"Η μεγάλη τραγωδία της Επιστήμης είναι η θανάτωση μιας πανέμορφης υπόθεσης από μια άσχημη πραγματικότητα"

^{Thomas Henry Huxley}

Συχνά οι επιστήμες στάθηκαν απέναντι, όχι δίπλα, στις θρησκευτικές ιδεολογίες. Από την αρχαιότητα έως τον Γαλιλαίο και τον Hawking, οι σοφοί αυτής της πλάσης είχαν αμφισβητήσει τη θεϊκή δημιουργία.

Έτσι το τελευταίο βιβλίο του Βρετανού καθηγητή της Αστροφυσικής με τίτλο «Το μεγάλο σχέδιο» (The Grand Design, εκδόσεις Bantam) δεν αφήνει κανένα περιθώριο θεϊκής παρέμβασης στη δημιουργία του σύμπαντος. Ανάμεσα σε άλλα υποστηρίζει πως: «Το Σύμπαν δημιουργείται από μόνο του, εκ του μηδενός, χάρη στο νόμο της βαρύτητας. Η αυτογενής δημιουργία είναι ο λόγος που υπάρχει κάτι αντί για το τίποτα, ο λόγος που υπάρχει το Σύμπαν, ο λόγος που υπάρχουμε εμείς.»

1. Το πρωί της Τετάρτης (22/9), στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο, αναβλήθηκε για έκτη συνεχή φορά η εκδίκαση της υπόθεσης Κεντέρη - Θάνου για το τροχαίο, πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004.

Στην υπόθεση πλην των δύο αθλητών, κατηγορούμενοι είναι επτά γιατροί του νοσοκομείου ΚΑΤ, καθώς και ο προπονητής Χρήστος Τζέκος.

Η 12η Ιανουαρίου του 2011, είναι η επόμενη ημερομηνία που ορίστηκε για την εκδίκαση της υπόθεσης. Από εκείνη την μέρα έως την παραγραφή του αδικήματος θα μας χωρίζουν 18 μήνες, οπότε και κλείνει η οκταετία που προβλέπει ο νόμος.

Στην ελληνική ιστορία η τρίτη Σεπτεμβρίου (του 1843) είναι σημαντική ημερομηνία. Τι πρώτες ώρες εκείνης της μέρας εκδηλώθηκε κίνημα και από το καθεστώς της απόλυτης μοναρχίας (μετά και τις εκλογές του Οκτωβρίου και Νοεμβρίου) το νεοσύστατο ελληνικό κράτος πέρασε στο πολίτευμα στης συνταγματικής μοναρχίας.

Πρωτεργάτης του κινήματος ήταν ο Μακρυγιάννης, ο οποίος από το 1840 είχε ιδρύσει μυστική οργάνωση με αυτό το σκοπό. Οπλαρχηγοί, πολιτικοί, στρατιωτικοί συντάχθηκαν, η οργάνωση μεγάλωνε καθώς μυήθηκαν έμπιστα άτομα. Ο ίδιος ο Μακρυγιάννης ήταν τόσο αποφασισμένος, ώστε τις πρώτες στιγμές της εκδήλωσης του κινήματος, απομονωμένος στην κατοικία του από τη Χωροφυλακή συνέταξε τη διαθήκή του.

Μόνον που ο εκ Δωρίδος πολέμαρχος δεν έμελλε να αποβιώσει εκείνη τη νύχτα. Στρατιωτικό απόσπασμα τον απεγκλώβισε και μαζί με τον Α. Μεταξά, τον συνταγματάρχη Καλλέργη και 2.000 οπλίτες απαίτησαν από τον Όθωνα, σύνταγμα. Πολίτες και στρατιώτες ενώθηκαν δεν άφησαν περιθώρια στον μονάρχη, ο οποίος αργά το μεσημέρι αναγκάστηκε να αποδεχτεί τα γεγονότα. Ήταν μια εξέλιξη μεγάλης σπουδαιότητας κυρίως διότι συνένωσε κάθε συνιστώσα, διότι εξέφραζε ένα δίκαιο πλατύ αίτημα, και βέβαια διότι πέτυχε.

