Ιστορίες σε μπλε οβάλ πλαίσιο – (Δευτέρα 23 Μαίου 2016) Print

Υπάρχει το στοιχείο, ότι 92 χρόνια νωρίτερα, το 1924, ένα στα δύο αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στον πλανήτη ήταν Ford. (Αναφέρεται στην έκδοση 1411 Facts, Faber & Faber 2014). Καθώς αναδύονταν όλο και περισσότερα εργοστάσια κατασκευής, μοιραία, το ποσοστό αυτό άλλαξε. Στην Ελλάδα το μπλε οβάλ είχε στο διηνεκές, μια θέση ισχυρή. Το αυτό και για την παρουσία του στους ημεδαπούς αγώνες από τα μέσα της δεκαετίας του '60 και μετά.

Ακολουθούμε, λοιπόν, δεκαπέντε ιστορίες από τους Ελληνικούς αγώνες αυτοκινήτου με πρωταγωνιστές τα αυτοκίνητα που ήταν Ford και ασφαλώς εκείνους που τα χειρίζονταν. Αυτούς, που τα ανέδειξαν.

Από το 1958, στη δεκαετία του ’60 και τις πρώτες διακρίσεις, έως το τέλος της δεκαετίας του ’70, τότε, που είχαν πια κατοχυρωθεί ως εξοπλισμός που έφερνε διακρίσεις, νίκες και τίτλους. Τις παρακολουθούμε με χρονολογική σειρά.

Από τις πρώτες συμμετοχές στο Δ.Ρ.Α. πληρώματος με Ford. Είναι το ΣΤ΄ (1958). Στα χειριστήρια του Fairlane ο Νίκος Καπετανάκης. Δίπλα του η κομψότατη κα Φονταλάν και στην μέση πίσω ο σύζυγός της. Βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου το τρίτο μέλος του πληρώματος δεν είναι κάτι ασύνηθες. Τερμάτισαν στην 30η θέση. Το μοναδικό Ford που έφθασε στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου εκείνη τη χρονιά.

 

Η πρώτη νίκη του μπλε οβάλ στο Δ.Ρ.Α. ήρθε περιπετειωδώς μα και εξωαγωνιστικά. Πέρασαν περισσότεροι από 4 μήνες προκειμένου να καταχωρηθεί στον Σουηδό  Bengt Sodestrom, η νίκη στο ΙΣΤ’. Τόσο χρόνο χρειάστηκε η FIA προκειμένου να μελετήσει τα στοιχεία, να αφαιρέσει την νίκη από τον Paddy Hopkirk και την B.M.C., να την κατοχυρώσει στη Ford και να την κοινοποιήσει.

Ήταν μια απόφαση, στη βάση της άδικη, προϊόν τυπολατρίας και όχι ουσίας, αλλά τα δύο Cortina με τους Β. Sonderstrom και R, Clark έκαναν το ένα – δύο ξεκινώντας μια σπουδαία παράδοση για την Ford. Στην εικόνα, το τρίτο Cortina του Vic Elford, κατεβαίνει την Τσούκα. O Vic ήταν κάτι που δεν υπάρχει πιά. Αυτό που Αγγλοσάξωνες αποκαλούν allrounder. Συμμετείχε παντού, F1, παγκόσμιο πρωτάθλημα πρωτοτύπων, ράλυ και ήταν διακεκριμένος. Ωστόσο σε εκείνο το Δ.Ρ.Α. ήταν άτυχος.

 

Κακοποιημένο, μπροστά αριστερά, από βίαιη επαφή του με την Ελληνική φύση, το λευκό twin cam, του Roger Clark, στρίβει θεαματικότητα στο νότιο μεγάλο πέταλο του στρατιωτικού αεροδρομίου της Δεκέλειας. Ο Βρετανός οδηγός δεν κατάφερε στο ΙΖ΄ Δ.Ρ.Α. (΄69), να επαναλάβει την επιτυχία της περσινής χρονιάς όταν και είχε επικρατήσει. Υποτάχθηκε στην ανωτερότητα του Τσουφενχάουζεν και της 911 του Paoli Toivonen.

Πλην όμως χάρισε ανεπανάληπτο θέαμα, στους πολλούς θεατές που βρέθηκαν στο Τατόι για να δουν από κοντά την τελευταία δοκιμασία του αγώνα. Στους πρεσβύτερους να θυμίσω, ότι εκείνα τα στριψίματα του Βρετανού τα βλέπαμε κάθε Κυριακή στους τίτλους της «Αθλητικής Κυριακής» της κρατικής τηλεόρασης.



