Φώτης Φλώρος Φωτογράφος - (Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2017) Print

Μέσα δεκαετίας του ’60 γνώρισα τον Φώτη Φλώρο. Στα μάτια μου, τότε, ήταν ένας μεσήλικας κύριος με μεγάλες μαύρες τσάντες γεμάτες φωτογραφικό εξοπλισμό και η δουλειά του ήταν να αποτυπώνει τους Ελληνικούς αγώνες αυτοκινήτων.

Φωτογράφιζε τις Κυριακές, με κρύο, κάτω από βροχές, ή στη κάψα του καλοκαιριού  και τη Δευτέρα συναντούσε τον πατέρα μου, πρόσφερε την δουλειά του και κέρδιζε τη ζωή του. Αυτά καταλάβαινα. Ήταν ευγενής, είχε πάντα μια καλή κουβέντα. Εκείνα τα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια, θα ήταν στείρα ως αναμνήσεις αν δεν υπήρχαν οι εικόνες του. Επίσης ο Φώτης ήταν η αιτία που αγάπησα την φωτογραφία. Όχι ακριβώς, όπως υφίσταται σήμερα η φωτογραφία, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που σε κάποιο βαθμό έχει ήδη καταγραφεί.

Για να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση, ο Φώτης και ο αδελφός του ο Λεωνίδας, δεν φωτογράφιζαν, έτσι απλά, αγώνες αυτοκινήτων. Αποτύπωσαν μια ολόκληρη εποχή. Κατέγραψαν επί δεκαετίες την πολιτική, την καθημερινότητα, την επικαιρότητα. Έσωσαν σε φιλμ την Ελλάδα που χάσαμε. Άφησαν πίσω, μια σεβαστή κληρονομιά.

Τον χειμώνα του '94 - ’95, κι ενώ ο Φώτης είχε εγκαταλείψει τον μάταιο κόσμο μας, είχα κάμει μια συζήτηση με τον Λεωνίδα ο οποίος ενδιαφερόταν να πουλήσει το πολιτικό αρχείο τους. Θυμάμαι το νούμερο που είχε ζητήσει, δεν κατάφερα να φθάσω μέχρι εκεί και δεν λέω ότι ζήτησε πολλά, λέω ότι εγώ δεν είχα τόσα. Εννοείται ότι το επιθυμούσα διακαώς αλλά καταλάβαινα πως για να αξιοποιηθεί θα απαιτούσε και άλλα χρήματα οπότε η ψαλίδα άνοιγε ακόμα περισσότερο. Δεν γνωρίζω την τύχη του αρχείου έκτοτε.

Τέλος πάντων, είχα την τύχη όχι μόνον να γνωρίσω τον Φώτη ως παιδί, μα να τον συναναστραφώ, ακόμα και να συνεργαστώ μαζί του, αργότερα ως νέος. Ακολουθούν μια σειρά από πορτρέτα του, ένα ελάχιστο αφιέρωμα για τον Φώτη Φλώρο τον Φωτογράφο συνοδευόμενες με θαυμασμό για το έργο που άφησε πίσω του. Έτσι, για να τον θυμηθούμε.

 

 

Αύγουστος 1968. Το σιρκουί της Κέρκυρας έχει ολοκληρωθεί, η βροχή έχει σταματήσει και ο Φώτης, με τη Rolleiflex αναπόσπαστο κομμάτι του, κατευθύνεται προς τον νικητή Στ. Ζαλμά, που μόλις διακρίνεται με την αγωνιστική φόρμα ανάμεσα από νεαρούς θεατές.

 

Νοέμβριος 1969. Μέσα στο Mini του, οδηγώντας για την κάλυψη του Φθινοπωρινού ράλυ.

 

Μάιος 1970. Στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας, χαμογελαστός, γραβατωμένος και κομπολογάτος, έτοιμος να κλείσει το ρεπορτάζ για εκείνο το ΙΗ’ Δ.Ρ.Α. Μια Nikon F έχει πάρει τη θέση της Rollei.

