Στην αμερικάνικη αθλητική διάλεκτο λέγεται repeat, όπως και back to back. Έτσι αποκαλείται η επανάληψη μιας επιτυχίας, την αμέσως επόμενη σεζόν. Όλοι καταλαβαίνουν πως αν η διάκριση είναι δύσκολη, η διατήρηση στην κορφή είναι δυσκολότερη. Πόσω μάλλον όταν η κορφή είναι Ευρωπαϊκή. Εδώ ακριβώς υπάρχει υπάρχει το πρώτο τμήμα σημαντικότητας.

Τα υπόλοιπα όμως είναι πιο ενδιαφέροντα και κυρίως πιο αισιόδοξα.

Η Κ.Α.Ε., σε αντίθεση με την Π.Α.Ε. δείχνει μια ολότελα διαφορετική προσέγγιση. Δεν επιθύμησε ποτέ να συμπεριφερθεί με την δήθεν αλάνικη, την τάχα λιμανίσια τακτική που συχνά μετέρχεται ο ποδοσφαιρικός θρύλος, ο οποίος εκφράζεται από το σκληρό πυρήνα των οπαδών.

Με μια τακτική υπερβολική, πλήρως αποδεκτή, αν όχι καθοδηγούμενη από την ηγεσία του και με μοντέλο, τα λόγια του β' αντιπροέδρου, επιχειρώντας να τοποθετήσει την ομάδα στο απυρόβλητο. Στην ημεδαπή το μοντέλο δουλεύει. Στην αλλοδαπή δεν ανταποκρίνεται, πιθανότατα διότι τα κριτήρια της επιτυχίας έχουν να κάνουν πολύ περισσότερο με αγωνιστικά θέματα και πολύ λιγότερο με αλλότρια.

Σαν πέρασα, πριν λίγες μέρες, τις πύλες του Ολυμπιακού σταδίου του Μονάχου θυμήθηκα λίγο από τα νιάτα μου. Τις μαυρόασπρες εικόνες από τους 20ους Ολυμπιακούς αγώνες και το 10ο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου.

Θυμήθηκα τον γίγαντα από την Ουγκάντα John Aki Bua που στα 23 του χρόνιια,

Ο Michael Jeffrey Jordan ήταν ένας αφύσικα καλός παίκτης του μπάσκετ. Με ύψος «μόλις» 1.98, και σωματικό βάρος κάτω των 100 κιλών, κυριάρχησε σε ανώτατο επίπεδο επί μακρόν, συλλέγοντας πλήθος τίτλων και διακρίσεων. Αυτό ήταν το ένα μέρος της επιτυχίας του. Το άλλο, που δεν μετριέται με στατιστικά, αριθμούς ή με άλλου είδους αντικειμενική αξιολόγηση, είναι η ίδια η αθλητική του παρουσία. Το γεγονός ότι έδωσε στο άθλημα μια άλλη λάμψη.

Αν και η έννοια του: “ο καλύτερος όλων των εποχών”, από τη φύση της είναι έωλη, επιδέχεται ελάχιστες εξαιρέσεις. Μια από αυτές είναι αναμφίβολα ο M.J. Ήταν η εικόνα του να καρφώνει πατώντας διαγώνια έξω από τη ρακέτα, αναγκάζοντας τους συμπατριώτες του τηλεπαρουσιαστές να φωνάζουν όλο ένταση: “Flying throw the air”.

Διαβάζοντας τον απόηχο των κρίσεων για την τελετή έναρξης των 30^ων Ολυμπιακών αγώνων, κάμω μια μικρή αναδρομή ερευνώντας την Ολυμπιακή ιδέα. Ούτως ή άλλως, το μεγαλείο του αθλητισμού συνυπήρχε ανέκαθεν, στις εικόνες της μνήμης μου, με αλλότρια θέματα.

Και μάλιστα, συνέβη, με τον πλέον ευπρεπή τρόπο. Η Γερμανία, ανώτερη ποδοσφαιρική δύναμη, επικράτησε δίκαια της Ελλάδας στην προημιτελική φάση του Euro 2012. Τα ημέτερα όνειρα για περαιτέρω πορεία στο τουρνουά έσβησαν με το σφύριγμα της λήξης του Σλοβένου διαιτητή, Damir Skomina.

«Είναι σαν τρέχει ο ένας με Ferrari, ο άλλος με γκολφάκι και να του βάζουμε και χέρι, γιατί δεν δεν έβαλε σούπερ αμόλυβδη», είναι ένα πετυχημένο από τα χιλιάδες σχόλια που γραφτήκανε στον ωκεανό του διαδικτύου.