Στο Τατόι της 22ης Οκτωβρίου του ’72, σημειώθηκε η πρώτη νίκη επί της γενικής, αυτοκινήτου Ford σε Ελληνικό αγώνα που προσμετρούσε σε κάποιο πρωτάθλημα. Ήταν η  επίσημη συμμετοχή της «Κοντέλης», με οδηγό τον Παύλο Μαδεντζή.
Όπως φαίνεται από την εικόνα, το RS 1600, ήταν δεξιοτίμονο, όχι και τόσο βολικό στα δεξιόστροφα σιρκουί. Στις πρώτες του εμφανίσεις είχε αντιμετωπίσει αρκετά τεχνικά προβλήματα, είχε κερδίσει δυο εξωπρωταθληματικές αναβάσεις, στην Καλλιθέα των Πατρών και του Λυκαβηττού, που διοργανώθηκε μία και μοναδική φορά.

Από την εικόνα ας διακρίνουμε και την δίψα του κόσμου να βρεθεί στην άλλη πλευρά της ευθείας δίπλα στους πρωταγωνιστές. Ήταν σχεδόν μια πάγια συνήθεια, με το έπεφτε η καρώ σημαία, ένα μεγάλο πλήθος θεατών να διασχίζει την ευθεία του αεροδιάδρομου ώστε να θαυμάσει από κοντά πρόσωπα και αυτοκίνητα.

 

Περισσότερο από δέκα χρόνια περίμενε ο Bjorn Waldegaard για να κερδίσει το Δ.Ρ.Α. Προσπαθώντας από το ’65 είτε με VW, είτε με 911, θα αποσπούσε την νίκη με το ομάδας 4, προετοιμασμένο από το Boreham, Escort το ’77, στο 24ο.

Αντιμετωπίζοντας μάλλον άνετα μετά την πρώτη Καλαμπάκα τον ανταγωνισμό, όταν εγκατέλειψε η Celica του Η. Mikkola, κατέβηκε στην ανασυγκρότηση της Αθήνας με σοβαρή πρωτοπορεία. Στην Πελοπόννησο έκανε έναν προσεκτικό αγώνα συντήρησης και επέστρεψε στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, επί τέλους, νικητής. Στην εικόνα στις αρχές της πρώτης Πελοποννησιακής ετάπ το νυκτερινό Αλεποχώρι.



Ταλεντάρα ο Νίκος Μακρυγιάννης, με μια ιδιαίτερη άνεση στις υψηλές ταχύτητες, τόλμη και γνώση, δεν αξιώθηκε ποτέ, τις ευκαιρίες που άξιζε. Σε ένα άλλο περιβάλλον, ο και υπνοβάτης λόγω ακραίας ηρεμίας αποκαλούμενος, θα είχε όλα τα εφόδια για κάτι πολύ σπουδαίο. Έστω και εδώ όμως, στα 24 του ήταν πρωταθλητής αναβάσεων στην κατηγορία ομάδας 1, με δανικό το ασημί Escort του Παύλου Μοσχούτη. Στην εικόνα από το ’78, στρίβει την "Ελενίτ" της Ριτσώνας όπου κέρδισε ένα μέγεθος όπως ο «Ιαβέρης».

 

Είχε δώσει δείγματα του ταλέντου του από τότε που πρωτομπήκε στο ΤΤ, ο «Ιαβέρης». Από τότε που ξεπρόβαλε στο σικαίην στον αγώνα των νέων του Τατοίου του ’71, με το πορτοκαλί NSU μπροστά από την GTA του Μάκη , την 911 του Μακρόπουλου και καμιά 20αριά άλλα αυτοκίνητα. Ασφαλώς και την εποχή των Alfa έκανε ακόμα πιο αισθητή την παρουσία του. Είτε με την group 1 Veloce είτε με την Ντόλυ, ακόμα και με το Grac.

Όταν όμως πρωτοδέθηκε είτε στο μακρυμούρικο το ’77, είτε στο λευκό ομάδας 1 το ’78, έκανε κατά το λαϊκώς λεγόμενον «παπάδες». Στην εικόνα κατεβαίνει τη Στεφάνη σε ρυθμούς όπου σε κατηφόρες έπαιρνε ειδικές από τη Stratos του «Σιρόκο και όλο τον υπόλοιπο ανταγωνισμό.