 

Θέρος 1972. Τατόι. Ψάχνοντας κάποιο κάδρο, φορτωμένος με τον εξοπλισμό, στη ζέστη της εποχής.

 

Οκτώβριος του ’73. Σε κάποια ανάπαυλα του Μαύρου Ρόδου.

 

Μια εβδομάδα αργότερα, στο τρίωρο Τατόι, με αναγκαίο εξοπλισμό τον τηλεφακό, στο χώρο της εκκίνησης μαζί με τον Νίκο Γκουντούφα.

 

Μάιος 1976. Φώτης Φλώρος Φωτογράφος. Φουρνάς Ευρυτανίας, όπου είχαμε ανέβει μαζί. Κάποια στιγμή, έκανα και ένα πορτρέτο του την ώρα που κάτι μασουλούσε. Όταν αργά το βράδυ το τυπώσαμε στο εργαστήριο του στο υπόγειο της Πανεπιστημίου, γύρισε και μου είπε: «Νικολάκη, ίδιο Jean Gabin μ’ έβγαλες.» Στο κόκκινο φως του σκοτεινού θαλάμου, κοκκίνισε και το πρόσωπο μου από εκείνη την κουβέντα του, που τη θεώρησα πολύ κολακευτική.

 

Από τον Φουρνά κατεβήκαμε στην ευθεία των Θηβών για να πιάσουμε τα service πριν μπούνε στην τελευταία ετάπ της μέρας, την Δεκέλεια. Εκείνος στα 52 του, ακούραστος. Εγώ ούτε 20. Απονήρευτος. Το κλικ έκανε ο Μιχάλης Ζουμπρούλης ο τρίτος της τετραμελούς παρέας εκείνης της αποστολής. Ο τέταρτος που χώρεσε στην κόκκινη ΚΕ 25 του Φώτη, ήταν ο Ανδρέας Ζαπατίνας.

 

Οκτώβριος ’79. Στην κορφή της πρώτης αριστερής φουρκέτας της ανάβασης Πάρνηθας, που βρίθει από κόσμο και αναβιώνει μετά από οκτώ χρόνια απουσίας από το καλεντάρι των Ελληνικών αγώνων. Ο Φώτης έχει στοχεύσει το Chevron του Μάκη Σαλιάρη.

 

Μάιος 1984. Εξηντάρης πια στην απονομή του 31ου Δ.Ρ.Α. φωτογραφίζεται από τον Τάσο Αρωνίτη.

 

Κατά την διάρκεια της στρατιωτικής δικτατορίας βρέθηκε σχεδόν παντού. Σε κάθε εξέλιξη της σύγχρονης ιστορίας του τόπου ήταν παρών και την κατέγραφε. Στην εικόνα ανάμεσα σε δυο πρωταγωνιστές της εποχής. Τον δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλο και τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο.

 

Τμήματα Ιστορίας, οι δυο αυτές F, που χρησιμοποίησε ο Φ.Φ. έως εξοντώσεως, αν κρίνουμε από την εμφάνισή τους, αποκτήθηκαν και φυλάσσονται από τον Τ. Αρωνίτη.

 

 

Στην διάρκεια του δεύτερου αγροτικού μου (Απρίλιος 1994 τ.283 των 4Τ), υπογράφω τον αποχαιρετισμό του Φώτη.

 

Από το τεύχος 148 - 149 Ιανουαρίου - Φεβρουαρίου του περιοδικού «Βολάν»

 

...και ένα φωτογραφικό σημείωμα με το Φώτη και το Σταύρο. Απρίλιος 1970. Μικρή Πάρνηθα. Ξεκινούσε από το Μετόχι και τέλειωνε μετά από τρία χιλιόμετρα. Ο Φώτης με κοστούμι. Ο Σταύρος έτοιμος να εκκινήσει. Λίγο αργότερα θα τερμάτιζε τέταρτος, ένα δεύτερο πίσω από τη δυο - δύο του Γιώργου Μοσχού και τέσσερα δέκατα μπροστά από την GTAm του  Γιάννη «Μαύρου» Μεϊμαρίδη.