Με άνεση ανακαλώ το Φθινόπωρο του ’77 και την μεγάλη ανυπομονησία να αντικρίσω, για πρώτη φορά το παραβάν, να σταυρώσω το ψηφοδέλτιο, να αφήσω το φάκελο στην ξύλινη κάλπη. Ήταν πελώρια η επιθυμία να συμμετέχω στη διαδικασία. Για ένα παιδί που η δικτατορία παρέλαβε στα 10, το Πολυτεχνείο το σημάδεψε στα 16, ενώ ένα χρόνο αργότερα, έκανε μετά πάσης αφέλειας μεταμεσονύκτια πηγαδάκια με θέμα, …ένα βήμα μπροστά δυο βήματα πίσω, οι εκλογές και η πεποίθηση ότι όλα διορθώνονται φάνταζαν ως κάτι ιερό. Έτσι ήταν τότε, ή έστω έτσι τα αντιμετώπιζαν κάποιοι.

Έτρεχε ο χρόνος, γύριζαν τα πράγματα, κάποια έστρωναν, ελπίδες έρχονταν, όνειρα πλάθονταν και η πολιτική ήταν σαν ένα πολύπλοκο εργαλείο, που χειρίζονταν άνθρωποι με κύρος, γνώσεις και ανιδιοτέλεια. Αυτό καταλάβαινε ένας αμαθής 20χρονος το Φθινόπωρο του ’77, που προσπαθούσε να γνωρίσει το παρόν, να αποκωδικοποιήσει το παρελθόν και να σχεδιάσει το μέλλον.

Μέσον της δεκαετίας του ΄60, ο πατέρας, μου πήρε το πρώτο μου αληθινό ποδήλατο. Δεν είχε ταχύτητες, αλλά στα μάτια μου ήταν πανύψηλο και ένα θαύμα τεχνολογίας. Από την Πατησίων έγινε η αγορά, την πλουσιότερη τότε αγορά ποδηλάτων. Δραχμαί 400, μας έκανε και έκπτωση δέκα δραχμάς ο καταστηματάρχης. Μεγάλο ποσό για την εποχή. Κόκκινος σκελετός, άσπρα φτερά, ερυθρόλευκη σέλα, εργαλειοθήκη, πανέμορφο.

Τρελή χαρά, τρελή ελευθερία, τρελή ανεξαρτησία. Σύντομα ξήλωσα τα φτερά, τα κουδουνάκια, τα φώτα, έβαλα μανταλάκι με το χαρτονάκι από την κασετίνα του Άσσου ή του Καρέλια, έβαλα και ένα κόντρα πλακέ με νούμερο, ενώ φρενάριζα και με τη δεξιά πατούσα μπλοκάροντας τον πίσω τροχό και η μάνα μου κοίταγε με απορία τα πλαστικά Μπάφαλο που λιώνανε στρυμωγμένα ανάμεσα στον τροχό και στο ψαλίδι. Πρέπει να ένιωθα ως ο Ago με πετάλια.

Με πήγε μέχρι τα 15+ εκείνο το ποδηλατάκι. Δεν θυμάμαι να με πλήγωσε, εξαιρούνται τα συχνά ματωμένα γόνατα και παλάμες, αντίθετα το ταλαιπώρησα μέχρι καταρρεύσεως. Έκανε τα πάντα μέχρι και σκληρά χωμάτινα. Κι επειδή το εφηβικό κορμί είχε πια υπερδιπλάσια κιλά από το παιδικό, κάποτε το άμοιρο δίτροχο εξέπνευσε. Και όταν στα 16 ανέβηκα πρώτη φορά στην κούρσα του γείτονα Παύλου, μάρκας Peugeot, ανακάλυψα για μια ακόμα φορά τι σήμαινε ποδήλατο. Άλλη διάσταση, άλλη ταχύτητα.

- Our Money, Our Journey

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας των νέων τραπεζογραμματίων (χαρτονομίσματα εις την καθομιλουμένη, Banknotes εις την αγγλική),  των 100 και 200 ευρώ, μας ήρθε και ένα βίντεο διάρκειας ενός λεπτού και 36 δευτερολέπτων. Είναι μια φροντισμένη παραγωγή κινουμένων σχεδίων, με χαρούμενο, αισιόδοξο μουσικό χαλί, όπου με τρόπο ανάλαφρο και πολύ υποστηρικτικό για την Ε.Ε., παρουσιάζονται τα νέα αυτά χαρτονομίσματα.