 

Ο Giovani Ragusa ήταν εκείνος που χάρισε τον πρώτο τίτλο ταχύτητας στο μπλε οβάλ στην Ελλάδα. Το 1978 με αυτό το ΜΚ Ι ομάδας 5 Escort. Από τους πέντε προγραμματισμένους αγώνες διοργανώθηκαν τελικά οι τέσσερις. Δύο στο στρατιωτικό αεροδρόμιο της Δεκέλειας και δυο στο παροπλισμένο πολιτικό αεροδρόμιο στα Μαριτσά της Ρόδου. Με τρείς νίκες, και μια τρίτη θέση ο Giovanni χάρισε στην «Στακόρ» τον τίτλο. Στην εικόνα από τον αγώνα της 8ης Οκτωβρίου στο Τατόι, όπου έχασε από την «Μπουμπού» του «Σιρόκο» και την «δυο δύο» του Φίλιππα Αντωνιάδη.

 

Όμορφη ιδέα ήταν το ράλυ Ford, που διοργανώθηκε τον Ιανουάριο του ‘79. Με 48 συμμετοχές, αποκλειστικά με αυτοκίνητα Ford, οργάνωση της Π.Α.Λ.Α.Σ., και 10 ασφάλτινες διαδρομές, άνοιξε εκείνη τη σεζόν μ’ έναν πρωτότυπο τρόπο. Νικητές του αγώνα αναδείχτηκαν οι Στράτης «Στρατισίνο» Χατζηπαναγιώτου - Σταμάτης «Σίλεφ» Βελής με το ομάδας 2 Εscort τους. Πολλά κορυφαία ονόματα της εποχής δεν είχαν πρόβλημα να συμμετάσχουν με οχήματα που δεν τους έδιναν την δυνατότητα να πρωταγωνιστήσουν. Ο «Ιαβέρης» με 1,6 ομάδας 1 Escort, o «Παύλος» με 1,1 Fiesta Ομάδας 2, ο Ν. Μακρυγιάννης με 1,1 Fiesta Ομάδας 1.

Εμφανίστηκε ακόμα και ο Τζώνυς με Escort 1,6, πιθανότατα στη μοναδική του εμφάνιση με αυτοκίνητο που δεν αντιπροσώπευε. Στην εικόνα οι νικητές του αγώνα, νέοι και ωραίοι, παραλαμβάνουν τα έπαθλά τους από τον Μ. Κράνεφους, διεθνή αγωνιστική ψυχή τότε της Ford. Στο κέντρο ο Δημήτρης Παντελεημονίτης, ο άνθρωπος που πρόσφερε τόσο πολλά στην υπόθεση των ελληνικών αγώνων με τόσο αθόρυβο τρόπο και με αρκετές οικονομικές ζημιές. Στο άκρο δεξιά ο Νίκος Ανδριτσάκης.

Άλλο ένα μεγάλο ταλέντο που το στενό Ελληνικό πλαίσιο δεν του δόθηκαν ισοδύναμες ευκαιρίες, ήταν ο «Παύλος» Μοσχούτης. Στην εικόνα κατεβαίνει το τεχνικότατο και λασπωμένο Χελιδόνι στο Ολυμπιακό τον Απρίλη του ’79. Πίσω διακρίνεται η ουρά της Celica του φωτογράφου Πάνου Στεργιάκη.
Το ασημένιο ομάδας 1 Escort έχει διαφορετικούς υποστηρικτές από την προηγούμενη χρονιά. Συνοδηγός ο Τίμος «Σόμιτ» Τζάνες.


Στα τέλη της δεκαετίας του ’70, οι αγώνες ράλυ που είχαν μόνον ασφάλτινες ε.δ. αποκαλούντο «μαϊμούδες», διότι στη συνείδηση των rallymen της εποχής δεν ήταν γνήσια ράλυ. Πλην όμως αποτέλεσαν ένα σημαντικό φυτώριο εξέλιξης νέων οδηγών καθώς και μια πιο προσιτή πρόταση. Στις δύο τελευταίες χρονιές πολλά καλά αγωνιστικά Escort βρέθηκαν στις εκκινήσεις και σχεδόν μονοπωλούσαν τις διακρίσεις.

Ήταν οι προσπάθειες της «Κοντέλης» και ειδικά του Δημήτρη Παντελεημονίτη που ιδρύοντας το RS center στην Αργυρούπολη έδωσε σημαντική πνοή τόσο στο μπλε οβάλ όσο και στους αγώνες. Στην εικόνα ένα από τα καλά πληρώματα και καλά αυτοκίνητα. Είναι οι Αντώνης Κουνάνης και Διαμαντής Πετρόπουλος κατεβαίνοντας νύκτα, την δεξιά φουρκέτα του γλιστερού Αγ.  Στέφανου.

