσωπο στην οργάνωση και στην Λέσχη εκείνη την εποχή ήταν ο Αλέξανδρος Δαρδούφας. Έχοντας πρόσφατα αναλάβει την προεδρία από την εμβληματική φυσιογνωμία του Απόστολου Νικολαίδη ήταν ένας άνθρωπος που ήξερε πολύ καλά τις κινήσεις στην υπό διαμόρφωση σκακιέρα της παγκόσμιας Ομοσπονδίας.

Ο εκλιπών είχε γίνει στόχος δριμύτατης κριτικής για τις επιλογές του, σε ό,τι αφορά τον τρόπο που διοίκησε το σπορ στα 17 χρόνια που άσκησε εξουσία. Όσο και αν αυτό είναι μια άλλη κουβέντα, οφείλω να θυμηθώ, ότι με το θάρρος της γνωριμίας μας από τα παιδικά μου χρόνια, τον είχα πλησιάσει και τον είχα παρακαλέσει να ξαναδεί το θέμα με τους πολύ σφικτούς χρόνους των απλών διαδρομών. Δεν δέχτηκε καμιά συζήτηση, ενώ σε άλλες, επί του θέματος τοποθετήσεις του, είχε φανεί και αρκετά δηκτικός, με παρατηρήσεις του τύπου: «Υπάρχει και το Πρωτελατών για όσους δεν μπορούν».

Όλως αιφνιδίως όμως, ελάχιστα λεπτά πριν την εκκίνηση δόθηκε, από την οργάνωση, συνολικά 50 λεπτά (δέκα σε κάθε σκέλος) έξτρα χρόνος. Μολοντούτο, μόλις 20 από τα 155 αυτοκίνητα που ξεκίνησαν αντίκρισαν την καρό σημαία, αν και εξαιρέθηκαν τρεις δύσκολες ετάπ του νυκτερινού σκέλους Καλαμπάκα Ι – ΙΙ. Αν δεν είχε δοθεί εκείνη η παράταση, την Διονυσίου Αρεοπαγίτου θα έβλεπε μονοψήφιος αριθμός πληρωμάτων, όπως και το '71. Το λάθος της οργάνωσης δεν αναγνωρίστηκε, δεν συζητήθηκε, δε αναλύθηκε ποτέ. Τουλάχιστον δημόσια. Το κλίμα της Λέσχης δεν επέτρεπε, ερωτήσεις, αμφισβητήσεις, αντιρρήσεις.

Τα γράφω όλα τούτα σήμερα λίγες ώρες μετά τη συνέντευξη Τύπου του 61ου, ώστε να γίνουν σαφείς οι διαφορές των εποχών, αλλά και η ένταση της αντίθεσης ανάμεσα σε «ελπικούς» και πάσης φύσεως αντιφρονούντες. Ήταν βαθύ, πολύ βαθύ το ρήγμα και οι παλιότεροι όπως ο Γ. Ραπτόπουλος έχουν πολλές λυπητερές ιστορίες να διηγηθούν. Υπό αυτό το πρίσμα είναι εύκολα ερμηνεύσιμο το πάθος του Φ. Αντωνιάδη, τότε που έβαλε τη ψυχή του για την Ομοσποδία και την έβαλε με τρόπο ακραίο.

Με τον ίδιο τρόπο δικαιολογείται και η συχνά δυσερμήνευτη ένταση που στελέχη της Ομοσπονδίας όπως ο Δ. Μιχελακάκης ή ο Γ. Μεσημέρης, εναντιώνονται σε κάθε τι «ελπικό» ακόμα και τώρα που η Λέσχη παρουσιάζει έντονα τον επιθανάτιο ρόγχο της σε αυτή την in extremis κατάσταση που βιώνει.

Δεν αντιστέκομαι καθόλου στον πειρασμό να κάνω συγκρίσεις, ανάμεσα στο τότε και στο τώρα. Και ως γνωστόν είναι τόσο δύσκολο όσο και επικίνδυνο να μιλήσεις για καλύτερες ή χειρότερες εποχές, αλλά τόσο ανάλαφρο να πεις για διαφορετικές.

Από το άψογο κοστούμι, ή μπλέιζερ και ενίοτε κάποιο φουλάρι των ανθρώπων της Λέσχης, που για ελάχιστα συζητούσαν και πολύ λιγότερα ανέχονταν, περάσαμε σε ολότελα άλλο modus vivendi, των προσώπων της Ομοσπονδίας, όπου πάρα πολλά συζητιούνται ενώ ενίοτε γίνονται και στόχος χυδαίας κριτικής. Αλλά έτσι λειτουργούν οι θεσμοί.

Προφανώς κρίνεται προτιμητέα η ενδεχόμενη χυδαιότητα άσχετων ή επαγγελματικά άστεγων, από το καθεστώς της αυστηρής απολυταρχίας. Δεν είναι παρά το τίμημα της όποιας ελευθερίας. Από το «μπορώ να σας απασχολήσω για ένα λεπτό κ. Πρόεδρε» έως το «να σου πω δυο λόγια ρε Μητσάρα» η απόσταση είναι μερικές δεκαετίες αλλά και κάτι άλλο που δεν ορίζεται από χρόνο.

Η ηγεσία της Ο.Μ.Α.Ε. λοιπόν, με εμφανείς τις κάθε τύπου αγωνιστικές καταβολές της, έδειξε άλλη μια φορά ότι προς το παρόν τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να το πάει καλύτερα.