Σε αρθρογραφία, στην ηλεκτρονική τους μορφή, οι New York Times σημείωσαν πως είναι πιο ασφαλή, ανθεκτικότερα και vegan friendly. Αντε να εξηγήσεις τώρα, σε αγρότη από το Ρέτζιο, ή σε  κτηνοτρόφο του Σμόλικα,  πως ένα χαρτονόμισμα είναι vegan friendly. To νόημα είναι, ότι κατασκευάζονται χωρίς τη χρήση ζωικών προϊόντων, έτσι ώστε να είναι συμπαθή στους βίγκαν, σε όσους δηλαδή θέλουν να αποκλείσουν από την ζωή τους οτιδήποτε προέρχεται από ζώο.

To τελευταίο Σαβατοκύριακο του Αυγούστου του 2018, η εφημερίδα «Τα Νέα» δημοσίευσε συνέντευξη του υπουργού των Οικονομικών της Γερμανίας, με τίτλο: «Κανείς δεν θέλει να κερδίσει από την κρίση τη Ελλάδας».

Με ευπρεπή αλλά και αυστηρό πολιτικό λόγο, ο Γερμανός πολιτικός μας θύμισε πως: «…μόνο για την Ελλάδα η ΕΕ και η διεθνής κοινότητα διαμόρφωσαν το μεγαλύτερο πρόγραμμα σταθεροποίησης που εφαρμόστηκε ποτέ για ένα μεμονωμένο κράτος» και πως: «Το Δ.Ν.Τ. παραμένει όπως και πριν στην Ελλάδα με πιστώσεις άνω των 10 δις. ευρώ και συμμετέχει επίσης με την τεχνογνωσία του στο πλαίσιο της επιτήρησης μετά το τέλος του προγράμματος».

Τόνισε δε, πως: «δεν γίνονται εκπτώσεις στα συμφωνηθέντα και στις δεσμεύσεις», ενώ ολοκλήρωσε λέγοντας ότι: «κανένας δεν θέλει να κερδίσει από την κρίση της Ελλάδας».

Σε  μια συζήτηση που είχε πάρει κακό δρόμο, και απέναντι βρισκόταν ηλικιωμένη κυρία υψηλά ιστάμενη  στην κλίμακα των γνώσεων, αλλά μονίμως φανατικά κυριαρχική στη διαδικασία της κουβέντας, δεχόμουν σφοδρά πυρά κριτικής για τα Ελληνικά θέματα. Θα το είχα τελειώσει πολύ νωρίτερα, αλλά μια ατάκα της άγγιζε, αν δεν ξεπερνούσε, τα όρια της προσβολής, κι έτσι γεννήθηκε λίγος εγωισμός.

Η κουβέντα ήταν πάνω στα γεγονότα του 20ου αιώνα, και φθάνοντας στον Εμφύλιο, κάπως περιφρονητικά και με εκνευρισμό μου είπε: «Εσείς δεν ξέρετε διότι δεν τα ζήσατε». Δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κρατηθεί η αξιοπρέπεια, οπότε ευγενικά μεν, αλλά άμεσα απάντησα: «Αν είναι έτσι, ούτε και εσείς πρέπει να μιλάτε για το Βυζάντιο, αφού δεν το ζήσατε».

Μέρα αποφάσεων αύριο και υπό φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν μέρα που η παρουσία μέσα στο παραβάν θα κρινόταν απαραίτητη, προκειμένου να εκφραστεί, με την ψήφο, το αγαθό του να επιλέγεις ποιος θα διαχειριστεί την εξουσία, αυτήν,  την κατά πως λένε, πλέον ψυχοτρόπο συνθήκη της ζωής. Σε κάθε περίπτωση, ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς σου παρέχει τη δυνατότητα της επιλογής. Το θέμα του, με τι εφόδια και με τι κίνητρα  πηγαίνει ο μέσος πολίτης στην κάλπη, είναι μια άλλη ιστορία.