Εκατοτριαταέναν «Σεπτέμβρηδες» αργότερα, τις πρώτες εβδομάδες της Μεταπολίτευσης, πάλι στις τρεις Σεπτεμβρίου, ένα νέο κίνημα δημοσίευσε την ιδεολογική του πλατφόρμα, την ιδρυτική του διακήρυξη ξεκινώντας την πορεία του στην ταραχώδη πολιτική ζωή του τόπου. Σε επτά έτη, παρέλαβε την εξουσία, την οποία διαχειρίστηκε για 20 χρόνια από το ’81 και εντεύθεν, τα μισά περίπου από αυτά, χωρίς την πατερναλιστική μορφή του ιδρυτή του.

Σήμερα, σαράντα και ένα χρόνια αργότερα από εκείνη την τρίτη του Σεπτέμβρη, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν και Τρίτη, με την πολυτέλεια της γνώσης του τι έχει μεσολαβήσει, αφουγκραζόμαστε το μήνυμά της, προβάλλοντάς το, αναπόφευκτα, στο σήμερα. Ανάμεσα σε άλλα λοιπόν, εκείνη η διακήρυξη, σμιλεμένη με τέχνη και κόπο ανέφερε τα άκρως συγκινητικά:

Λίγες μέρες, χωρίς ρολόι, χωρίς Μ.Μ.Ε., χωρίς στεριά, συντείνουν στο να θυμηθείς μερικές ξεχασμένες εικόνες. Εικόνες που συνήθως σβήνουν στη βουή της καθημερινότητας, στη δίνη των επιδιώξεων, στο βωμό της ανασφάλειας.

«Η επιτυχία της Ελλάδας να περιορίσει δραστικά το έλλειμμά της είναι μια κακή είδηση. Δείχνει πως η υποταγή των κρατών στα κελεύσματα των αγορών λειτουργεί» επισήμανε ο Γάλλος πολιτικός Λοράν Πενσόλ, που κάθε άλλο παρά ανήκει στην αριστερά, για να συμπληρώσει: «Το φάρμακο που ήταν φαρμάκι, λειτούργησε».

Η αύξηση της ανεργίας, η μείωση της αγοραστικής δυνατότητας των πολιτών ήταν το άμεσο πρακτικό κόστος, ενώ η ανασφάλεια και ο φόβος είναι το μακροπρόθεσμο, ψυχικό.

Ένα 13χρονο αγόρι από τις ΗΠΑ έγινε ο νεαρότερος ορειβάτης που έχει κατακτήσει την υψηλότερη κορυφή του Everest, όπως προκύπτει από την προσωπική του ιστοσελίδα.

Το όνομα του είναι Jordan Romero και για να καταφέρει τον άθλο του, βοηθήθηκε από μια ομάδα ορειβατών, ανάμεσα στους οποίους ήταν κι ο πατέρας του παρέα με την σύντροφό του. Η είδηση της κατάκτησης της υψηλότερης κορυφής στον πλανήτη έγινε με δορυφορικό τηλέφωνο ενώ λίγο αργότερα όλες οι λεπτομέρειες του εγχειρήματος αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα του μαζί με την πληροφορία πως: «όλα τα μέλη της ορειβατικής ομάδας νοιώθουν απίστευτα ευτυχισμένα».

Όπως σημείωσαν τα φύλλα, το ρεκόρ του νεότερου ορειβάτη που αναρριχήθηκε στην κορφή του Everest κατείχε από το 2001, o 16χρονος Νεπαλέζος, Temba Tseri, ο οποίος σε αυτή την προσπάθεια, έχασε πέντε δάκτυλα από κρυοπαγήματα. Εδώ ας σημειωθεί ότι το Νεπάλ θέτει ένα όριο ηλικίας στους ορειβάτες, όχι όμως η γειτονική Κίνα.

Λίγο νωρίτερα, τα μέσα ενημέρωσης είχαν ασχοληθεί με μια παρόμοια περίπτωση. Η 16χρονη Jessica Watson, κατάφερε να πραγματοποιήσει το γύρο του κόσμου σόλο, με το ιστιοπλοϊκό της μήκους 10,23 μ. (34 πόδια) που φέρει το όνομα Εlla΄s Ρink Lady και είναι βαμμένο σε απόχρωση του ροζ.

