BMW C600 sport - Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου 2014 Print

Σε αντίθεση με το ασχημόπαπο που όταν μεγάλωσε έγινε ένας επιβλητικά όμορφος Κύκνος, κανένα scooter δεν θα γίνει ποτέ Μοτοσυκλέτα. Ακόμα και αν, πάνω στα πλαστικά του, έχει την προπέλα.

Είναι σαφές ότι οι κάτοχοι scooter αποτελούν διαφορετική φυλή από τους χειριστές μοτοσυκλέτας. Είναι πιο εξευγενισμένοι, δεν είναι της ταλαιπωρίας, δεν αντιμετωπίζουν το δίκυκλο ως σύντροφο. Όχι ότι δεν έχουν δει τα μάτια μας  ανορθογραφίες με σκούτερ, όπως π.χ. μεγάλου κυβισμού με τελικό akrapovic, να χαλάει ο κόσμος με το πατινάρισμα του αυτόματου. Δεν ξέρω ποιος θα ήταν πετυχημένος παραλληλισμός. Σαν να φορούσες racing λάστιχα σε ένα ψηλό λεωφορείο.

Βολεμένος καθώς ήμουν στην F800, ήταν ένα σοκ, να κατέβω από τη σέλα της και να ανέβω στο c600.
Από την ψηλή, όρθια, θέση οδήγησης, περνάς σε μια χαμηλή κάπως τεμπέλικη, ειδικά αν ακουμπήσεις τις πατούσες μπροστά, στην ποδιά, οι μηροί σου είναι σχεδόν παράλληλα με το έδαφος. Άσε το τιμόνι, που έρχεται από πολύ μπροστά και πολύ χαμηλά.

Προσωπική άποψη εκφράζω τώρα. Μπορώ να ακουμπήσω το θώρακά πάνω σε ένα τεπόζιτο και να περάσω τους καρπούς χαμηλότερα σε κλιπόνς. Μπορώ επίσης να οδηγήσω όρθιος πάνω ένα ένα on off αλλά δυσκολεύομαι με αυτή τη στάση οδήγησης «ραχάτι», με αυτή την αίσθηση δήθεν χαλαρότητας που υπόσχονται τα σκούτερ.

Το άλλο που δεν μου ταιριάζει, είναι ο υπερβολικός θόρυβος που παράγουν, χωρίς αντίστοιχο αποτέλεσμα, όταν ξεκινά πατινάροντας, μέχρι να πάρει τα πρώτα του χιλιόμετρα. Βέβαια, μόλις το C600 sport ρολάρει, όχι μόνο δεν του λείπει δύναμη αλλά αν η επιφάνεια του δρόμου είναι λεία, θα γίνει έως και διασκεδαστικό, καθώς μπορείς εύκολα να ξεγελάσεις το σύστημα ελέγχου πρόσφυσης, γλιστρώντας σε μικρές γωνίες επί μακρώ.

Από αυτές τις δυο παραμέτρους, θέση οδήγησης & πατινάρισμα, δεν έχει ξεφύγει ούτε το C600 (έστω και sport). Ως εκ τούτου δεν θα ομολογούσα  έρωτα για αυτό. Πλην όμως μπορώ να αντιληφθώ το πόσο βολικά θα αισθανθούν κάποιοι με αυτό. Όπως, π.χ., για τους χώρους που έχει. Φιλοξενεί ακόμα και δυο full face, ασφαλισμένα και κρυμμένα.

Επίσης με μια ποδίτσα και ένα ζευγάρι φούχτες θα απομακρύνει το κρύο και τη βροχή τις μέρες, του χειμώνα κρατώντας στεγνό και ζεστό τον αναβάτη του. Αν μάλιστα προσθέσετε τη θερμαινόμενη σέλα και τα σκριπ, πιο βολικά, πιο βολικά, πιο ζεστά πάνω σε δυο τροχούς, προς το παρόν, δεν γίνεται!

Αυτά σκεπτόμουν όταν κάποια στιγμή ανταμώσαμε με το Γιώργο Ραπτόπουλο, και με ρώτησε τι εξυπηρετούσε ο διακόπτης στη βάση της σέλας. Του απάντησα λοιπόν, ότι ενεργοποιούσε τη θέρμανσή της, με κοίταξε απορημένα και μάλλον συνεννοηθήκαμε.

Όλα αυτά ήταν πολύ περίεργα για έναν άνθρωπο που έχει διανύσει χιλιάδες χιλιομέτρων τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια πάνω σε Horex, Adler και BSA.
Μιλώντας για κρύο, μου διηγήθηκε τα χειμωνιάτικα περάσματα της Ζωοδόχου πηγής, πάνω στη Βέροια, τη δεκαετία του 50, τότε που τραβούσε να ματοτσίνορα του, καθώς  κολλούσαν από την υγρασία της ομίχλης που πάγωνε.

Άλλος κόσμος, άλλα δίτροχα.
Υποθέτω ότι υπάρχει χώρος για όλους και για όλα. Ασφαλώς και για τους συμπαθούντες και βολευόμενους με σκούτερ, τα οποία, επιπροσθέτως, φέρουν και την Βαυαρική σφραγίδα ποιότητας.