Έχοντας ήδη υπερβάλει η Εθνική Ελλάδος με την νίκη απέναντι στη Ρωσία, έχοντας εκτός ομάδας τόσο τον αρχηγό της που με την εμπειρία του θα μπορούσε να προσφέρει, να κρατήσει μπάλα, να αφαιρέσει πίεση όσο και τον Αβραάμ που σε ένα τέτοιο παιχνίδι ήταν απαραίτητος, υποτάχθηκε φυσιολογικά.

Ήταν και τυχερή διότι θα μπορούσε στο πρώτο ημίχρονο να πήγαινε στα αποδυτήρια με βαρύτατο σκορ, καθώς η υπεροχή των Τευτόνων ήταν ασφυκτική.

Μας έδωσε τεράστια χαρά και τρελές ελπίδες, όταν για μια ακόμα φορά, κόντρα στα προγνωστικά έφερε στα ίσια το παιχνίδι, αξιοποιώντας την μοναδική μέχρι τότε ευκαιρία, αλλά το όνειρο κράτησε μόλις έξι λεπτά.

Αν εξαιρεθεί αυτή η φάση, η ομάδα μας ποτέ δεν μπήκε στο παιχνίδι, ήταν αναποτελεσματική, φοβισμένη και δεν μπορούσε να αξιοποιήσει ούτε την καλή αμυντική της τακτική. Καταιγιστική η Γερμανία σκοράρισε άλλες τρεις φορές (το 2-1 του Sami Kedhira ήταν σεμιναριακό) και μας προσγείωσε στη σκληρή πραγματικότητα. Είναι καλύτεροι, ταχύτεροι, τεχνικότεροι και το απόδειξαν. Στο τέλος, ο συμπαθέστατος, ικανός και μαχητής Δημήτρης Σαλπιγγίδης περιόρισε την έκταση της ήττας.

Ήταν σημαντική επιτυχία που φτάσαμε στις καλύτερες οκτώ ομάδες της Ευρώπης, αλλά δεν είχαμε τις δυνατότητες για κάτι περισσότερο. Η απρόσμενη επιτυχία του 2004, δεν μπορούσε να επαναληφθεί.

Η καγκελάριος βρέθηκε στις κερκίδες του Gdansk Arena, συμμετείχε στην αγωνία και στους πανηγυρισμούς. Πετάχτηκε από τη θέση της, σήκωσε τις γροθιές και αποκαλύπτοντας ένα ασουλούπωτο γυνακείο κορμί, μέσα από ένα μάλλον ακαλαίσθητο φυστικί σακάκι, παρασύρθηκε ενστικτωδώς από τη άγρια χαρά της επιτυχίας παραμερίζοντας το σοβαρό πρωτόκολο.

Πέρα από το ύφος των επίσημων ανακοινώσεων, είναι πάρα πολύ δύσκολο να πιστούμε ότι η ποδοσφαιρική αναμέτρηση της Παρασκευής ανάμεσα στην Ελλάδα και την Γερμανία είναι μόνον ένα αθλητικό γεγονός.

Δηλαδή οι 11 Έλληνες παίκτες που θα βγούν στο χλοοτάπητα του Arena Gdansk, οι τρείς ακόμα που ενδέχεται να χρησιμοποιηθούν και το σύνολο το πάγκου δεν θα έχουν κάποια ιδιαίτερη φόρτιση;

Δηλαδή οι 4.500 Έλληνες που θα βρεθούν στις κερκίδες, αλλά και τα εκατομμύρια που θα τον παρακολουθήσουν τηλεοπτικά, θα αντιμετωπίσουν τον αγώνα με την ίδια συμπεριφορά, σαν να παίζαμε π.χ. με την Πολωνία;

Δηλαδή την ώρα που θα παιανίζουν οι στίχοι του Σολωμού το βραδάκι της Παρασκευής πριν το εναρκτήριο σφύριγμα και θα ακουστεί εκείνο το: «και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!» θα είναι πάλι το ίδιο;

Δηλαδή αν, λέω Αν, κερδίσει η Ελληνική ομάδα θα είναι σαν μια οποιαδήποτε νίκη;

Η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα είναι: Προφανώς Όχι.

Είναι ένα παιχνίδι ιδιαίτερης σημασίας και βαρύτητας. Είναι ένα παιχνίδι που η Γερμανία είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί και η Ελλάδα το απόμακρο αουτσάιντερ. Όχι μόνον διότι οι Τεύτονες έχουν μια βαριά παράδοση, αλλά κυρίως διότι διαθέτουν τεράστια υποδομή, πελώρια δεξαμενή και πλούτο. Αντίθετα, η Ελλάδα, έχει ένα πρωτάθλημα χαμηλότερης ποιότητας, σημαδεμένο με πρόσφατα σκάνδαλα, πνιγμένο σε αλλοδαπούς παίκτες δεύτερης διαλογής (ενδεχομένως θετικό για συλλογικό επίπεδο αλλά εξαιρετικά αρνητικό σε επίπεδο Εθνικής), καθώς και ένα σκηνικό όπου ελάχιστες ομάδες δεν έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.