Και όταν λέμε σόλο εννοούμε, μόνη, αβοήθητη και χωρίς στάσεις. Αυτό σημαίνει περισσότερα από 200 μερόνυκτα στις πιο άγριες θάλασσες του κόσμου χωρίς να συναντήσει ψυχή. Σχεδόν απάνθρωπο για έναν μεστό αρσενικό, πόσο μάλλον για μια έφηβη.

Μόλις πριν τρία χρόνια είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον τόπο. Έτσι δεν διεκδικώ το ρόλο του προστάτη. Ο λόγος για την Ανάφη, που μετά από τη χρησιμότητά της ως τόπος εκτοπισμού, από τα καθεστώτα της 4^ης Αυγούστου και της 21^ης Απριλίου, άρχισε να διαγράφει την νέα πορεία της ως τουριστικός προορισμός.

Στην μνήμη μου, παραμένουν χαραγμένα εκείνα τα ήσυχα απογεύματα στην παραλία Πρασιές.

Ψάχνοντας για απαντήσεις σε συγκεκριμένο ερώτημα, μπορούμε να δώσουμε τις ακόλουθες απαντήσεις:

“Αν η σκλαβιά δεν είναι σφάλμα, τότε τίποτα δεν είναι σφάλμα»

Abraham Lincoln

Όπως τεκμηριωμένα έχει αποδείξει η Ιστορία από τα πρώτα της βήματα, εκείνα του Αιγυπτιακού, του Ελληνικού, αλλά και του Ρωμαϊκού πολιτισμού σε κάθε λαμπερή της στιγμή συνυπήρχε με μια αντίστοιχα σκοτεινή. Όσο πιο λαμπερή η μία, τόσο πιο σκοτεινή η άλλη,

Έτσι δεν μπορούμε να λησμονήσουμε το μεγαλείο της Ακρόπολης, δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα λόγια του Περικλή στον Επιτάφιο: «Αγαπούμε το ωραίο, αλλά μένουμε απλοί και φιλοσοφούμε χωρίς να είμαστε νωθροί», αναλογιζόμαστε τις στιγμές που ο Σωκράτης πήγαινε στο θέατρο και καθόταν δίπλα στον Σοφοκλή, στον Ευριπίδη, στον Αριστοφάνη, στο Θουκυδίδη, όλοι σύγχρονοι του, ένα πραγματικό πάν-θεο. Καταλαβαίνουμε πια, ότι ο Βιεννέζος ιατρός άργησε μερικούς αιώνες, καθώς ο μύθος του Οιδίποδα αποδεικνύει ότι ήταν οι αρχαίοι Έλληνες εκείνοι που πρώτοι ψυχαναλύθηκαν, για να μην κάνουμε λόγο για τις θετικές επιστήμες (Θαλής, Πυθαγόρας, Ευκλείδης).

Όλα τούτα ήταν το εκτυφλωτικό φως που φώτισε σύμπασα την οικουμένη, που συνυπήρξε όμως με την παχιά σκιά του. Τη δουλεία.

Σαν μια σειρά από τύψεις που επιζητούσαν κάθαρση ήρθαν πάλι οι Έλληνες στο πρώτο τους σύνταγμα με την απελευθέρωση από τον Τουρκικό ζυγό, και όρισαν το μεγαλειώδες: «εις την ελληνική επικράτειαν ούτε πωλείται ούτε αγοράζεται άνθρωπος. Αργυρώνητος δε παντός γένους και πάσης θρησκείας, άμα πατήσας το Ελληνικό έδαφος, είναι ελεύθερος και από τον δεσπότην αυτού ακαταζήτητος». Τα μπαϊράκια της εξέγερσης είχαν υψωθεί ψηλότερα και από τα εθνικά θέματα, για όσους δηλαδή πίστεψαν ότι το αθάνατο ‘21 δεν είχε ταξικό χαρακτήρα. Πως ήταν δυνατόν, τέσσερις αιώνες δουλείας αλλά και κοτσαμπασισμού να μην είχαν κάνει τη δουλειά τους;