Τέλος πάντων, μετά από εννέα οδυνηρά χρόνια όπου ο τόπος βαδίζει πάνω στο ιδιαιτέρως ολισθηρό, ψυχοφθόρο και αναποτελεσματικό καθεστώς των μνημονίων, καλείται να εκλέξει εκείνους που θα τον εκπροσωπήσουν στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο. Η Ε.Ε. ανέκαθεν αντιμετωπίστηκε εδώ, περίπου, ως τοτέμ. Ως o μοναδικός δρόμος της προόδου, κάτι σαν ένα πεπρωμένο σχεδόν ιερό, ενώ από το 2002 που αποκτήσαμε και κοινό νόμισμα, η σχέση σφραγρίστηκε.

Την αλυσίδα των ταχυφαγείων, η γενιά μου την βρήκε  μπροστά της. Εννοώ ότι προηγηθήκαμε εμείς και όχι αυτή. Στον τόπο μας φυσικά. Διότι στο εξωτερικό συνέβη ανάποδα. Τουλάχιστον στις Η.Π.Α. Τα διαβόητα McDonalds, η ταπεινότητά μου τα ανακάλυψε τον Μάιο του ’80, στη Γερμανία. Είχα βρεθεί εκεί για μια εβδομάδα, προκειμένου να αποφύγω κάτι που συνέβαινε εδώ.

Η μια εβδομάδα έγινε σχεδόν ένας μήνας, μαζί με σοβαρές σκέψεις να σπουδάσω, κάτι ενδιαφέρον, εκεί. Περιηγήθηκα σε Στουτγάρδη, Μόναχο, Φρανκφούρτη, Καρλσρούη την εποχή που η Forest του σπάνιου Brian Clough κέρδιζε το μοναδικό της Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα στο Bernabeu, απέναντι στο Αμβούργο.

Οι σκέψεις για σπουδές εγκαταλείφθηκαν, ευθύς με την επιστροφή, αν μάλιστα είχε εκδόσει και νωρίτερα τις Γερμανικές του ιστορίες ο Αντώνης Σουρούνης ούτε καν θα το σκεφτόμουν. Τέλος πάντων εκεί και τότε γνώρισα τα Mc. Νόστιμα, ξεχωριστά, οικονομικά, πρωτόγνωρα σε ότι αφορά το ύφος.

Σκέψεις για σωστή, ισορροπημένη διατροφή, ευαισθησίες για το πως μεγαλώνουν και σφάζονται τα ζώα, λοιπές οικολογικές ανησυχίες που μας έφερε, ύστερα πό τριάντα χρόνια,  ο Jonathan Foer, δεν υπήρχαν τότε, ούτε στα πιο προχωρημένα ή ακραία μυαλά.

Από το τέλος του περσινού καλοκαιριού μέχρι τις αρχές του φετινού, μέσα σε αυτούς τους εννέα μήνες, παραβρέθηκα σε τέσσερις κηδείες και σε δυο βαφτίσια. Ένα σκορ 4 – 2 ενάντια στη ζωή και υπέρ του κάτω κόσμου.

Αν και πολλές φορές ο κάτω κόσμος είναι πιο τίμιος από τον, θεωρούμενο, πάνω, ή έστω πιο δίκαιος, δεν είναι καλοδεχούμενο οι εισαγωγές να είναι λιγότερες από τις εξαγωγές. Ωστόσο, αυτό το ισοζύγιο που τόσο απασχολεί, δείχνει να κινείται έξω από τις βουλήσεις μας. Δυσάρεστο από την μια, ενδιαφέρον από την άλλη, υπό την λογική ότι οι βουλήσεις μας δεν είναι και τόσο αξιοπρεπώς, υπερήφανες.

Η εκλογή των πολιτών που θα εκπροσωπήσουν την Ελλάδα, όπως και κάθε άλλη χώρα μέλος της Ένωσης, στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο, είναι μια τεράστια υποχρέωση και ένα βαρύτατο έργο, αν υποτεθεί ότι, ουσιώδεις υποθέσεις μπορούσαν να αλλάξουν στην αίθουσα της Ευρωβουλής. Αν όντως το σύνολο των μελών της είχαν τα εχέγγυα, αλλά και τη δυνατότητα να αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον της.

Έτσι, ειλικρινά δεν ξέρω. Δεν ξέρω αν, οι ευρωεκλογές, έχουν κάποια αξία, κάποια σημασία, αν πράγματι μπορούν να αλλάξουν κάτι. Ή αν αποτελούν ένα πολύ λεπτό όμορφο περιτύλιγμα, γύρω από μια πελώρια, άσχημη πολιτική, γύρω από έναν ανεξέλεγκτα σκληρό πυρήνα.