Κοντά της και ο χορηγός, που έδωσε ανάσα ύπαρξης στο Ακρόπολις. Ο, και, πρόεδρος του Σ.Ο.Α.Α. που εμφανίστηκε με Baseball cap του συνδέσμου δεν δίστασε να εμφανίσει ένα πολύ διαφορετικό πρόσωπο από το συνηθισμένο, συνθέτοντας μια ασυνήθιστη εικόνα. Εκείνη του προσιτού, σχεδόν εκλαϊκευμένου εύπορου, ο οποίος είναι αποφασισμένος να κάνει πράγματα, που δεν κρατά αποστάσεις, αλλά δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει επιθετικός όποτε το κρίνει αναγκαίο. Χιουμοριστικά εμμονικός στο θεματάκι που έχει έτερο αγωνιζόμενο και φιλόξενος οικοδεσπότης, αφού η συνέντευξη παρατέθηκε σε ένα από τα ταχύπλοα της ιδιοκτησίας του (Champion Jet2), άλλο ένα ασυνήθιστο γεγονός, όπως και επι μακρώ ανάλυση της πορείας του στον εφοπλιστικό κόσμο, ένδειξη επιτυχημένου και αυτοδημιούργητου, κατα πως είπε, ατόμου.



Δικαιολογημένα έδωσε με απλοϊκό τρόπο το αμετροεπές της δημοσιογραφίας ή πιο σωστά κάποιας δημοσιογραφίας. Σε άλλο επίπεδο, ας γκρινιάξει και η ταπεινότητά μου για το μουσικό πρόγραμμα, που ναι μεν ήταν διαλεκτό και με ωραίες εκτελέσεις αλλά παράλειψη που δεν έκλεισε με κάτι Ελληνικό και τι πιο τοπικά επίκαιρο όπως: Τα παιδιά του Πειραιά.

Στην ουσία τώρα, μέσα σε εποχές εξαιρετικά δύσμορφες, βιώνουμε μεγάλες και ενδιαφέρουσες ανατροπές. Έχουμε μια εργατική, μια μαχητική Ομοσπονδία, αποφασισμένη όχι απλώς να επιβιώσει αλλά να περάσει πολιτικές, να αλλάξει πράγματα, να κινηθεί. Με κινήσεις ενίοτε παράτολμες, οι οποίες όμως επιβραβεύτηκαν, με όραμα και στόχους.

Έχουμε επίσης για πρώτη φορά, έναν χορηγό με πολλαπλούς ρόλους. Αγωνιζόμενος άρα γνώστης, πρόεδρος του Σ.Ο.Α.Α. συνεπώς με επιθυμία προσφοράς και τέλος παραλής αλλά εκτός αγωνιστικού κυκλώματος με τη λογική ότι δεν ενδιαφέρεται να πουλήσει αυτοκίνητα, ή αναλώσιμα.

Αυτός ο συνδυασμός κρίνεται κατ' αρχάς ως διασώστης του Δ.Ρ.Α. Δεν μπορούμε να προβλέψουμε το μέλλον αλλά ότι υπάρξει θα το χρωστά σε αυτόν τον συνδυασμό.

Όπως και να έχει αυτή η αμεσότητα, είναι τόσο διαφορετική από την αντίστοιχη συνέντευξη του 46ου ('99), με χορηγούς εταιρεία κινητής τηλεφωνίας, τράπεζα και τσιγαράδες. Είχε λάβει χώρα στο Hilton, είχε γενικό κουμανταδόρο στα οικονομικά, μάνατζερ που λέμε και γενικώς χαρακτηριζόταν από μια άλλη προσέγγιση, προοίμιο του παράλογου καλοκαιριού του '99 και ότι μεσολάβησε αργότερα με τις πτήσεις του Χ.Α.Α., τους Ολυμπιακούς αγώνες, την ισοτιμία του ευρώ, και όλα όσα τέλος πάντων ευθυγραμμίστηκαν ώστε να προκύψει η ύφεση.

Για να γκρινιάξω λίγο ακόμα, δεν είναι η ανάμνηση όλων των εξωαγωνιστικών που ταλαιπωρεί την σκέψη μου, αλλά και η αλλαγή των συνθηκών τέλεσης των ράλυ με service park, refueling areas και ότι άλλο ήταν απαιτητό για να τηλεοπτικοποιηθεί ο θεσμός. Άλλαζαν οι εποχές, άλλαζαν τα πράγματα. Ακόμα και τότε όμως, υπήρχαν προσωπικότητες όπως ο Colin ή ο Richard που δυστυχώς εγκατέλειψαν τον μάταιο κόσμο μας, αλλά και πρωταγωνιστές επιπέδου όπως οι Kankkunen, Sainz, Makinen, Gronholm. Για να μην πάμε πίσω στο 26ο ('79), όπου θα συναντήσουμε μια ντουζίνα προσωπικοτήτων και άλλα τόσα εργοστάσια σε μια περιπέτεια 2.974 χλμ και 58 ειδικών μήκους 1.007 χλμ.


Για να μην καταντήσουμε σε άλλο ένα θλιβερό μνημόσυνο, αλλοτινών εποχών, οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά, να εκτιμήσουμε τις προσπάθειες, να καθαρίσουμε από κάθε λογής ζιζάνιο το χώρο και να στηρίξουμε, ο καθένας με τον τρόπο του, το εγχείρημα. Και οι παλαιότεροι βέβαια να μην ξεχνούν.

Καλή επιτυχία σε διοργανωτές και αγωνιζόμενους ή πιο εύστοχα όπως έλεγε ο Μηνάς Βουρδουμπάκης σε όλη την πιτσιρικαρία που προμηθευόταν νούμερα από το επί της οδού Καλλιρρόης κατάστημά του, τη δεκαετία του '70: Καλή διασκέδαση.