Ιστορίες Δεκαπενταύγουστου. (02.09.2009) Print

Μια σπονδυλωτή ιστορία, από το Δεκαπενταύγουστο, στους άδειους δρόμους της πρωτεύουσας.

 

Στη στοά Σπυρομήλιου

σηκώνω τη φωτογραφική να αποτυπώσω την διάφανη οροφή και τον άδειο από ανθρώπους χώρο. Εντός ολίγων λεπτών εμφανίζεται ένστολος σεκιουριτάς και με ευγενικό τρόπο, αναφέρει ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση.

.     - Ποιος το απαγορεύει; ερωτώ

.     - Η τράπεζα Πειραιώς. απαντά

Το πρώην μέγαρο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού ανήκει στον όμιλο real estate της τράπεζας, ονομάζεται CityLink και συγκεντρώνει τα μεγαλύτερα διεθνή ονόματα από το χώρο της μόδας και του lifestyle.

Αυτά που ξέραμε με τη «βιτρίνα» της Πολεμικής Αεροπορίας στη γωνία Αμερικής και Πανεπιστημίου είναι παρελθόν. Το κτίριο αποτελεί άλλη μια απόδειξη της κυριαρχίας των σύγχρονων θεοτήτων. Της κατανάλωσης, του lifestyle, της ζωής με δανεικά, του υποθηκευμένου μέλλοντος.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στο εσωτερικό του μουσείου της Ακρόπολις, απαγορεύεται η φωτογράφιση. Περίεργη απόφαση. Λογική η απαγόρευση των φλας. Αλλά η απαγόρευση της φωτογράφησης φαντάζει ακατανόητη. Το κτίριο επιβλητικό, η αρχιτεκτονική με τα διαμπερή πατώματα ενδιαφέρουσα, το αντίτιμο της εισόδου (1€) περισσότερο από εύλογο. Τα εκθέματα σε συγκινούν περισσότερο απ’ ότι περίμενες και σε κάνουν να αισθάνεσαι άβολα σε σύγκριση με το παρελθόν.

Η συμπεριφορά του κόσμου αναμενόμενη. Παιδάκια που βαριούνται, κάποιοι ενήλικοι που θορυβούν. Ο σεβασμός για το χώρο δεν περισσεύει πάντα, λίγο πολύ αναμενόμενα δηλαδή.

Η παρουσία των υπευθύνων συνεχής μεν, διακριτική δε. Το πρώτο συμπέρασμα που συνάγεται ευθύ εξ’ αρχής είναι ότι μια επίσκεψη δεν είναι αρκετή και πρώτη σκέψη, ότι τώρα που υπάρχει αυτός ο χώρος στερεύουν και τα λογικοφανή επιχειρήματα που στήριζαν την άρνηση επιστροφής των επιλεγόμενων και Ελγινείων μαρμάρων. Είναι μια καλή στιγμή να σταματήσει αυτή η βαρβαρότητα, να αποδοθεί ένα είδος δικαιοσύνης.

Φωτογραφημένο από μια εξωτερική γωνιά, τα κρύσταλα και οι γωνίες του μουσείου, έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους κλασσικούς πλίνθους του παρακείμενου κτιρίου που στέγαζε το Σύνταγμα χωροφυλακής Μακρυγιάννη. Στο φόντο, ο νεφελώδης ουρανός και το πλήθος των κεραιών των τηλεοράσεων μας μαρτυρούν τα σημάδια της τρέχουσας πραγματικότητας.

Στην έξοδο του μουσείου,

το παρακείμενο κτίριο του πρώην Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη αντικατοπτρίζεται στα κρύσταλλα του δαπέδου του μουσείου.

Είναι η αντανάκλαση της ίδιας της ιστορίας από εκείνο τον μακρινό Δεκέμβρη του ’44.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη,

η γνωστή ατραξιόν. Πολίτες κάθε χρώματος, φύλου, προέλευσης, επαγγέλματος, συνωστίζονται μπροστά από τους Ευζώνους της προεδρικής φρουράς για ένα «κλικ». Η τρέχουσα ψηφιακή εποχή απομάκρυνε τους παραδοσιακούς φωτογράφους και η μαζικοποίηση του τουρισμού προσέλκυσε ακόμα περισσότερους γραφικούς ή ενοχλητικούς γύρω από τους τσολιάδες.

Η φιγούρα του Ελευθέριου Βενιζέλου

δεσπόζει λίγο πιο πάνω στο προαύλιο της Βουλής των Ελλήνων. Το τι πίστωσε την πολύπαθη Ελλάδα η φυσιογνωμία του Κρητικού πολιτικού είναι λίγο, πολύ γνωστό. Αυτό που συχνά μας διαφεύγει είναι με τι τη χρέωσε και δεν αναφέρομαι στον εθνικό διχασμό του ’16, που ως ιστορικό γεγονός αποδέχεται πολλαπλές ερμηνείες, αλλά στη ψήφιση του περίφημου ιδιώνυμου. Εκείνου του ειδικού νόμου "περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών", που προέβλεπε ποινές φυλακίσεως για όποιον "επιδιώκει την εφαρμογήν ιδεών εχουσών ως έκδηλον σκοπόν την δια βιαίων μέσων ανατροπήν του κρατούντος κοινωνικού συστήματος ή ενεργεί υπέρ της εφαρμογής αυτών προσηλυτισμόν...". Ήταν το πρώτο νομοθετικό μέτρο κατά της αριστεράς και εγκαινίασε σειρά από μέτρα που θα θεσπιστούν αργότερα από την πολιτεία. Να μην λησμονούμε την απόρριψη του Βενιζέλου στην πρόταση του Αλ. Παπαναστασίου να διώκονται με το «ιδιώνυμο» όχι μόνο οι κομμουνιστές αλλά και οι φασίστες.

Η δικτατορία του Μεταξά τον Αύγουστο του ’39, ο 509 του 1947, και η τελευταία πράξη του δράματος τον Απρίλιο του ’67 θα ολοκλήρωναν την εικόνα. Οι κάμερες παρακολούθησης που εγκαταστάθηκαν σε όλη την πόλη του κοινοβουλίου προεξάρχοντος, είναι οι τελευταίες πινελιές ενός συστήματος ελέγχου για τη συνταγματικότητα του οποίου έχει γίνει πολύς λόγος.

 

 

Αθήνα δεκαπενταύγουστος.

Φανερά άδειες οι σημαντικές οδικές αρτηρίες. Πανεπιστημίου, Συγγρού, Αλεξάνδρας. Τα Κουντουριώτικα αντιστέκονται ακόμα στο ξεζούμισμα της γης και ο μοναχικός ποδηλάτης είναι η ασύμβατη φιγούρα σε μια σφόδρα αντιποδηλατική πόλη.

Στην πλατεία Ομονοίας, ζητιάνοι με το χέρι τεταμένο, ένστολοι της ΕΛ.ΑΣ. στον καθημερινό τους πόλεμο με το ποινικό έγκλημα μιας κοινωνίας που δε βρίσκει ισορροπίες, πρεζάκια και κάπου στο βάθος η Ακρόπολη των Αθηνών να έχει υποφέρει και εκείνη τα δεινά της στους 25 αιώνες της ασήκωτης ιστορίας της.