Επίσης, από το Μάιο του 2010 και μετά, όταν η πεφωτισμένη Ελληνική ηγεσία, αιχμαλωτίστηκε στους όνυχας του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Κ.Τ. ο αντιγερμανισμός είναι ένα μέγεθος που ολοένα και μεγαλώνει. Κατά πολλούς δικαίως. Είναι και οι μνήμες από τον προηγούμενο αιώνα που δεν μπορούν να σβήσουν, αυτό το μόνιμο, αγιάτρευτο, βαθύ τραύμα το οποίο σε συνδυασμό με τα σύγχρονα βάσανα, μοιραία τροφοδοτούν τον αντιγερμανισμό.

H Εθνική ποδοσφαιρική ομάδα κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ενάντια σε όλες τις αναποδιές, όπως τραυματισμοί και εχθρικές διαιτησίες, κατάφερε να επικρατήσει στην ανώτερη, ποδοσφαιρικά, αλλά πιο αδύναμη ομαδικά Ρωσσία και να περάσει στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Πιθανότατα στους προημιτελικούς της οργάνωσης θα συναντήσει την Γερμανία.

Με δεδομένο την αντιπαλότητα, που εδώ και ένα τουλάχιστον χρόνο ξαναζεί ανάμεσα στις δυο χώρες, η επικείμενη αθλητική αναμέτρηση αποκτά και άλλες διαστάσεις. Ασφαλώς και πρέπει να θυμηθούμε την πρόσφατη (Οκτώβριος του 2011) νίκη του Ολυμπιακού επί της πρωταθλήτριας Γερμανίας, Dortmund και το σύνθημα που ακούστηκε.

Το: «έτσι γαμάνε αυτοί που σας χρωστάνε» πέρα από τον γνήσια «πασαλιμανιώτικο» χαρακτήρα του, εκφράζει την δυσφορία ενός ολόκληρου λαού για κάτι που θεωρεί ως αδικία, ενώ το σεξιστικό του περιεχόμενο και το όχι και τόσο ευγενικό γενετήσιο ρήμα, περιγράφει την οργή του «μικρού» απέναντι στον «Μεγάλο».

Άς μην λησμονούμε ότι το σύνθημα ακούστηκε στο "Γεώργιος Καραϊσκάκης", το γήπεδο που, από το 1964, φέρει το όνομα του  Έλληνα πολέμαρχου. Ο στρατηγός που ο Παλαμάς αποκάλεσε ως "Αχιλλέα της Ρωμιοσύνης", ήταν αψύς, αθυρόστομος και φέρεται ειπών: "Άμα ζήσω θα σας γαμήσω, άμα πεθάνω θα μου κλάσετε τον μπούτζον", άφησε την τελευταία του πνοή στα 45 του, εκεί στο Ν. Φάληρο.

(Εξ’ ορισμού είναι πιο χρήσιμη, πιο φωτινή και τελικά πιο ανθρώπινη η παράθεση άλλων απόψεων. Αν μάλιστα γίνεται με επιχειρήματα και με καλή πρόθεση είναι απαραίτητη. Ως τέτοια, αναρτώ την τοποθέτηση του φίλτατου Γιάννη Δοδόπουλου. Με αφορμή τον τελικό του Champions League και το σχόλιό μου «Για τις αλλαγές στο ποδόσφαιρο και στον κόσμο», συντάσσει μια ενδιαφέρουσα, σε μεγάλο βαθμό τεκμηριωμένη, ασφαλώς και καλογραμμένη άποψη και την παραθέτω.)

Πριν από 30 χρόνια, παιδάκι ακόμα, παρακολουθούσα το τοπικό ντέρμπυ Κοζάνη –Εορδαϊκός (ομάς της Πτολεμαϊδος πόλη επίσης του νομού Κοζάνης). Δίπλα μου κάποιος επαίρετο που η Κοζάνη έχει μόνο Κοζανίτες ενώ η τότε πλουσία -ελέω κρατικοδίαιτης ΔΕΗ- Πτολεμαϊς, μπορούσε κι έκανε μεταγραφές (Θεός να τις κάνει τέτοιες) από τη Βέροια, την Καστοριά, τη Λάρισα και την Πέλλα…

Θλιβερός επαρχιωτισμός σε όλο του το μεγαλείο.

Τριάντα χρόνια αργότερα, ακούω από οπαδούς μεγάλων ομάδων και αθλητικογράφους για τα «ελληνόπουλα» που έχει η μία ομάδα έναντι των μισθοφόρων που έχουν άλλες.