 


Δυο χρόνια αργότερα, από την πρώτη του νίκη σε ελληνικό έδαφος, ο Β. Waldegaard, καταιγιστικός και αποτελεσματικός σημείωσε τη δεύτερη, στο 26ο Δ.Ρ.Α. Επανέλαβε, μετά από άλλη μια λαμπρή εμφάνιση αλλά και με την βοήθεια της τύχης.

Ξημερώνοντας στην Πελοπόννησο, είδε την γαλάζια  Chardonnet Stratos του Β. Darniche να έχει καλύψει τη διαφορά και να έχει περάσει μπροστά, αλλά εκεί μίλησε η θεά τύχη που όλες τις προηγούμενες χρονιές (του ’77 εξαιρουμένου) τον είχε εγκαταλείψει.
Στην εικόνα στρίβει το, χορηγημένο από προϊόντα καπνού, ΜΚ ΙΙ group 4, εντυπωσιακά, στην δεύτερη ετάπ του αγώνα, το Πλατανάκι.

 

Στο 26ο Δ.Ρ.Α και στην δεύτερη τους εμφάνιση με ομάδας 4 Escort,«Ιαβέρης» - Στεφανής, πολέμησαν, προσπάθησαν, έγραψαν κορυφαίους χρόνους, είχαν κάποιες ατυχίες, έχασαν την τέταρτη θέση στην λασπωμένη Πελοπόννησο από κακή φυσική κατάσταση του οδηγού και από έναν επαγγελματία αλλά τελικά τερμάτισαν πρώτοι Ελληνες, 5οι γενικής, μπροστά από το Γ. Μοσχού.

Στην εικόνα από την Πάρνηθα του ’79, όπου έκανε δεύτερο χρόνο, πίσω από τον Waldegaard, ενώ την επόμενη χρονιά με υποδεέστερο υλικό άφησε όλη την αφρόκρεμα πίσω του, σε αυτήν την μεγάλη, (44χλμ) απαιτητική, δύσκολη ετάπ. Είχε αποδείξει ότι, τουλάχιστον σε Ελληνικό έδαφος, μπορούσε όχι μόνον να κοιτάξει κατάματα τους κορυφαίους rallymen του κόσμου, αλλά και να τους αμφισβητήσει τοις πράγμασι.

 

Με Chevron ο Μάκης Σαλιάρης το ’79 έλεγξε, στις αναβάσεις με σχετική άνεση τον Ragusa, πετυχαίνοντας 6 νίκες σε 7 εμφανίσεις και πίστωσε το palmares του με το δεύτερο τίτλο αναβάσεων. Στην εικόνα από την Πάρνηθα της 12ης Σεπτεμβρίου, όπου κέρδισε εύκολα.
Το Chevron είχε ψυχή Ford, ενώ διακρίνονται και τα χρώματα της «Στακόρ» αντιπροσώπου τότε του μπλε οβάλ, μαζί με την «Κοντέλης», στην Ελλάδα.

 

Πιθανότατα το καλύτερο προετοιμασμένο Escort ομάδας 1, το ’79, είχε ο Γιώργος «Μέλας» Μεϊμαρίδης. Πρωταθλητής Τουρισμού νεότατος, ως «Voulcan» το ’64, βίωσε την απώλεια του αδελφού του Γιάννη, τον Οκτώβριο του ’71. Αργότερα έφερε ένα δυνατό Escort ΜΚΙ που συμμετείχε σε αγώνες ταχύτητας, ενώ εξασφάλισε τον δεύτερο τίτλο του το `78, το 10ο πρωτάθλημα αναβάσεων οδηγώντας το Chevron με κινητήρα Ford.

Στην εικόνα τον βλέπουμε στην εκκίνηση  τελευταίου πρωταθληματικού αγώνα του ΄79, το διεθνή γύρο Πελοποννήσου, παραμονή του Αη Νικόλα, που διοργάνωνε η Αυτοκινητιστική Λέσχη Φιλοθέης.  Έτοιμος να εκκινήσει με συνοδηγό την Άντα Δολιανίτη.  Το επόμενο πρωινό θα  τερμάτιζαν 4οι γενικής και θα εξασφάλιζε το 5ο πρωτάθλημα ράλυ ομάδας 1 από 1.300 έως 2.000 κ.εκ.