Darkest Hours - Churchill - Dunkirk – (Σαββάτο 3 Μαρτίου 2018) Print

Μας ήρθαν σχεδόν ταυτόχρονα με παραπλήσιες θεματικές. Αναφέρονται σε δυο πολύ σημαντικά γεγονότα που επηρέασαν τις εξελίξεις στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, και στη συμμετοχή ενός άνδρα σε αυτά.

Τα πρώτα είναι η απεγκλώβιση 300.000  μάχιμων Βρετανών στρατιωτών από την Δουνκέρκη τον Μάιο του ’40 όπως και η αποστολή 250.000 στρατιωτών, τέσσερα χρόνια αργότερα, προς τις βόρειες Γαλλικές ακτές, στο πλαίσιο της γιγάντιας επιχείρησης overlord με στόχο τη δημιουργία δεύτερου μετώπου και την τελική ήττα της Γερμανίας.

Και στις δυο επιχειρήσεις πρωτεύοντα ρόλο είχε ο Winston Churchill, πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου. Έτσι το πρόσωπο στο οποίο εστιάζονται τόσο το Darkest Hours όσο και το Churchill είναι αυτός.

Στο πρώτο η αφήγηση στέκεται σε εκείνες τις σκοτεινές ώρες, όπως ο ίδιος τις κατονόμασε, όταν πρωθυπουργός ολίγων μόνον ημερών έπρεπε να διαχειριστεί το τεράστιο πρόβλημα του απεγκλωβισμού του συνόλου σχεδόν του Βρετανικού στρατού από την Δουνκέρκη.

Μέχρι τις μέρες μας παραμένει ανερμήνευτη η καθυστέρηση της Βέρμαχτ, που έδωσε το χρονικό παράθυρο στους Άγγλους να περάσουν απέναντι. Υπάρχει η εξήγηση του Raymond Cartier  που χρεώνει τον Γερμανικό δισταγμό στην διαφωνία ανάμεσα στον Gerd von Rundstedt και τον Walther von Brauchitsch με τον πρώτο να δίνει μια μέρα ανάπαυσης στις τεθωρακισμένες μονάδες και τον δεύτερο να επιθυμεί άμεση επίθεση και αιχμαλωσία των Βρετανών.

Γίνεται κατανοητό, ο βαθμός της αφόρητης πίεσης που είχε ασκηθεί στον Churchill, δεδομένου μάλιστα ότι τόσο ο βασιλιάς όσο και μεγάλη μερίδα της πολιτικής σκηνής πίστευε ότι μέχρι τότε ο πρωθυπουργός είχε να επιδείξει αποτυχίες με πιο σημαίνουσα την εκστρατεία της Καλλίπολης.

Περισσότερο από έξοχος, στο ρόλο του πατέρα της νίκης, ο κυριολεκτικά μεταμορφωμένος Gary Oldman, ενώ το σύνολο των σκηνικών, τα κοστούμια δημιουργούν μια ανάλογη ατμόσφαιρα. Βέβαια για τους ιστορικούς υπάρχουν ελαφρές  παραποιήσεις γεγονότων, όπως ότι ποτέ δεν συνέβη το περιστατικό στον υπόγειο του Λονδίνου, ή ο πίνακας που κοσμεί το φόντο στο γεύμα του βασιλιά με τον πρωθυπουργό, δεν βρισκόταν ποτέ στο παλάτι.

Μικρή σημασία όμως έχουν αυτά, μπροστά στην δραματουργία μιας  ιστορικής αποτύπωσης.

Ίσως όχι στο επίπεδο του Oldman, αλλά σε κάθε περίπτωση άρτιος στο ίδιο ρόλο ο Brian Cox, όπου μας μεταφέρει την πίεση που δέχτηκε τέσσερα χρόνια αργότερα ο Churchill πριν την επικείμενη απόβαση στην Γαλλία, στην περίφημη επιχείρηση Overlord που εν πολλοίς έκρινε και την έκβαση του Πολέμου.

Το τεράστιο ηθικό δίλλημα που φέρεται να τον διακατείχε, σχετικά με την τύχη των Βρετανών στρατιωτών, υπό την προοπτική της αποτυχίας της απόβασης.

Και στις δυο ταινίες, παρά το γεγονός ότι αβαντάρεται  ο ιστορικός ρόλος του Βρετανού ηγέτη, υπάρχουν διάσπαρτα στοιχεία, για την αβεβαιότητα που τον διακατείχε, η εμπλοκή του στο μοντέλο του Α’ παγκοσμίου πολέμου και η πρόσκαιρη αδυναμία του να αντιληφθεί πόσο έχουν αλλάξει από τότε οι πολεμικές τακτικές.

Σε άλλο κλίμα γυρισμένη η Δουνκέρκη, μας δείχνει με τρόπο εντυπωσιακό και την συνδρομή της σύγχρονης τεχνολογίας, το τι συνέβη στις Γαλλικές ακτές τις τελευταίες μέρες του Μαίου του ’40.

Εκατοντάδες χιλιάδες πολεμιστές περιχαρακωμένοι σε ένα μικρό θύλακα, με την επιλογή της αιχμαλωσίας να είναι κατά τα φαινόμενα η μοναδική.  Περιπέτεια εποχής, με δράση, με αγωνία και φυσικά με θάνατο. Πόλεμο έχουμε.

Η ιδέα της ναυτολόγησης όλων των διαθέσιμων πλωτών μέσων, ο συνδυασμός του συννεφιασμένος ουρανού με την ήρεμη στις ακτές θάλασσα και η αδράνεια της Γερμανικής πολεμικής μηχανής δημιούργησαν το θαύμα του απεγκλωβισμού μιας στρατιάς. Όλα τούτα διατυπώνονται με την δέουσα κινηματογραφική γραφή ώστε να συγκροτηθεί ένα ιστορικό δράμα.