Την ίδια στιγμή, τα ίδια άτομα πανηγυρίζουν σαν γύφτικα σκεπάρνια αν κάποιος συμπατριώτης ποδοσφαιριστής διαπρέψει ή έστω μεταγραφεί στο εξωτερικό.

Θα θυμούνται οι παλιότεροι το σίριαλ Μίμη Παπαϊωάννου – Ρεάλ που κόντεψε να κόψει τη μπάλα στον μεγαλύτερο Έλληνα ποδοσφαιριστή.

Στο πιο «πολιτισμένο» 1988 ο Αναστόπουλος μετακόμισε στην Αβελίνο. Αργότερα κι άλλοι. Θα περιγελούσαμε κάποιον Ιταλό εάν ζητούσε τη θέση του Αναστόπουλου να πάρει κάποιο Αβελινοτόπουλο. Θα θεωρούσαμε φαιδρό αν οι οπαδοί της Μπόλτον γκρίνιαζαν για τον Στέλιο Γιαννακόπουλο προτιμώντας κάποιο ντόπιο παλικάρι από τη μπυραρία της γειτονιάς.

Και ας έρθουμε στο ματς Μπάγερν - Τσέλσι. Διάβασα πολλές αηδίες για το τι σημαίνει Μπάγερν και το τι σημαίνει Τσέλσι στην παρούσα ιστορική συγκυρία.

Μπάγερν λέει, η ομάδα των υποδομών και των φυτωρίων. Τσέλσι η ομάδα του κεφαλαίου και των άπληστων μεταγραφών.

Εγώ πάλι ο…. «νεοφιλελεύθερος» έχω μια διαφορετική ανάγνωση. Όπως όλοι θέλουμε για το παιδί μας να προκόψει, να πάει σε καλύτερο σχολείο, να βρει καλύτερη δουλειά, και να το κάνει με την αξία του, όπου στον κόσμο και αν είναι αυτή,έτσι αναγνωρίζω, θαυμάζω και -ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΕΧΕΙ- το δικαίωμα κάθε παιδιού του κόσμου και κάθε πατέρα και μάνας να επιθυμεί το καλύτερο για το παιδί του.

Αλλά ας δούμε τι πραγματικά σημαίνει Τσέλσι. Τι σημαίνει Ντιντιέ Ντρογκμπά εν προκειμένω που είναι κι ο ήρωας, αν έχω καταλάβει καλά, του τελικού.

Με αφορμή την επικράτηση της Chelsea στο φετινό Champions League, τον σημαντικότερο Ευρωπαϊκό, ίσως και παγκόσμιο, τίτλο σε συλλογικό επίπεδο, ενδιαφέρον θα είχε να θυμηθούμε την πρώτη της Ευρωπαϊκή διάκριση, πρίν από 41 χρόνια.

Ήταν το κύπελλο Κυπελλούχων. Η Chelsea έφθασε στον τελικό όπου συνάντησε την Real. Tο παιχνίδι πραγματοποιήθηκε στις 19 Μαίου, στο πλήρως ανακαινισμένο «Γεώργιος Καραϊσκάκης» όπου είκοσι μήνες νωρίτερα είχε φιλοξενήσει τους Πανευρωπαϊκούς αγώνες στίβου. Οι λονδρέζοι προηγήθηκαν με με τον Peter Osgood και ισοφαρίστηκαν στο 90΄ από τον Ignacio Zoco. Η παράταση δεν άλλαξε κάτι στο σκορ και επειδή η διαδικασία των πέναλτυ δεν είχε ακόμα “ανακαλυφθεί”, διοργανώθηκε δεύτερο παιχνίδι, ανήμερα του Αγ. Κωνσταντίνου, στο ίδιο γήπεδο.

Η Chelsea επιβλήθηκε με 2-1 και κατέκτησε το κύπελλο. Από τους 45.000 θεατές του πρώτου παιχνιδιού μόλις 20.000 παρακολούθησαν το δεύτερο, καθώς όσοι αλλοδαποί οπαδοί είχαν έλθει με πτήσεις charter επέστρεψαν στις χώρες τους.

Από τους 14 ποδοσφαιριστές που χρησιμοποίησε η Βρετανική ομάδα στους δύο τελικούς, όλοι ήταν από το νησί εκτός του Derek Smethurst που καταγόταν από την νότια Αφρική και μπήκε αλλαγή στο δεύτερο παιχνίδι. Το αυτό και από την πλευρά της Real, που μόνον ο Αργεντινός Miguel Perez o οποίος ξεκίνησε το πρώτο παιχνίδι και αντικαταστάθηκε στο 65΄από τον Γάλλο Sebastian Fleitas, δεν ήταν Ισπανοί.